# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι#

Χάρμα η αλητεία μου στ' Απρίλη τις δροσιές
με το φιλί της Γης στο μάγουλο
σιμώνει ένα αηδόνι αχάραγα
ανάκουστο κελαηδησμό μου διαλαλεί
μου φέρνει ρίγος στο κορμί
ρόδα και κρίνους να μαδήσω με καλεί
και μια λιποθυμία στην ψυχή
την παρασέρνει την ψυχή μου!
κάθε που ακούει κελαηδησιά πουλιών
μου μείρεται τ' αηδόνι
χτυπιέται παραδέρνει ανώφελα.
να το αφήσω στα φτερά του να πετά
λεύτερο για να μένει
μα τώρα όλα τα φτερά
που σκόρπισαν στις πλάνες
απελπισμένο τραγουδεί
ξέρει πως μίαν χαραυγή λυπητερήν
με τον κρυφόν του πόθο στην ψυχή
θα αποθάνει λαβωμένο..

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μέθεξις⫸

 

Σαν μανιασμένο κύμα εκτοξεύθηκες !
Μου είπες πως συνάντησες τα ακριβά μου μάτια
κι ύστερα τράπηκες στη δίνη μιας φυγής
δεν έψαξες σ' εμέ να βρεις διαμάντια και ζαφείρια
γιατίς ποτές δεν γύρεψες περίφημα στολίδια
γιατί δεν έψαξες σε ποιούς γιαλούς
ευδοκιμούνε ακριβά μαργαριτάρια!

Πικρό το ένα δάκρυ που εκύλησε στις παρειές
πικρή κι η προσδοκία..κι η ελπίδα μου μικρή
το μπόρεσες..με λόγια ανθούς τεχνόπλεχτα
ρόδα και κρίνους να μαδήσεις εις τον κήπον της ψυχής..
ξέρω πως ήσουνα καιρό αέρας θυμωμένος.

Άδεια τα όνειρα..σβηστές της νύχτας οι λυχνίες
οι βόγγοι κι οι ηδονικές κραυγές σβηστά
στον αντικατοπτρισμόν εστάθης ελλειπής
κι εγώ η τρελλή αμετανόητα απέμενα εις το ιδανικόν
εις τα πανώρια κάλλη!!!

Δεν είν' απελπισμένη η καρδιά
που πρόδωσες την μαγικήν εκείνην νύχταν
σαν Ερινύα θα ντύνεται..στον ύπνο σου θα έρχεται συχνά
γλυκείας αναμνήσεως το πρόσφορον..
να σου θυμίζει μες στο ξέψυχο μεθύσι σου
με σίμωσες εν μια νυκτί..για να κλαδέψεις ελαχίστην ευτυχίαν!!!
 

⫷ μέθεξις⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης περηφάνειας το διάσελο #

Μου ζητάτε μίαν ανάτασιν να φορεθώ
στης περηφάνειας μου το διάσελο
στο υψιπετές για να σταθώ
και την πατρίδα μου σε παιάνες να υμνήσω
σας μολογώ για μίαν στιγμήν ελυγοψύχησα
τους ήρωες και τις έννοιες αδίκησα
μου εθόλωσε τον νουν η αμετροέπεια
με καταρράκωσεν ο ζαμανφουτισμός
ανθρώπων που κρατούν τιμόνια πλαστικά
και ρίχνουνε τη χώρα μου στα βράχια..

 Όχι!
Δεν θα με σύρουν στις στενές τις ατραπούς
την χάριν ετούτην της καταβαράθρωσης
στο πιάτο τους από εμέ δε θα σερβιριστούνε
την περηφάνεια μου ψηλά θε να κρατώ
μου το εδίδαξεν ο ήρωας πατέρας μου
μου το διδάξαν οι γενναίοι προγονοί μου
ετάχθηκα από παιδί
"τας Θερμοπύλας να φυλάγω''
κι όσο κι αν την αλήθεια την θολώνουνε
οι άνοοι του πνεύματος..των εννοιών εξουσιαστές
εμέ στους κύκλους τους δε θα με κατατάξουνε
θα παραμείνω Ελληνίς..............
ακούραστη θιασώτης ..εραστής
του ''Αίεν Αριστεύειν''!!!

 # στης περηφάνειας το διάσελο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ #

 

 

Εκείνο το φουστάνι το φλοράλ
υφάντρες το υφάναν όμοια ξωτικά
να το φορεί η κόρη..να ανθεί
με χρώματα τριανταφυλλί
με τα φτερά στους ώμους..
τώρα κοιτάζει το εβένινον ερμάρι το παλαιόν
βλέπει το ένδυμα εκείνο της ζωής της
στην κάμαρην την σκοτεινήν αναπολεί
τότε που μες στους φρέσκους ροδαμούς
τα ρούχα της τα ροζ και τα μαβιά
Άνοιξες ανεμίζαν...
Αχ! πως θυμάται την μεγάλην εορτήν
στων νιάτων το απαύγασμα
στην προσδοκίαν της λαχτάρας της
πως λάμνει η ψυχή της!

# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#σαν αποκάμνω#

Σαν αποκάμνω..
μονάχη μου μιλώ ψιθυριστά..
στις ερημίες μου τριγυρίζω
μικρές σκιες μου κρύβουνε το φως
γυμνή η ψυχή μετρά τις απουσίες
από τις γρίλλιες μπαίνει μία βροχή σιγαλινή..
νοτίζει την ψυχή μου
στα έρημα τα δάση μου τρέχω για να κρυφτώ
πριν μαραθούν οι βιόλες στο περβάζι μου
στους καταρράχτες του μυαλού
τρέχω για να λουστώ
πριν να γεμίσουν δάκρυα πικρά
οι άκριες απ' τα μάτια...
είναι η ζωή σκληρή..όμοια μακρύς Χειμώνας
πριν γίνω στάχτη και χαθώ..
πριν πέσω στου ερέβους την παγίδα της
στους καταρράχτες λούομαι..
τα ονείρατα της ψυχής δροσοσταλιάζω..

 # σαν αποκάμνω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βύθη ένα φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Ανάμεσα στους σκοτεινούς θαλάμους τ' ουρανού
στα κελαηδήματα της χαραυγής των αηδονιών
στα βύθη καθρεφτίζεται ολόγιομο φεγγάρι
Απόψε δε θα κοιμηθώ..
σ' αστροφεγγιάς λιβάδια θε να περιπλανηθώ
με τα αστέρια θα μιλήσω
αμετανόητα τρελλή..αέναα ρομαντική
και το μικρό μου το τσαρδί
στο ουράνιο στερέωμα θα στήσω ...
στα μυστικά των αστεριών να εντρυφώ
το φανερό και το κρυφό τους μυστικό
το ορατό και το αόρατο
να προσπαθήσω να μαντέψω.
να χάνομαι στου χρόνου τις σπηλιές
ένας διαβάτης είμαι εγώ περαστικός
δεν ξέρω αν τα σημάδια μου θ' αφήσω
μα την φεγγαροστόλιστη ετούτη τη βραδιά
κοιτάζοντας τη φεγγαρένια σου σκιά
στη μνήμη της ψυχής μου θα κρατήσω..

 

 # στα βύθη ένα φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
 

# υφάδια της σκέψης#

 

 

 

 

Η αχλή του παρελθόντος μας
μες απ' τους μύθους και τους θρύλλους μας
μέσα απ' τα υφάδια μας στους αργαλειούς
μοιραία ταλανίζουνε το νου..το λογισμό μας..
Ύφαινα..'επλεκα..εξήλωνα
με δυο βελόνες το πουλόβερ της ζωής
έγραφα έσβηνα τις λέξεις να ταιριάξω
να φτιάξω το δικό μου μύθο στη ζωή
μέσα απ' τις γρίλλιες μου περίμενα
να 'ρθουνε οι μνηστήρες μου οι σοφοί
οι μνηστήρες της σιωπής μου
να οργανώσουνε την τάξη της ζωής μου
λες και ωσάν την Πηνελόπη χρόνους προφασίζομουν
μην και παραδοθώ εις την αδυναμίαν της σαρκός μου.

 # υφάδια της σκέψης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,