⫷ μικρή γοργόνα ⫸

''μικρή γοργόνα''

Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός..

αναδυόταν από το βυθό..

ελούζονταν στα κύματα..τ'αγριεμένα..τα παφλάζοντα..

γαληνεμένα στα ροδόχροα τα δειλινά..

σύντροφος..καθοδηγητής..

ταξίδια πότε μακρινά κι αβούλιαχτα..

και πότε τσακισμένα..

παρούσα πάντοτε πιστή..στη σκέψη..στην καρδιά..

τ' ανθρώπου του αναζητητή..

που κουβαλά το ερώτημα στα χείλη..της ελπίδας

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει?..

στέκει η Γοργόνα μου η μικρή..

παλεύει με τα κύματα, που η θάλασσα ψυχή μου..

να σε τραβήξει απ' το βυθό..

να κολυμπήσει προσπαθεί στη σκοτεινή ακτή σου..

Γοργόνα εγώ..στα όνειρά σου επερπάτησα..

χάρτες σου εζωγράφισα ..τη δυστυχία την αναπάντεχη..

το γκρίζο της ζωής σου ν' απαλύνω..

Φοβήθηκες τη θαλασσοταραχή..

εκρύφθης στο μικρό σου το καρνάγιο..

σκίζω για σε τα ταραγμένα σου νερά..

πηγαίνω κόντρα στους κανόνες του καιρού...

μες στο καρνάγιο της ψυχής..

πλέω για σε σανίδες σωτηρίας.

⫷ μικρή γοργόνα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

...............................................................................................................

''το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είν' όλα δανεικά κι εφήμερα τα πλούτια και τα κάλλη..κι εσύ..
στο τέλεμα της μέρας σου..κλείνεις ταμείο..και μετράς και λογαριάζεις αν αγάπησες..αν σε αγάπησαν κι εσέ..κοιτάς το παραμύθι σου..ψάχνεις για αίσιο τέλος..
Τα  παραμύθια στη ζωή κι αν μοιάζουν συναρπαστικά..μόνο απ' αυτό..κάθε φορά δεν είναι..μα το αγαπάς..γιατί εσύ το  διάλεξες.. είναι γλυκό..με μαστοριά..το δικό σου παραμύθι..κι ας μην κατάφερε ο ατυχής ο ''πρίγκηπας'' στη λίμνη τη γαλαζοπράσινη  μια ιστορία αγάπης αιώνια να πλέξει..βουλιάζοντας μες στα βαθιά νερά.. εκείνα τα θολά..της μαύρης της ψυχής του..
Μα εσύ..μέσα απ' τη ''γέννα'' μιας  ολάνθιστης.. κατάλευκης κραυγής..ωσάν το ''κύκνειο'' άσμα σου..δικαίωση μιας αγάπης αξιώθηκες..αγάπης απάνω από της Γης τα τετριμμένα..
Πάντα η μάνα μου ετραγούδαγε τα πρωινά και μου 'μεινε στα αυτιά μου..ετούτο το τραγούδι της..για το εφήμερο μιλούσε της ζωής..και για τη δυνατή στιγμή της μυρωδιάς του ''άνθους'' :
<< Θέλω να ζήσω μιαν αυγή κι εμένα αυτό μου φτάνει..ρόδο που ανθεί πολύ καιρό..τη μυρωδιά του χάνει...>>

'' το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

'' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Ό,τι μας άγγιξε βαθιά.. 
έτσι κι αλλιώς εκαταγράφηκε
 στο δίσκο το σκληρό μας..
πίσω απ' το τζάμι με τις στάλες της βροχής..τα βράδια μου τα σιωπηλά τραβάω απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..
με τα χρωματιστά..κιτρινισμένα εξώφυλλα..
που με οδηγούν ξανά σε δρόμους ξεχασμένους..
αποτυπώματα μιας άλλης εποχής.. 
χρόνια της αθωότητας..του αυθορμητισμού..
οχήματα περιπετειών..καθρέφτες της ψυχής..
Θάρρος κι ορμή..ρίσκο και τόλμη και όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων μου γεμάτες υποσχέσεις..
 αγάπες κι έρωτες νεανικούς..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..
που χάθηκαν σε μια βραδιά 
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..
που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
έρχεται και σε βρίσκει η φθορά..ο ''συντηρητισμός''..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
 
παλεύω νύχτες και νικώ..σκοτώνω και ξαναγεννώ..
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες τους αργά..
αλλάζω τη ματιά μου..να ξαναβαπτισθώ..
έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
με το ''λουσμένο'' μου συναίσθημα 
κοιμάμαι..ονειρεύομαι αγκαλιά..

έγινε ακόμα πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..
που η σοφία του χρόνου μας δωρίζει απλόχερα ..
καθώς τον περπατάμε..ώριμα πια παιδιά..
μα πάντοτε ''παιδιά''..ρισκάροντας..
την τελευταία ρουφηξιά..ως το λαρύγγι..μονορούφι
της ύστερης της νιότης μας..της ζωής μας το τσιγάρο..
δεν είναι όμορφη η ζωή...???

  '' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ............................................................................................................

''εσυλλάβιζα στιγμές''......Σοφία Θεοδοσιάδη

Μία μονάχα μαγική..η αναπάντεχη..από χρόνια ξεχασμένη εντός μου η στιγμή..στων λέξεων τις θάλασσές σου να βραχώ..
ήρθες με τις ''χορδές'' σου και την αγγιξες..
ήλιους κρατούσες να φυτέψεις στα μαλλιά..
μα εγώ παιδί των φεγγαριών..μάγια μου κάνανε σου εψιθύρισα..
τις νύχτες τα αστέρια..
ήρθες..και με παρέσυρες..με εταξίδεψες..
μιας αναζωογόνησης ρυθμός..κυττάρων νέων πολλαπλασιασμός.. διαδρομές πρωτόγνωρες του νου..σελίδες ζωγραφίσαν..
για έναν έρωτα ως το επέκεινα..
μη γήινο παραδομένο στη φθορά..
έναν έρωτα μοιραίο..
Στιχάκια γιορτινά μου φόρεσες στο διψασμένο μου κορμί.. γιορντάνια στο λαιμό..
Οι ήλιοι εχλωμιάσανε..λιγόστεψε..τέλεψε το καυτό το Καλοκαίρι..
Απροετοίμαστη θα μ' έβρουνε οι μπόρες του Φθινόπωρου..
σαν φύλλα σκόρπια χρυσοκόκκινα πα στο βρεμένο χώμα..
μα η μουσική μες στα κρυμμένα σου τα γράμματα..νότες θαρρείς Chopin..μιας μελωδίας Φθινοπωρινής..απόκοσμης..θεϊκής..
χάδι..τρυπώνει στο κορμί μου....

 '' εσυλλάβιζα στιγμές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Στενεύει η ψυχή μου και ασφυχτιά..μπροστά στον κίνδυνο..στης μνήμης το ''χορτάριασμα''..τολμώ..περίπατο μες στα ''χαλάσματα'' από το χέρι να τη βγάλω..χαλάσματα που ορθώνονται..σαν πολεμίστρες που αντικρύζουν τον εχθρό..κοιτώντας τον κατάματα.. τον χρόνο τον καλπάζοντα..τον ασυμπόνευτο..τον πανδαμάτορα το χρόνο..Γρήγορος..βιαστικός αέρας λες και σίφουνας..σαρώνει όσα δεν στέκουν στέρεα στο πέρασμα και τη μανία των καιρών.. Τρατάρει δώρα πλουμιστά..ανίδεους μας καθιστά στο ''ελάχιστο'' που τη ζωή μας διαφεντεύει..

Οι μυρωδιές των ξεραμένων τριφυλλιών..
ολόφρεσκες στην όσφρηση της μνήμης επιστρέφουν..στων χαλασμάτων τη θωριά.. που αγέρωχα ατένιζαν παλιά..ζωές που μέσα τους χωρέσαν.. Δεν έχει τούτο εδώ το πέτρινο το χάλασμα..δεν έχει ''βιογραφικό'' βαρύ..έχει ιστορίες κρυμμένες..και ανείπωτες..απ' το τοπίο το μαγευτικό των λιβαδιών. αναπνοές ανθρώπων που ενοιάζονταν.. βουή απ' το μικρό και ήσυχο ποτάμι του χωριού..κρυμμένη στα χορτάρια..μίξη αναπάντεχη  θαρρείς..με τους αγαπημένους μωβ του κρίνους..η φύση..ακούραστος εργάτης της ζωής..την ομορφιά πα στα χαλάσματα..ξαναγεννά..επιμένει..

 Πέτρες..λιθάρια ακατάστατα..μα λαξευμένα μες στο νου στέκουν αμέριμνα και άφοβα..και ας κατρακυλούν καθημερινά.. φορούν καινούρια φορεσιά..τις μυρωδιές των γιασεμιών και το αγκάλιασμα εκείνο των κισσών..τη γύμνια τους να κρύψουν..μια ζεστασιά θαρρείς στην εγκατάλειψη..απομεινάρια μιας φροντίδας.. μιας ενθύμησης..απ' το μεράκι των ανθρώπων..ενθύμηση μιας εγκατάλειψης ακούσιας θαρρείς..Αγαπημένα μου χαλάσματα..που  επίμονα ορθώνεστε εμπρός μου..πόσο αρνείστε εσείς δυναμικά..της μνήμης τη ''φθορά'' !!!..

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

                 Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''εσύ κι εγώ''... - Σοφία Θεοδοσιάδη

Εσύ κι εγώ..παράλληλες σκιές..εσύ στο στήθος μου να βυζαίνεις τη ζωή..κι εγώ να σου υπόσχομαι άγραφα..άυλες οι περγαμηνές των υποσχέσεων..στα σιωπηλά μα και νευματικά..πως η ζωή είναι μια θάλασσα πλατιά..γεμάτη από ταξίδια με καράβια..λευκά πανιά..ιστιοφόρα αβούλιαχτα..σαν 'θαμαστε ''ομάδα'' εμείς..μάνα και γυιός..μάνα και θυγατέρα..μια συνομωσία δύναμης..κάτι σαν μιας ατέλειωτης αγάπης ομερτά..
Χρόνια αλλόκοτα..μουσκέψαν τις περγαμηνές στων σκέψεων τα συρτάρια..ήρθαν απώλειες απρόσμενες..εκιτρινίσαν τα χορτάρια.. γεμίσαν φλόγες οι βραγιές..η αμφισβήτηση εγέμισε το νου..

Στη βάρκα'' εσύ καταμεσίς στο πέλαγο..''φεγγάρι'' εγώ..το φέγγος σου.. ο μακρινός ο φάρος σου στις ασημένιες σου της θάλασσας  διαδρομές..κωπηλατώντας..θιασώτης δυνατός μιας σκέψεως σοφής..ακόλουθος μιας ρήσης Αριστοφανικής..πριν το τιμόνι να κρατείς..στην πρώρα σου..γνώστης εσύ..αριστοτεχνικής μιας τέχνης κάτοχος..
κωπηλασίας τέχνης.. πλήρης εμπειριών..
των παφλαζόντων θαλασσών..γενού μεγάλος δαμαστής....

''εσύ κι εγώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
................................................................................................................

''ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

art : Christian Shloe

  Είχαν μια γλύκα ανέκαθεν του γλυκαυγούς οι ώρες..έρχονταν πα στο προσκεφάλι μου οι υποσχέσεις της Ηούς..της λατρευτής θεότητας.. που έδινε τις μάχες της από παλιά..και τα σκοτάδια λέγαν τα νικούσε..γεμάτα ήταν τα χέρια της.. των ανθισμένων ρόδων υποσχέσεις..Στο χαυραγές εκίναγα..στο γλυκοχάραμα..τις νύχτες.. τα σκοτάδια να φωτίσω..το κόκκινο φουστάνι μου στους κήπους της το φόραγα..ανέμιζα..φως της καρδιάς μου ο σηματοδότης μου..οι σκέψεις αίωρες εσαεί..μες στων βλεφάρων σου..  δροσοσταλιές ελπίδας ακουμπούσαν..

Κι αν Φθινοπώριαζε..Xειμώνιαζε..επιάνανε οι Άνοιξες..ρόδα ανθίζαν στα λημέρια μας..τα Καλοκαίρια με ταξίδευαν..εγώ εκεί..πιστός στο ραντεβού..βρεμένος..μουσκεμένος ως το κόκαλο..νυχτερινός περπατητής..μοναχικός και ελπιδοφόρος αναχωρητής..πάντα στο γλυκοχάραμα..στα πόδια το φευγιό μου κατοικούσε..ψάχνω και ψάχνω την ψυχή σου..στων σκοταδιών τις φωτεινές τις γρίλλιες να συναντηθώ..να μοιρασθώ..ξορκίζοντας το θάμπος...


''ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

''περνούν οι άνθρωποι''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Περνούν οι άνθρωποι και φεύγουνε και μένουν πίσω οι σκιές τους.. τα αρώματα..τα βλέμματα που συναντήθηκαν..οι καρδιές  που ανταμωθήκαν..Κουλουριαζόμουν στη γωνιά μου έτσι κι αλλιώς..  μικρό κι αδύναμο από πάντοτε παιδί..όχι πως ήτανε ο φόβος μου.. μα η αγριάδα του αποχωρισμού με εκυρίευε..μου πάγωνε τα χέρια.. Δεν ήθελα..δεν άντεχα να φεύγουνε από τη ζωή μου οι άνθρωποι.. όχι δεν ήταν ο θάνατος ο βιολογικός που με ετραυμάτιζε μονάχα.. ήταν εκείνοι οι αποχωρισμοί οι αναπάντεχοι..ανθρώπων που ήρθαν δίπλα μου..ζεστάνανε τα παγωμένα φύλλα της ψυχής μου..όχι δε σας μιλώ για έρωτες..μα για αληθινούς..περπατητές πα στη δική μου τη ζωή..αγαπημένους μου ανθρώπους..που με πλαισίωσαν αγνά και τρυφερά..με σεβασμό..μου δίδαξαν ευγένεια ψυχής.. ευγένεια και αγάπη..περίσσευμα για να 'χω να πορεύομαι..κάθε που θα 'ρχονται σιμά στο νου..κάθε που θα θυμάμαι...

Κι ούτε που το φαντάζομουν στην πρώτη χειραψία μας..πως θα γινότανε δικοί μου ''συγγενείς''..της οικογένειας ανθρώποι..παιδιά.. ισόποσα στο ζύγι μου..σαν αίματος παιδιά..Έρχονται και ξανάρχονται τα βράδια τα ερωτήματα στο παγωμένο μαξιλάρι μου..ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου..λυπάμαι για το ''άδικο''..το άδικο που γράφει ερήμην η ζωή..κι αναρωτιέμαι με απορία..πόνο αληθινό..αλήθεια ποιός είναι μεγαλύτερος καημός..ο αποχωρισμός ο ζωντανός ή των αποθαμένων..? Πόσο λυγίζει η καρδιά μου στο αντίο αυτό..πόσο για χρόνια η χειραψία αυτή του αποχωρισμού θα μου παγώνει την παλάμη..άδεια τα χέρια μένουνε..μα τα σημάδια στην καρδιά..και οι θύμησες γραμμένες..Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε βαθιά..λες κι ήταν δώρο από ψηλά..και μένουν οι σκιές τους..

'' περνούν οι άνθρωποι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''ανεμοθύελλες''...

Σαν το ανυπόμονο δεντρί που το φυτεύουνε στη γη..ρίζες να βγάλει ..να βλαστήσει..
''φυτεύτηκα'' κι εγώ..ρίζες να βγάλω και βλαστούς.. κορμό να δέσω ανθεχτικό..να αντέχει στους βοριάδες.. όταν ''λυσσομανούσαν'' και τις ρίζες μου ξερίζωναν..χωρίς να λογαριάζουν τα βλαστάρια.. Μνήμες κατάσαρκες..ατέλειωτες αέρηδων σκληρών..''εβάψαν΄'' το φουστάνι μου..ανεμοθύελλας η σκόνη απλώνεται..
σκεπάζει πια την ορατότητα των οριζόντων της ζωής μου..Να αποφασίζω..κάθε τότε που καλούμαι μοναχή..να παίρνω το σταυρό μου παραμάσκαλα.. και να κινώ το Γολγοθά μου..
Είναι βαρύς φορές- φορές ετούτος ο σταυρός κι ασήκωτος..εν μια νυκτί τοπίο να αλλάζεις.. 
Όνειρα..λέξεις..σχέδια..ταξίδια και επιστροφές..δεμένα.. σφραγισμένα με μια ατλαζένια καταγάλαζη κορδέλλα πα στο φάκελλο του συρταριού..εκείνον της ψυχής μου..κυλάνε τώρα μπρος στα πόδια μου..ο φάκελλος εμούσκεψε..πλημμύρισαν οι λέξεις..
Μου στέλνεις το σινιάλο σου μου λες να μη λυγίζω περνούν οι ανεμοθύελλες..κοπάζουν και σιωπούν..κι εγώ σου αποκρίνομαι πως πίσω τους αφήνουνε ρίζες ξεριζωμένες..
πονούν οι ρίζες τι θαρρείς..!!!


'' ανεμοθύελλες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
..............................................................................................................

''για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Στέκονταν μες στην άκρα σιγαλιά..εκεί στην κοίμηση του δειλινού..λευκή οπτασίας μια σκια..μιας ελαφράδας αέρινης στην αγριάδα του καιρού μορφή..μίας γαλήνης πέρασμα στην αύριο την άγνωστη μπρος στη σκληράδα της παρούσης..Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές..την ηρεμία του τοπίου και τη δίψα της να ζωγραφίσει..αίωρες σκέψεις στο χαρτί..δυνατές..τις στάλες  να προφτάσει..να βραχεί..απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών..που ταξιδεύανε.. αφήναν πίσω όνειρα.. αγκαλιές..φιλιά..κορμιά που συναντήθηκαν..αρώματα που έσμιξαν.. χνώτα που μπερδευτήκανε..ανάσες που γεννήσανε αλλιώτικες αγάπες..κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε.. ανεξίτηλες στου χρόνου τη φθορά.. 

Όσοι τις συναντήσαν ''αγιάσθηκαν''..τις τραγουδήσανε..ονόματα τις δώσανε τρανά..τις είπανε πως πάνε στον παράδεισο..πως αιωρούνται μες στους κήπους τους ολάνθιστους του θόλου του ουράνιου..αρνούνται να αποξηραθούν.. δροσοσταλίδες επιμένουνε να στάζουνε τα πρωινά..στου νου και στης ψυχής μας τα λημέρια..

Κι αν ο Παράδεισος είναι ο κήπος της ψυχής μας της Εδέμ..εεε..ναι εκεί θαρρώ πως κατοικούν..εκεί κουρνιάξανε και δε θα ματαφύγουν βάλσαμο θεραπευτικό..μνήμη ελιξήριο ζωής αισθαντικής..''σημαδεμένης''..
Κι αν ψάχνεις..αν αναζητάς απόβραδα εκείνα της μαγείας της ψυχής..για να τα συναντήσεις..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..σε κείνες τις αγάπες τις παλιές..σαν ευλογία απ' το Θεό που τις εγεύτηκες..εκεί να ψάξεις να τα βρεις..μες στης Παράδεισος των ερώτων σου τα μέρη..

'' για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................