Εσύ κι εγώ..παράλληλες σκιές..εσύ στο στήθος μου να βυζαίνεις τη ζωή..κι εγώ να σου υπόσχομαι άγραφα..άυλες οι περγαμηνές των υποσχέσεων..στα σιωπηλά μα και νευματικά..πως η ζωή είναι μια θάλασσα πλατιά..γεμάτη από ταξίδια με καράβια..λευκά πανιά..ιστιοφόρα αβούλιαχτα..σαν 'θαμαστε ''ομάδα'' εμείς..μάνα και γυιός..μάνα και θυγατέρα..μια συνομωσία δύναμης..κάτι σαν μιας ατέλειωτης αγάπης ομερτά..
Χρόνια αλλόκοτα..μουσκέψαν τις περγαμηνές στων σκέψεων τα συρτάρια..ήρθαν απώλειες απρόσμενες..εκιτρινίσαν τα χορτάρια.. γεμίσαν φλόγες οι βραγιές..η αμφισβήτηση εγέμισε το νου..
Στη βάρκα'' εσύ καταμεσίς στο πέλαγο..''φεγγάρι'' εγώ..το φέγγος σου.. ο μακρινός ο φάρος σου στις ασημένιες σου της θάλασσας διαδρομές..κωπηλατώντας..θιασώτης δυνατός μιας σκέψεως σοφής..ακόλουθος μιας ρήσης Αριστοφανικής..πριν το τιμόνι να κρατείς..στην πρώρα σου..γνώστης εσύ..αριστοτεχνικής μιας τέχνης κάτοχος..
κωπηλασίας τέχνης.. πλήρης εμπειριών..
των παφλαζόντων θαλασσών..γενού μεγάλος δαμαστής....
''εσύ κι εγώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου