''TΑΞΙΔΕΥΤΗς''.......

Όταν οι στέπες της ψυχής..
σκεπάζονται στο χιόνι..
η μέθη τους..των ταξιδιών..
γεννάει το ιδεώδες..
το ανεκπλήρωτον καλεί..
γεννάει τους αγγέλους μου..
ταϊζει τη σιωπή μου.....
τους μύθους ξετυλίγει τους..
της ψυχής των ορυχείων...
Πάντα υπάρχει η αφορμή..
και πάντα η αιτία..
Ταξιδευτής..
λάτρης της ρήσης της μικρής..
της μέγιστης εντός του..
''τα ταξιδέματα του νου..
τα ακριβότερα ταξίδια''
σειρήνες απροσκάλεστες..
τον δένουν στο κατάρτι τους..
σφυρίγματα των τρένων στους σταθμούς..
στις ράγες τους τον βγάζουν..
Ταξιδευτής 
στις γειτονιές τις ανθηρές..
μες στα σοκάκια της ψυχής του...
Ακουμπάει τα λόγια στο συναίσθημα..
μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς..
κοιμάται στον Παράδεισο..
που χτίζουνε οι ποιητές..
γραμμόφωνο..ακούει τις φωνές..
που οδηγούνε στις στιγμές..
αιώνιας μέθεξης..μοιραίας καταδίκης... 

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας καλός ταξιδιώτης δεν έχει σταθερά σχέδια
 και δεν προτίθεται ποτέ να φτάσει στον προορισμό του».

Ένα  ρητό του Κινέζου φιλόσοφου Lao Tzu 
που με άγγιξε βαθιά..γρατσουνάει γλυκά..
τα φύλλα της ψυχής μου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ελάτε να μας ταξιδέψει....
μοναδική..ταλαντούχα..Loreena McKennitt!!!!!!!!!!!!!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''θα σε θυμάμαι''.........23/2/1974

Τις νύχτες που σωπαίνουν τα πουλιά..
όντας ντυμένη αερικό..
εσένα συλλογιέμαι..
μ' αρέσει να κλωθογυρνώ
μες στους μπαχτσέδες της καρδιάς..
λούλουδα να τρυγάω..
στιχάκια να σου πλέκω 
στα μαλλιά σου τ' ακριβά..
να 'χουνε λέξεις ανθηρές
απ' την ψυχή βγαλμένες..
δε θέλω να 'ναι νότες δύσκολες..
μον' λέξεις χαϊδεμένες..
λόγια να μοιάζουν χτύποι της καρδιάς..
πουλιού να παίρνουνε λαλιά
τους κλώνους να λυγάνε..
σκάλα να ρίχνω να σε βρουν..
ξανά να σε ανθίσουν..
τώρα που οι Άνοιξες ξεθώριασαν..
στα μάτια τα δικά σου..
γίνομαι το μελάνι σου..
Άνοιξες ζωγραφίζω..λένε
στης Άνοιξης γεννιούνται..
ζωντανεύουνε..
κι αυτοί οι αποθαμένοι...
σάβανο η αγάπη μου αέναα λευκό..
την παγωνιά σου..παγωνιά μου να τυλίγει......


''θα σε θυμάμαι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''της μάνας το τσουκάλι''...

Σαν στο τσουκάλι της μάνας μου..
μέσα στον ψεύτικο ντουνιά..
στην περιφέρεια όλη..
μην το ''τολμήσεις'' να μου πεις..
φαϊ όμοιο δεν έχει..
απ' το πρωί εκόχλαζε..
πα στην παλιά ''μασίνα'' της
ακριβή  κουζίνα της μαμάς..
''υπερπολυτελείας''..
πολυεργαλείο όσο να πεις..
εθέρμαινε...εζέσταινε..
τα κάστανα έψηνε τα χαραχτά..
νοστιμάδες εμαγείρευε..
χαλάλι τα λεφτά της..
Ανάμεσα στον αργαλειό..
στη σκάφη στο καζάνι..η έγνοια της
 παντοτινή.. το γέμισμα του τσουκαλιού..
εφτά οι νοματαίοι..να τους θρέψει..

Ονομαστό το μαγερειό..
<< της μάνας το τσουκάλι >>
είχαν το κέντημα στολίδι στο καπάκι τους..
τα κατσαρολικά της...
χαλκώματα..αρίστως γανωμένα..
απ' τα χέρια του..του ''καλαϊντζή..
τις πίττες νοστιμεύαν εις το ψήσιμο ειδικώς...
προικιά ακριβά..φερμένα από μακριά..
της νόνας μου τα μέρη..
και μη θαρρείς πως έλλειψη 
γέμιζε το σοφρά μας..
οι λαχανοντολμάδες οι πολίτικοι..
το σπεσιαλιτέ της..
ρε μάνα πως ''βρωμάει'' το λάχανο 
έκραινε η Μαγδάλω..
μη νοιάζεσαι κορούλα μου..πασπάλισε..
κανέλλα ρίξε μπόλικη..
μπαχάρι το δωμάτιο να μυρίσει....

Γλυκά κυλούσε ο καιρός..
στης τρυφερότης..στης αγάπης..
και στης έγνοιας της..
στης μάνας το τσουκάλι...
λυσσομανάει απόψε ο βοριάς..
φέρνει τη μυρωδιά του τσουκαλιού
στη ζεσταμένη πλάνη......
πως γίνεται στα ξαφνικά..
το ''ελάχιστον''..γενόμενον το ''μέγιστον''
να με καταδιώκει?.............

''της μάνας το τσουκάλι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''ΑΝΘΗΡΑ ΡΩΓΜΗ''...

Και μου ζητάς να κλείσω τη ρωγμή...
Μα εγώ από στέρεα υλικά 
ποτέ μου δεν κατείχα....
Μου λες πως έμεινε μετέωρη η καρδιά 
και μου ζητάς ευθύνη...
στέκομαι αμίλητη..εξετάζω την τομή..
φωλιάζω αθόρυβα μες στη ρωγμή...
ψιθυριστά σου αποκρίνομαι..
ποτέ μου δεν προσπάθησα
στα χέρια μου να σφίξω τη δική σου..
να την αγγίξω θέλησα...
και μια φωλιά να χτίσω...
ένα άγγιγμα τόσο απαλό ...
ωσάν της Άνοιξης το πρωϊνό τ' αγέρι...
δροσοσταλιές να στάξω..να της πω...
πως είναι ακόμα ζωντανή...
τους χτύπους να μετρήσω..
Κι έσκυψα απάνω της γλυκά 
να αφουγκραστώ...
τα φύλλα της εβλάστησα..
ν' ανθίσω μαργαρίτες......
Κι εσύ 
σαν τρομαγμένο το πουλί..
στην τρύπια τη φωλιά του..
εσκιάχτηκες στο άγνωρο... 
τις μαργαρίτες μοναχά να τις μαδάς..
συνήθεια σου εγίνη..
να περπατάς..κατάχαμα τα πέταλα..
μαραίνονταν στο μέτρημα... 
Δεν έμαθες..τόσο μεγάλος πια εσύ...
τον δρόμο του φευγιού σαν θα διαλέξεις...
γρήγορα μέσα στις φωλιές...
η λησμονιά τρυπώνει...
Μοναχικός ο δρόμος του φευγιού...
μοναχικός κι αυτός της λησμονιάς...
πάψε λοιπόν να κλαις..να μου μιλάς..
γιατί..μες στης καρδιάς μου τις ρωγμές..
φύονται ακόμα μαργαρίτες...........

( ''Ανθηρά ρωγμή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΕΡΤΙΚΟ''...

Κοίτα να δεις τι σου είναι η ζωή..
Κι εγώ που δεν πεθύμησα ποτές..
τσιγάρα να καπνίσω..τις χάντρες
απ' τα κομπολόγια να μετρώ..
τσιγάρο σέρτικο με κέρασε νωρίς..
γιατί  καπνίζεται μου είπες η ζωή..
για τους κατανοούντες...
στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής...
στα καπηλειά της ουτοπίας...
Κι εσύ..δε μου 'μαθες ανάσες να κρατώ...
γουλιά - γουλιά τη νικοτίνη της 
στα σπλάχνα να χωνεύω...
Ακόμα σε θυμάμαι να μου λες..
έλα μαζί στο καπηλειό..να γίνουμε πολλοί
εμείς οι λιγοστοί..οι ''τραγικοί''
καπνίζοντες..οι μελαγχολικοί
μαζί να τα γνωρίσουμε..φουμάροντας
εκείνα τα ταξίδια της σιωπής μας...
οι χρόνοι μας κατρακυλούν..
μας προλαβαίνει στο κατώπι η φθορά..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
   
Παλεύω νύχτες και νικώ..
σκοτώνω και ξαναγεννώ..  
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
 ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες της αργά..  
αλλάζω τη ματιά μου..
ερασιτέχνες..τρακαδόρους  προσπερνώ
καπνούς σε ξεφτισμένες λέξεις 
δε φουμάρω...
 έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
ημερομηνίες αναχώρησης..
στα περιθώρια κρεμασμένες.. 
με το ''λουσμένο''..
καπνισμένο μου συναίσθημα..
κοιμάμαι..ονειρεύομαι..
ξυπνώ τα πρωινά..αχόρταγα τζουράρω..

δένω τις καύτρες απ' τα δάχτυλα..
τον πόνο τους τις νύχτες μου γλυκαίνω... 
αμετανόητα ρουφώ..
την τελευταία ρουφηξιά του..
ως το λαρύγγι το βαθύ..
της ύστερης..της νιότης μου
το σέρτικο τσιγάρο..
Αχ..Θε μου τα κατάφερες..
κέρδισες την ψυχή μου!!!

''Τσιγάρο σέρτικο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

''ΑΝΑΒΑΣΙς''.....

Δε μου χωράνε πια.. 
εκείνα τα γοβάκια μου τα γυάλινα..
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα 
παπούτσια να αγοράσω να φορώ..
οι δρόμοι πλημμυρίσανε..
γλυστρούν..σπάζουν τα όνειρά μας..
Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..
αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι
οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
δεν προσκυνώ..δεν ψάλλω τους
ύμνους ηρώων και προστάτες νταβατζήδες..
τους εμποράκους για τη φτώχεια των λαών..
πουλώντας όσο- όσο την πραμάτεια τους..
μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..
ωσάν στης Χαλιμάς τα παραμύθια...
 Ήρθα στη Γης ξυπόλητη να περπατώ..
πα στο βρεμμένο χώμα..
μα ο νους και η σκέψη μου τις άγριες νυχτιές..
προσκέφαλο στων φεγγαριών..
σε ονείρατα καί στόχους σκαλωμένα...
δεν εμεγάλωσα πριγκίπισσα..
σε πύργους γυάλινους..σαλόνια βελουδένια
ούτε ποτέ μου τα συνάντησα στο διάβα μου
καθώς τα περιγράφανε τα παραμύθια της γιαγιάς ..
μα να..στην εμμονή τ' ονείρου μου.
αντάμα τους..εύθραυστα  προχωράω...........

''ΑΝΑΒΑΣΙς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

''ΘΑΜΩΝΑς ΤΗς ΠΑΝΣΕΛΗΝΗς''

 Τι κι αν ψηλά στον Υμηττό..
χρόνια κρυμμένο είν' το μυστικό...
Εκεί..ψηλά στου Αη- Γιώργη την κορφή..
χρόνια μας φανερώνεται..
της Πανσελήνου..μυστηρίου η λαμπράδα..
Θα παίζουν τα ραδιόφωνα..
οι δίσκοι στα γραμμόφωνα..
θα σιγοτραγουδούνε...
<<Απόψε είναι Πανσέληνος..
και όλα είναι ωραία..>>
Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε..
σταματημό δε θα 'χουνε..
ανάμεσα στα χρόνια..
Αγριεμένοι οι ''λύκοι'' θα κοιτούν..
το βλέμμα θα 'χουνε στραμμένο κατά μας..
με υποψία θα  κοιτάζουνε τη Γη..
αυτοί είναι ''λύκοι'' αλλιώτικοι..
έχουνε διαφορετική ταυτότητα..
είναι από άλλη ''ράτσα'' και γενιά..
και έχουν ''σεσημασμένο'' αριθμό..
 λύκοι- πολιτικοί- αρπαχτικά.. 
τσανακογλύφτες συμφερόντων..
Αποφασισμένη μαγιοκλέφτρα της ζωής..
την πλάτη τους γυρίζω...... 
Θαμώνας της βραδιάς αδιάκοπα..
μιας ελπίδας στης υπόσχεσης..αμετανόητα
το μυστικό θα κλέψω της..απόψε της σελήνης
στιγμιαία να βρεθώ στις ατραπούς..
δυο να 'ναι τα φεγγάρια να ναυλώσω..
το 'να να μου μιλά για τα μελλούμενα
τ' άλλο τα περασμένα...............

''Θαμώνας της Πανσέληνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...................................................................................................................................................

''τριωδίων ψίθυροι''...

Οι '' δυνατοί ''........
κάστρα '' ευπόρθητα''..λυγούν..
στις πολεμίστρες των καιρών..
στο γαϊτανάκι της ζωής..
δε μένουν νοσταλγοί ηττοπαθείς..
στων νιάτων τη δροσιά τους..ζητούμενο..
αρωγοί αμετανόητοι του έρωτα..
μεταξωτές κορδέλλες του κεντούνε..
Δηλώνω ελπιδοφόρος παρατηρητής..
στα χνάρια των στιγμών ανιχνευτής..
τις ήττες και τις νίκες μου δηλώνω..
Κρυφά και φανερά ξομολογιέμαι..μαρτυρώ..
ηττήθηκα στης λησμονιάς..
των όμορφων στιγμών.....
Δε λησμονιούνται μάτια μου οι στιγμές
στης φύτρας τους..ξανά αναγεννιώνται..
στιγμές..μεταξωτές σιωπές..
στου πηγαιμού το πάθος...
στιγμές στης ''αλχημείας'' τη δύναμη..
λιώνουνε αργυρό με το χρυσό......
Τραγούδια που χαρίστηκαν απλόχερα..
κι εκείνο εκεί το:
''σ' αγαπώ..γιατί 'σαι για τα μένανε ωραία''..
 στο νου..σαν ζαχαρένια μελωδία αντηχεί ..
χρόνους μετά σαν  ο τελάλης μας καλεί..
''σαν άλλοτε να πάμε''.........
σε μια βραδιά χορού..καρναβαλιού..
 

κάτω απ' της Πάτρας  της Παλιάς
στο κάστρο το ξεχωριστό..
καθώς ιστορία γράφονταν ερήμην μας..
ρομαντικά στα ημεροδρόμια της ζωής..
Ας ''κατηγορηθώ''..δε νοιάζομαι σταλιά..
πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική..
του πάθους θιασώτης...
θαρρώ πως είναι αυτό παράσημο..
 για όποιον το κατέχει..
 
''τριωδίων ψίθυροι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.......................................................................................................................................

''η σκόνη της ερήμου''....

Σε μασκαράτα θεατρίνος..εύελπις..
Ταρτούφος σε σκηνή υποκριτικής..
''αιμοδιψής'' χειροκροτήματος.. 
θιασώτης της τυφλότητος ερήμην σου..
εθόλωσε..επλάνεψε..τους οφθαλμούς
η σκόνη της ''ερήμου'' η ιντερνετική..
έπαψε ο καμηλιέρης της ψυχής..
οάσεις να γυρεύει..
Εδιάλεξες μια ευκολία στη ζωή..
στων αυτοπρόβλητων τους ''τοίχους''
να καυχιέσαι.. αναρριχιέσαι..
επευφημείς..
εικόνες ίδιες και απαράλλαχτες..
με της δικής σου ύπαρξης..
να μην την τσαλακώνουν... 
Κι εγώ..
χρόνια επάσχιζα..σου μάθαινα ανάγνωση..
γραφή..να φτιάχνεις λέξεις διαλεχτές..
τον ήχο τους ν' ακούς..
αόρατο ένα χέρι να σε οδηγεί..
την πένα μες στα σκοτεινά..
λέξεις που γυάλιζαν στην άκρη της ψυχής..
φωνή να τους φυτεύεις..
Μα εσύ...
εδιάλεξες..τυλίχτηκες με μιας..
στις γάζες σου τις προστατευτικές..
ετύλιξες τις ψευδαισθήσεις σου..
τις αυταπάτες πανδαισίας των χρωμάτων..
ολημερίς και ολονυχτίς..
ακατανόητα μονάχη σου...
ποιητικής αδείας συχωροχάρτι τάχατες
με μια ξεκούρδιστη τσαμπούνα..τσαμπουνάς..
''διάστρεμμα αστραγάλου'' του νοός..
ενίοτε κατάγματα ελλοχεύει...
στο χειροκρότημα ανάσαινες
δεν ήθελες να ''υπάρχεις''............

 ''η σκόνη της ερήμου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί''..

Όταν τα βράδια πολιορκούν..
νεράιδες..μάγισσες..φαντάσματα..
του νου μου τα καστέλια..
φορώ τη μάσκα μου του ξωτικού..
σκοτώνω κακοφορμισμένα μου στοιχειά..
αδειάζω τη φαρέτρα μου..τόπο για να χωρέσω..
τα καλογυαλισμένα μου μπακίρια..ασημικά..
το βιος το ακριβό μου..
κινδύνεψαν οξείδωση.. κερώνω τα στο χρόνο.. 
με καθαρή ματιά τα πρωινά..
κοιτάζω στον καθρέφτη μου 
θρύψαλα  δε μαζεύω..

κι αν  τα ταξίδια μου τα εσωτερικά..
με φέρνουνε σε χαλασμάτων πόρτες..
τα κάνω χίλια δυο κομμάτια..τα σκορπώ..
και ρίχνω νέο βλέμμα τρυφερό ..
σε κείνη την κοπέλα τη μικρή..
ζωή την νοματίζω..
Απελπισμένη νοσταλγία για το παρελθόν..
δεν κατοικεί στην κάμαρα
νικώ τις αυταπάτες μου..ταξίδι αρματώνω..
λέμβος σωσίβια..αβούλιαχτο σκαρί..
η εσωτερική μου μετανάστευση..
υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί..

''υψώνει το κατάρτι της..λικνίζει το πανί''- Σοφίας Θεοδοσιάδη 
................................................................................................................................................