⫷ θυμάσαι μητέρα ?⫸

Στήνεις περιπολίες στα νυχτέρια μου

στις έναστρες νυχτιές μου επιστρέφεις

παιδί των οριζόντων στις αλάνες της ζωής

θαρρούσα τότες όλα είν' κατορθωτά

κι ο κόσμος μία βόλτα γνωριμίας εκστατική

τα βράδια με της λάμπας μας το φως

στο γραμμωτό τετράδιο έγραφα

της μέρας κατορθώματα μες στις χωματερές..

γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος μας

ένα σύννεφο σε άρπαξε στο ουράνιο στερέωμα

κοιτώ τον ουρανό...

 

ψάχνω για την υπόσχεση στα χείλη σου τα άυλα

εκείνη που ψιθύρισες

δίπλα απ' το δεντρί της πασχαλιάς του παρτεριού

κι αν τάχα έχουν μνήμη οι ψυχές

το ερώτημα τολμώ να ξεστομίσω

θυμάσαι που μ' όρμήνευες μητέρα?

πως είναι ο χρόνος γιατρευτής

στην απουσία σου εκείνο το παλιό παιδί ν' αναζητώ

να το αγαπώ..καινούριο να το κάμνω

γιατί θα είσαι εκεί με μια ζεστή αγκαλιά

το μερτικό στην αθωότης  να  σκορπάς

μ' ένα κλωνάκι πασχαλιάς 

ξανά απαρχής ν' ανθίζεις.

⫷ θυμάσαι μητέρα ?⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,