⫷φυτρώναν στο περβάζι εριστικά ⫸

 

Την ώρα που φυτρώναν στο περβάζι εριστικά

της χαραυγής τα ονείρατα σκληρά με περιπαίζαν

έπαιρνα  το καβαλέτο μου στο μαξιλάρι μου

να βγω σεργιάνι μες στις γειτονιές

λες και ανυποψίαστη στης προδοσίας το ουτοπικόν

καινούριες οριογραμμές..καινούρια σύνορα χαράζοντας

στον ξεβαμμένο τοίχο της ψυχής

καινούριο έστηνα κάδρο.. 

τα δέντρα ακίνητα θροϊζουνε σκιες

της μνήμης ξεφλουδίζουν τις σκουριές

το αεράκι το νυχτερινόν 

διανυκτερεύοντα φύλλα της καρδιάς

γλυκά στην καμαρούλα επιστρέφει

δροσάτα πάλι απαρχής

 τα απέλπιδα ονείρατα της νιότης

με ξεγελούν..παραπλανούν όσο κρατεί

κι όντας ετούτο το σεργιάνι το μοναχικό

τις φλέβες μου παγώνει της ψυχής

έρχονται ελπιδοφόρες κείνες οι παλιές φωνές

κρατούν τα παγωμένα ακροδάχτυλα

χρώματα βάφει το πινέλο απαρχής

το κάδρο μου να μοιάζει ουράνιο τόξο.

 

⫷ φυτρώναν στο περβάζι εριστικά⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,..................