# η τεφροδόχος των ωραίων στιγμών#

 

 

 

 

Η τεφροδόχος των ωραίων στιγμών
σκορπά τις στάχτες της απλόχερα
ψελλίζοντας τα ουσιώδη ακροβατεί
αγγίζοντας την κλίμακα τη νοητή
με της καρδιάς τ' απέθαντα
τ' απέρριτα υλικά........
μεταρσιώνει το στιγμιότυπο σε αφορμή
απομυζά την πεμπτουσίαν του κόσμου.

 # η τεφροδόχος των ωραίων στιγμών#- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

✿*ﾟανθισμένα ασπράγκαθα ✿*ﾟ

Αυτό το ίδιο το παιδί
λουφάζει μέσα μου χρόνους πολλούς..
με προσκαλεί..
Στην υπνοφαντασία μου
στο φευγαλέον του ονείρου μου
παράξενα με κάνει να ονειρεύομαι
πως τάχα λέει θα έκαμα ''την έρημο ν' ανθίσει''..
κι αν το χωράφι των νεράϊδων ελιγόστευε
θα 'ρθουν καιροί η μαγεία του
καταμεσίς εις τους αμμόλοφους ερημικά..
ίσως και το ποθούμενο ν' ανθίσει το βλαστάρι!
Σε ξεχασμένες μέρες οδηγούμασταν
μπαίναμε σ' έναν χώρο μαγεμένο
με την άγρια φύση εσυνδεόμασταν
αλλάζοντας τον κόσμο ευεργετούμασταν
''ξέφτια της μνήμης μου''
εις της ερήμου τους αμμόλοφους στο ονείρεμα
εις τα ασπράγκαθα π' ανθούσαν με οδηγείτε!

 ✿*ﾟανθισμένα ασπράγκαθα ✿*ﾟ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Χριστούγεννα στο σπίτι#

 

 

 

 

 

Καμμιά φορά όταν χιονίζει ονειρεύομαι
και τότες ξεστρατίζω στον Παράδεισο
των παιδικών μου χρόνων
τότες που αγωνιούσε η μάνα μου
αν θα 'ρχονταν εις το κατώφλι μας
οι Μάγοι και οι Αγγέλοι
τότες που έτρεμε το καντηλέρι
μπρος στα εικονίσματα
κι εσκόρπαε το φως το ιλαρόν
την ώρα που ο ήλιος «εβασίλευε»
κι εσκορπαε το φως..το χρώμα..την ομορφιά
κι η μάνα μου
γονατιστή προσεύχονταν
μπροστά στο εικονοστάσι
ζητούσε ελπίδα,προσμονή
μέσα της λάμπαν ξάστεροι ουρανοί
κι ανάμεσα στις μυρωδιές
κανέλλας και λιβάνι
το Θείο βρέφος εύχονταν
στην παιδική μας κάμαρη να έρθει να θρονιάσει..

 Πόσο ελαχτάρησα εκειά
τη σπιτικιά τη ζεστασιά!
στο ονείρεμα............
των Μάγων το αστέρι να με οδηγεί
για μίαν ύστερη φορά
στης Βηθλεέμ τον ξενώνα ο δρόμος να με βγάλει
για μίαν μοναδικήν στιγμήν
να νιώσω πως εγεννήθηκε ένας Θεός
τις αμαρτίες του κόσμου να ξεπλύνει
και το ξημέρωμα στην πρωινή την πάχνη
της πατρίδας μου
όρκο τρανό να ορκιστώ
φωτιά ιερή να ανάβω στο κωνάκι μου
τη σπιτική τη θαλπωρή
κάθε που έρχονται Χριστούγεννα
να γεύομαι στο σπίτι, στη φωλιά μου!


# Χριστούγεννα στο σπίτι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# νύχτες σιωπής#

Τις νύχτες της σιωπής μου τις αμίλητες
ανιχνεύοντας εντός μου εστροβιλίσθην
διέλυσα όλες τις γραμμές των οριζόντων
επόθησα διακαώς τ' άδυτα της ψυχή μου να σκαλίσω...
Στα μάτια ανέτειλε ευθύς το φως
μια πεταλούδα η ψυχή
σπαταλημένες πεθυμιές
στους ώμους κουβαλούσε
στις άκριες των βλεφάρων της
άηχα έσβηναν αργά- αργά
εκρύβονταν απρόσμενα
οι πρωτόγενείς οι θησαυροί της
μα ό,τι είναι μαγικό άφθαρτο παραμένει..
εις τους γυμνούς τους ώμους της
δένδρο εζωγραφίζονταν
μέσα απ' τις φυλλωσιές επέρναε
για μια στερνή φορά
ήταν που έδρεψε Χειμώνες από δάσος ιερό
κι εκρύβη στο σκοτάδι..

# νύχτες σιωπής# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# χτες ονειρεύτηκα τη θάλασσα #

 

 

Πως έγινε ακύμαντη η θάλασσα
μες στη φουρτούνα της ψυχής μου
ακύμαντα τα βράδια υποσχόμενα
παράξενα τα ονείρατα ξυπνούνε..
Απόψε ένα ακρογιάλι ονειρεύτηκα
έτρεχε η σκια σου στην ακτή
δελφίνια επαίζαν με τα κύματα
κι η πελαγίσια αντάρα εκόπαζε
κι εμέ,μία σχεδία με περίμενε εις την ακτή
περίμενε να ξανοιχτώ
ν' αράξω σ' ένα ανθρώπινο ακρογιάλι
σαν τότε που ήμουνα παιδί
και κοίταγα στα μάτια τους ανθρώπους
και καθώς έψαχνα στα βότσαλα
εφύσηξε τ' αγέρι το θαλασσινό
εξύπνησα..............
και τ' όνειρο εχάθη.
δεν είναι ο τόπος μου εδώ
εγώ στα παραμύθια κατοικώ
μονάχα εκεί είμ' ο εαυτός μου 

# χτες ονειρεύτηκα τη θάλασσα #

 σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

✿*ﾟζεστές αγκάλες✿*ﾟ

Απλώνω τα ζεστά μου χέρια κι αγκαλιάζω
τα μεράκια της ψυχής ,τα ντέρτια τα βαθιά
τους έρωτες που μ' έβγαλαν φτερά
απλώνω τα χέρια κι αγκαλιάζω
κι εκείνα τα ασφοδέλια που εφύτεψα στα βράχια
σαν κρώζανε με αλαζονεία τις ροδαυγές
οι αετοί με τα ''χρυσά φτερά''.
Μα πιότερα απ' όλα στις αγκάλες μου συνάζω
εκείνα τα μπουμπούκια του έρωτα της Άνοιξης
που εσταλάξανε ευωδίες στην καρδιά..
Κεντίδια οι αγκάλες οι ζεστές
πλέκουν μετάξινο γιλέκο
γύρα απ' τις ψυχές.

 ✿*ﾟζεστές αγκάλες✿*ﾟ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


 

✿*ﾟ αποτυπώματα ✿*ﾟ

Σ' ένα παιχνίδι μάταιο
με αγωνία προσπαθείς
να πλάθεις με τις λέξεις σου αρμονία
ο παραλήπτης της επιστολής
ειν' πάντα οι ανθρώποι .
Μα έρχονται..φυλλορροούνε οι στιγμές
πίνεις νερό απ’ την πηγή της δύναμης
για να αντέχεις στη σιωπή
όταν οι πληγές σου αιμορροούν
βοτάνια ψάχνεις γιατρικά
για να επουλώσεις τις πληγές της Οικουμένης.
Την ερημία ψηλαφώντας της ψυχής
την κάθε μιαν αυγή
ένα παράθυρο αφήνεις ανοιχτό
διώχνεις από τις φλέβες σου
το πένθος των ημερών
χαμένη όλη μες στις αναμνήσεις
αφήνεις αποτυπώματα ψυχής
αφήνεις αχνάρια ανεξίτηλα
μιας πάλλουσας ψυχής..

✿*ﾟ αποτυπώματα ✿*ﾟ
Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

✿*ﾟ για την χαμένη Εδέμ ✿*ﾟ

 

 

 

 Προπάντων να μη γελασθείς
μην πεις πως ήταν όραμα
έν φευγαλέον αποκύημα της φαντασίας σου
πάντα να λες πως το 'ζησες
κι ευρέθης εις τον κήπον της Παράδεισος
εκεί που τα κοράλλια της ψυχής
βρήκαν ζεστό βυθό......
Σε σίμωσαν εξαίσιες μουσικές φωνές
σου τραγουδήσανε την πλάνη της ζωής
σε μάγεψαν οι σειρήνες του έρωτα
ηλεκτρισμένη από φιλήματα καυτά
δροσοσταλιές εστάλαξες στα χείλη της
των ρόδων τη δροσιά......
άκουσες με συγκίνησιν λόγια ερωτικά
εμύρισες την ευωδία του έρωτα στο διάβα σου..
και χρωματίζοντας τα όνειρα
εχάθης μες στα σύννεφα
τώρα μονάχη σου τυλίγεσαι το παραμύθι σου
και μένεις εις την χαμένη σου Εδέμ.

 ✿*ﾟ για την χαμένη Εδέμ ✿*ﾟ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..........................................................................................................

↫ κύκνοι της λησμονιάς↫

Οι κύκνοι το Φθινόπωρο
κραυγές απόγνωσης σκορπούνε
για το Χειμώνα που αισθάνονται
σιμά πως ενεδρεύει.
Δήλωνες κύκνος υπερήφανος και άτρωτος
ο βασιλιάς ηθέλησες της λίμνης για να γίνεις.
Μα ελησμόνησες..
Ένας μονάχος κύκνος ολομόναχος
στα παγωμένα τα νερά
μιας λίμνης το Χειμώνα δεν αντέχει.
Θα σταματήσει πια να κρώζει και να τραγουδά
κι ως το βυθό
της λυπημένης του σιωπής ο αντίλαλος θα φτάνει.
θα πάψει πια το κάλλος να υμνεί
τούτο το κάλλος που την πλάση ομορφαίνει.
Στην πλαστογραφημένη μας ζωή
απομεινάρια τα υπολείμματα
μιας παγωμένης λίμνης πια τα νούφαρα
απομεινάρια κι ενός έρωτα ατυχή
νεκροί οι κύκνοι απομένουν.

 ↫ κύκνοι της λησμονιάς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫το μέσα της φως↫

 

 

 

 

Πάντα μέσα της
ένα φως απρόσμενα
εσίμωνε στο παραθύρι της
τις νύχτες που σωπαίναν τα πουλιά
κείνο το κορίτσι εδιάβαζε
τις λέξεις και τις ρίμες
σελίδες λες ημερολογίου πολύτιμου
του σύμπαντος παιάνες..
Γνώριμη..οικεία πλέον η φωνή
λες κι έρχονταν από ραδιοκύματα
λες κι έρχονταν από το σκότος το βαθύ
έψαχνε να βρει χαραμάδες του φωτός
για να φωτίσει τα ανήλιαγα
ο κόσμος που έπλαθε ο νους
ήταν γεμάτος φως..
ψάχνοντας στα κελάρια της του νου
έβρισκε πάντα φως.

Εκείνο το κορίτσι δεν άλλαζε συχνότητα..
εμίλαε πάντα για το φως.
χαρίζοντας παιάνες στους θνητούς
με βλέμμα εκστατικό....
τις νύχτες που σωπαίναν τα πουλιά
κείνο το κορίτσι εδιάβαζε
σελίδες λες ημερολογίου πολύτιμου
γνώριμη..οικεία πλέον η φωνή
λες κι έρχονταν από ραδιοκύματα
λες κι έρχονταν από το σκότος το βαθύ
έψαχνε να βρει χαραμάδες του φωτός
για να φωτίσει τα ανήλιαγα
ο κόσμος που έπλαθε ο νους
ήταν γεμάτος φως..
ψάχνοντας στα κελάρια της του νου
έβρισκε πάντα φως.
Εκείνο το κορίτσι δεν άλλαζε συχνότητα..
εμίλαε πάντα για το φως.

Περπάταε πίσω απ' τις σκιες
την παρακίναε τρυφερά:
↫ Όπου κι αν είσαι πιάσε τη συχνότητα
κι αν με ακούς
να ξέρεις πως πολύ σε αγαπάω
γιατί μου έμαθες να βλέπω φως εκεί
που ακόμα οι άλλοι το αναζητούνε..↫

↫το μέσα της φως↫ - ( αλληγορικόν) 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫ στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

 

 

↫Στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής
στενάχωρα η μνήμη μου γυρνά
τι κι αν επόθησα μαζί σου τη χαρά
τώρα το ξέρω πως θα ψάχνω να σε βρω
εκεί ψηλά στ' αστέρια...
Το 'χουν συνήθειο οι Κυριακές
αφήνουν χαραμάδες
μπάζουνε νοσταλγία οι Κυριακές.
Κι εγώ η ταπεινή μέσα απ' τις μουσικές
διαρρηγνύω την θνητότητα της ύπαρξης
κι ακόμα να σε ανακαλύψω προσπαθώ
τι κι αν μετοίκησες
εις τον αστερισμόν της Βερενίκης !
Είναι στο στήθος μου μεγάλη η παγωνιά
μου κόβεται η φεγγερή μου ανάσα
είναι γιατί πολύ σε αγάπησα
και στη σιωπή σου δεν αντέχω..↫ 

 

 ↬Σοφίας Θεοδοσιάδη↫

 ↫στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫

Βημάτιζε αργόσυρτα
μες στο κρυφό της περιγιάλι
ο μπάτης την εδρόσιζε
μηνύματα έφερνε νοσταλγικά
στην άρπα της καρδιάς της..
Ποιός τα 'χατες θα βάλει υπογραφήν
για τα φεγγάρια της ψυχής της?.
ακυβέρνητη πολιτεία η ψυχή
παραδομένη εις το φως το ανελέητον
εγένναε νοσταλγικήν μελαγχολίαν
μήνυμα Πανσελήνου στο κατώφλι της
αθώα η καρδιά της ..λατρευτή
στης νοσταλγίας των ερώτων την ενθύμηση
έρχονταν λυγερές σκιές την ανταμώνανε..
κρυφομιλούσαν στις κρυμμένες μάγισσες..
κι ύστερα χάνονταν στα σύννεφα....
χάνονταν στα νερά..

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬Θερμοπύλες↫

↬ Θερμοπύλες↫

 

Tιμή σ' εκείνους όπου στη ζωή των

όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κι ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·

γενναίοι* οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα,

τόμ. 1, Ίκαρος

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ στις ελεγείες των ποταμών ↫

Εις τα ποτάμια αλήτευε ,τ' αγάπησε
κι αυτά ερωτικά την αγαπήσαν.

Μα πιότερο απ' όλα τα ποτάμια της
τον Ιορδάνη αγάπησε

εκεί που ελούσθη ο Χριστός
τις αμαρτίες των ανθρώπων να ξεπλύνει.

Μαζί της πάντα εκουβάλαε απόχες και σχοινιά..
να δένει τα σχοινιά......
σκάλα να χτίζει απ' τη Γης

να φτάνει ως τους ουρανούς
γηπαετός αγέρωχος να γίνεται

να αφήνει πίσω τους λυγμούς
στις ελεγείες των ποταμών να αφουγκράζεται

τα πάθη και τα λάθη της γυμνά να ξεδιψούνε
γλυκύς ο ποταμός στα βάθη της να εισχωρεί

και ύστερα να χύνεται στην αλμυρή τη θάλασσα..
τα ήσυχα τα βράδια της
στις όχθες του μέλλοντος να κάθεται
μηχανισμός πολύπλοκος ο νους
να καελαρύζει τη ζωή.
 

↬ στις ελεγείες των ποταμών ↫ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
 

↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫

Περνάς τη σύντομη ζωή σου και αναλώνεσαι
παρασυρμένος απ' της νιότης το μπαλκόνι σου.
Μα στη μοναδική που σου χαρίστηκε ζωή
σημασία έχει τί είσαι Εσύ κι όχι τι βλέπουνε
σε σένανε οι Άλλοι.
Tης ψυχής σου τα κοράλλια τα αλιεύεις μόνο εσύ...............
τα σεργιανάς μες στης καρδιάς σου τ' ακρογιάλια..
Γι' αυτό σου λέγω μην τους μοιάσεις αν μπορείς..
θα πρέπει να έβρεις το σθένος,την ορμή
τη δύναμη να αντισταθείς στις Ερινύες..
Γιατί η ουσία της ύπαρξής μας,όλη η ομορφιά.......
βρίσκεται σε τούτη τη λεπτή γραμμή
που μας χωρίζει από τους άλλους,
'' μοναδικότητα'' τη λένε..
Πάρε όποιο δρόμο θες..όποια κορφούλα επιθυμείς
μην ξεχαστείς..να μην παρασυρθείς
το ''ρεύμα ''' τους μην το ακολουθήσεις..

η φίλη σας Σοφία...............
💕💕 💕💕💕💕

↬ περί μοναδικότητας ο λόγος ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ η παρτιτούρα της Κυριακής↫

Πολλές φορές σε ζήτησα στα πρωινά τις Κυριακές
εκεί με τη μονάχη μου ψυχή
με βρίσκαν πίσω απ' το παράθυρο
οι συνεχείς σιωπές σου
κι ας εβασίλευεν η θαλπωρή
στην κλίνη τη ζεστή μου.

Με λίγα συννεφάκια εις τον ουρανό
είναι αναμφισβητήτως
εξωραϊσμένα τα πρωινά τις Κυριακές
πόσες σιωπές, πόσες ανάσες με
σταγόνες της βροχής, γεμάτες ασφυξία.

Στην αγορά των αισθημάτων μου
στο νου μου έφταναν φράσεις μελωδικές
εκάθομουν παράμερα..αδιόρατη
κατέγραφα στιχάκια μελωμένα
ψηλά στου λόφου το ''καφέ'' ..
με το καθημερνό μου φόρεμα
κι ας ήταν Κυριακή
δεν ήθελα να 'χω τις παρεμβολές
μιας καθώς πρέπει ντάμας.

 
Μου άρεσε εκείνο το σαράκι που 'χα στην καρδιά
να αποξεχνιέμαι μες στις χαραυγές τις Κυριακές
μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας.
μια ακαθόριστη υπόσχεση έπαιρνε την ψυχή μου αψηλά
εις τους ουράνιους κόσμους.

 ↬η παρτιτούρα της Κυριακής↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬αναζητώ μια ροδαυγή ↫

 

 

 

Αναζητώ μια ροδαυγή..
σιμά μου να σε φέρει
έχω μια πίκρα στην καρδιά
μια πίκρα απά στα χείλη
πονάω όταν σε σκέφτομαι
σε νίκησε του θάνατου το ''θάμα''
φοβούμαι μα σε καρτερώ
μένουν οι γρίλλιες ανοιχτές
για να βρει χαραμάδα για να μπει
η ευγένεια της ψυχής σου
μα αποκοιμιέμαι ολονυχτίς
κι ούτε που ακούω τον ήχο της ψυχής
πετάς με τον αγέρα....
φυσάει τ' αγέρι της αυγής
και μου μηνάει πως έχασες το δρόμο
μα θα ξανάρθεις μου 'γνεψε ο ποιητής
το παραθυρόφυλλο να μην κλειώ
το δρόμο μη λαθέψεις..

 ↬ αναζητώ μια ροδαυγή ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# κοίταξέ με #

Κοίταξέ με..........
στου Φθινοπώρου την αχλή
μονάχα με τη μνήμη σε αγκαλιάζω
πάρε τη λύπη από τα μάτια μου
θέλω να βλέπω φως
φυσάει στον κήπο μου ζωή
μα εσύ τις νύχτες έρχεσαι κρυφά
τις πεταλούδες ψαλιδίζεις...
Κοίταξέ με....
αντάμωσε για ύστερη φορά
τη φευγαλέα μου ματιά
κλέψε την τέχνη του ''ευ ζειν'
αν θες σε Παραδείσους μακρινούς
να έβγεις για σεργιάνι...
μάθε να κλαις και να γελάς...και μην ολιγωρείς....
στο καλντερίμι ανασαίνει ένας Οκτώβρης.

 # κοίταξέ με # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ύστερες ενθυμήσεις#

 

 

  

 

 

Στις ενθυμήσεις μου τις ύστερες
στάζαν τα κεραμίδια της ψυχής
η μελαγχολία της..........
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
έγραφε νότες από το τραγούδι μας
μίας αγάπης μη λησμονημένης...
κρυμμένη στα πολύτιμα η βέρα σου η χρυσή
διαμαρτύρηση στην απουσία σου
κώδικας μυστικός
για μιαν αγάπη που εξεδίψαε την ψυχή
απ' το βαθύ του χρόνου .


 

 # ύστερες ενθυμήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# Φθινοπωρινή σονάτα..#

 

 

 

 

 

 

Στα βιαστικά σινιάλα του Καλοκαιριού..
εγύρναε ο χρόνος τις σελίδες του ..
εψύχρανε ο καιρός..
την κάψα εδιαδέχονταν το ψύχος της καρδιάς
κι έριχναν δίχτυ να πιαστούν οι κόρες της ελπίδας.

 # Φθινόπωρινή σονάτα..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,