Οι Χαρισματικοί ...δικοί μου Άνθρωποι.της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπάτησα ξυπόλητη και δεν φοβήθηκα...
Ήρθαν τα πόδια μου και γέμισαν αγκάθια....και πάλι δεν φοβήθηκα...
Αγάπησα και θαύμασα λίγους ανθρώπους στην ζωή μου...
 Οι λατρεμένοι μου....άνθρωποι ...είναι οι χαρισματικοί άνθρωποι... Αυτοί που μ'ένα βλέμμα ..πήγαν πίσω από το βλέμμα μου...
Αυτοί που έμαθαν να δίνουν περισσότερα , από ότι παίρνουν...Αυτό είναι η τέχνη τους....
Κι όχι μόνον στον έρωτα στην οικογένεια ... στους φίλους .... ....στα παιδιά....
Μα και σ' αυτούς που έβλεπαν  την ανάγκη να μου δώσουν και να δώσω...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της ψυχής μου...
Αν έχεις δίνεις...αν δεν έχεις τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι στην συνάφεια του κόσμου..που λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....τον κακόμοιρο....τον λειψό... εαυτό σου....
  Την τρύπια ψυχή σου να γεμίσεις προσπαθείς....στον συνωστισμό του πλήθους...
Μα δεν σου μάθανε φίλε μου...δεν συνάντησες...ποτέ σου την μοναξιά του πλήθους?
Λύπη... συμπόνοια...οίκτο...θάπρεπε να νιώθεις....για την ζηλόφθονη.....ανικανοποίητη ...λειψή ψυχή σου.....
Στο τέλεμα της κάθε μέρας...υποκλίνομαι...σ' αυτούς....που αγαπούν και προσφέρουν...
   Σ' αυτούς που δίνουν και δίνονται..ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς....
Οι δικοί μου χαρισματικοί άνθρωποι....δείχνουν την ομορφιά της σκέψης τους...χωρίς φραγμούς  και απορρίπτουν το μικροαστικό και το μίζερο .....
Σ' αυτούς που έχουν την δίψα και την ικανότητα να μαθαίνουν αδιάλειπτα.....περισσότερα ,όσο και από όπου μπορούν....
Να μετατρέπουν σε δύναμη ,ωριμότητα και σοφία...ότι κατάφεραν....

 


Κι αν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου ...κάποιους με αυτά τα χαρίσματα, θα έψαχνα να τους βρω,θα αδημονούσα για την συμβουλή τους ,θα στηριζόμουν στην αγάπη τους.
Ευτυχώς όμως τους συνάντησα...
Τους ξεχώρισα αμέσως ...από τους αχάριστους....
Σαν δεν μπορείς...στη ζωή σου να τους ξεχωρίσεις....άσε τους άλλους να μοιράζουν συναισθήματα αρνητικά......
Γέμισαν απ' αυτά...και η πίκρα δεν τους άφησε να σκεφτούν ...αν η καρδιά τους  πέτρα ή χώμα έχει καταντήσει.....
Προσπάθησε...ν' αντισταθείς...και να μην μείνεις ...στεγνός ... και .πετρωμένος ...διαβάτης..
.της ζωής....
(Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                       πόσο σ' αγαπώ (ορχηστρικό) - Μάνος Λοϊζος 

.............................................................................................................

Τα Χρόνια Που Σκορπίσαμε...

Πόσο  ανυπόμονοι είμαστε στ' αλήθεια !!!
 Μπορεί χρόνια και χρόνια  να τρέχουμε πίσω από άπιαστες καταστάσεις... ,ψάχνοντας  τον Παράδεισο και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ... την ζωή μας .. που την θέλουμε πίσω.....
Που δεν προλάβαμε...αναλώνοντάς την...να την γευθούμε σε βάθος...
Κυνηγώντας χίμαιρες...

 Να θυμηθούμε πως είναι να γελάς.
Η πολλή οχλαγοή,οι ύβρεις,η αμετροέπεια,η φτηνή κριτική ,απέναντι σε όλα τα πρόσωπα .... ο πολιτισμός στην καθημερινότητά μας....που είναι απών.

Που δεν βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε.... να ελπίζουμε...  να ονειρευτούμε...
 Αν σωπάσουν λοιπόν, για λίγο ''οι σειρήνες ,μέσα στ' αυτιά μας...όλων των κατευθυνόμενων....συστημικών...καταναλωτικών θέλω... αν σκεφτούμε και μια φορά με τα αληθινά μας θέλω...αν πάψει ο καθένας να  σκέφτεται μόνο το  ''γα'ι'δαράκο του''....κι αν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει την ζωή του....

Ίσως...κάθε ...που θα καλείται να κοιτάξει πίσω...την γραμμή της ζωής του...''τα σβησμένα κεριά '''που λέει ο λατρεμένος  και φιλοσοφημένος ποιητής Καβάφης...στο ομώνυμο ποίημα...ίσως...αυτά τα ίδια σβησμένα κεριά...να δίνουν...απαλά τη μικρή ...αχνή αναλαμπή τους...στην ζωή που ακολουθεί...

Τίποτα από αυτά που μοιάζουν μελαγχολικά...δεν είναι που δεν έχουν κρυμμένη...και μια γεύση γλυκόπικρη...που άφησαν στο στόμα...
Αν τολμάς  να ζήσεις...αν γεμίζεις...την γραμμή της ζωής...με ζωή...με πράξεις...όχι μίζερες και μοιρολατρικές...με αναμνήσεις που πάντα λέω και ξαναλέω ...πως είναι το άρωμα της ζωής...
αν στα μικρά πράγματα που βρίσκεται  η ουσία....στεκόμαστε......στα μικρά αυτά θα συναντήσουμε και την ευτυχία....

Πάντα να '''μαγειρεύεις'''να σχεδιάζεις...να βάζεις  '''πλάνα '''στη ζωή σου.....
Όπως όταν είμασταν παιδιά....που η μάνα μας δεν μας άφηνε να μπερδευτούμε στα πόδια της...
Και τότε....μαγειρεύαμε στο μυαλό μας....ό,τι δεν καταλαβαίναμε.....
Τα  προβλήματα που μπορεί να μας οδηγήσουν στην δυστυχία είναι άλλα, που ούτε τα φαντάζεστε….

Μην χάνεις φίλε μου τον χρόνο σου...μετρώντας...τα πεσίματα...μα τα πετάγματα που έκανες...χαμηλά και ψηλά....
Μην  μετράς τα χρόνια της ζωής,,,αλλά τη ζωή που έζησες μέσα σ'αυτά...όπως πολύ σωστά αναφέρει η ρήση του Αβραάμ Λόνκολν...
Ξόρκιζε πάντα το κακό...και φύλαγε.....μέσα σου το '''τραγούδι''' αυτό που υμνεί τη ζωή...

Μας δόθηκε   απλόχερα...κι εμείς ξεχάσαμε να το τραγουδάμε...
Δειλιάσαμε πολλάκις...δεν τολμήσαμε άλλοτε....
Σίγουρα προλαβαίνουμε...όταν έστω και μια φορά ...μπούμε στην διαδικασία του συλλογισμού και της αναζήτησης......
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................................

↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫

Οι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές - της Σοφίας Θεοδοσιάδη 

Χρόνια και χρόνια..μες  στη λάσπη εσύ κυλιέσαι..και σε μια μέρα ξαφνικά  ,ζητάς να παίξεις ''ρόλο'' αγγέλου..μα σε γελάσανε ..είσαι χαμένος από χέρι..
Υπομονή ίσως να κάνεις δε σου μάθανε..και με αργά τα βήματα ,τον εαυτό σου για να χτίζεις δεν γροικούσες..Όλοι δεν κάνουν για όλα μέσα σε τούτη τη ζωή..Ελεύθερη ψυχή σαν θέλεις να λογίζεσαι..έχε μεγάλες δόσεις εσωτερικής γαλήνης...κουβέντα πιάσε γρήγορα εσύ με της ψυχής τα βάθη..

Αφουγκρά σου την και ρώτα την, αν ευχαριστημένη με την ψεύτικη εικόνα σου τώρα  είναι...Τέτοιοι..γαλήνιοι άνθρωποι..τον κόσμο αυτόν τον προχωράνε..και πιο μπροστά  τον πάνε..Οι άλλοι ..οι είρωνες..οι ''καταδικασμένοι''από μόνοι τους..οι ''ενταγμένοι''.. σε ψευτόμαγκες της γειτονιάς.. μαλώνουν με τον εαυτό τους..είναι το μόνο που έμαθαν, να κάνουνε καλά..

Αχάϊδευτοι είναι μάτια μου..αγάπη δεν πήραν από πουθενά..γιατί ''παράλυτη '' ήταν η ψυχή τους..Κι  αγάπη αυτοί  να δώσουν δεν μπορούν..Σαράκι μέσα τους βαθύ αυτή..η λειψή  ψυχής τους..

Τι τους χρειάζεσαι αυτούς..γρήγορα άδειασέ τους .. έχει καλάθια στη γωνιά και γράφουν  ''κάλαθοι των αχρήστων''..Σκέψου μονάχα..πόσα χρόνια κουβαλάς..σκουπίδια.. που τη ζωή σου βάραιναν..κι έρχεται η ώρα..εδώ μπροστά..η ώρα που την μαθηματική την  πράξη να διαλέξεις..

Σαν ήσουν νέος και ορμητικός..την πρόσθεση σου άρεσε να κάνεις..Αφαίρεση τη λέν' την πράξη τη σοφή..τα χρόνια σαν περάσουν..Τους συνοδοιπόρους σου επέλεξε..Την ικανότητα στην έδωσαν..από την  παιδική σου ακόμα ηλικία ..να αναγνωρίζεις δύσκολα μαθές..τις όμορφες ψυχές..μα και τις βρώμικες εσύ με τη σοφία σου να διακρίνεις..

(↬ Oι άνθρωποι με τις αθώες ψυχές..↫ 

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
.....................................................................................................................................................................

Ο Άνεμος... που Μας Παρέσυρε

Μεγαλωμένη σ 'έναν αδηφάγο κόσμο...προσπαθώ...όπως ο καθένας ...άλλωστε...να σταθώ....όρθια και να μην λυγίσω...
Συγκρούομαι καθημερινά ,με όσα με κόπο έχτισα....

Μπορεί να φαίνεται εγω'ι'στικό σε πολλούς...να νομίζω πως σκέφτομαι διαφορετικά...μα είναι η αλήθεια μου....
Και η αλήθεια η δική μου,για μένα είναι αυτή που με κρατάει όρθια...
Ίσως να μην έχω την δύναμη να ιντριγκάρω και να διαπλέκομαι...
Μοναχικός...φαντάζει αυτός ο δρόμος....της αλήθειας μου...

Ίσως πάλι ,έτσι γεννήθηκα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Φαντάστηκα και προσπάθησα να δημιουργήσω,έναν κόσμο με αρχές και αξίες...αναρωτιέμαι αν τα κατάφερα...
Γιατί αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα...
Τρελλαίνομαι....όταν βλέπω γύρω μου το αφύσικο,το γλοιώδες...να θεωρείται φυσιολογικό...

Η εγώ έμεινα πίσω...ή είμαι χαμηλής νοημοσύνης...και δεν αντιλαμβάνομαι...επαρκώς...
Για να αντέξω....θάπρεπε....να σηκωθώ ένα πρωί και ν'αρχίσω τα χαστούκια.
Δεν γίνεται όμως να φτιάξω τον κόσμο με χαστούκια...
Αυτό απέφυγα με τα παιδιά του σχολείου μου...αυτό και με τα παιδιά μου...
Αυτή η παραίτηση...αυτός ο '''ζαμανφουτισμός''' ,αυτός ο '''ξερολισμός'''''''....με αποδομούν....

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι....αν όντως...μεγάλωσα σωστά τα  παιδιά και τα παιδιά μου....
Φορές - φορές έχω την αίσθηση ,πως έπρεπε να τα κάνω ''''λιοντάρια''''
Αυτό όμως δεν μου ταίριαζε...
Προσπαθώ και μάχομαι ακόμα...πιστεύοντας,ότι στο τέλος κατι θα αλλαξει,κάτι θα συμβεί...

Ναι...δεν γίνεται να φυσάει ,αυτός ο άγριος άνεμος....
Θα κοπάσει πιστεύω σύντομα...
Έφτασε ο κορεσμός...των πάντων....
Αν ένας άνεμος σε παρασύρει,κρίμα σε σένα ,που δεν μπόρεσες να διαλέξεις άλλο μονοπάτι,σε '''απάγκιο'''' μέρος να σε βγάλει...

Θα αναρωτιέστε...τι με πιάνει και μονολογώ...
Στιγμές - στιγμές με πιάνει μια '''τρέλλα'''όλα να σας τα πω..
Τη φλόγα που κάθε πρωί ,μου καίει τα σωθικά...
Γιατί πιστεύω...πως δεν είμαι μόνη μου...μέσα σ'αυτήν την αγωνία..

Πρωί - πρωί και σήμερα ,να σας φωνάξω ήθελα...
Εκεί στο μέσον του Πάρκου..., ξαποσταίνοντας, σ'ενα παγκάκι κάθισα ανάσα  ...από το βάδην μου... να πάρω...και να σας πω....πως..
η ζωή ένα παραμύθι ...μοναδικό για τον καθέναν είναι...

Αν θέλεις ....διώχνοντας το θυμό σου....το παραμύθι το δικό σου....γράφεις ... να μοιάζει...θέλοντας ....σε λιβάδι με παπαρούνες,που τόσο λίγο κρατούν,μα και τόσο φευγαλέο....ανεπανάληπτο ....τοπίο προσφέρουν.

Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το φευγαλέο ,το εφήμερο, αν θυμωμένος ως το τέλος ,θέλεις νάσαι....διάλεξε μόνος σου ,ένας κάκτος με αγκάθια να γενείς.....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

💕💕💕💕💕💕
Αφιερωμένο σε όλους εσάς, που μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες με μένα.....και εξαιρετικά...σ''αυτούς που με ευχαρίστησαν...
που δεν τους έκανα '''λιοντάρια'''.
           η φίλη σας Σοφία...........

https://www.youtube.com/watch?v=KrtuI6teQiI
Τι θέλω  - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου

Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα .

Αν κι  ο ονειρικός κόσμος που προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας χρεοκόπησε ,δεν θα πάψω να τους μεταφέρω την προτροπή ,να στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό..
Το φεγγάρι κι απόψε θάναι εκεί στη θέση του...
Μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις ,λέει ο Πλάτωνας ,όμως προσπαθώντας ,κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου ,σίγουρα θα πλανιέσαι μέσα στα αστέρια.
Δύσκολοι καιροί για ονειροπόληση.
Είναι πιο δύσκολο όμως ,να αντέξεις την σκληρή ,ανελέητη πραγματικότητα ,χωρίς να πιαστείς από κάπου.

Ας σας φανώ ονειροπόλα...
Και που πατάγαμε '''γερά'''στη γη...και που βηματίζαμε με τον συντηρητισμό ...που οι περισσότεροι από μας διδαχθήκαμε ,μέσα από τα πρέπει των γονιών μας ,των δασκάλων μας ,του οργανωμένου '''υποτίθεται''' ,κράτους ...που οδηγηθήκαμε ?
Φίλοι μου αγαπητοί....και αγαπημένοι...
Τα πρέπει και τα μη  ,δεν άφησαν ποτέ τα χέρια που θέλησαν ψηλά να σηκωθούν και να πιάσουν το φεγγάρι...
Πουλήσαμε τα όνειρά μας...για το λίγο ,το βολεμένο ,το σίγουρο...
Γίναμε πεζοί...και δεν ονειρευτήκαμε το δικό μας '''φεγγάρι''' ,το απάτητο...κι όχι το απομυθοποιημένο που μας περιγράψανε οι αστροναύτες...
Γιατί το δικό μας '''φεγγάρι''' ήθελε σκάλες ...σκάλες ψηλές...για να το φτάσουμε..κι εμείς...δεν αντέχαμε την ανηφόρα...
Φαντάζω ουτοπική και ονειροπόλα στα μάτια σας ?

Και ποιός σας είπε,πως οι ''πεζοί'''φέραν τον κόσμο πιο μπροστά.
Να ελαφροπατάς καλύτερο κι ας πέφτεις πότε - πότε ,παρά στις λάσπες τα πόδια σου ,να μένουν κολλημμένα στης σιγουριάς το έδαφος...έτσι νιώθω τώρα...χρόνια μετά...
Απαλλαγμένοι από άναρθρες - φανατικές κραυγές ,με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη την αληθινή της ψυχής μας και των καιρών..ζητάμε να περπατήσουμε ξανά στα όνειρά μας...
Και η ουτοπία εκεί....παρούσα....πεισματάρα...και επίμονη...

Όχι δεν είμαι λυπημένη....θυμωμένη είμαι...
Γι αυτά που δεν μπορούμε να ξαναπάρουμε πίσω...και γι αυτά που υποσχεθήκαμε...στα νέα παιδιά...
Ο καθένας πολεμάει με τα '''όπλα που διαθέτει...
Αλλος βγάζει μαχαίρια , άλλος τσεκούρια...άλλος βρισιές...
Εγώ δυο αράδες γράμματα έμαθα..και μ΄αυτά παλεύω τον κόσμο και με την σκέψη... που μοιράζομαι μαζί του...

(Περπατώντας...στα Χαμένα μας Όνειρα. - Σοφία Θεοδοσιάδη )

...................................................................................................................................................................

Για Σένα...Τον Πατέρα και μπαμπά μου.....

Μεγάλωσα...πολύ.... κι ακόμα εκεί...μια λέξη τόσο γλυκειά ,το στόμα μου...χαϊδεύει....<<μπαμπά >>
Ο μπαμπάς μου...ο δικός μου μπαμπάς...
Ένας άνθρωπος....κανονικός....που ήξερες  να παλεύεις...να υπερασπίζεσαι...τον εαυτό σου....το σπίτι σου ...τα παιδιά σου....
Εικόνες....μαγικές...άσβηστες στη μνήμη μου....
Το χέρι σου απλωμένο πάνω μου σαν ομπρέλλα...
Το αυστηρό σου βλέμμα...η γλυκειά ματιά σου...το ντροπαλό σου χάδι και η επιβράβευση...για τα ασήμαντα...που τα έκανες να φαντάζουν σημαντικά...

Το μπέρδεμα που πάντα κουβαλούσα μέσα μου...το έλυσες και πάλι εσύ ...χρόνια μετά...
--Ποιά αγάπη άραγε ήταν πιο μεγάλη ?
Της μάνας...που σαν φύλακας άγγελος...βρισκόταν...στα καθημερινά ... σε όλα...ή η δική σου  η  αθόρυβη... η ήσυχη παρουσία...δυναμική και ακαταμάχητη...σαν σημάδι ανεξίτηλο στο χρόνο ?
Και ναι....δεν μπερδεύομαι πια...
Αγάπη....σε λένε....
Κράμα δυνατό   μ'αυτό της μάνας.... που ποτάμι γίνεται
ορμητικό....στα παιδικά μου τότε μάτια...

Όλα τα θυμάμαι ...κι όλα τα κρατώ....κι ας έφυγες νωρίς....
Σε ξέρουνε πατέρα τα παιδιά μου....σε κουβαλούν μέσα από μένα....
Τους μίλησα ...τους διηγήθηκα...τους έδειξα....
Φύλαξα για όλους μας...αυτά που ποτέ δεν καυχιόσουν....τις ηρω'ι'κές σου πράξεις....τα μετάλλιά σου που είχες κρυμμένα στο συρτάρι....της γιαγιάς...των εξαιρέτων πράξεων...

Ήσουν και είσαι ο ήρωάς μου....κι όχι για τα κατορθώματά σου....μα για μια πολύτιμη......ανεκτίμητη...<<Διαμάντι >>....αληθινό συμβουλή σου.....
<< Θα πέσεις στη ζωή κόρη μου...από το άλογο ...πολλές φορές....
Μην φοβηθείς.....ξανακαβάλα...τράβα τα ''''γκέμια''''και προχώρα...>>
Την φύλαξα σαν ''''κόρη οφθαλμού'''' την συμβουλή σου...και μου χρειάσθηκε...αμέτρητες φορές...
Δεν λύγισα...με κράτησες ψηλά μέσα μου....

Είναι της μοίρας μου να φεύγουν γρήγορα από την ζωή μου....οι άντρες που με '''σημαδεύουν....
Ποιός ξέρει άραγε ?
Κάποιο άνθρωποι έρχονται για να μας δείξουνε  το δρόμο....
Ο δικός μου δρόμος......ήταν αυτός που μου χάραξες εσύ...κι εγώ τον ακολούθησα...
Μπορεί και να μην πρόλαβες...να με προειδοποιήσεις...για όλα...
Μα με έσπρωξες να μάθω...τη διαδρομή...
Δεν ξέρω....αν ένα ευχαριστώ μεγάλο φτάνει...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ψυχές....( με μπέρδεψε και ο κ. Παξινός - λαμπρός επιστήμονας ).
Μα εγώ θα σου το στείλω...κι ας αιωρείται...στους αιθέρες...
Μπορεί και να σε συναντήσει...
Θάναι φιλί και ευχαριστώ ''''αγαπησιάρικα''''..
Θα τα αναγνωρίσεις...γιατί θάναι από μένα....
Από τη θυγατέρα σου...την ροδένια σου ..όπως συνήθιζες να με αποκαλείς..

Γιορτή πατέρα λένε πως είναι σήμερα....
Για μένα γιορτή ήταν , είναι και θα είναι η παρουσία σου...μέσα μου
και στη ζωή μου...
( Κείμενο για τον πατέρα μου - Σοφία Θεοδοσιάδη )
.....................................................................................................................................................................

Αν Θέλεις Να Λέγεσαι Άνθρωπος....

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Για  όλους εμάς που καθημερινά....θάλασσες ανοιχτές ονειρευόμασταν
Και τώρα αναγκασμένοι...υποχρεωνόμαστε...να  '''πνίγουμε..τα όνειρά μας  ...αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο...σε μια πατρίδα ...που δεν ξέρουμε αν μας ανήκει...σε όλους εμάς που προσπαθούν... παντοιοτρόπως να μας '''πνίξουν'' καταμεσίς της στεριάς....
Μακάρι να περισώσαμε...τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας...εκεί μέσα στο '''φρενοκομείο'''που λέγεται Ευρώπη

Ας μείνουμε λοιπόν άνθρωποι....είναι ίσως...το μόνο που μας ανήκει...
πριν σκληρύνει η καρδιά μας...και πετρωμένη....γίνει θεατής...στο έργο και το παιχνίδι ...που αποφασίζουν άλλοι γι αυτήν...
Απογοητευμένα τα λόγια μου σας φαίνονται..
Μα πως αλλιώς άραγε ?
Καλό βραδάκι φίλοι μου.....
╔═════════✽
https://www.youtube.com/watch?v=I7FexLMcpjI
Παραπονεμένα Λόγια | Νατάσσα Μποφίλιου ( Θέατρο Βράχων 2015)

Σκέψεις Φωτεινές....

Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ?
Δεν βλέπεις γύρω -τριγύρω σου...πως τρύπωσε μια απέραντη ευκολία και μιζέρια ?
Τρομοκρατήθηκες και τόβαλες στα πόδια ?

Σκύψε και κοίτα τα παιδιά...πως οδηγούνται από το ένστικτό τους....
Κι εσύ ...χαμένος πια ...στην τσαλακωμένη και τσαλαπατημένη σου αθωότητα....αγώνα δίνεις...και το ένστικτό σου...έπαψες  να το αφουγκράζεσαι πια....

Έπεσες για άλλη μια φορά στην παγίδα της λογικής σου....
Πίστεψες πως γύρω σου υπάρχουν αυτοί οι σκοτεινοί άνθρωποι...που γέμισαν τον χώρο...και θέση δεν άφησαν για σένα.
Τρομοκρατήθηκες και πάλι και κλείστηκες στον εαυτό σου....

Και ναι ...υπάρχουνε πολλοί...σκοτεινοί - γεμάτοι ελαττώματα- χαμένοι στα γνωστά -κακά χαρακτηριστικά τους.
Ζήλεια - φθόνος- ιδιοτέλεια- σκληρότητα- στενότητα πνεύματος....
στο καθημερινό τους πρόγραμμα.

Και τι μ' αυτό ? Τα παρατάς ?
Η σκοτεινή πλευρά υπάρχει σ' όλους μας ...σαφώς...
Υπάρχουν όμως....κι αυτοί που έχουν καταφέρει....να τα δαμάσουν όλα αυτά...-τα σκοτεινά τα δύσκολα σημεία...του εαυτού τους...
Φέραν στην επιφάνεια ...την καλοσύνη....την ανιδιοτέλεια ... την ταπεινότητα.....

Είναι αυτοί ...οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι....
Είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας ...μην τους ψάξεις στο ''''φεγγάρι''''.
Δίνουν και καταθέτουν ...κομμάτια της ψυχής τους....πολλές φορές ...χωρίς και οι ίδιοι να το ξέρουν...
Έτσι απλά...γιατί αυτός είναι ο δικός τους δρόμος....
Δεν περιμένουν ανταμοιβή....
Αυτόν χάραξαν για δρόμο...αυτόν και ακολουθούν....

Πολλάκις βάλλονται...υποτιμώνται.....κουράζονται....μα δεν τα παρατούν....
Μένουν εδώ στην αρένα της ζωής...δεν τους τυφλώνει το άπλετο φως...δεν παρεκτρέπονται...και λειτουργούν...συνειδητά...
Δεν είναι λύση η φυγή....

Ανυποψίαστοι.....πολλάκις πως ένα πέπλο φωτεινότητας......τους περιβάλλει..
με μια γαλήνη να τους συντροφεύει...πιστεύουν πως στον κόσμο εκεί έξω...υπάρχει...φοβερό σκοτάδι...μα υπάρχει και φως και ομορφιά...
(  Σοφία Θεοδοσιάδη )

Δημιούργησε Αναμνήσεις...

Να ξεφαντώσεις ....όσο κι αν το θέλεις δεν μπορείς...
Έρχονται και ξανάρχονται στο νου σου τα καλοκαίρια - σαν κι αυτό -κατάμεστα από μυρωδιές ώριμων φρούτων -διάχυτο το φως παντού....κι εσένα να ετοιμάζεις βαλίτσες και με το κλείσιμο των σχολείων - των παιδιών για τις καλοκαιρινές διακοπές -να ανεβάζεις συνεχώς τις προσδοκίες σου για εκδρομές χαλάρωσης....
Τίποτα δεν άλλαξε μέσα σου - κι όμως τώρα - όλα έχουν αλλάξει εκεί έξω.Και πως να γίνει ?
 Και πως να τα βολέψεις ? Και τα χρήματα λιγοστά.....
Την καρδιά σου ζητάνε μάτια μου ...
Στα χέρια τους να την πάρουν και να την κάνουν κομμάτια....
Μα εσύ μόνο αυτήν έχεις....πληγωμένη μεν....αλλά φυλαγμένη καλά μέσα σου...
Μην πτοείσαι.....καρδιά μου.....
Δώσε βάρος στα καθημερινά....δώσε την αγάπη σου στους γύρω σου...
Δώσε μικρές χαρές και εκπλήξεις....
Οι εκπλήξεις δεν θέλουν απαραίτητα χιλιάδες ευρώ....

Η Ελλάδα είναι γεμάτη ομορφιές...και σε εκπλήσσει απο μόνη της ...αν την ανακαλύψεις....
Και δεν μιλώ για σένα μόνο....που τα κατάφερες τα χρόνια τα ''''παχιά''''
που μπόρεσες...που με μοναδικό σου στόχο τα λεφτά τα απόχτησες παντοιοτρόπως...και τώρα υποφέρεις....
Και για σένα μιλώ....τον άλλο άνθρωπο....που βάδιζες....αργά και σταθερά στο στόχο σου....
Για σένα που επένδυες....σε άλλα πιο σημαντικά.
Και τώρα στέκεσαι μπροστά στα διλήμματά σου - στις αμφιβολίες σου - αν σωστά έπραξες και αναρωτιέσαι ,αν σωστά έκανες που στάθηκες σε τούτη την μεριά....

Μα δεν χάθηκαν όλα...
Κοίταξε γύρω σου - χωρίς την ηττοπάθεια - που σαν ένα τέρας ....τείνει να μας καταπιεί...ξέχνα αυτά τα παλιά....με τις περιττές πολυτέλειες...γιατί δεν επεστρέφουν....περπάτα ξανά στη γη .....κι όχι πετώντας στον ουρανό.....και θα βρεις τη λύση....
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος υπάρχει κι η λύση.....

Ξέχασες πως είναι να τρως και να γεύεσαι από το ταπεράκι της μαμάς...ένα παγωμένο καρπούζι στην παραλία....ξέχασες...τα γέλια σας που αντηχούσαν μέσα στα κύματα....

Ξέχασες πως είναι να απολαμβάνεις ...ένα νυχτερινό μπάνιο ...κάτω από το φως του φεγγαριού.....
Να γίνεσαι ένα, με το χάδι του νερού στο κορμί σου....
Να γλιστράς....στα όνειρά σου....
Ξέχασες να δημιουργείς....αναμνήσεις..
Δημιούργησε αναμνήσεις....

(Kείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ας Αποφασίσουμε Με την Καρδιά μας...

Πάντα πίστευα...πως στις πιο δύσκολες στιγμές,δεν χρειάζεται να στεκόμαστε με '''''κλαψούρικο '''' ύφος σαν θεατές ,αλλά να επεμβαίνουμε δυναμικά και ψύχραιμα ο καθένας από το μετερίζι του......
Γκρινιάζουν πολλοί ,πως όλα γύρω μας είναι ψεύτικα και ρηχά.
Πως όλοι μας λένε ψέμματα...
''''Τυφλωμένοι'''...χρόνια τώρα ,από την βολική μας ....σε άλλους λίγο ,σε άλλους πολύ ...καθημερινότητα...ευελπιστούμε...ξανά ...να ξαναγυρίσουμε...στην ουτοπική μας βολή...
Δεν θέλουμε να ζοριστούμε και να σκεφτούμε...τι ακριβώς θέλουμε για την ζωή μας....
Μόλις μας δίνουν το ένα ...προχωράμε στο δύο...
Τι ακριβώς θέλουμε τέλος πάντων ?
Θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι ?
Θέλουμε την ησυχία μας ...με όποιο κόστος ?
Απαλλαγμένοι από φανατικές,από άναρθρες κραυγές...του παρελθόντος....με το βλέμμα στραμμένο στην ανάγκη της ψυχής μας και της δικής μας ζωής....στην αληθινή ανάγκη των καιρών...ας σταθούμε μια φορά στο ύψος των περιστάσεων...
Μοιάζουν ουτοπικά τα ''''χαμένα''' μας όνειρα ...μα δεν είναι...
Ας ανασκουμπωθούμε...
Ας μην καταπίνουμε '''αμάσητο''' τον εξωφρενικό φόβο που προσπαθούν να μας διασπείρουν...
Ολόκληρη ''''η ορχήστρα '''' των βολεμένων...των γλεντοκόπων...των αρπαχτικών ...αυτής της ''''δίσμοιρης'''' πατρίδας μας...παίζει όργανα ξεκουρδισμένα πια...
Το ποτάμι....δεν γυρίζει πίσω...
Είμαστε σε σημείο..που δεν ακούμε πλέον τα '''ξεκουρδισμένα''''βιολιά'''' ...........
κάποιων παλιομοδίτικων πολιτικών....
Έτσι έμαθαν ,έτσι τους συμφέρει ,έτσι μιλούν...
Δεν εκσυγχρονίστηκαν,ούτε στην γλώσσα ,ούτε στην στάση τους...
Μεγάλο πράγμα ''''η κονόμα '''.
Τι να φοβηθεί κάποιος που δεν έχει τι να χάσει ?
Τι τον νοιάζει τον καθένα με τι θα πληρώσει τα μακαρόνια του ?
Σημασία έχει νάχει λεφτά ....όποια  ....να τα πλήρώσει...
Και δεν καλούμαστε να αποφασίσουμε...μόνον για τις '''αγορές''' μας...αλλά για το αν θα ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό...
Φίλοι μου....χρόνια τώρα ...πάψαμε να χαμογελάμε....
Προσαρμοζόμαστε...αργά και σταθερά...στον ευτελισμό της υποταγής......
Το χειρότερο από ολα τα παθήματά μας....είναι το άδειασμα της ίδιας της ψυχής μας...
<< Ας αποφασίσουμε με την καρδιά μας .....αληθινά .... >>
( Σοφία Θεοδοσιάδη )
💕💕💕💕💕💕
Τελειώνω το μοίρασμα των σκέψεών μου μαζί σας με το παρακάτω :

''''''''Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει.
Να είσαι α ν ε ν δ ο τ ο ς.''''''
~Ν. Καζαντζάκης~

Για τις Τρελλές Μέρες Που Βιώνουμε

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος.
Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής.
Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα.
Με το δικό σου βλέμμα.
~Χ. Μίσσιος~
╔═════════✽
Πως μπορείς να ματώνεις ένα ολόκληρο λαό ?
Πως μπορείς να ξεχνάς συμπεριφορές απεναντί σου ...που σε έκαναν να είσαι ισχυρή σήμερα ?
Πως μπορείς να ξεχνάς που σε ανάλογη...δυσβάσταχτη κατάσταση χρέους σου ...η Ελλάδα...μια μικρή ...φτωχή ...και που σήμερα φαντάζει '''ασήμαντη'' στα μάτια σου...και θες να την καταβροχθίσεις...έκανε το 1953 το καθήκον της απέναντί σου...και απέναντι στα δικά σου παιδιά...
Αυτό αγαπητέ κ. Σόιμπλε ...ήταν το νόημα ...όταν σας χαρίσαμε τα χρέη προς την Ελλάαδα ...τότε που βουλιάζατε...
Να μην κληρονομήσουν οι επόμενες γενιές...τα δικά σας χρέη...
Αυτό ζητάμε και σήμερα....από σας...
Να μην κληρονομήσουν τα δικά μας χρέη...που καλώς ή κακώς δημιουργήθηκαν...από χειρισμούς και λάθη...ένθεν και ένθεν...τα παιδιά και τα εγγόνια μας.......
Ζούμε τρελλές μέρες....
Και δεν αντέχω το '''θλιμμένο βλέμμα των παιδιών'''' μας.....
Κραυγές παντού...άναρθρες κραυγές...
Κραυγές...'''μαγκιάς.'''''..κραυγές...μίσους...κραυγές ανόητες....
κραυγές υστερικές.....
Μέσα από τις '''τρελλές κραυγές''''όμως μια αλήθεια είναι εκεί ψηλά ...που μας γνέφει αδιάκοπα..:
Χάσατε την επαφή με τον άνθρωπο.
Απομακρυνθήκατε από το νόημα της Ίδρυσης της Ευρωπα'ι'κής Ένωσης...
Να σας θυμίσω πως η Ένωση έγινε για την ειρήνη των λαών της...
Να σας θυμίσω πως η Ένωση έγινε για την αποφυγή πολέμων?
Και να εσείς οι τάχα ισχυροί ...μας κηρύξατε έναν ύπουλο πόλεμο...
Μοντέρνο '''οικονομικό''''μέχρι τελικής εξοντόσεως...
Και δεν είσθε πλέον άνθρωποι....
Μπήκατε σ' έναν άλλο μανδύα....
Πολλά '''τέρατα '''κυκλοφορούν με μανδύα ανθρώπου....κι άλλα αληθινά τέρατα στην ζούγκλα δείχνουν στιγμές- στιγμές...πως διακατέχονται από συναισθηματική νοημοσύνη....
Εσείς διαθέτετε συναισθηματική νοημοσύνη?
ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΤΕ...
Εκτροχιασθήκατε σ' ένα δρόμο που δεν έχει επιστροφή για σας....
Σας φαίνεται πως '''νικάτε'''στα σημεία...
Μα να θυμάστε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται...
Ουδείς άτρωτος....
Ναι το χρήμα δυστυχώς καθόριζε και σήμερα περισσότερο από ποτέ, καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων....
Υπάρχει και η διάβρωση...
Υπάρχουν και οι αλλοτριωμένοι...που μόνο σ' αυτό στηρίζουν την ύπαρξή τους...
Μα υπάρχουν και οι άλλοι ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που στο χρήμα δίνουν την αξία που του ταιριάζει....
Σώφρονες οι κραυγές πολλών καθημερινά σας το θυμίζουν...πως είσθε σε λάθος δρόμο...
Σκορπάτε...τρελλές μέρες....και φέρνετε σε απόγνωση...μια ολόκληρη γεννιά...
Αδηφάγοι καθώς είσθε...πάψατε να χαμογελάτε κι εσείς οι ίδιοι...
Από τη '''συννεφιά''''που σκορπίσατε στη χώρα μου...κρατήσατε ένα μεγάλο μέρος για το δικό σας προσωπείο...
Δεν είμαι πολιτικός ....δεν είμαι....μια '''λυσσασμένη''''φωνή...που τρέχει να μπει σε ιστορίες με καυγάδες.....
Δεν βρίσκω ευκαιρία να εκφράσω την σκοτεινή ψυχή μου ...μέσα από καταστάσεις....όπως πολλοί πράττουν...
Μα είμαι αγανακτισμένοι μαζί σας αγαπητοί Εταίροι μας Γερμανοί  ( που ανάθεμα την ώρα ).
Είμαι ένας απλός άνθρωπος...
Θέλω να ζήσω...και να δω το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου που θα απορρέει μέσα από την ηρεμία....την εργασία και την δημιουργία....
Δεν είσθε άτρωτοι ...επιμένω...
Δεν διδαχθήκατε τίποτα από την Ιστορία σας ....
Συνέλθετε!!!  Eξοντωτές των λαών.....
Kαι μην ξεχνάτε...πως εμείς στα μάτια μας κάθε πρωί ...αντικρύζουμε το απέραντο γαλάζιο...και στο νου μας...κουβαλάμε...την γνώση των σοφών μας...
Απαραίτητο δίδυμο στοιχείων...για τον Έλληνα...που θέλει να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟς.
Γίνετε Άνθρωποι....
( Σοφία Θεοδοσιάδη )

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!
                         η φίλη σας Σοφία.........
╔═════════✽
https://www.youtube.com/watch?v=ZPacBEgiTDQ
Καλλιόπη Βέττα - ''Η ζωή Είναι Ωραία'' (La vita è bella - Nicola Piovani)
╔═════════✽
 Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται ας ανατρέξει σ' αυτό το άρθρο...
για να καταλάβει το παιχνίδι που πάιζεται εις βάρος μας...
Μακάρι η σημερινή μέρα νάναι η αρχή μιας άλλης μέρας :

<< Η διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο το 1953. Του Ερίκ Τουσέν.>>

                                  Λιανοτράγουδο:Κουβέντα μ' ένα λουλούδι - Γιάννης Ρίτσος.

ΚΟΥΒΕΝΤΑ Μ' ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Κουβέντα μ΄ Ένα Λουλούδι.

Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις.

Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα.

Γιάνης ΡΙΤΣΟς.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Κυκλάμινο ο '''Βασιλιάς''' του Φθινόπωρου.
Κουβέντα λοιπόν πιάνει... ο εξόριστος τότε ποιητής μας.. με το λουλούδι...που επιμένει να φυτρώνει...κόντρα στη σκληράδα των βράχων...και τίποτα δεν το σταματά...
Ελπιδοφόρο...διαχρονικό....και σημάδι της ζωής που δεν σταματά...
Μέρες δύσκολες...μέρες σκληρές...μα η ελπίδα πάντα μας κλείνει το μάτι...αρκεί να πιαστούμε από αυτήν..
Καθόλου τυχαίο και συμπτωματικό δεν είναι...που οι στίχοι αυτοί έγιναν χιλιοτραγουδισμένοι...αφού μελοποιήθηκαν από το Μίκυ Θεοδωράκη...και αποτελούν...ένα από τα Λιανοτράγουδα της Πατρίδας μας..

Μνήμη μου σε λένε Πόντο....

<< Ακόμα οι χαρακιές..στην καρδιά μου .του Γιάννη και της Δέσποινας των αδελφών μου...μου δείχνουν το δρόμο της μη λησμονιάς...
Το άκουσα κι αυτό ένα πρωινό ...
Ναι μέσα στα τάγματα εργασίας....μακριά από το πατρικό μου έσβησαν...στα τάγματα εργασίας σου λέει...τάγματα εξόντωσης λέω εγώ μάτια μου....
Οι αγαπημένοι μου.....οι άνθρωποί μου...οι ρίζες μου....
Χαμένη στον πόνο της  η μητέρα μας...να γυρνάει όλη μέρα στα βουνά της αγαπημένης μου Κερασούντας..και το βράδυ να γυρνά μ' ένα ματσάκι ρίγανη και να μου λέει...: για τα αδέλφια σου Σοφία μου...
Για να στολίσω το εικονοστάσι...που έγινε ο τάφος τους...
Γιατί τάφο δεν γεύτηκαν...
Ναι '''γεύτηκαν'''.Λέξη παράξενη για τους νεκρούς...μικρή μου.
Μα και οι νεκροί θέλουν να ησυχάσουν..>>

( απόσπασμα από τη ζωντανή διήγηση...της γιαγιάς μου Σοφίας )
Κείμενο αφήγηση - Σοφία Θεοδοσιάδη.
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Δεν είναι απλά μια προσωπική ιστορία... Δεν είναι παραμύθι..
Είναι η ιστορία ..όλων αυτών των ξεριζωμένων Ποντίων..που υπέστησαν ... όσα ο νους του ανθρώπου δεν χωράει.....στη φοβερή Γενοκτονία...του 1922...από τους Τούρκους...
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Τα ιστορικά γεγονότα λίγο - πολύ τα γνωρίζετε...
όμως οι καιροί δεν αλλάζουν και καθημερινά οι '''γενοκτονίες'''' συντελούνται...μόνο τα όπλα και ο τρόπος αλλάζει...
Σας παραθέτω παρακάτω ένα καταπληκτικό κείμενο ...που είναι κατ' εμέ...παρακαταθήκη...για το τότε ...και για το σημερινό γίγνεσθαι...
Σοφία θεοδοσιάδη  .
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Η Γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού.
 Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
╔═════════✽  ╔═════════✽
Στίγμα ανεξάλειπτο στην ιστορική εκπόρευση του ελληνισμού, η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια απο τις οδυνηρότερες στιγμές μας, υποτονίζοντας με εγκαυστικό τρόπο, το προαιώνιο μίσος των Τούρκων για τους Έλληνες, αλλά και την βίαια και αιμοσταγή ιστορική τους παρουσία.
Πολύ έγλωττα εδώ τα λόγια του Αμερικανού πρόξενου στην Σμύρνη Τζών Χόρτον «Απο άκρου εις άκρον σε όλη την επικράτεια των Τούρκων, πάντα υπήρχε μια κηλίδα αίματος για να θυμίζει την βάρβαρη παρουσία τους».

 Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων....

Στις 19 Μαίου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά η δεύτερη βιαιότερη περίοδος της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
Ο Κεμάλ που διψά για αίμα και διάστικτος απο μίσος εναντίων των ελλήνων καθώς είναι, με την αρωγή του νεοτουρκι-κού κομιτάτου, ιδρύει την μυστική οργάνωση «Mutafai Milliye»  και ενσπείρει το μίσος εναντίων των ελλήνων.
Ρίχνονται τα σχέδια του ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού.
Είχε παρέλθει το διάβα ολόκληρων αιώνων, μετά την ιστορικά οδυνηρή κατάληψη της Σαμψούντας  και ωστόσο είχαν μείνει άσβεστες οι εστίες του ελληνισμού στον Πόντο και την Ιωνία. Και τώρα μόλις σε λίγα χρόνια, ο Κεμάλ κατόρθωνε να αφανίσει τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας και μαζί τους έναν πολιτισμό που είχε αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του στην οικουμένη.

 Απέλπιδα οδός σωτηρίας για τους τραγικούς έλληνες του Πόντου απέναντις στις φρυκαλέες βιαιότητες των Τούρκων εναντίον τους, ήταν η οργάνωση αντάρτικου και η καταφυγή στα βουνά για να τους πολεμήσουν. Και να προστα-τεύσουν έτσι στον βαθμό που ήταν εφικτό, τους αμάχους και τα γυναικόπαιδα.

 Και είναι βέβαιον ότι τα αθώμα θύματα της τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, θα ήταν κατά πολύ περισσότερα, αν το γενναίο αντάρτικο που οργανώθηκε στα βουνά, απο ατρόμητους ήρωες του Πόντου, δεν έθετε στοιχειωδώς φραγμό στις αιμοσταγείς επελάσεις των Τούρκων στα ελληνικά χωριά.

Οι Έλληνες του Πόντου, με τον μαρτυρικό τους θάνατο-Γενοκτονία στις προαιώνιες πατρογονικές εστίες της ευλογημένης γης του Πόντου και της Ιωνίας, διατράνωσαν στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική και πνευματική αλκή του ελληνισμού.
╔═════════✽  ╔═════════✽
 Σήμερα πολύ περισσότερο απο ποτέ, που ο ελληνισμός κλυδωνίζεται απο την επαπειλούμενη οικονομική χρεοκοπία, με την επαγόμενη πολιτισμική και πνευματική μας κατάπτωση, οφείλουμε να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις, απο την ιστορικά μεγαλουργό παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και να προβούμε σε μια δυναμική πολιτισμική και ηθικοπνευματική αντεπίθεση, στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.

 Το οφείλουμε πάνω απο όλα στο ηρωϊκό αίμα των μαρτύρων του έθνους μας, των αλησμόνητων ακριτών της γλυκιάς πατρίδας του Πόντου.
..............................................................................................................

Πόσοι αλήθεια από μας Μπορούμε να κοιτάξουμε την Αλήθεια κατάματα ?

Πόσοι αλήθεια από μας μπορούμε να κοιτάξουμε την αλήθεια
κατάματα ?
Πόσοι έχουν τα κότσια και τη δύναμη ...να βγούν από τα μικρά καθημερινά....μονόχνωτα...θέλω και συμφέροντά τους...?
Πόσοι έχουν τις αντοχές να αυτομαστιγωθούν για τις λάθος επιλογές τους ?
Ελάχιστοι θαρρώ....
Ζούμε στιγμές ...για μένα αναμενόμενες ως προς το ένα σκέλος....
Από τη μια οι ξένοι...εκείνοι....που βρέθηκαν ...από ότι φαίνεται στην ίδια διαδρομή μαζί μας ...δεν ξέρω ακριβώς για ποιούς λόγους.
Προφανώς για τα δικά τους συμφέροντα....
Γιατί δεν είμαι αφελής να πιστεύω τώρα πια ...πως ήθελαν την ανάπτυξή μας...εκ των προτέρων και άνευ όρων...
Και για ποιό λόγο άλλωστε...
Κι από την άλλη πλευρά εμείς.....
Ανάξιοι από ότι απεδείχθη...να μετατραπούμε σε ''''άλογα κούρσας''''να αρπάξουμε την ευκαιρία που μας δόθηκε τότε ...
Ερχόντουσαν πακτωλοί χρημάτων....και ανάπτυξη μηδέν....
Είχε στηθεί ένα γλέντι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις....ένα φαγοπότι με τους ημέτερους...
Και τώρα ουρλιαχτά...γιατί το χρήμα δεν έρχεται πια...γιατί τα δανεικά ...κάποτε επιστρέφονται...
Και το πιο τραγελαφικό....να το ακούς και να βγαίνεις ''''από τα ρούχα σου'''''.
Ένα λοιπόν μέτρο που δεν μας αρέσει καθόλου και κόπτονται κάποιο εργατολόγοι....( δήθεν )είναι αυτό το κόψιμο '''των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων'''
Θράσος  !!!Θράσος ...το λέω εγώ...
Που ακούστηκε...σε ποια φιλοσοφία σκέψης και λαού....υπάρχει αυτό το εξωφρενικό.
Να βιάζεσαι να βγεις ,από την ώρα που μπαίνεις στην δουλειά...και τις περισσότερες φορές...ως τώρα τουλάχιστον...με αναξιοκρατικό τρόπο.
Να βιάζεσαι να παροπλιστείς....στην πιο δημιουργική φάση της επαγγελματικής σου ζωής...από 40 χρονών.....και να κάθεσαι...ως ένας κλασσικός τεμπέλης...να σε τα'ί'ζει το κράτος...που παραπαίει...
Και αναλογίστηκες ποτέ σου άραγε ...ποιός θα πλήρώνει τα ένσημά σου....όλα αυτά τα χρόνια που εσύ θα τεμπελιάζεις....σε έναν ιδιωτικό τομέα που πεθαίνει....και στο εκατομμύρια των ανέργων που υποφέρουν ?
Από αυτούς περιμένεις να επιβιώνεις ?
Και μην μου πείτε πως δεν το ξέρετε....
Είχα συναδέλφους που έφυγαν για σύνταξη στα 38 τους....
Κι αυτό λοιπόν  είναι ένα ''''άδικο ''''' κατά τους ''''χαραμοφάηδες ''''μέτρο που καθόλου δεν αρέσει.....
Και πόσα άλλα ίσως δίκαια μέτρα...και άλλα άδικα βεβαίως.....
Άμοιρη Ελλάδα....
Που τώρα τρέχουν κάποιοι '''χαχανιστές''' και σου λένε μη φοβάσαι....Εδώ είμαστε πατρίδα μου...
Τι έκανες κυρία μου χαζοχαρούμενη για την πατρίδα σου ?
Την σεβάστηκες τότε που έπρεπε ?
Και το πιο εξωφρενικό...που μας τους '''προτείνουν''''κι όλας...
Ακόμα κι εδώ μέσα....Φτήνια ! Φτήνια ! Φτήνια !
Kαθημερινά έρχεται μπροστά μου.....χωρίς φυσικά νάναι '''φίλοι'''' μου ...όλοι αυτοί οι ανόητοι...ένα''''καλύτερο και προτεινόμενο''''που λέει....'''''
Καλάαααααααα.....φίλοι μου......καλόοοοοοοο.φιλιάααααα.
Κι είμαι υποχρεωμένη να τρώω το '''σκουπίδι '''τους....
Επίπεδο.....''''νταλίκα''''''
Από την παιδεία ξεκινούν όλα.....του καθενός μας...
Τέτοιους λαούς....χρειάζονται τα συστήματα....
''''''Το απόλυτο τίποτα'''''.
Αυτό μας προτείνουν...
Την πλήρη αποχαύνωση........
Ο πλήρης ξεπεσμός...
Δίνουν βήμα στα ''''λαμόγια'''''που λυμαίνονται όλους τους χώρους...
Ας αφήσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα λοιπόν....ας δούμε ...γιατί κι αυτοί οι ''''ξένοι....δεν μας δανείζουν πια....
Μεγάλα τα συμφέροντα που διακυβεύονται....Από τα γεωπολιτικά μας....μέχρι και της Ναυτιλίας  μας....
Γι αυτό και η λυσσαλέα επιμονή του κ. Σό'ι'μπλε....
Αφήσαμε τους ''''λύκους να μπούνε στο μαντρί...
Χωρίς αληθινή συνείδηση...χωρίς την αυτοκριτική μας.....θα μένουμε...ένα άλογο..χαμένο και ξεκομμένο....από την διαδρομή.....λυπημένο και χαμένο στο δάσος....
Πριν μας κατασπαράξουν ολοκληρωτικά....ας πετάξουμε από το μυαλό μας....το ''''σκουπιδαριό'''''των χαχανιστών''''βολεψάκηδων τεμπέληδων'''''κι ας ριχτούμε στην δουλειά...
Στρέψτε το βλέμμα σας στα δικά μας λάθη....
Η αυτοκριτική θα μας σώσει....
Είμαι Ελληνίδα....αγαπώ την πατρίδα μου και την κουλτούρα της....και θέλω η οικογένειά μου..όπως όλοι σας άλλωστε να ζει πολιτισμένα...
Προσφέροντας όμως....ουσιαστικά...κι όχι με βλακώδεις εκφράσεις.....του τύπου'''''πατριώτες''''αδέλφια''''και τρίχες κατσαρές''''
Παντού σε όλους τους χώρους....μια ελαφράδα μας περιβάλλει...
Και δυστυχώς αυτή η ελαφράδα προβάλλεται...
Συγγνώμη που σταμάτησα να σας λέω παραμύθια διδακτικά...
Δεν ξέρω και φτηνιάρικα ανέκδοτα....βλέπεις....
Δεν είμαι ευχάριστη ίσως ..... δεν θέλω νάμαι  αναλώσιμη όμως....
Δεν μπορώ να εθελοτυφλώ...
Μετά από 35 χρόνια δουλειάς...δικαιούμαι νομίζω...να τραβάω το αυτί''''λεκτικά''''εννοώ...στα '''λαμόγια''''
Είμαστε στο σημείο μηδέν...
Το ''''άλογο πληγωμένο'''''και λυπημένο   βγήκε σε έναν άγνωστο δρόμο....
Δεν γίνεται να κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλό μας..
Δεν γίνεται να μας φταίνε μόνο οι άλλοι...
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

Ο Ρεαλισμός μας ,μας Οδηγεί στην Αληθινή Ζωή

Τίποτα πια δεν θάναι όπως πριν..
Τώρα το ξέρεις...τώρα το ζεις...
Το έργο που σκηνοθετήθηκε ....χρόνια τώρα για σένα ...κι όχι από σένα μόνον ...αλλά και ερήμην σου πολλάκις....παίζεται μπροστά σου.....με πρωταγωνιστή εσένα....τον ίδιο.
Όσο κι αν το αρνείσαι....όσο κι αν ψάχνεις ημίμετρα για να το αποβάλλεις....θα το ζήσεις....
Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται την πραγματικότητα.....
Θαρρούν πως γεμίζοντας την ζωή τους με ψεύτικες εικόνες.....πως  έτσι βολεύτηκαν...
Κι άντε και πες βολεύτηκαν .....προσωρινά....και στιγμιαία.....
Οι ''''αληθινές'''''εικόνες....είναι εκεί....και να τις αποφύγεις δεν μπορείς.....
Αν σε κάθε γεγονός....δεν σταθείς.....αν το ''''πένθος'''' δεν βιώσεις   δεν βγαίνεις στο ξέφωτο....
Φώναξε ....κλάψε ....αγανάχτησε.....σκέψου....ταχτοποίησε τα γεγονότα μέσα σου....και ξεκίνα από την αρχή....
Το '''''πένθος'''''όσο κι αν το απωθείς....όσο κι αν το κρύβεις.....αν δεν το βιώσεις.....θάρχεται και θα ξανάρχεταιι μπροστά σου.....και θα ζητάει το μερτικό ,που του αναλογεί ....μέσα στην ψυχή σου....
Το ξέρω πως φοβάσαι να το ζήσεις.....
Το ''''παίζεις'' δυνατός.....και αισιόδοξος.....
Ψάχνεις.....ψεύτικες εικόνες.....να το απωθήσεις....
Πορέψου με την αλήθεια....που απλώθηκε μπροστά σου...
Ξημέρωσε και πάλι....έστω κι αν η νύχτα σου ήταν τόσο σκοτεινή....
Και το Καλοκαίρι είναι εδώ.....και θα πάψει να φυσάει ακατάπαυστα....
Πάντα μετά την μπόρα ακολουθεί η λιακάδα.....
Υπάρχουν άνθρωποι....εκεί έξω....και το ξέρεις .....και το βλέπεις που περνάνε δύσκολα....και η υπομονή και η αξιοπρέπειά τους....μας διδάσκουν.....
Πάψε να γκρινιάζεις....και να ψάχνεις....στις ''''ψευτιές....''''την ευτυχία....
Με ρεαλισμό και βίωση των γεγονότων ...προχωράς παραπέρα....
Μην διαλέγεις πάντα την ελαφρότητα.....θεωρώντας την αισιοδοξία....
Ο πρώτος δυνατός άνεμος...την παίρνει μακριά...την ''''ελαφράδα'''''.
Ώρες περισυλλογής.....συνειδητοπόίησης....είναι τούτες εδώ που ζούμε....
Μέσα από τη συνειδητότητα...βγαίνει η θλίψη μα και η αισιοδοξία.....
Ζήσε την ζωή σου δυνατά....χωρίς την εικονική πραγματικότητα....που σου σέρβιραν...ατελείωτα χρόνια....
Το να ζείς στον δικό σου περιχαρακωμένο μικρόκοσμο....στην ''''κοσμάρα ''''σου ...όπως λέει ο λαός....δεν σε καθιστά αισιόδοξο και ευτυχισμένο άνθρωπο.....
O συνειδητοποιημένος άνθρωπος είναι ο αληθινός άνθρωπος....ο ρεαλιστής άνθρωπος....και κατ' επέκτασιν ο δημιουργικός άνθρωπος....
Η ευτυχία έρχεται μέσα από την δημιουργία....κι όχι μέσα από τα καθημερινά χάχανα...και τους ''''χαχανιστές'''''
H ''''γροθιά''''που έφαγες στο στομάχι...μόνο μάθημα μπορεί να σου γίνει.....Τέρμα τα ψέμματα....
Η αληθινή ζωή είναι εδώ και σε περιμένει.....
      Σοφία Θεοδοσιάδη

Ξαναβάλε τη χαρά ...στη ζωή σου

Αγαπητοί μου φίλοι ....θα σας ευχηθώ Καλό Σαββατοκύριακο ...με τον δικό μου τρόπο....
Δεν μπορώ να είμαι ''''χοροπηδητή'''' ούτε τόσο ευχάριστη....μετά τα τόσα γεγονότα....
Μπορώ όμως...απέναντι στο χρέος γι' αυτά τα παιδιά...που κοιτάζουν ....το απέραντο γαλάζιο .... με τόση λαχτάρα και ηρεμία...να σκεφτώ....να διορθώσω....όσα ακόμα προλαβαίνω....
Και ναι...χάσαμε....απομακρυνθήκαμε από τα παραδοσιακά μας πρότυπα....
Και ναι ...δεν έχεις σε ποιούς να τους υποδείξεις  να μοιάζουν....
Αλλάξαμε κι εμείς τα δικά μας θέλω,....
Κι από το απέραντο γαλάζιο των θαλασσών μας....προτιμήσαμε πολλοί να βουτάμε στη'''''χλωρίνη των πισίνων''''.
Έγινε το όνειρο χιλιάδων Ελλήνων...το χλώριο....
Επιστροφή λοιπόν....στην απλότητα....στη μυρωδιά της θάλασσας....
στο παγωμένο αρωματικό καρπουζάκι της μαμάς....στο παγωτό στο παγκάκι...με γλυκειά παρεούλα....
Καλή η πρόοδος....εξαιρετική και η τεχνολογία....
Δεν απορρίπτουμε....την πρόοδο....αγαπάμε την τεχνολογία.....
Μα η επιστροφή στην αληθινή ζωή ...είναι το εξαιρετικότερο....
Αυτό το Σαββατοκύριακο ας κάνουμε την αρχή....
Ίσως και να μην τα καταφέραμε....όπως ονειρευτήκαμε....ίσως και να αποτύχαμε.....σε βασικά σημεία της ζωής..
Σίγουρα όμως ,υπάρχουν άνθρωποι...μακριά από την πολιτική....και τα
εικονικώς προβεβλημένα άτομα....που φυλάγουν  ακόμα Θερμοπύλες....
Δώστε την ευκαιρία....στα αγγελούδια αυτά....στα παιδιά....να κάνουν τον κόσμο καλύτερο ....από ό,τι μπορέσαμε εμείς....
( Σοφία Θεοδοσιάδη )

Στο Κορίτσι μου...σε σένα Ηλιάνα μου !!!

Αφιερωμένη σε σένα... γλυκό μου κορίτσι η σημερινή μέρα....
Μέρα που γιορτάζεις....μέρα φωτεινή....όπως και το όνομά σου ...Ηλιάνα μου....
Ποτέ δεν σου τόχω πει πόσο περήφανη...νιώθω για σένα...
Φοβόμουν πάντα να έχω '''περηφάνειες'''.
Και ναι...νιώθω περήφανη τώρα για σένα.....
Κι όχι για τα πτυχία σου ή την ομορφιά σου...
Μα γιατί ανακάλυψα πως αυτή  η ''''μοναδική''' , '''ξεχωριστή''' σου σκέψη ...μ' έχει ξεπεράσει...και καθημερινά φωτίζει την δική μου σκέψη ...
Αυτή μας λέγαν είναι, η επιτυχία του γονιού και του δασκάλου....
Να τον ξεπερνούν....τα παιδιά του και οι μαθητές του.....
Να ανοίγουν τα  δικά τους φτερά ....
Και νιώθω ταπεινά... περήφανη για σένα....γιατί η ήρεμη ....η αθόρυβη ...δύναμή σου ...δημιουργεί καθημερινά ...καινούργια δεδομένα...και γεμίζει ελπίδα τους γύρω σου....
Σε λατρεύω και σου το επαναλαμβάνω συχνά...γιατί τα συναισθήματά μας ,πάντα πρέπει να τα εκδηλώνουμε ....και στην ώρα τους ακριβώς....
Πολλά τα συναισθήματα....φτωχά τα λόγια...για να τα αποτυπώσουν, σε λίγες μόνον  λέξεις....
Πάντα εκεί...μέσα στο χρόνο....θα αιωρείται το άρωμα του προγόνου σου...που σου χάρισε αυτό το λαμπερό όνομα....
Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να λένε ...έναν ήλιο λαμπερό ...σαν και σένα...Ηλιάνα μου ?
Λόγια βγαλμένα από την καρδιά ενός γονιού....της μάνας σου...

,,, Χρόνια σου πολλά '''αστέρι μου''''',,,,,,
Χρόνια γεμάτα δημιουργία...
Χρόνια γεμάτα προσφορά...για τους ανθρώπους σου και τον συνάνθρωπο...
Χρόνια γεμάτα εμπειρίες...ανακαλύψεις...και απολαύσεις ξεχωριστές..
Να παραμένεις λάτρης των ανοιχτών θαλασσών...
και κυνηγός των ονείρων σου !!!
╔═════════✽
( Στο κορίτσι μου...σε σένα Ηλιάνα μου-
η μάνα σου...η Σοφία σου...)

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ !!!

✿═════════• Χα'ι'δεύω την καρδιά και την ψυχή μου....
Μόλις τα '''βρω σκούρα''''την παίρνω παραμάσκαλα και την σεργιανάω....Ξορκίζω το κακό....Ταξιδεύω...νοερά ... στα μέρη που περπάτησα κι ονειρεύτηκα....Δεν αντέχεται τόσο γκρίζο....
Στιγμές η ευτυχία...κι ένα βαλς η ζωή ...φίλοι μου αγαπημένοι....•═════════✿

 

- Για τους φίλους μου

Όλοι οι φίλοι μου μέσα κι έξω από το διαδίκτυο....τριγυρνούν με ένα απορημένο βλέμμα...
Για το '''νέο'''' το αναπάντεχο...το ...'''απρόσμενο'' ?'.. δεν θα το έλεγα όμως...
Σε έναν κόσμο...που καθημερινά αλλάζει σαν κινούμενη άμμος....σε έναν κόσμο που παγκοσμιοποιήθηκε...για να εκμεταλλευτεί ο καθένας τις ευκαιρίες του άλλου...σε έναν κόσμο που έγινε αν και παγκοσμιοποιημένος ,πιο εσωστρεφής....προσπαθεί ο καθένας μας να τοποθετηθεί και να βρει την ταυτότητά του...
Πάντα η ωμή αλήθεια ,έτσι αναπάντεχα απλώνεται μπροστά μας...
Και ανυποψίαστοι όντες...οι περισσότεροι ...ψάχνουμε τώρα το σημείο αναφοράς μας...
Ο καθένας μας  και σύμφωνα με τον χαρακτήρα του βεβαίως...
Κι έτσι μέσα σε λίγες μέρες ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας...οι ελλείψεις και οι αρνητικές πλευρές του εαυτού μας...
Γέμισαν τα έντυπα μέσα ..πολύξερους......ειδήμονες...ξερόλες...
Γέμισαν είρωνες...μάγκες της μιας πεντάρας...θυμωμένους εγω'ι'στές...και ελαφρείς κουτσομπόληδες...
Το θέμα όμως των ημερών είναι βαθύ και διαχρονικό....
Άλλα εξαρτώνται από μας κι άλλα από μεγάλα ''''δυστυχώς''''αδηφάγα κέντρα αποφάσεων...
Πριν χρόνια...όταν ακόμη εργαζόμουν ...είχα κάποια κυρία για να με βοηθάει...
Μια αξιοπρεπέστατη Βορειοηπειρώτισσα..μια γυναικα με μεγάλη φολοσοφία ζωής...ξεριζωμένη πολλάκις.....
Μούλεγε λοιπόν πως βρέθηκε στην Ελλάδα..
< Τα πλάνα (σχέδια) κ. Σοφία μου τα βάζει άλλος για τη ζωή μούλεγε>
Άλλης θεωρίας τότε εγώ ...έλεγα πως την τύχη του την φτιάχνει κανείς μόνος του...
Αμ δε !!!!
Κι ήρθε η ώρα να καταλάβουμε όλοι...πως τα ''''πλάνα'''' της ζωής τα βάζει ο Ύψιστος''''σε όσους πιστεύουν σ' αυτό...και τα πλάνα της ζωής τα βάζουν και κάποια κέντρα αποφάσεων...Τραπεζιτών ...τοκογλύφων ...και πληρωμένων αρχηγών...
Τα πλάνα όμως της δικής μας προσωπικής ζωής τα βάζουμε εμείς...
Κι η δική μας ζωή αξίζει...να την ντύσουμε με τα καλύτερα...χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα μας συνεχώς ....   πίσω μα τρέχοντας μπροστά..
Είμαστε πάντα σε ετοιμότητα...δια παν απρόοπτον και ενδεχόμενον....βασιζόμαστε στην προσωπικότητά μας και συνεχίζουμε αυτήν την πολύτιμη ζωή ...που μας χαρίστηκε...''''μια φορά''''''''άπαξ''''' που έλεγε κι ο αγαπητός μας Μίσσιος...
Δεν γυρνάμε συνεχώς πίσω...σ' αυτά που νομίζαμε πως κατέχουμε...σ' αυτά που νομιζαμε πως είναι δεδομένα...
Εκπτώσεις δεν κάνουμε στην αληθινή ποιότητα της ζωής μας...
Εκπτώσεις θα κάνουμε...στις '''ανόητες πολυτέλειες'''...που νομίζαμε πως ανέβαζαν την '''άδεια ''''πολλές φορές ... εικόνα μας....
Και σ' αυτούς που μοναδικός σκοπός της ζωής τους είναι ο θυμός...οι καυγάδες...το κουτσομπολιό ...τους γυρνάμε την πλάτη...
Δεν μας χρειάζονται έτσι κι αλλιώς...
Ευτυχώς υπάρχει και η λέξη ''''διαγραφή'''απορρίπτω''''σβήνω...φεύγω...
Πλούσια η Ελληνική γλώσσα σε λέξεις και νοήματα...
Καιρός να γίνουμε ο εαυτός μας φίλοι μου αγαπημένοι....
Κοιτάζουμε λοιπόν την αλήθεια κατάματα....σταματάμε...αυτήν την μη δημιουργική μιζέρια...σηκώνουμε τα μανίκια ψηλά και προχωράμε...με τα όσα τα λίγα ...τα απαραίτητα...τα καθημερινά...που κρύβουν πάρα πολλές εκπλήξεις.... 
 Σοφία Θεοδοσιάδη 

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!

Με τόσο λαμπερό ήλιο....τόσο γαλάζιο....τόσες ακρογιαλιές....είναι αμαρτία να μην παίρνουμε αγκαλιά την θετική μας σκέψη....και να ξεκινήσουμε τις διακοπές μας....έστω και για το Σαββατοκύριακο....για όσους ακόμα δεν έχουν περισσότερο χρόνο.
Μπορεί να φαντάζουν δύσκολα ''''τα όνειρα''' αλλά αυτή είναι η ''''μαγκιά''''..νάχεις τη δύναμη....να μην παραιτείσαι   ......με ό,τι κι αν συμβαίνει.....
Να θυμόμαστε πως το μοναδικό μας πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί και οι πραχτικές που εφαρμόζουν και απορρέουν από αυτές... και μας αγγίζουν...αλλά τα ουσιαστικά προβλήματα βρίσκονται αλλού....γύρω μας στους ανθρώπους μας ....κοντά μας.....
Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να κοιτάξουμε αληθινά....
Φροντίζουμε λοιπόν τον πολύτιμο εαυτό μας...γιατί μ' αυτόν πορευόμαστε..... και αξίζει να τον έχουμε σε άριστη κατάσταση....και
φίλο μας και σύμμαχό μας....
Σοφία Θεοδοσιάδη.

 

Σκέψεις αγαπησιάρικες για τους φίλους μου... με το κερασάκι γλυκό της γιαγιάς

Όχι δεν θα σας στενοχωρήσω....
Όλοι το ξέρετε....όλοι το καταλάβατε...πως η ζωή έχει και γεύση και  γλυκειά μα και ξινή συνάμα........
Προβληματισμένοι οι περισσότεροι από μας... που διακοπές δεν φαίνονται....στο προσκήνιο να έρχονται.... διακοπές που κάθε που πλησίαζε  ο Αύγουστος....με όνειρα μας γέμιζαν...ας προσπαθήσουμε  και φέτος.....να τις σκεφτούμε αλλιώς....

Καλοκαίρι Ελληνικό είναι αυτό....μοναδικό και ξεχωριστό θαρρώ...
Λίγα τα λεφτά...πολλά τα αρώματα ....τα φρούτα......οι ακρογιαλιές....
Έτσι καθισμένοι στα χωρικά μας ύδατα....επιστρέφοντας στα μέρη μας....ας μην το θεωρήσουμε ήττα...
Σαν ευκαιρία ας το εκλάβουμε...και να ξαναγευθούμε τις μυρωδιές της γιαγιάς ......της μάνας μας...των φίλων μας...
Ας πράξουμε κι εμείς οι ίδιοι...
Πάντα υπάρχουν αφορμές για πράξη και δημιουργία...

Κι έτσι καθώς καθόμασταν...μες στην δροσιά της παραλίας  με την φίλη μου την Ελένη,αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε ,όπως παλιά...κάτι για το χειμώνα που μας περιμένει.........

Νάμαι λοιπόν και με μεγάλο μεράκι...αποφασίζω...στο αγαπημένο μου σπίτι..τις φίλες μου να τις μαζέψω......ειδών ειδών φρούτα να διαλέξω ...και την δική μου συλλογή από μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού...να φτιάξω.
Δεν χρειάζεται δα και τέχνη ιδιαίτερη.......

Και δεν θα το κάνω ανιαρά και βαριεστημένα...αλλά με μπόλικο  μεράκι....
Τα βάζα μου όλα τα ετοίμασα...τα επιμελήθηκα...και δεν τα θέλω σκέτα...
Όλα τους θάχουνε  την πινελιά μου επάνω...
Μια ζωγραφιά ....που καλοκαίρι θα ''''μυρίζει'''''και με τον φιόγκο τον καρό .......λίγη παλιά δαντελα...στολίδια απαραίτητα τα βάζα πάντα τα στολίζουν.....
Έτσι να μου θυμίζουν ...... τις ώρες που ονειρευόμουνα  και εδημιουργούσα ....για τα πρόσωπα τα αγαπημένα μου.......

Κι εδώ στον τόπο μου την Πάτρα...οι εκατόφυλλες τριανατφυλλιές...πάντα γινόντουσαν  γλυκό του κουταλιού...
Ίσως όλοι να ακούσατε για το Μοναστήρι των Ταξιαρχών...και την περίφημη Ροδοζάχαρη...
Γλυκό του κουταλιού είναι καλέ...από τις εκατόφυλλες τριανταφυλλιές....
Φτηνή η πρώτη ύλη φίλοι μου...εντελώς δωρεάν...πολύτιμη όμως η γεύση και το άρωμα του γλυκού...

Μα μήπως το βύσσινο ή το κεράσι ?
Ξαναγυρνάμε στις παλιές καλές συνήθειες...με τις γεύσεις...που ήταν γεμάτες από την αγάπη και τα χρυσά χεράκια της μάνας μας και της γιαγιάς...

Γίνεται τώρα ....φίλοι μου εσείς αυτοί... που θα μπορέσετε να δώσετε αυτήν την αγάπη και τη ζεστασιά....με τη δική σας έννοια και  φροντίδα.......
Κι όταν  πίσω θα γυρίσετε......θάχετε κλείσει στα βαζάκια αυτά...κάτι από τις μυρωδιές του Καλοκαιριού...

Πολλές φορές μες στη ζωή....οι αποσκευές που κουβαλάμε στην επιστροφή από τις διακοπές μας...ίσως και να μην γεμίζουν το κενό της ψυχής μας...γιατί δεν είναι αυτό που πραγματικά ήταν γνώριμο σ' εμάς...
Είναι μια ευκαιρία να ''''κουβαλήσουμε '''πράγματα με μνήμες παιδικές από αυτό το Καλοκαίρι......

Γιατί δεν ξέρω κάποιος από σας.....πως δεν έχει τη γεύση της βυσσινάδας της παγωμένης...των παιδικών του χρόνων στο μυαλό του.....
Απλο'ι'κά σας φαίνονται όλα αυτά το ξέρω...το υποψιάζομαι...
Θα λέτε μέσα σας τι μας λέει τώρα η κυρία Σοφία...που εμείς γίναμε άνω κάτω με τους άχρηστους πολιτικούς μας ,που μας δίνουν τα λεφτά μας με το σταγονόμετρο ?

Μα τώρα χρειάζεται το αντίδοτο..
Έτσι βρε αδελφέ...για να ξαναφορτίσουμε...να διαλέξουμε την '''γλυκειά'''γεύση της ζωής...και την ''''ξινή'''' να διώξουμε.....
Σας τόχω ξαναγράψει...στα απλά τα καθημερινά είναι η ουσία...

Σας τρατάρω λοιπόν για σήμερα ...με τον απογευματινό καφέ σας ένα υπέροχο γλυκό κεράσι, φτιαγμένο  με κεράσια  Καστριτσίου...
Από τα καλύτερα κεράσια...
Καφεδάκι ....γλυκό κερασάκι...παγωμένο νεράκι....κουτσομπολιό με τους φίλους ( κοινωνική κριτική το λέμε τώρα )..και στην υγειά σας...

Γιατί η ζωή έχει γεύση και γλυκειά και ξινή....
       ( Σοφία Θεοδοσιάδη.)

Οι Ανθρωποι Που Δονούνται...

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που "δονούνται"..
εκείνοι,που δεν χρειάζεται να τους "ταρακουνείς" συνέχεια..
και τους οποίους δεν πρέπει να τους λες να κάνουν τα πράγματα..
αλλά αντιθέτως..
γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν και το κάνουν..
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που "καλλιεργούν"..
τα όνειρα τους μέχρις ότου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα..
Μου αρέσουν οι άνθρωποι..
που είναι ικανοί να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους..
εκείνοι που ριψοκινδυνεύουν το σίγουρο για το αβέβαιο..
εκείνοι που ξεφεύγουν από την λογική συμβουλή..
και αφήνονται τελείως στα χέρια του Παντοδύναμου..
Μου αρέσουν οι άνθρωποι..
που είναι δίκαιοι με τους άλλους και με τον εαυτό τους..
οι άνθρωποι που εκτιμούν την κάθε μέρα..
και τα πράγματα που έχουν στην ζωή τους..
οι άνθρωποι που ζουν χαρούμενα την κάθε στιγμή..
δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, ευτυχισμένοι που ζουν..
που μπορούν να "χαρίσουν" χαμόγελα..
να προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας και να βοηθήσουν γενναιόδωρα..
χωρίς να περιμένουν τίποτε σε αντάλλαγμα..
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ικανοί να με κριτικάρουν ..
εποικοδομητικά και μπροστά μου..
χωρίς να με πληγώσουν..
Οι άνθρωποι που έχουν αίσθηση της δικαιοσύνης..
Αυτούς εγώ τους ονομάζω και τους επιλέγω για Φίλους!!
Mario Benedetti
✿¸.•*¨`*•
 Ο Benedetti γεννήθηκε στο Paso de los Toros στο τμήμα της Τακουαρεμπό να Brenno Benedetti .
Από το 1973 έως το 1985, όταν  έγινε στρατιωτική δικτατορία στην Ουρουγουάη ,  ο Benedetti έζησε στην εξορία, πρώτα στο  Μπουένος Άιρες . Στη συνέχεια μετέβη στην Λίμα στο Περού, όπου κρατήθηκε, απελάθηκε και στη συνέχεια  του δόθηκε αμνηστία.

Ο Benedetti επέστρεψε στην Ουρουγουάη Μάρτη του 1983 μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στο Μοντεβιδέο και τη Μαδρίτη .Toυ χορηγήθηκε τιμής ένεκεν διδακτορικό από την de la República , την Ουρουγουάη, την Universidad de Alicante , Ισπανία και το Universidad de Valladolid , Ισπανία.
Το 1986 τιμήθηκε με το Βραβείο Γραμμάτων του Διεθνούς Βραβείου Botev .
Στις 7 Ιουνίου 2005, διορίστηκε ο αποδέκτης της Menéndez Pelayo Διεθνές Βραβείο .

 Η ποίησή του χρησιμοποιήθηκε επίσης στην Αργεντινή ταινία Η σκοτεινή πλευρά της καρδιάς (El Λάντο oscuro del Corazón), στο οποίο διάβασε μερικά από τα ποιήματά του στα γερμανικά το 1992.
Το 2006, ο Mario Benedetti υπέγραψαν μια αναφορά για την υποστήριξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο από την Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής .

Για την ποίηση και τα μυθιστορήματά του ο Benedetti είχε κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία. La Tregua, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1960, έκτοτε έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες και έχει εμπνεύσει την εκεχειρία .
Πέθανε στο Μοντεβιδέο στις 17 Μαΐου του 2009
Ένα υπέροχο ποίημά του είναι :
Το Θραύσμα
Η ζωή μου ήταν σαν μια φάρσα....
............................................
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Τίποτα στη ζωή κανενός ανθρώπου... που έχει οράματα...δεν γίνεται χωρίς θυσίες...
Όλοι οι λαοί ακριβώς το ίδιο '''ζητούμενο''' έχουμε...
Είναι παράδειγμα φωτεινό κάποιοι άνθρωποι ,που παρά τις ταλαιπωρίες τους παρέμειναν άνθρωποι,γλυκύτατοι,που δεν έγιναν θυμωμένοι άνθρωποι.
Και ναι φίλοι μου αγαπημένοι...
Απεχθάνομαι τους '''θυμωμένους ''' χωρίς ουσία ανθρώπους...που τρέχουν από δω κι από κει να εκδηλώσουν το θυμό τους...
Έχω εντοπίσει κι εδώ στο χώρο μας αυτό ,τέτοιους θυμωμένους ανθρώπους...
Σπεύδουν να εκφραστούν ,μόνο όταν το θέμα ...είναι για εκτόνωση των νεύρων τους..
Δεν αντέχουν την αγάπη ...το χάδι...το φοβούνται...δεν το διαχειρίζονται....
Πολλές φορές το σκέφτηκα.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα :
Αχά'ι'δευτοι είναι μάτια μου.....λέω...άστους......αγάπη δεν πήραν...
Σκληρές καρδιές που μπερδεύουν τα θέματα ...τα πολιτικά... με τα προσωπικά ...
Τρελλαίνονται για χυδαιολογίες και το παίζουν έξυπνοι...
Ο'''δημιουργικός θυμός'''είναι προχώρημα...
Ο άλλος είναι καταστροφικός...
Δεν θα χάσουμε και τους εαυτούς μας...καταμεσίς της κρίσης !!!
Σοφία θεοδοσιάδη.

 

Φθινόπωρο '''επιστροφής'''' για σένα Δάσκαλε

,,,,Είμαστε υπεύθυνοι γι αυτούς που έχουμε εξημερώσει ,,,.
Αντουάν ντε  Σαιντ- Εξυπερύ .

Τελείωσε κι αυτό το Καλοκαίρι....μες στις καρδιές μας πια... ήχους ...φωνές από παιδιά...στις θάλασσες καθώς τους ψεύτικους τους πύργους...μες στην άμμο στήναν...θα ακούμε...
Και τα τζιτζίκια ...θα σταματήσουν πια σε λίγο και αυτά...
Δεν ξέρω καν...αυτό το καλοκαίρι τι μας άφησε...αν και τα χρώματα ξεθωριασμένα ...μέσα μας θα μένουν...

Εβδομάδα επιστροφής και σήμερα...
Επιστροφής στην καθημερινότητα...επιστροφής στην εργασία...σ' αυτούς που πλέον ευλογήθηκαν...και εργασία να έχουν...
Μήνας Σεπτέμβρης αύριο...μήνας περίσκεψης και ανασύνταξης...και περισυλλογής.....

Φθινόπωρο των αλλοτινών ροδόχρωων χρωμάτων και εικόνων...
Είναι κι αυτές.....οι κάποιες ...εκείνες...  οι επιστροφές ανθρώπων εργαζόμενων...που τη δική τους δύναμη καλούνται τώρα δα να μετατρέψουν...με πείσμα ορμή...και φαντασία...και  περίσσιο ενθουσιασμό...σε ανεξάντλητη δημιουργία...και τις απρόσωπες τις αίθουσες των σχολικών κτιρίων...σε ολάνθιστα φυτώρια να πλάσουν....

Ναι η μέρα αύριο αυτή...όπως και  κάθε χρόνο...επιστροφής των δάσκαλων...κάθε βαθμίδας δάσκαλων...την εξημέρωση...ανθρώπων...για να σημαδέψουν...
Και ναι ...και βέβαια...και μην αναρωτιέστε...τη λέξη αυτή που χρησιμοποιώ....

Όχι δεν είναι αρένα άγριων θεριών...με καμουτσίκι...τους ανθρώπους να ημερέψεις...
Μεγάλο αυτό το μάθημα...βαθύ με ρίζες και με φύλλα και με άνθη...πολίτες άλλους και δημιουργεί...και χρήσιμους...μπροστά μας οφείλει να παρέχει...

Όσο κι αν το νομίζουμε ...όσο κι αν εθελοτυφλούμε...μπροστά εδώ στα μάτια μας.....αργά ή γρήγορα και σημασία το πότε πια δεν έχει....σαν ''βόμβα'''πάντα σκάει.....στα πόδια μας ...αδιάφοροι αν στην έννοια μπροστά αυτή σταθούμε......

Κι αν για την '''εξημέρωση''''...σοφά τα λόγια του Εξυπερύ μας δόθηκαν...
Και αν για την '''εξημέρωση ''''και χρόνο και '''ψυχούλα'''τσιγγουνευτείς να καταθέσεις......μην περιμένεις εξημέρωση και να την ονομάζουν...
Σάμπως δεν βλέπεις  γύρω σου τι έγινε...και δεν ακούς...και δεν βιώνεις τα αποτελέσματά της...

Θηρία ανήμερα...'''αρπαχτικά''''οι πολίτες γύρω σου...
Κι ο σώζων εαυτόν σωθείτω...στη ζούγκλα αυτή που λέγεται ζωή..
Μην απορείς ...που τα λόγια τούτα σκληρά.... σου φαίνονται...πως ξεστομίζω...
Και δεν μιλώ σε σας μόνο γονείς...που στο '''εγώ''' σας μέσα εγκλωβισμένοι...και μέσα από τις άπλετες τι παροχές...''''εξημέρωση'''' θαρρείτε...πως πετύχατε....

Σε σένα μιλάω δάσκαλε....και δάσκαλε που στα χέρια σου παιδιά μικρά....παιδιά εφήβους....παιδιά μεγάλα έχεις....
Ξέχνα τα τα προβλήματα....που σίγουρα σε ταλανίζουν....κι είναι πολλά....και δύσκολα...και οικονομικά.....προσωπικά....απογοήτευσης της εποχής που εσύ βιώνεις.....
Οπλίσου με τη φαντασία σου....τη δύναμη...τη θέληση...τη δημιουργικότητά σου.....

Και ''''φύτεψε''''ναι φύτεψε αν μπορείς......ελπίδα....δύναμη ....ενθουσιασμό....στα όμορφα τα νιάτα αυτά.....που σε τίποτα δεν φταίνε....που εσύ κρατάς στα χέρια σου...''''ψυχή'''''.
Ψυχή γιατί είναι ο δάσκαλος........και σαν ψυχή και τέτοιες γνώσεις μεταδίδει.....
Μετέδωσε.... εξημέρωσε και.... σπείρε.

       ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

ΤΟ ΝΑ ΖΕΙς...

Το να ζεις είναι το σπανιότερο πράγμα του κόσμου.
Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν.
Όσκαρ Ουάιλντ .
<<<<<<<<<<<<<
Περνούν οι μέρες ...περνούν οι βδομάδες...αλλάζουν οι μήνες...
κι εμείς '''τρέχουμε'' μοναχά πίσω από τις πληρωμές λογαριασμών...
πηγαινοερχόμαστε σαν τα '''ρομπότ '''στη δουλειά μας...και ξεχνάμε να ζήσουμε...
Θεωρητικά ..αφού είμαστε ζωντανοί ζούμε....όμως αυτό δεν σημαίνει ζωή σε βάθος..απλώς υπάρχουμε.
Aναρωτιέμαι καθημερινά κι εγώ..φίλοι μου αγαπητοί....αν το χρόνο μας καθημερινά..κι εμείς... '''χρήσιμα''' τον σπαταλούμε..( Σοφία Θεοδοσιάδη )

Σχετικά μ' αυτό ,η νεαρή Αλίθια Ρουσταβέλι ρωτάει στο βιβλίο :
Ένα χαϊκού για την Αλίθια.
Μπήκες καμμιά φορά στον πειρασμό να ζήσεις.?
Κι όταν λέω να ζήσεις ,δεν το εννοώ όπως αυτό που λέει :
<<έτσι είναι η ζωή >>.
Αναφέρομαι στη ΖΩΗ με κεφαλαία,πέρα από τη ρουτίνα του :
<< τι να κάνουμε >>
Δε θέλω να περάσω από τον κόσμο περπατώντας στις μύτες -
πρωί ,απόγευμα ,βράδυ,πρωί.Δευτέρα με Παρασκευή ,το Σάββατο όμως διασκέδαση,φα'ί' ,πιοτό και ύπνος.
Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να ΖΗΣΕΙς .?

,,,Γιατί Υπάρχουν Κάποιοι Άνθρωποι,,,.

Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι..υπάρχουν κάποιοι χαραχτήρες..υπάρχουνε ...και   γυναίκες που τολμούν......και θέλουν ν' ανεβαίνουν....
Ναι τολμούν....
 Και ούτε η καταγωγή ... και ούτε η οικογενειακή τους κατάσταση...ούτε η κατακραυγή του κόσμου μπορούνε  να τις σταματήσουν...
Είναι αυτές ...οι  κάποιες γυναίκες...οι  αποφασισμένες για την δική τους τη ζωή...για τη δική τους τύχη ... και που την παίρνουνε στα χέρια τους...
Σαν θες οι δυσκολίες είναι αυτές που τις πεισμώνουν...να γράψουν τις σελίδες της ζωής τους...με δυνατό ανεξίτηλο μελάνι...να αφήσουν τα αποτυπώματά τους...στο κάδρο αυτό που λέγεται
<< ζωή >>.
Γιατί  μην το νομίζετε η << τόλμη >> είναι πολύτιμο αγαθό και δεν χαραχτηρίζει  και όλους τους ανθρώπους... σαν ζούνε μάλιστα και μέσα σε ένα πουριτανικό  και  << καθώς πρέπει >> σύστημα....
Ταμπέλες....γρήγορα θα σου κολλήσουν....σαν τόλμησες...την υποκριτική γαλήνη των ευηπόληπτων...και ασφυκτιούντων...στα στενά '''υποκριτικά''' πανωφόρια των να εισχωρήσεις...
Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι....αυτές οι γυναίκες...που '''φόρεσαν'''τα ματογυάλια...και αφαίρεσαν τα '''''παντελόνια '''''' από τους άντρες...σαν άλλοι άντρες δυνατοί....με μάσκα γυναικεία...
Έτσι σε θέλει η κοινωνία μάτια μου...''''φουστάνι ''' ευάλωτο και τρύπιο να φορείς....
Να υποτάσσεσαι κι ας έγιναν κι αγώνες φεμινιστικοί για την '''ισότης'''.Να είσαι '''τίμια '''εσύ και δούλα και κυρά...Να ανέχεσαι τ' αρσενικού αντρός σου τα τερτίπια....*
Να μην τολμάς...το βλέμμα να σηκώσεις...ούτε και να σκεφτείς...τα θέλω σου σε πράξη να τα μετατρέψεις....
Μα κάποτε κατά καιρούς...τις '''συνταγές'''
<<των καθώς πρέπει>>.
έρχονται εκείνοι οι άνθρωποι ...εκείνες οι γυναίκες...που όλα τα ανατρέπουν>>

Σαν θες την ιστορία σου τη δυνατή να γράψεις ...μη φοβηθείς και
<<ΤΟΛΜΗΣΕ >>...και <<ΡΙΣΚΑΡΕ >>...σαν καταλάβεις πως ξεχωριστός προορισμός σε περιμένει...
Εσύ θα το αντιληφθείς....γιατί μια φλόγα μέρα νύχτα θα σε καίει...θα σε καλεί στο τέρμα για να φτάσεις...
Μη φοβηθείς...και ''''΄τόλμησε'''και ''''ρίσκαρε''''κι ας πέσεις...κι ας πονέσεις...
( Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
*Αφορμή για τις σκέψεις μου ...τα παρακάτω λόγια :

Aν με ρωτούσε ο Θεός τι έκανα πάνω στη γη
Έτσι λακωνικά φαντάζομαι ότι θα έδινε
η Τερέζα Δαμαλά στον Ύψιστο την αυτοβιογραφία της..  : <<Τόλμησα >>

Είχε ξεκινήσει τη ζωή της σαν ξεριζωμένο αγριολούλουδο
της Ανατολικής Θράκης...
Μια γυναίκα ...βουτηγμένη στις αμαρτίες της...που δεν δίστασε να μπει στα καλύτερα '''σαλόνια'''και να γνωρίσει τον Πικάσσο,τον Ίωνα Δραγούμη,τον ντ' Αννούντσιο, τον Κοκτώ,τον Βενιζέλο,τον Μουσολίνι ,τον Κεμάλ...και βέβαια τον Έρνεστ Χεμινγουαίη..

Από το Ιστορικό μυθιστόρημα του Φρέντυ Γερμανού : << ΤΕΡΕΖΑ>>.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Η ζωή δεν είναι περίπλοκη,
εμείς είμαστε οι περίπλοκοι.
Η ζωή είναι απλή και το απλό
   είναι πάντα το σωστό .

Όσκαρ Ουά'ι'λντ
╔═════════✽ ೋღ๑✽๑ღೋ
Η επαφή με τον έξω κόσμο ποτέ δεν ήταν ανώδυνη  και συχνά συναντάμε διαφωνίες και παρεξηγήσεις...
Πάντα μας συμβαίνουν απρόοπτα ,που θέτουν σε δοκιμασία τα νεύρα μας και την ικανότητά μας να ενεργούμε με απλότητα,χωρίς να περιπλέκουμε περισσότερο τα πράγματα.
Τα πιο περίπλοκα προβλήματα συνήθως έχουν απλές λύσεις,επειδή, η ζωή είναι πιο απλή από ότι την φανταζόμαστε.
Η τάση μας να κάνουμε το εύκολο δύσκολο μας κάνει να χάνουμε την ψυχραιμία μας ,να περιπλέκουμε τα πάντα,γι αυτό ένα από τα '''κλειδιά ''''της ευτυχίας ,είναι να πάψουμε να φτιάχνουμε κόμπους ....στα νήματα της πραγματικότητάς μας και της ζωής μας...
Ξέρω πολλούς φίλους ...βουτηγμένους στη μιζέρια...
Τα προβλήματα είναι προβλήματα και κανείς δεν τα αγνοεί βεβαίως...
Μα και η ζωή είναι απλή κι ωραία και μας περιμένει στη γωνία...
Σοφία Θεοδοσιάδη.

 

Αγαπάς Κάποιον ...γιατί Απλά τον Αγαπάς....

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
Οδυσσέας Ελύτης
♥♥ இڿڰۣ-ڰۣ★★
Έτσι απλά ανοίγεις χώρο στον άλλο....ανοίγεις πόρτες και παράθυρα καρδιάς...κι αν νιώσει την ανάγκη ο άλλος θα εισέλθει...
Κανένας δεν μπορεί να '''εγκλωβίσει ''''κανέναν με την βία....
Το αηδόνι αν το κλείσεις στο κλουβί θα πάψει να κεληδάει...
Στη ζωή όμως δεν υπάρχουν τα ιδεατά και μόνον...
Χαραχτήρες εγω'ι'στικοί ....ανασφαλείς....εξουσιαστικοί....διεκδικούν ''''απαιτώντας''''την αγάπη....
Μα η αγάπη δεν εκβιάζεται...κερδίζεται...με υπομονή...σιωπές αφουγκράσματος...και με δόσιμο χωρίς την προσμονή ανταποδοτικότητας...
Tόσο απλά ....είναι η ώρα του ''''κελαηδητού''' σου....
Αγαπάς κάποιον ...γιατί απλά τον αγαπάς....

Για το Βυθό ...που Χάνεις....

Ταξίδια σου έταζαν οι θάλασσες....
γελούσες..εχαιρόσουνα..λαχτάραες..
αγνάντευες τα πέλαα ..σε ναυμαχίες άνισες
νησίδες καταχτούσες..
Και ξανοιγόσουνα και πάλευες
πότε με πρίμα τον καιρό και άλλοτε με κόντρα...
Τα κύματα σε ρίξανε σ' αγριεμένη θάλασσα
εδείλιασες...εθύμωσες ...
πως θα βουλιάξεις σκιάχτηκες....
εβρέθηκες εις το βυθό...
μα χρόνια ολόκληρα
τα μακροβούτια σου εξασκούσες....
Κι ήρθε η ώρα μέσα εκεί ...
ανάσες δυνατές να πρέπει να κρατήσεις.....
Άγνωστος ο βυθός..ορμητικά τα ρεύματα...
επιζητά την τεχνική σου....
οι ανοιχτές οι θάλασσες..
σειρήνες είν' που σε καλούν...
τα άγνωστα νησιά να ανακαλύψεις....


Αύγουστος των σχεδίων...
των ονείρων...και των ταξιδιών....
Αύγουστος και των μελτεμιών..
Κουπιά ...πανιά ...γερά σκαριά προστάζει....
Ζωή το λένε μάτια μου....
Σειρήνες σε καλούν αδιάκοπα να ζήσεις...
Δεν τις ακούς ?
Είναι ένας Αύγουστος κι αυτός αλλιώτικος....
μα πάντα Αύγουστος θα μένει.... 

(Σοφίας Θεοδοσιάδη  )