Για το Βυθό ...που Χάνεις....

Ταξίδια σου έταζαν οι θάλασσες....
γελούσες..εχαιρόσουνα..λαχτάραες..
αγνάντευες τα πέλαα ..σε ναυμαχίες άνισες
νησίδες καταχτούσες..
Και ξανοιγόσουνα και πάλευες
πότε με πρίμα τον καιρό και άλλοτε με κόντρα...
Τα κύματα σε ρίξανε σ' αγριεμένη θάλασσα
εδείλιασες...εθύμωσες ...
πως θα βουλιάξεις σκιάχτηκες....
εβρέθηκες εις το βυθό...
μα χρόνια ολόκληρα
τα μακροβούτια σου εξασκούσες....
Κι ήρθε η ώρα μέσα εκεί ...
ανάσες δυνατές να πρέπει να κρατήσεις.....
Άγνωστος ο βυθός..ορμητικά τα ρεύματα...
επιζητά την τεχνική σου....
οι ανοιχτές οι θάλασσες..
σειρήνες είν' που σε καλούν...
τα άγνωστα νησιά να ανακαλύψεις....


Αύγουστος των σχεδίων...
των ονείρων...και των ταξιδιών....
Αύγουστος και των μελτεμιών..
Κουπιά ...πανιά ...γερά σκαριά προστάζει....
Ζωή το λένε μάτια μου....
Σειρήνες σε καλούν αδιάκοπα να ζήσεις...
Δεν τις ακούς ?
Είναι ένας Αύγουστος κι αυτός αλλιώτικος....
μα πάντα Αύγουστος θα μένει.... 

(Σοφίας Θεοδοσιάδη  )