Χαμένη πάλι μες στην πόλη τριγυρνάς...

       


Χαμένη πάλι μες στην πόλη τριγυρνάς...
Δεν θέλεις την οχλαγοή να αποφύγεις...τα μάτια σου να κλείσεις γύρω σου αρνείσαι και αδυνατείς....τη θλίψη να ξορκίσεις προσπαθείς...
Κάθε σου βήμα μες στης πόλης τα στενά...έρχεται μια εικόνα δυνατή την πρω'ι'νή σου τη χαρά να σου κλαδέψει...να στην κλέψει...
Οπλίζεσαι...και μελετάς...σελίδες αποστήθισες από μικρός....στις δυσκολίες να αντέχεις....
Φοράς την πανοπλία σου και τον εχθρό να τον νικήσεις βάζεις σκέψεις στο μυαλό σου και τολμάς...μα ξέρεις άραγε ποιός είναι ο εχθρός ?
Είναι φορές που εσύ μπερδεύεσαι...και να τον ξεχωρίσεις δεν μπορείς...
Άλλες πάλι σαν εύκολο σου φαίνεται...ευθύνες χρόνων δυνατές...στους άλλους να φορτώσεις...
Μην ξεγελιέσαι μάτια μου.. και σε διλλήμματα αμφίβολα.. τον νου σου υποβάλλεις...
Μέσα στο παιχνίδι της ευθύνης σου.. παντού ..κρυμμένος κατοικείς κι εσύ βαθιά....
Σε ξεγελάσανε μου λες...τα όνειρα σου κλέψαν μια βραδιά....
Μα εσύ την πόρτα άφησες να μπουν ...να σε τρυγήσουνε ...ανέμελα σου άρεσε.. άλλοι να δρουν για σένα...σταμάτα ...πάψε το λοιπόν...δόντια να τρίζεις...στους υποτιθέμενους εχθρούς...που τη ζωή σου κυβερνάν...
Σκληρός γίνε κριτής για σένανε...και πάρε το μερίδιο του τρύγου ...του κλαδέματος...και των ονείρων το φευγάτο σου ταξίδι...
Λίγοι...λειψοί...και άβουλοι ...αυτοί που τάχθηκαν...που ψεύτικα τα όνειρα σου τάξανε δε λέω....
Τάχατες γιατί κρύβοσουν την ώρα της αλήθειας...της ευθύνης σου μπροστά ?
Είναι που εύκολα το μάσαγες το ψέμμα τους και το κατάπινες...είναι και που σε βόλευε η κατηφόρα που έτρεχες...με το ποδήλατο το γρήγορο ...που πάντα οδηγούσες...
Μην κλαψουρίζεις τώρα εσύ...που επιστροφή στην ανηφόρα σου ...θα πρέπει με το ίδιο το ποδήλατο...ξανά να επιστρέψεις...
Η άνοδος και η κάθοδος...αντίθετες οι δυο αυτές οι λέξεις...
Σαν τη μια μονάχα εδιδάχθηκες...τα χρόνια κι αν επέρασαν...και απέφυγες...και ξέφυγες...καιρός να διδαχθείς και για την άλλη...
Τόση σοφία χρόνων ...που θα έπρεπε να κουβαλάς...είναι ώρα να την χρησιμοποιείς...και από το σκοτεινό το τούνελ σου να βγεις....
Πάντα στην άκρη εκεί του... σκοτεινού του ανήλιαγου του τούνελ...μια ηλιαχτίδα φωτεινή...ίσως να σε προσμένει....
Σου τόπαν και στο γράψανε πολλές φορές...και ποιητές....και συγγραφείς...μα και πραματευτάδες της αληθινής ζωής...κοντά σου σαν βρεθήκαν....και τα φώτα να σου ανάψουν προσπαθήσαν...
Μα εσύ αρνήθηκες πολλές φορές...τον εσωτερικό σου θάνατο προτίμησες...μπρος στη γεύση και στην ευχαρίστηση...των πρόσκαιρων...των ψεύτικων των απολαύσεων....που η ευκολία σου προσφέρει...και τώρα εσύ περίλυπος κοιτάς προς τα συντρίμμια.... 
Μην επιτρέψεις ...μην αφεθείς...μονάχος σου αντιστάσου...στο θάνατο που άπλωσαν ...που καθημερινά...σαν μόνη λύση σου προτείνουν...
Δεν είναι λύση ο θάνατος....και λύση είναι η ίδια η ζωή....που μέσα από τα δύσκολα ...τα αφώτιστα κι αν φαίνονται τα τούνελ...το μάτι συνεχίζει να σου κλείνει....θα το αρνηθείς ?
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μη βαρεθείς και ξαναδιάβασε ..το μικρό αυτό το απόσπασμα του Μεγάλου  Γιάννη Ρίτσου :

  "Δύσκολες ώρες, στον τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος,

γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν·

εγγράψαν υποθήκες πάνω του·πήραν διακιώματα· αξιώνουν·

μιλάνε για λογαριασμό του· του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα·

τον ελεούν· τον ντύνουν μ' άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα·

του σφίγγουν μ' ένα καραβάσκοινο τη μέση. Εκείνος,

μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει

μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα

του ύπνου)

σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, ( μόνο τώρα βιος του)

γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του."

(Γιάννης Ρίτσος) 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,