Τα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα....

Δεν είναι που θέλω απαισιόδοξα να σκέφτομαι...όχι δεν είναι αυτό και ούτε και στη δική μου φορεσιά ταιριάζει....
Μα έρχονται μέρες , ώρες, καταστάσεις δύσκολες, που η αμφισβήτηση γι' αυτά που έμαθες , που κουβαλάς, που σ' έκαναν να μοιάζεις άτρωτος ,αγέρωχος και δυνατός, την ψυχή μα και τον νου σου κυριεύει...και τότε να βάλεις τάξη στο μυαλό σου προσπαθείς...και με τα όρια της ψυχραιμίας σου να αναμετρηθείς....
Ποτέ μου δεν μου άρεσε το μίζερο , μεμψίμοιρο,των διαδρόμων το κουτσομπολιό...που τα προβλήματα,απλά τα διογκώνει και τα μεγαλώνει...
Είναι όμως κάποια πράγματα στα μάτια σου μπροστά , που να τα προσπεράσεις έτσι ασχολίαστα και αδιάφορα, ποτέ σου δεν μπορείς...
Δείχνεις συχνά πυκνά , εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, το χέρι τους απλώνεις και μαζί τους μια πορεία δημιουργική διαλέγεις να ακολουθήσεις ,να διαβείς μονάχος καθώς είναι δύσκολο, παράδεισους να ψάχνεις...

Και δεν μιλώ μονάχα για αυτούς που διάλεξες , αυτούς που πήρες απ' το χέρι ,στην καθημερινή, την προσωπική σου τη  ζωή να πορευθείς...
Μιλώ για τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκες. που νόμισες. που διάλεξες, που τους έδωσες το δικαίωμα για σε να αποφασίζουν, για τη ζωή σου καθημερινά να παλεύουν με τους νόμους και σε καλύτερη τροχιά τον κόσμο σου να φέρνουν...
Μα αυτοί χρόνια τώρα αποδείχθηκαν ανάξιοι, κι εσύ πάντα προδομένος...
Σού έταξαν, σου υποσχέθηκαν, σου χαμογέλασαν , με πλαστικά χαμόγελα που την καρδιά σου , σαν δεν το υποψιάστηκες , με ζεστασιά και ελπίδα τη γεμίσαν...
Μα πόσο ψέμμα να αντέξει και να καταπιεί μονάχη μια καρδια ?
Πόσο να αντέξειστα αραδιασμένα σου τα ψέμματα μπροστά και να μην σπάσει...  να  ραγίσει ?
Μπροστά της και απροκάλυπτα, οι κυβερνώντες τούτοι εδώ, το ψέμμα  για γλυκό χαπάκι σου σερβίρουν.

Βολεύονται, αλυχτούν, τρέχουν σαν τα αδέσποτα σκυλιά...ένα ξεροκόκκαλο ακόμα ,στην άδεια τους ψυχή να το προσθέσουν...
Για σας μιλώ, τα  αδέλφια μου.... αριστερά που λέγατε πως σκέφτεστε....
Λες κι έχει από αιώνες το δίκαιο του ανθρώπου γνώση...από αριστερές η δεξιές στροφές.....
Το δίκαιο μόνο δικαίωση ζητά...και από στροφές δεν ξέρει.....
Κι ενώ η τσέπη τους άδεια ποτέ δεν ήταν, γιατί πάντα εδώ στη χώρα μου, οι πλούσιοι είθισται και να μας κυβερνάνε ή τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τις σάρκες μας να ροκανίζουν και να γδέρνουν, αχόρταγοι , άρπαγες, εγωιστές, κατώτεροι των περιστάσεων, ανθρωπάκια της βολεψιάς, θλίψη και φόβο και απελπισιά στους γύρω τους σκορπούν.
Αφήνουνε ανεξέλεγκτους ,ανίκανους ,αγράμματους, επιχειρηματίες της δεκάρας μιας της μόρφωσης και της Παιδείας νυχτωμένοι μακριά, τα ηνία της καθημερτινής ζωής ανθρώπων να κρατούν...

Όχι δεν αντέχεται αυτό...και πάλι στο ίδιο έργο θεατές, εμείς να είμαστε και άπραγοι να παρακολουθούμε...
Βολεψάκηδες κι αυτοί, τα τομάρια τους κοιτάνε να βολέψουν..
Και ούτε τσίπα ούτε ντροπή για τις επιλογές τους...
Βολεύουν τις γυναίκες τους στα Πανεπιστήμια και πανεπιστημιακούς τις χρήζουν...λες και στον τόπο τούτο δω, άλλα μυαλά καλύτερα με επλούσιες περγαμηνές, εκεί έξω , δεν υπάρχουν...
Ντροπή και αίσχος και όνειδος μονάχα σας ταιριάζει...που μετανάστες σπρώχνετε τα όνειρα λαμπρών μυαλών... να ταξιδέψουν και να γίνουν...
Λόγια σκορπίσατε πολλά μα όλα φούσκες έμοιαζαν και στα κεφάλια μας..σαν πέτρες επροσγειωθήκαν...

Κι έρχεται η ώρα μέσα σου να αναρωτηθείς για άλλη μια φορά, αν για όλα αυτά που εσύ προσπάθησες, θυσίασες ώρες ατέλειωτες ,νόμισες πως κατέκτησες, χάρηκες και λυπήθηκες, για αποτυχίες και επιτυχίες...αν όλα αυτά χαμένα , που τα σκόρπισε ο αέρας της ψευτιάς της φτήνιας ,του εγωκεντρισμού, της αρπαχτής και του συμφέροντος, παρανάλωμα της φωτιάς γινήκαν...

Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι έντονα...από που αρχίζει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο...και αναρωτιέμαι και θλίβομαι συγχρόνως...
Πάντα και πάντοτε η ίδια απάντηση στο νου μου τριγυρνά....
Όλοι να πάρουν από σένα πάντα σου ζητούν...χωρίς να θέλουν ίσο μερίδιο κι αυτοί να καταθέσουν...
Σαν είσαι ένα μικρό παιδί...ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι έρχονται στιγμές...που σου ζητούν , τις ίδιες τις δυνάμεις σου να υπερβείς...για να φανείς αντάξιος στις προσδοκίες τις μεγάλες των γονιών σου...

Κι ύστερα σαν τα χρόνια σου περνούν και στην αρένα της ζωής θα βγείς...και να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις της θα προσπαθήσεις...θωρακισμένος σαν σου φαίνεται πως είσαι...πάλι μπροστά στα αδιέξοδα και στα κενά σου θα βρεθείς... 
Σε πρόδωσαν πάλι και ξανά και άνθρωποι και ειθύνοντες και αληταράδες υποσχόμενοι, 
μεσσίες της Αριστεράς...με ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...υποκριτές και συμφεροντολόγοι, άρπαγες ψυχών , ζωών  ,χαράς και γέλιου των ανθρώπων...
Μα πρέπει για άλλη μια φορά, μέσα σου να σκύψεις πάλι εσύ βαθιά , κι από τη δική σου την δεξαμενή  νεράκι να αντλήσεις....
Τώρα τους ξέρεις και τους έμαθες...πως το ποτήρι αυτοί με το νερό ...ποτέ εις το δικό σου στόμα δεν προσφέρουν....
Αυτοπροσδιορίζονται..δίνουν τίτλους στους εαυτούς τους και καταλαμβάνουν θέσεις... βολεύουν τις γυναίκες τους ,τα παιδιά τους....και λυμαίνονται το δίκαιο του λαού....
Σαν νάναι οι μοναδικοί πολίτες πρώτης κατηγορίας... μέσα στον τόπο τούτο....
Συναναστρέφονται ανόητες ...φαντασιόπληκτες...νεόπλουτες κυρίες...και μας παρουσιάζουν μια ζωή σε life style...ως νάναι σταρ του Σινεμά....
Διεκδικούνε τίτλους Πανεπιστημιακούς...για να διδάξουν απορώ ...άραγε τι να μεταλαμπαδεύσουν εις τους νέους ?
Ας αναλογιστούν λοιπόν....τι πράττουν...
Ο Φρανκ Σινάτρα είπε : Εγώ θα ζω μέχρι να πεθάνω...
Εσείς κύριοι ζείτε ή περιφέρεσθε ?

(Κείμενο- Τα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα )
της Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Ο Νίκος Γκάτσος -σε τηλέφωνο- απαγγέλει και τραγουδά ο ίδιος "Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" πολύ πριν την ενορχήστρωση, με συνοδεία Κώστα Φέρρη και στο πιάνο ο Σταύρος Ξαρχάκος.

 

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,