Χειμώνας έπιασε βαρύς...λυγάνε τα κλαριά σου στη μανία του βοριά....
Μονάχη σου στην άκρη εκεί του βράχου μένεις... και σε κοιτώ ...σε παρακολουθώ....
όμορφη...λυγερή κι αγέρωχη...στα άσπρα και στα ροζ ντυμένη...καμαρώνεις...λουλούδι μου ακριβό..αμυγδαλιάς ανθός ευαίσθητος ...μα βιαστικός...και ανυπόμονος...τον ερχομό του άνθους σου κανείς ποτέ χιονιάς ..δεν τόλμησε να σταματήσει ...να αναβάλλει....
Τρελλή θαρρούν πως είσαι εσύ και βιαστική...και τον καιρό να τον προλάβεις προσπαθείς...
Κανένας δε σε ρώτησε ποτέ...γιατί το ''Καλοκάιρι'' σου το βιάζεσαι ...λουλούδι να το κάνεις...
Τάχατες δεν είναι η αλήθεια αυτή...πως ο καιρός αν γρήγορα στην ώρα του δεν τον '''τσακώσεις'''και δεν τον εκμεταλλευτείς... και δεν τον παγιδέψεις...γρήγορα απ' το δικό σου το σταθμό...σε άλλο σταθμό θα κινήσει για να ταξιδέψει ... να κατέβει?
Ωφέλιμη η βιασύνη σου φορές - φορές...σαν θες πολύτιμα κομμάτια και του χρόνου να εγκλωβίσεις....να γευθείς...καρπούς σαν θες και τα κλαριά σου να γεμίσεις....
Είναι τρελλή η αμυγδαλιά το καταχείμωνο π'ανθεί....μα είναι μοναδικό το θέαμα κι η εικόνα της...μες στο ξερό το άψυχο τοπίο του Χειμώνα...
Σάμπως δεν είναι μαγικό να ανθείς κι εσύ και κόντρα να πηγαίνεις,στους ''παγερούς Χειμώνες'' και μες στους δύσκολους καιρούς ...που στο πιάτο σου αναπάντεχα οι ''χιονιστάδες '' των ανθρώπων των απανταχού..εσένα σου σερβίρουν?
Τι όμορφη η αντίδραση των λουλουδιών σου των μοναδικών...που βιάζονται την Άνοιξη στη φύση και μέσα στις καρδιές μας για να φέρουν....!!!!!!!!!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................................................................
ΑΝΘΙΣΜΈΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Γεώργιος Δροσίνης
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη...
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη...
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει...
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...
................................................................................................................................................................
Το νεο-κλασσικό σήμερα, δημώδες σχεδόν για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, τραγούδι της "ανθισμένης αμυγδαλιάς" γράφτηκε από τον Γεώργιο Δροσίνη και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο σατυρικό «Ραμπαγάς» το 1882. Ο συνθέτης του -κατά δήλωση του ιδίου- ήταν ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Κωστής (1871-1959), ράπτης το επάγγελμα που πέθανε λησμονημένος στο Άργος, όπου τον είχε περιθάλψει ο τότε Αρχιμανδρίτης Μητροπόλεως Αργολίδος και μετέπειτα Επίσκοπος Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος μετά τους σεισμούς της Ζακύνθου. Εκείνο που ίσως έχει και κάποια ιστορική αξία είναι το γεγονός ότι ο άγνωστος συνθέτης του, το μελοποίησε κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885 με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να διαδοθεί από τους στρατιώτες σε όλη την Ελλάδα.
Το ποίημα αυτό το έγραψε ο Γεώργιος Δροσίνης σε νεαρή ηλικία όταν ακόμη δημοσίευε τους στίχους του με το ψευδώνυμο Αράχνη για μια χαριτωμένη μαθήτρια του Αρσακείου, εξαδέλφη του, που πράγματι συνέβη να κουνήσει την ανθισμένη νεραντζιά του κήπου του και να πέσουν τα άνθη επάνω της. Και βέβαια ποιητικά αλλά και συμβολικά η νεραντζιά έγινε αμυγδαλιά.
Οι στίχοι του ποιήματος συγκινούν περισσότερο με τις απλές εικόνες, τα ερωτικά συναισθήματα και την αντίθεση νεότητας – γήρατος σε μια φιλοσοφική σύνθεση. Η δε μουσική του αλλά και η εκτέλεσή του και σε τετραφωνία είχαν ως αποτέλεσμα να αποτελέσει το προσφιλέστερο «μελώδημα» της εποχής και για αρκετές 10ετίες της κάθε συμποτικής συγκέντρωσης ή «μουσικής οικιακής εσπερίδας».
....................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου