''τίλιο με άρωμα λεβάντας''

Αλήθεια.. κείνα τα χρόνια μας δεν ήτανε αλλιώτικα

ήταν η ψυχή μας που άφθαρτη τα εκοίταγε αλλιώς

ήταν η πρωινή δροσιά του νου που επότιζε τη σκέψη

ό,τι μας βάραινε στης νιότης τα περάσματα τα γλύκανε

τα ξέπλενε..τα εβούλιαζε με εγρήγορση ο χρόνος..  

ήταν η φλόγα που έκαιγε μες στο μαγκάλι της καρδιάς

π' εζέσταινε το ρίσκο και την τόλμη

την τόλμη για το άγνωστο..π' ενίκαε το φόβο

οι φανοστάτες μας εστέκονταν ορθοί

ο αραμπάς εκύλαε γοργά  έφτανε στο σταθμό του

έψαχνε μύλο για ν' αλέσει το σιτάρι του

ψωμί για να ζυμώσει της ζωής..

αλλάξανε οι εποχές..εκιότεψες κι εσύ

χαμήλωσες της λάμπας σου το φως

θαρρείς κι οι φανοστάτες λιγοστέψανε στους δρόμους

αφήσανε αφώτιστα τα γέρικα σοκάκια

για έρωτες αλλοτινούς πια δε μιλάς

στους κήπους για λεβάντες αρωματικές δε σεργιανάς

είν' των γερόντων η ματιά στο μέλλον το αχανές

γεμάτη αναστολές και συντηρήσεις..

τίλιο με άρωμα λεβάντας η αγάπη σου

πάει καιρός στο χαμηλό το φως

στήνει καρτέρι αερικό..νότες αλλαργινές του έρωτα 

την κάμαρα νοσταλγικά γιομίζει.. 

 

''τίλιο με άρωμα λεβάντας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,