⫷η ελεγεία των χαμένων γειτονιών⫸

Σ' αυτές τις ίδιες γειτονιές

που επαίξαμε τσιλίκι και κρυφτό

τώρα απόκοσμες κατασκευές

όμοια κελιά σε φυλακές

κι οι ανθρώποι ξένοι ανάμεσα σε ξένους.

Ψάχνω να βρω εκείνη τη ζωή που εξόρυξαν

οι σκαπανείς της ιερής ζωής και της ευλογημένης

κι ελπίδες δάκρυα παιδικές φωνές

αφήσαν να λουφάζουνε σε μέρες σκοτεινές

προσμένοντας να 'ρθουν οι φωτεινές οι μέρες..

με τις αυλόπορτες ξεκλείδωτες

να μη φοβούνται τους ληστές

των ψυχών και της πραμάτειας.

Χρόνους πολλούς της γης το λίκνο μας

ουδείς εθρήνησε..μα εγώ ως εύελπις φρονώ 

σε μίαν ελεγείαν λυρικήν της γης

εις μίαν ελεγείαν των χαμένων γειτονιών

θα ξανανθίσουνε οι αλέες εις τους δρόμους 

εις τα συντρίμια τα παλαιά θε να φυτρώσουνε λωτοί

θα ξαναέρθουν τα παιδιά

θα πιούν και θα γευτούν νέους χυμούς

εύοσμοι κήποι απαρχής θα φυτευτούν

το ύστατο άρωμα των ρόδων να σκορπούν

θα τιτιβίσουν εις τα κλώνια τα πουλιά..

οι πεζολάτες θα ξεϊδρώνουνε στων ισκιερών

στων φύλλων τη δροσιά.

κι εγώ εκεί στου καφενείου σε μια γωνιά

τις αυταπάτες μου θα ζωγραφίζω στο χαρτί

σκιτσάροντας σε δέντρα προβολείς. 

 

⫷ η ελεγεία των χαμένων γειτονιών ⫸ 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

Apopsi-la

Η ελεγεία των χαμένων γειτονιών της κυρίας Σοφίας. 

 

Και κάπως έτσι, με μια υπέροχη φωτογραφία, συνοδευόμενη από ένα εξαίρετο πεζό, η κυρία Σοφία Θεοδοσιάδη μας χαιρετά μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Στη δική της «ελεγεία των χαμένων γειτονιών», μας κάνει κοινωνούς και μας ταξιδεύει εκεί στα παιδικά μας χρόνια. Στις θύμισες; Στο πρόσφατο παρελθόν; Ίσως! Όπως και νάχει, μας οδηγούν.  «Εις τα συντρίμμια τα παλαιά;»  Ποιος ξέρει!

Στην κυρία Σοφία, πάντα ήθελα να γράψω ένα προσωπικό μήνυμα, μα κάθε φορά το ανέβαλα. Ήθελα να της πω «ευχαριστώ που είστε δίπλα σε μένα και στην οικογένεια μου σε κάθε καλό ή κακό». Να της πω «ευχαριστώ για τα σχόλια, τα δοκίμια, τη γραφή, τις λέξεις που μας χαρίζετε απλόχερα». "Θα προτιμούσα όμως άλλον τρόπο επικοινωνίας", είπα στον εαυτό μου!

Σήμερα, ταυτίστηκα με το κείμενο της και ζήτησα την άδειά της να το αναδημοσιεύσω. Ταυτίστηκα λέω! Χα! Μήπως είναι κι η πρώτη φορά; Στο ιστολόγιο της https://aromasofias.blogspot.com/2021/11/blog-post_9.html, παρελαύνουν εικόνες παντρεμένες με λέξεις που πλέον χάνονται μέσα στην ένδεια της εποχής. Κάποιος συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος θα σκύψει σε αυτά; Θα αναρωτηθεί; Θα προβληματιστεί; Θα «αντιγράψει» από τα γραφόμενα της; Το... άρωμάτης;

Κυρία Σοφία με τη σοφία σας βοηθήστε μας να ξαναγυρίσουμε «σ' αυτές τις ίδιες γειτονιές που επαίξαμε τσιλίκι και κρυφτό».

 

Σας ευχαριστώ

Στρατούλα Τραμουντάνη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,