''κρυμμένα γιασεμιά''

 

Περνούν τα χρόνια μας και βιάζονται

μα τα καθυστερούμε εμείς γεμίζοντας σελίδες..

Τα βράδια που εσιγούσαν οι φωνές..

ο νους εγύρναε νοσταλγικά

σ' αγαπημένους που εφύγανε από παλιούς καιρούς

κι εθήλαζε τις λέξεις..

τραγούδια - μοιρολόγια της γιαγιάς

δεν έμοιαζαν τραγούδια αυτολύπησης

στιχάκια ήτανε παρηγορίας της ψυχής

τ' αφουγκραζότανε η κόρη εις τα σιωπηλά

κι έδινε όρκο απαράβατο..να μην τα λησμονήσει...

τις λέξεις να κρατήσει ζωντανές 

στη μνήμη δαχτυλίδι των παιδιών της

για να γνωρίζουνε τις ρίζες του δεντριού

να βλέπουνε το δέντρο..γιατί

άλλοι είναι θάλασσες πλατιές 

με τα πανιά τους τα λευκά μαζί..μας ταξιδεύουν 

κι άλλοι .................

τις νύχτες ζωγραφίζουν λέξεις γιασεμιά

και άλλοτες  μαχαίρια 

μα το συνταίριασμα είναι το μαγικό

εις τον μαγευτικό τον τόπο των ανθρώπων..

 

''κρυμμένα γιασεμιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στις στράτες της αραθυμιάς''

artist Francois Fressinier

Κλεισμένη από την κάμαρα

εκεί..όσο κρατεί τ' ανάμεσα

της νύχτας με του δειλινού

πριν ο σορόκος της καρδιάς με καταπιεί

βγαίνω γυμνή..ξυπόλητη..

χωρίς την πανοπλία  μου του καθωσπρεπισμού..

στις στράτες της αραθυμιάς κινώ..

στης άρνης τα ποτάμια κολυμπώ..

για να σε συναντήσω..

να ψιχαλίζει αρώματα παρακαλώ και το Θεό ..

στης πόρτας σου την κλίνη..να ραίνει με ροδόνερο..

το ωραίον κάλλος της αγάπης μας ν' ανθεί

μελισσοπούλια..πεταλούδες να μου στήνουνε χορό

στις άκριες στης ψυχής μου τις βραγιές..

να 'ρχομαι να μυρίζουμαι..

την ακριβή μας μέθεξη να κοινωνώ..

κι όταν θα ροδοστάζει η αυγή..ο ύπνος να με παίρνει

σαν σε όνειρο γλυκό του πρωινού..κοντά μου να σε φέρνει

να μην το πιεις της άρνης το νερό

είναι πικρό..είν' δηλητήριο.. για όσους αγαπήθηκαν πολύ

να 'ρχεσαι πότε - πότε μες στο όνειρο

μη ξεμακραίνει η μορφή..το χρώμα της φωνής σου

κι όταν ο ήλιος κρύβεται και πέφτει το σκοτάδι..

τη σκάλα να μου ρίχνει το φεγγάρι  για χατήρι σου..

να γίνεται η αγάπη αφορμή..

στο τελευταίο ν' ανεβαίνω το σκαλί 

να λέω από κει ψηλά..ζήσε γι αυτά που αγάπησες

γιατί πολύ επίστεψα στης νιότης μας

τ' όμορφο παραμύθι..

''στις στράτες της αραθυμιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σαν μια αναλαμπή''

Στέκομαι υπομονετικά στην αποβάθρα της ζωής

κρότοι βαθείς χτυπούν τις ράγες της ψυχής

συλλογισμοί κατακλυσμοί..

πλημμύρες γίνονται του νου

και η ζωή μου κατοικεί

σε λίμνες άλλοτες γαλήνιες..πότε σε σκοτεινές

προβάλλει αναμεσίς σαν φωτεινή αναλαμπή

φωτίζει φόβους..αγωνίες και χαρές

φλερτάρει φευγαλέα με τον Θάνατο

μα κλείει το μάτι στη ζωή..στη φιλία στην αγάπη

στέλνει χοές στον έρωτα

μερεύει τα αχόρταγα τα ''θέλω'' μου

γυμνώνεις τις αλήθειες μου

φωτίζει τη βαλίτσα της υπερβολής

κρατάει τα απαραίτητα τ' ασπρόρουχα

με οδηγεί το εναπομείναν φως στις ρεματιές

π' εδρόσισα τα πόδια σαν παιδί

κλέβω δροσοσταλιές και ζω..και είμαι ακόμα εδώ..

και τι με νοιάζει κι αν χαθώ κάποια στιγμή

για τον καθένα μοιάζει διαφορετικό

μα εγώ για με φιλοσοφώ............

σαν καύσιμο αεροπλάνου κοντινής διαδρομής

εις τον αιθέρα θα σκορπίσω..θα χαθώ..

''σαν μια αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ζητούνται φάροι στη στεριά .''

Δε χτίζουν φάρους στη στεριά

οι ονειροπόλοι μοναχά

υψώνουν το κατάρτι τους

σε χρόνους χαλεπούς

πέλαα ζωγραφίζουν..θάλασσες

ταξιδευτές της μοίρας σ' άγριους καιρούς

για στέρεα ψάχνουν υλικά.

Καημοί ανομολόγητοι τους οδηγούν

σε τούτη τη μικρή μεριά της Γης

καταμεσίς της πόλης..βγαίνουνε στα παζάρια

στις λαϊκές τις αγορές

καινούρια να 'βρουνε αβύθιστα υλικά

να τους αναστηλώσουν

μα τ' άλλο πρωινό από νωρίς

τους βρίσκουνε και μισογκρεμισμένους.

Στη νιότη μου συνάντησα ένα γέροντα

ορμήνειες μου εχάρισε..χαραματιές στη μνήμη

μην το βιαστείς..μην πτοηθείς

αγάλι- αγάλι χτίσε τον το φάρο το δικό σου

είναι μαλακά τα χέρια σου..

τα χέρια τα μικρά σου θα ροζιάσουν..

να 'χουνε δύναμη..αντοχή..

τα τούβλα και τις λάσπες να αντέχουν..

θα 'ρθει μια μέρα θα τελέψει ο φάρος σου..

το φως του τη σοφίτα της ψυχής σου θα φωτίσει...

Θαρρείς πως στήνονται οι ''φάροι'' μονομιάς..

στις ακτές του νου και της καρδιάς μας?

Ερόζιασαν τα χέρια μου..ασπρίσαν τα μαλλιά μου..

ακόμα ψάχνω στέρεα υλικά..

στου ξεπεσμού τις αγορές..και της ανηθικότης..

οι φαροφύλακες εχάθηκαν..ραγίσανε κι οι λάμπες..

τις ξέρες να φωτίσουνε..ζητούνται επειγόντως..

              

''ζητούνται φάροι στη στεριά..'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''αυτοπαγίδευσις''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στο πρωινό του εγκλεισμού και του χιονιά

το τίλιο μου ζεστή μου συντροφιά

με άρωμα φλισκούνι κι άγριας μέντας

τα μάτια μου αναζητούσανε

αρώματα σε αναγνώσματα ποιήσεως βαθιάς

έτσι διαλαλούσε ο τελάλης της κυράς

του ελιτισμού του πνεύματος ο πειρασμός

τρανά ανελέητος..της διαπλοκής σαρωτικός

ραδιόφωνα..τηλεοράσεις περιοδικά

πουλάγαν την πραμάτεια όσο- όσο...

και της αλαζονείας ο χορός μαγευτικός

σε χρόνο ανύποπτο στα βήματά του να χορέψεις σε καλεί

αυτοπαγίδευση..η εικόνα σου του Νάρκισσου

 στη λίμνης το βυθό σε οδηγεί

 

Κι εγώ ...........

που εθήλασα τις λέξεις τις βαθιές των χωρικών

εδώ στου πρωινού την ώρα της σιωπής

ω! τι αντίκρυσαν τα μάτια μου ευθύς

έμπλεξε η νύχτα τη φτελιά με την τριανταφυλλιά

και μοιάζαν μες στη μέρα με αχτένιστα μαλλιά

έφτιαχνε λέει μία μπούκλα στης αλόγας τα μαλλιά

και πάνω που έπαιρνα 

για ν' αναγνώσω την επόμενη στροφή..

στο σαλεμένο της μυαλό

κτυπούσε η κόκκινη κλωστή

σε παραμύθι ανάκατο της Χαλιμάς

και στα μεγάλα ευχαριστώ της ξερολιάς

και μα τον Άγιο που προσκυνώ..θλίψις με εκυρίεψε

συμπόνια για τον ξεπεσμό.

 

Αχ! η αγωνία της να χριστεί ποιήτρια τρανή

παγίδες έστηνε..οφθαλμαπάτες στους περαστικούς

της ταπεινότης έκλεψαν τη φορεσιά

γυμνή χωρίς το μεσοφόρι το λευκό

χωρίς σανδάλια στην πηγή να φτάσει για νερό

στης Ιστορίας τα κιτάπια να καταγραφεί

απελπισμένη..δύστυχη ψυχή

το υπερφίαλον την κατοικεί

αναμειγνύει πάσης φύσεως υλικά

κάμνουν παρέλαση οι ήρωες οι μυθικοί

Βαβυλωνίες  χτίζει η ποίηση στο λυκαυγές 

λύτρωση και σωσμός πια δεν υπάρχει για αυτήν..

αυτοπαγίδευσις ασθένεια βαριά την κατοικεί...  

μα ο χρόνος αμείλικτος ως δικαστής

σβήει..καίει τις λάμπες για το πρόσκαιρον 

εις τις αιώρες του χρόνου το φίλντισι φωτίζει και κρατεί.

Αμετανόητα θα ψάχνω εις τους αμμόλοφους

το φίλντισι θαμμένο για να βρω..

''αυτοπαγίδευσις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σονάτα για δύο''

* * Τι κι αν θεριεύει ο Χειμώνας πα στη στέγη μου

με στίξη Ανοιξιάτικη..

το παραμύθι μας θα σου ταχυδρομήσω.

''Κάθε που πιάνει λιόγερμα

γλυκά μου μέλλει να γυρνάς

αγαπημένη αίσθησις την κάμαρη γιομίζει

στου έρωτα πλανιέμαι τα σοκάκια να σε βρω

μες στης αγάπης τη γιορτή και την οχλαγοή

στην εποχή των Υακίνθων μας..στα χνάρια σου εμμένω..

Έτσι ήρθες στο ονείρεμα αγάπη μου..

σ' αγκάλιασε το ρίγος της ψυχής μου

σαν μπόρα Ανοιξιάτικη εκατέβηκα στο χώμα σου ..

να σε δροσίσω με τα χείλη μου

δροσοσταλιές πα στο κορμί σου να σταλάξω..

τον έρωτά μας να ιστορήσω στα πουλιά τ' αποδημητικά

κι αν στην κοιλάδα των ψυχών σε συναντήσουν στα κρυφά

της λήθης τα γρανάζια να προκάνουν....

να σου θυμίσουνε τον τρόπο που σ' αγάπησα

σε μιας σονάτας μοναχά για δυο..μες στο παλιό γραμμόφωνο

λες κι ήσουν όνειρο γλυκό..σε νύχτα αγριεμένη'' * *

''σονάτα για δύο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''έχω λυμένα τα πανιά''

φωτο : από το διαδίκτυο

Έχω λυμένα τα πανιά

γι αυτό σαν έρχονται μεσάνυχτα

στη γης μην ψάξεις να με βρεις

στης νύχτας το ανάμεσα.. στα πέλαα σαλπάρει ο νους

ντύνεται αερικό..

τραγούδι το λησμονημένο των σειρήνων αρχινά

κλωστή μετάξινη με δένει ένα τι με τα αλλαργινά..

ο ερχομός κι ο μισεμός σου ο αναπάντεχος

καημός δεμένος στο κατάρτι..

ο εναρμόνιος κύκλος της ζωής..μας φέρνει και μας παίρνει..

 σε μίαν Άνοιξη μικρή στους κήπους μας προκάνει και ανθεί

σ' ένα Χεινόπωρο τα φύλλα μας σκορπίζει..

και η κλεψύδρα μας ατάραχα..γλυκά..το μάτι κλείει ειρωνικά.. τις μέρες σημαδεύει..

Έχω λυμένα τα πανιά

πέρα μακριά ένα στερνό σινιάλο με καλεί

του καραβιού που λέγεται ζωή

λυμένα και της νιότης μου τα ξέπλεκα μαλλιά

λουσμένα στης λεβάντας και του δυόσμου την εσάνς

στα βάθη του μυαλού μου ένα παράπονο σεντέφι το φορεί

τι γρήγορα π' επέρασαν τα χρόνια............

γι αυτό τις νύχτες ντύνομαι αερικό

πάνω από τα γήινα το πνεύμα σεργιανάω

στα ύψη ψάχνω μήπως ανταμώσω το Θεό

μία στιγμούλα αιωνιότητας ζητώ

αυτό μονάχα..τίποτα άλλο..

 

''έχω λυμένα τα πανιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' το υψιπετές''

 

 

 

 

Έχει την χάριν του το ''πέσιμον''

εις το σημείον καμπής του υψιπετούς

λύεται η εξίσωση..ευρίσκεται η λύσις..

είναι άλλο να πέφτεις από την καρέκλα σου

κι άλλο το πέσιμον από αψηλά..απ' το ύστατον

ανεβαίνοντας της αρετής το σκαλοπάτι

τσακίζεται ο νους και η ψυχή στο ανελεύθερον

βγάζει φτερά κι ας μοιάζουν κέρινα

στων εξουσιαστών τον ήλιο παρανάλωμα

στο μεγαλόπνοον..στο αρχαιοπρεπές το διακύβευμα

σάμπως κι ο Ίκαρος δεν τόλμησε

σάμπως δεν έκαψε για την ελευθερίαν τα φτερά του?

Κάλπικη η ελευθερία και ο εφησυχασμός

στην μικροαστικήν σου  κάμαρη

σαν σ' εύρει βολεμένο...

η ωδή του Κάλβου ας μας οδηγεί

θέλει αρετήν και τόλμην η ψυχή

ξανά για να ανθίσει.

 

'' το υψιπετές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σαν μου μιλάς για έρωτες''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν μου μιλάς για έρωτες

στης εκκλησιάς την Άγια - Τράπεζα

γονυπετής να προσκυνάς

χρυσά τα άμφια..χρυσοκέντητα

τρανών..μοιραίων ερώτων φυλαγμένα..

Μην τις βαφτίζεις έρωτες του αιδοίου σου

τις ιστορίες του ροζ

δε γίνεται το ρίγος σου το στιγμιαίο ασελγόν

να κουβαλεί τη δέηση του έρωτα

μιας προσευχής να ομοιάζει..

για σεξ μονάχα σου επιτρέπεται να φλυαρείς

ενστικτωδώς

της γεννετήσιας ζωώδους σου ορμής

να κανακεύεις το κορμί το διψασμένο..

Οι έρωτες οι αληθινοί είναι μεταξωτοί

στης απογείωσης συμπαντικά

στοχεύουν τα κορμιά των..

''σαν μου μιλάς για έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι''

╔═════════✽ ೋღ๑✽๑ღೋ ✽═════════╗.

Η πιο γλυκιά..φιλόξενη Πατρίδα μου..ήταν και είναι η ψυχή μου

πόσο γλυκύ το χνάρι της όταν σιγοπατώτο το 

σαν συναντάω τους αμέθυστους στα βράχια τα τραχιά της..

εκείνα που την επισκέφτηκαν..ετούτα που την λύγισαν..

την δάκρυσαν..την σκότωσαν..την έκαναν ν' ανθίσει.

ρίζα π' απλώθη λαίμαργα στο χώμα της ζωής κι εφύτρωσε παράριζα..

περαστικοί και άνοες σκαπανείς προσπάθησαν..

εσκάψανε κρυφά βαθιά μέσα στο χώμα

έγινα νυχτοφύλακας..δεν άφησα κανένα της παράριζο να κόψουν

κι άν κάποτες κοιμόμουν τις νυχτιές..κι εμέρωνε η μέρα κλαδεμένη

τα εσκέπαζα με φρέσκο χώμα και νωπό..να κλείσω τις πληγές..

μη μαραθεί το δέντρο μου και ρίζες νιές δε μου ματαπετάξει

γιατί η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή..

φορές - φορές στης κόπωσης..ταξίδια μαγικά..σ' αλλες πατρίδες

σ' άλλες ψυχές έψαξε τον Παράδεισο για να βρει

μα ο νόστος άσβεστος επέστρεφε..στην πατρίδα που της χάρισε

παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές..το βλέμμα της ψυχής της..

πόσους ανέμους έκρυψε μέσα στην αγκαλιά της..

ήρθανε ξένοι και την επισκέφτηκαν..τα κάλλη της να καρπωθούν

λεηλατημένη εκεί γλυκειά μικρή  Επικράτεια να την  εγκαταλείψουν..

λεηλατήθηκαν στο απερίσκεπτον..μαζί μ' εσέ κι αυτοί..

Τώρα μου γράφεις :

Είμαι ακόμα εδώ..κολλάω τα ραγίσματα

και είμαι σοφώς καλά..

'' της ψυχής μου οι ''αμέθυστοι λίθοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

( Σκέψεις για την ψυχή της - Σοφία Θεοδοσιάδη ).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλάσμα ετερώνυμον''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κλάσμα ετερώνυμον ενίοτε και καταχρηστικόν

ο άνθρωπος φορές.....

στου ξυραφιού την κόψη της ψυχής ασχημονεί

κι ένα τρανό παράπονο επιστρέφει

στης διαπίστωσης στα βάθη του μυαλού..

Ψάχνεις να βρεις το λάθος που έκαμες

στην αποτίμηση οι προσπάθειες φαντάζουν ελλειπείς

ένα μακρινό σινιάλο επερίμενες από τη θάλασσα

σ' ανθρώπινο μανδύα να ομοιάζει

να κατεβαίνει στις αστροφεγγιές το φέγγος εις το νου

το έρεβος της σκοτεινής σου της ψυχής

με το γλυκόχροο π' εγένα φως να αναθεματίζει..

μα των ανθρώπων οι βουλές άλλα είχαν κρατημένα

στης ματαιοδοξίας των τα κελιά..δεν έφτανε το φως...

μα αν θέλεις στων ανθρώπων το βασίλειο να κατοικείς

μην κουραστείς μηνάει ψιθυριστά η φωνή

με τον κονδυλοφόρο..το μελάνι της καρδιάς

γλυκά τα ετερώνυμα..τα καταχρηστικά

αργά - αργά μεθοδικά..της ματαιότης αρνητής

συλλογικότης οραματιστής..σε ομώνυμα να τρέπεις..

Γιατί να μην το λησμονείς.........

σου τ' ορμηνεύει κι ο Θεός

πως είναι η λύσις άκρως σαγηνευτική

ετερωνύμων των κλασμάτων η μετατροπή

δεινούς τους λύτες καθώς απαιτεί

χτίζει τον άνθρωπον του λύοντος η πράξις..

''κλάσμα ετερώνυμον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''το πρώτο τρένο''- Δοκίμιον λυρικόν

Να με καλείτε πάψετε..στα σκουριασμένα τα βαγόνια σας..εις τους ανήλιαγους σταθμούς σας να επιστρέψω. Το πρώτο τρένο μου είχε εισιτήριο ακριβό..Κομοτηνή - Σουφλί με επιστροφή..και στης ζωής μου το τετράδιο σελίδα  γνώσης ταξιδίου μου του 1ου ..βαγόνι 7..και θέσης γ'..και με μπαγκάζια στους διαδρόμους αχταρμά ..ανθρώπους κοτερά και ζωντανά..

Το περιθώριο ακόμα αδειανό..με μια φύση ανήσυχη..ορθή..τα ονείρατα ακόμα μένουνε δίχως βολή..Και το πρώτο τρένο μου αργά..με τα γρανάζια μίας άλλης εποχής.. αμάραντους..μύρτους θροϊζει και δαδιές..θυμιάματα λες οι ευωδιές τους..συμπαραστάτες..αρωγοί θυμιατίζουνε του εγκλεισμού και της φυγής μου τη λαχτάρα..φυτεμένα δεντριά στο πρωινό  τραγούδι της λεβέντισσας της μάνας μου..το τζάμι στο βαγόνι προσπερνούν..που εσκόρπαε ζωή..Μου σπουδάζει εσαεί..ακόμα τη ζωή..μαγικό το λαρύγγι της στ' αυτιά μου ηχεί..παρασυρμένη.. λουσμένη εις τις σκέψεις μου αργά..το βαγόνι χαιρετάει τους φάρους λιμανιών.. στα κρυφά ταξίδια που χαράσσουν. Κοιμητήρια..φευγαλέες εικόνες ταράζουνε το βλέμμα μου..το νου.. μα η ζωή με καλεί..επιβάτης φευγάτος ο θάνατος αργεί στην παιδική μου την ψυχή..

 Πράξις Α'..τα μάτια διαδρομές ρουφούν..θεατράλε η ζωή μου  ομοιάζει..
σε βαγόνι κουπέ βελουδένιο.. λιγοστό..σκοτεινιάζει στο τούνελ το φως.. 
μα το χέρι σφιχτά της μητρός..διαλύει το θάμπος..σταθμούς προσδοκά..
είναι τόσο μικρή η ζωή..αντηχούνε στο σοφρά μας τα λόγια της νόνας..
Το ταξίδι μετρά..απ' τα τούνελ ποτέ μη σκιαχτείς.. 

 Βολεμένο σε μια θέση ακόμα στη θέαση εμπρός..στην ποδιά της μαμάς μου σιμά..
άμαθο..αμούστακο..ξεπεταρούδι..παιδί..η συνήθεια γλυκειά τρυφερή.. 
με καθίζει εκεί..στο παραθύρι μεριά..τη μαγεία του κόσμου θωρώντας γλυκά....
να ''ληστεύω'' εικόνες..τη γνώση να κλέβω..το μαγικό των ανθρώπων απ' το τζάμι γλυκά να θωρώ..φευγαλέες εικόνες και οι σκέψεις καρτ- ποστάλ στη στιγμή..Στη μεθόριο η ταχεία διαβαίνει αργά..Κομοτηνή - Σουφλί και οι σταθμοί της μνήμης ολοένα εκεί λιγοστοί..

Σιωπηλή στον υπαίθριο σταθμό μου του Τραμ..σκέψεις ράβω.. ξηλώνω..με βελόνι μαντάρω..συναρμολογήσεις τολμώ..μα ο νους μου χαμίνι του δρόμου..αλάνι παλιό..στο πρώτο τρένο..στης ζωής μου το παρθενικό ταξίδι  ο συρμός του  οδηγεί..τους ρυθμούς του ακούω ..τους ρυθμούς μου ρουφώ καθαρά..χρόνους τώρα απ' το σταθμούς δεν περνώ..μόν' στα τρένα της πόλης μες στα μάτια των ξένων κοιτώ..το χαμένο της νιότης μου πρόσωπο ψάχνω..και ρουφώ την τελευταία του καφέ μου γουλιά..η τρυφερότης ζεστά μ' αγκαλιάζει στ' αγιάζι..

''το πρώτο τρένο'' - Δοκίμιον λυρικόν -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,