⫷ από το Σπήλαιο στο φως⫸

 

 

Μες στην στενότης του Σπηλαίου

την ομοιάζουσα με τη στενότητα

που φέρνει η δυσκολία της ζωής

μια νύχτα παγωμένη εγεννήθη ο Χριστός

και εφορέθη τον μανδύα του ανθρώπου εις τη γη

να δυνηθεί ............

για να φορέσει και στον άνθρωπο το μπόι του Θεού..

Κάμνουν ανακωχή με το Θεό

κάμνουν ανακωχή με την ψυχή τους οι ανθρώποι

κάμνουν ανακωχή και με τα λάθη τους

παραδοχές σα βάλσαμο εγκυμονούν

στις αδυναμίες των ανθρώπων..

Γιατί έχουνε ανάγκη οι άνθρωποι

από 'να άσπαστο κλαρί για να πιαστούν

στους ουρανούς να σκαρφαλώσουνε με προσευχή

να γονατίσει η ψυχή

ταπείνωση..ενσυναίσθηση για να γευτεί

νόστιμον ήμαρ η μετάνοια..

γλυκεία η αγάπη στην ψυχή..

Της λάμψης του φωτός αμετανόητοι

παραμονεύοντας εσαεί αναζητητές

του αστεριού και του Σπηλαίου της Βηθλεέμ

αλλόφυλοι της Οικουμένης οι εραστές.

 ⫷ από το σπήλαιο στο φως⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ελπίς πτερόεσσα ⫸

Τα χρόνια παίρνουν σχήματα

φορούνε χρώματα τις νύχτες

περιπλανήσεις μας ζητούν εις τα πρωτύτερα

παλαιά γρανάζια πεταμένα στους σταθμούς

μα ατόφιες στο ταξίδεμα οι ψυχές ..

Σκουριάζουνε τα τρένα της γραμμής

άδεια βαγόνια..λιγοστεύουν  κι οι ανθρώποι..

η μοναξιά δείχνει τα δόντια της

δαγκάνει τις ψυχές.

 κι ένα κρυμμένο δάκρυ κάτω από το βλέφαρο  

σταλάζει τις ελπίδες τις μουσκεύει..

Παλιά μου γνώριμη συντρόφισσα

η ελπίς μου η πτερόεσσα

πάντα μαζί μου επορεύονταν αόρατα

κι όταν τις νύχτες χάνομουν

τους δρόμους μου ζωγράφιζε ερήμην μου..........

στα ύστερα ..στης ερημίας τους χρόνους μου ..

αλαφροϊσκιωτα στις μύτες επιμένουσα...

 

παράφορα.........

κάτω από τις φτερούγες της εναγκαλίζει με ζεστά..

ψιθύρους μου ταχυδρομεί:

''αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον

πως περιμένεις να το εύρεις''?

 

 ⫷ ελπίς πτερόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ορχήστρες του δρόμου⫸

Σαν την πηγή που φέρνει απ' τα ψηλά βουνά

ήχους του γάργαρου νερού

ταξίδευαν οι νότες του μικρού βιολιού

στην άκρη στης πλατείας στη γωνία..

είχαν στηθεί από νωρίς

ένα βιολί κι ένα παλιό μπορντώ ακορντεόν

στην πινακίδα έγραφε

''ενθάδε εδρεύει ορχήστρα μιας πλατείας''

Οι νότες εδιψάγανε..δραπέτευαν

πότε εφτάνανε στ' ανταριασμένα πέλαα

να δροσιστούν

κολυμπώντας στ' αφροκύματα

εκεί που οι μάζες ξεδιψούν

του ονείρου τα μηνύματα..και άλλοτε

στιχάκια εστήναν για τον ίδρωτα

εκεί  που ο ήλιος έκαιε την ψυχή

τα όνειρα τσουρούφλιζε

κι οι στάχτες τους γίνονταν μουσική.

Εσκόρπαε η θολούρα του μυαλού

για μιας στιγμής  τις νότες ακολούθαε

ξαλάφρωνε η πλανόδια ψυχή

στις δοξαριές..στα μπάσα

κι ύστερα ετάχυνε το βήμα του

ξέχειλη η πλατεία από σιωπή

μα αυτός σκυφτός περπατητής

στις νότες που εισχωρούσανε κρυφά

απ' των ψυχών τις γρίλιες

εκράταε για μια στιγμή

τον άρτον της αιωνιότητας

που 'θρεφε την ψυχήν του.

 

 ⫷ ορχήστρες του δρόμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του σύμπαντός μου ομοιώθηκα⫸

Ένας ασύνορος ορίζοντας μ' ακολουθεί..

παίρνει κατόπι τη σκιά μου

ως ο κρυφός ο πόθος μου εγκυμονεί..

ασύνορα..απέραντα ως όφειλα

ως έπρεπε..να χτίζω τη ζωή μου.

Μαγειρεύω διαρκώς..αδιαλείπτως..ασταμάτητα

λέξεις μπαχάρια..αρώματα..

χρώματα που στολίζουνε

συμπαντικά ουράνια τόξα..

Καθώς οι άλλοι προσπερνούν

σκύβω στο παραθύρι μου..στο βλέμμα μου..

υπάρχουν θάμματα που βλέπω τις νυχτιές

κι άλλα που την ημέρα τα κοιτάζω

και γεύομαι  τα θελκτικά

που ενέχει η ψυχή μου .

Κι ύστερα στέκομαι γαλήνια ασάλευτη

αρκούμαι στην ανάμνησιν

σ' ένα ηλιοβασίλεμα

στου τόπου που εβλάστησαν

τα παιδικά μου χρόνια

που εφύτεψε και ρίζωσε την ευτυχία στο πετσί

μου εδίδαξε ουσία της ζωής τι να σημαίνει..

Του συμπαντός μου ομοιώθηκα

στης μήτρας ..εις την γέννησιν

δώρον Θεού το ελάχιστον μου έκαμε τρανόν

ιδού η αφορμή της υπαρξής μου .

 

⫷ του σύμπαντός μου ομοιώθηκα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα χέρια τα αχαϊδευτα ⫸

Έτσι τα όριζες τα χέρια σου

πιστά εις το καθήκον..νευρωμένα

πότε στον κάματο στην ξωμαχία ολομερίς

τα βράδια στα νυχτέρια με βελόνες

η μόνη έγνοια  σου ο άντρας  σου και τα παιδιά.

να πλέκεις και να πλέκεις Καλοκαίρια στο Χειμώνα

δεν έσκυβες εις την αδυναμία των χεριών

σε παρασέρναν της ανάγκης οι καιροί

ξεχνιόσουνα εις τα σκαλιά της προσφοράς

που χρόνος τις ουλές τους..τις ρυτίδες να χαϊδέψεις?

στα παιδικά μου μάτια ακόμα οι βελόνες του πλεχτού

πλέκουν τα βράδια στα νυχτέρια σου της γειτονιάς

διαλέγουνε μετάξινες αγάπης τις κλωστές

ροζ άνθια ανακατώνουν απ' τον κήπο της καρδιάς

μου πλέκουνε υφάδια..με ζεσταίνουν..

 

⫷ τα χέρια τα αχαϊδευτα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το γράμμα στη Ροδένια ⫸

 

Ροδένια λατρεμένη μου.......

σαν θα τρανέψεις και από τη σκια 

στο φως θ' αναδυθείς

θα σε πονέσει η ζωή

μα πιότερο.....

θα σε πονέσει ο άνεμος που κουβαλείς

ο σορόκος της καρδιάς σου...

όταν βαθειά..ίσαμε τις  σαράντα οργιές

τις θάλασσές σου θ' ανταριάζει  ..

γιατί έχεις άτι και καλπάζεις στη ζωή

γιατί σαν το λεπίδι κόβει αιχμηρά

το μερτικό αναζητά η ματιά σου..

θα πληγωθείς..μη μου σκιαχτείς..

γιατί έχεις κρυμμένο κήπο στην ψυχή

και οι λεηλάτες δε σε συγχωρούν

ποδοπατούνε ..τα μαραίνουνε τα ρόδα.

Σου το 'γραφεν ο κύρης σου..

και αν το μακρινό αεράκι το αθέατο

τα όνειρά σου τα σκορπάει 

εις τα παφλάζοντα του βίου σου τα κύματα..

Κι αν σε πληρώνει με φαρμάκι η ζωή

εσύ στο κοριτσάκι να γυρνάς

με το σιρίτι στο φουστάνι..

⫷ το γράμμα στη Ροδένια ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στα καλντερίμια τα τραχιά ⫸

 

artist : Duy Huynh

 Ξάφνου έρχεται απ' τα βάθη μια φωνή

γυμνώνει τη δική σου την αλήθεια..

Κυνήγησες το άπιαστο..

τα 'βαλες με τις χίμαιρες..

σε γονατίσανε τα συναισθήματα

εκουράστηκε το σώμα σου..

μα πιότερο η ψυχή σου..

Τα βήματά σου σ' έφερναν και πάλι και ξανά

στα καλντερίμια των ανθρώπων

ευλογημένη εσύ που μες στις πέτρινες αυλές

εγεύθης ήχους φυσαρμόνικας

μα στ' αναπάντεχα......

στα καλντερίμια των ανθρώπων τα τραχιά

τους αχυρένιους εσυνάντησες ανθρώπους

έμοιασες λες ''ρατσίστρια''

η απέχθεια..η αδιαφορία σου τρανή

τους ψεύτες τους υποκριτές..

και την αμορφωσιά την περισσή..

με νύχια και με δόντια να παλεύεις..

Ουτοπικό να σπαταλάς την ελαχίστην 

την μικρήν που σου εχαρίσθη αιωνιότητα

 εις την παραμυθίαν την  σκαιώδη της ψυχής των.

Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια

ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..

πως προπορεύονται του πνεύματος

 οι αχυρένιοι ανθρώποι

πως το αρχαίον κάλλος εκρύφθηκε 

μες σε λαγούμια απ' το σκότος?

 Πως να λαξεύσεις και το τίποτα 

σαν χάσκει στο κενό ?

 

 ⫷ στα καλντερίμια τα τραχιά ⫸ - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ημερολόγια ''δια χειρός''⫸

 

 

Άλλη μια νύχτα πριν πλαγιάσω

 στην άβυσσος πριχού να βυθιστώ

την ώρα που τα βλέφαρα ματώνουνε

θα πάρω τον κονδυλοφόρο μου

θα τον βουτήξω στο μελάνι μου 

και μ' ένα ράθυμο ρυθμό.

που τις σελίδες αγιάζει..

θα γράψω άλλη μια σελίδα στο ημερολόγιο

χρόνους νωρίς..το αποφάσισα

τα ημερολόγια χειρόγραφα να τα κρατώ

να καίω λίγο λιβάνι στις σιωπές

να κάμνω ανακωχή με τις σκιές 

οι ίσκιοι δεν πεθαίνουνε

κοιμούνται κι ονειρεύονται μαζί μ' εμάς κι αυτοί..

να με κοιτούν οι λέξεις και να τις κοιτώ

μη στέκομαι στη φλούδα τους

να φτάνω ως τον κορμό..

να καταθέτω τα μεράκια της ψυχής

σφραγίδες της αγάπης μου στου κόσμου τα μελλούμενα..

της μέρας τα καμώματα να συλλογίζομαι

με λέξεις όχι αυτολύπησης..

να με χτυπώ ανελέητα σαν θα μιλώ για εμένα

αν δεν κατάφερα ένα μικρό λιθάρι απ' τη θέση του στης ζήσης μου της μέρας μου

να το μετακινήσω..

 

 

Κάποιοι λογίζονται οι εκλεγμένοι του Θεού

γιατί θαρρούν πως είναι ικανοί

του κόσμου..των ανθρώπων τις καρδιές

να τις κρατούν στα χέρια..

κι άλλοι περνούνε ταπεινά σκυφτοί

σκύβουν και πίνουνε νερό απ' την πηγή

στην κολυμβήθρα τους του Σιλωάμ

το έλεος στο νίψιμο γυρεύουν.

 

⫷ ημερολόγια ''δια χειρός'' ⫸ -  Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ γέννες αγάπης ⫸

artist : Duy Huynh

Είναι στιγμές..σβηέται το φως

γέννες θυμού με κυριεύουνε

δεν δύναμαι..ασφυχτιώ

με ρίμες και με σχήματα

τις λέξεις σε κουτάκια να τις κλείνω

είναι η φλόγα της ψυχής τρανή

ν' αποτυπώσει επιθυμεί

τις πυρκαγιές που καίνε..

ω! εσείς οι ανυποψίαστοι

τις πληγωμένες προσδοκίες μου αγνοείτε

ένα είναι το εγκάρσιο ζητούμενό μου αυτό

ο αγαπημένος μου προσανατολισμός

στοχεύει στη φυγή μου

τη φυγή μου απ' τα γήινα

ώσπου οι πέτρες γύρω μου

απ' τα χέρια μου

τα βάσανα του κόσμου να γλιστρούνε.

ώσπου οι πέτρες γύρω να εγκυμονούν

το ρόδον το αμάραντον.. 

να το χαρίσει ο νιος στη νια

να γεννηθεί ο έρως..

 

 Ασπαίρουσα και αν.....

τους παγερούς Χειμώνες δε φορώ

τις προδοκίες μου ζεστό παλτό φορώ

τις Μούσες μου παρακαλώ 

την χάριν να μου κάμουν..

οι ανάσες μου να σμίγουνε

με τις ανάσες των ανθρώπων.

να κρατηθούμε αντάμα στο λεωφορείο της φυγής

κι όταν τα κάλλη  θάλλουν στις διαδρομές

όταν  ξεφεύγουμε απ'  τους γκρεμούς

μία παλίρροια στ' αναπάντεχα

το στήθος να 'ρχεται να πλημμυρά

στων αντιθέσεων οι ανατροπές

γέννες θυμού..γέννες  αγάπης να γεννούνε.

 

⫷ γέννες αγάπης ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στην ίδια γη επιστρέφω⫸

artist : Alla Tsank

Κι όσο σιγά βαδίζοντας

όντας η επίγνωση..η λύπη με τρυγά

λέω στην καρδιά ποτές δεν είναι αργά

στην ίδια γη επιστρέφω..

ανοίγουν οι αισθήσεις μου

τα καρυκεύματα πληρούν τον ουρανίσκο μου

αρωματίζουν της ψυχής το μαγερειό μου.

λίγο γλυκό..λίγο αλμυρό

οι γεύσεις αχταρμάς μες στη ζωή μου

ζάχαρη άχνη οι γλυκές στιγμές

αλάτι για το γιατρικό

επουλώνει τις πληγές μου.

Θαμνότοποι και όρεα και βουνά

ρεματιές και κάμποι και ποτάμια

στο μπουκαλάκι το μικρό

στο απάνω - απάνω ράφι..

μέσα από το μικρό ταξίδι μου αυτό

εφευρίσκω στο βαγόνι την ψυχή μου.

''Βάλε την ψυχή σου εις το μαγερειό

ζήσε το πάθος γευσιγνώστη το μεγάλο''

λόγια σοφά της νόνας ταξιδεύουνε

στην κάμαρη  τη φτωχική

στο μαγερειό του νου της το μεγάλο..

εις τα λημέρια με τα λόγια της

τα καλύτερα εγεννήθηκαν ουράνια αστέρια.

Έχω βρει τον κόσμο μου εκεί καιρό

έχω βρει τον εαυτό μου.

⫷ στην ίδια γη επιστρέφω⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸

artist : Alla Tsank

Τι με κοιτάς..δε βλέπεις τον καιρό

επάνω από τους λόφους μου περνά

η νιότης μου και χάνεται

στην άλλη πλεύρα περπατεί

εις τα λιβάδια των ανίερων γηρατειών παραμονεύει..

Τα φύλλα ανοίγουν να γευθούν δροσοσταλιές

κι εσύ αγουροξυπνημένη τριγυρνάς

πότε ανάμεσα στις καλαμιές

κι άλλοτε ανοίγεις τα φτερά και χάνεσαι

μακρές τρανές διαδρομές

ψάχνεις φωλιά για να γεννήσεις τα αυγά

μαζί μ' εμέ ψάχνεις κι εσύ φωλιά

πετώντας πάνω από ωκεανούς

και με παρακινείς ωκεανός για να γεννώ κι εγώ

μικρή μου λιβελούλα....

είναι για εμέ το διακύβευμα τρανό

ο φόβος ο κρυφός μου

μη μείνω λίμνης στάσιμα νερά

μη χάσω τη φρεσκάδα μου του νου

μη καταντήσω πένης ιδεών

μη βολευτώ στην παλαιά τη φωλεά μου..

μη σάμπως αφεθώ στα πεπραγμένα.

Ο ήλιος έκρυψε τα σύννεφα προσωρινά

μιας αναγέννησης στερεί μου την υπόσχεση

καθώς................

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στην ψιλή βροχή

οι λιβελούλες διασχίζουνε ωκεανούς

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα..

ερωτικός χορός..

του ζευγαρώματος εσύ κι εγώ εντός

πριν πέσω καταγής

αυτοπαγίδευσις καρικατούρας γραφικής

μιας πεθαμένης λιβελούλας εις το χώμα.. 

 

⫷ οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸

artist : Alla Tsank

Εμείς που σαν πουλιά πετάξαμε

μακριά απ τις φωλιές μας

εμείς που εκουρνιάσαμε σε ξένες κορυφές

εμείς με μια πιρόγα μες στις ποταμιές

που εψαρέψαμε με δίχτυα τη ζωή

που στα βρεμμένα τα σανίδια της

εβρέχαμε τα όνειρα συχνά..

εμείς που στην ψυχή εκλείσαμε

ηλίανθους Καλοκαιριού

και μια λευκή αχιβάδα του Αιγαίου

παιδιά μιας άλλης εποχής

παιδιά μιας Ελλάδας πενιχρής

κρατήσαμε σαν φυλαχτό

την εύηχη γλυκειά τοπολαλιά μας.

Επορευτήκαμε με την ταυτότητα αυτή

είναι ταυτότητα η κάθε μια τοπολαλιά

η γλώσσα η Ελληνική

συνυφασμένη στο αρχαίον κάλλος ..στο κορμί

στην ανεμόσκαλα της μνήμης 

γερά δένει την κλωστή

γεννά κι ανθεί στα σκαλοπάτια 

την αρχαία σκουριά

γι αυτό να μην αλησμονείς............

ένα κεράκι ισχνό ν' ανάβεις στους νεκρούς

στα μνήματα αναπαύονται ψυχές αναταμμένες

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,