''''ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΤΖΑΜΙ''''

Η λάμπα έφεγγε αμυδρά επάνω στο βιβλίο
πίσω απ' το τζάμι φάνηκε η τρυφερή μορφή σου
το φως απ' το καντήλι μου έπεφτε στα μαλλιά σου..
Με κοίταξες..εσίμωσες..και τα μαλλιά σου στόλιζε
ολόχρυσο στεφάνι.....

Σηκώθηκα και έτρεξα να 'ρθω εκεί κοντά σου..
τα δυο μου χέρια άπλωσα..την κόμη να χαϊδέψω.. 
κι εσύ μου χαμογέλασες..άνοιξες την αγκάλη
μου 'στειλες δυο γλυκά φιλιά..
και μου 'γνεφες να 'ρθω εκεί
στα χέρια τα ζεστά σου..

Έξω ο αγέρας μύριζε..Μάης λουλουδιάρης μήνας..
η φεγγαράδα έλουζε του γιασεμιού τα άνθια..
οι δρόμοι ήσαν σκοτεινοί..κανείς δεν περπατούσε..
εκοντοστάθηκα με μιας..ήρθε η ψυχή στα ίσα ..
μια οπτασία ήσουνα..από όνειρο βγαλμένη..
θυμήθηκα..δεν άνηκες στων ζωντανών τη χώρα..
παιχνίδι μου 'στησε ο έρωτας..και το παλιό φεγγάρι..

Στο αχνισμένο τζάμι μου ακούμπησα το δάχτυλο..
σου 'γραψα σ' αγαπάω..
μου  είπες σ' αγαπώ κι εγώ..και ύστερα εχάθης..
όνειρο ήτανε μαθές..και της ψυχής τερτίπι..

'' Πίσω απ' το τζάμι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια σερενάτα για τις ψυχές που μίλησαν!!!


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΙΧΜΗΡΟ ΑΓΚΑΘΙ'' - ''ΧΑΡΕΣΕ''- ( παραλληλισμοί)

Βολεμένοι..φορεμένοι πλαστικό εκμαγείο..
σε λεωφορείου παραθύρι με θέα ''ο κόσμος''
λόγια πτερόεντα..πουπουλένια πετούν στον αγέρα..
γητευτές των ανθρώπων οι μάσκες..
βολεμένα ανθρωπάκια στο ολίγον...
μες στου πλήθους γυρεύουν στη μπόχα ανάσες..
Είν΄φορές π' άθελά μου κοιτάζω..τρομάζω
αιχμηρό το αγκάθι στη γνώση φαντάζει..
αίμα στάζει πικρό στη συμπόνοια..
κοφτερή η λεπίδα στο ''άλλον''..να σφάζει
χρώμα αλλάζει ..λερά πανωφόρια..
ετικέτες κολλά η μιζέρια..
Πως φοβάμαι ολοένα στο δρόμο
τους ληστές ..
παραμύθια ονείρων να κλέβουν..
αιχμηρό το αγκάθι της ψυχής μου ματώνει...
την ξινόπικρη γεύση αδικίας μασώντας.

Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''ΧΑΡΕΣΕ''
 Ξέρεις τι σηµαίνει χαρέσε; 
Υπάρχει στην έρηµο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καµήλες.
 Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το µασούν. 
Το αιχµηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόµα τους, οι πληγές µατώνουν. 
Ωστόσο, όταν η γεύση του αλµυρού αίµατος
 αναµειχθεί µε τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει 
ακόµη πιο πολύ. 
Έτσι, όσο τρώνε µατώνουν, όσο µατώνουν τρώνε,
 δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίµα τους…
Κάπως σαν τον άνθρωπο στης πόλης το γίγνεσθαι..

...........................................................................................................


 

<< ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ>>

Σε τούτο τ' αλωνάκι το μικρό..
''στο καφενείον η Ελλάς'' 
άντρες τρανοί εμεγαλούργησαν..
αφήσαν τη σφραγίδα τους..χτίσαν πολιτισμό...
Σε τούτο τ' αλωνάκι το μικρό..
εκπτώσεις ζούμε ατελεύτητες..δεν έχουνε ούτε όρια..πληγές μα και γδαρσίματα 
ο Πολιτισμός παθαίνει..
Όχι..δεν παίρνω μέρος μες στο πανηγύρι το φτηνό δεν τα κατονομάζω..
τα κιτρινισμένα έντυπα..
μονάχα να ..τους πάπυρους θυμάμαι..
θλίβομαι..αναπολώ..και τους χρυσόδετους 
της Ιστορίας μας του πολιτισμού..
καθώς στα χέρια μου κρατώ..
ένα σπουδαίο περιοδικό..
που αγωνίζεται αθόρυβα..πολιτισμό να χτίσει..
Και ναι..υπάρχουνε ακόμη οι ονειροπόλοι..
οι ρομαντικοί
όχι δεν είναι γραφικοί..είναι οι ''Γκρεμιστάδες''
οι ''Γκρεμιστές'' του Κωστή μας Παλαμά..
που γκρεμίζουν την ασχήμια..
Γίνονται χτίστες μονομιάς..
κι ας μην το διαλαλούνε..

Μου 'φερε το κορίτσι μου το τεύχος το 84..
και σαν ρυάκι που κυλά..
διάβασα για το Χαλεπά..
την ομορφιά της γλυπτικής...
την ομορφιά του κόσμου...
Εμβάθυνση για τη ζωή..
χωρίς την κλειδαρότρυπα..
για τη ζωή του  Καλλιτέχνη..
βιογραφική προσέγγιση άριστη..
άκρως σοφιστική...
Ποια τάχα είμαι εγώ που θα σας πω..
τη ζωή σας εις το φως να οδηγάτε?
Μα η φωνή ασίγαστη του δάσκαλου 
που με σημάδεψε τα χρόνια μου τα νεανικά..
του αλησμόνητου Λιαντίνη΅:
<< Δώστε τροφή στον κόσμο αληθινή..
και έναν να κερδίσετε..είναι τεράστιο κέρδος..
η τοξικότητα δηλητηριάζει τη ζωή..
σωτηρία και ευτυχία δεν προσφέρει..
η γνώση είναι δύναμη..
κι η τέχνη ομορφιά ψυχής >>
Ετούτη η φωνή με οδηγεί..
ποτέ δεν την αρνιέμαι..
και τον παλεύω τον μικρό μου εαυτό..
ποτέ δε με απορρόφησαν του life style εικόνες
μοιράζομαι μαζί σας τα όμορφα..
τα αληθινά ..τα ωραία....
Τι όμορφη προσπάθεια!!!
Πολιτισμού στολίδι!!!

Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''''''ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΥς ΣΤΕΡΕΩΝΕς''''' - (αρχόντισσά μου μάνα)

Λεμονανθούς στερέωνες 
με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..
στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..
τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..
Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό.
δεν είχε πόρτες και παράθυρα αψηλά..
μα της ψυχής τα παραθύρια σου τρανά
στον ήλιο εντελώς παραδομένα...
Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..
σ' ένα ποτήρι του νερού..
φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..
Σε καρτερούσα..πάντα θα σε καρτερώ...
Ακατανίκητα η νοσταλγία με γυρνά..
ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..
είναι οι ''μυρωδιές'' σου..
έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..
όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..
μια οπτασία ολοζώντανη..
το ρόπτρο της ψυχής μου κουδουνίζεις...

 
Ήσουνα κόρη λυγερή..
όμορφη λες και ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..
Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες..
Μου μάθαινες..σου μάθαινα..
φωνές τριγύρω και χαρές..
ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..
καταχτητής του όνειρου..
σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..
πλειοδότης των ονείρων μου Εσύ....
Δασκάλισσα της διδαχής..
Αγάπης τι σημαίνει το για πάντα..

 
Και σήμερα ..
αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου
 που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..
σε πήρε μακριά απ' της Γης τις λεμονιές..
και στους μπαχτσέδες τους ουράνιους σε ανθίζει..
Κι εγώ..αμετανόητη της μυρουδιάς σου στων λεμονανθών..
ψάχνω για τσιμπιδάκι απ' το πρωί..το χέρι ψάχνω..
να καρφιτσώσει άνθη λεμονιάς στα γκρίζα τα μαλλιά μου...
Γιορτάζουνε οι μανάδες δεν ακούς?

''Λεμονανθούς στερέωνες'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

'''Τα καλύτερά μας χρόνια'''..................

« Εκεί στο πάρκο τ' όμορφο της αλησμόνητης πατρίδας μου  

με το απολυτήριο παραμάσχαλα..στο πάρκο της Κομοτηνής..

σκαλίζοντας το ερμάρι μου στο σεκρετέρ..θύμησες ξεσκονίζοντας

μνήμες με κατακλύζουν..

Τι να απόγινε εκείνο το μπουκέτο κοριτσιών?
Η τάξη της Ογδόης? 

Δες πως σκαλίζει ο χρόνος μας το νου..οργώνει..ζωντανεύει...

περάσαν κιόλας τριάντα έτη συναπτά.. 

που ευρεθήκαμε για τελευταία φορά..εκεί στα πάτρια..
στο υπάρχον ακόμα όμορφο Ξενία μας..να θυμηθούμε τα παλιά..
Και ναι..μετά το πρώτο μούδιασμα που το πέρασμα του χρόνου μας κερνάει..
έγινε κάτι μαγικό..
κι άρχισε ο χρόνος από μόνος του ανάποδα..
και πίσω να μετράει..Αφέθηκα στα δίχτυα του..

Άκουσα το κουδούνι να χτυπά..την καθηγήτρια τη λατρεμένη μου φιλόλογο κ. Πολυζωίδου..
που μου μηνύσανε οι ντόπιες συμμαθήτριες πως δεν υπάρχει πια..
την Άννα τη Χαρίσση μας  να βγάζει το τετράδιο με τα ονόματα..το απουσιολόγιο..

 είδα με μιας τα γκρίζα μας μαλλιά να γίνονται ευθύς και μαύρα και ξανθά..
είδα ρυτίδες να εξαφανίζονται και πρόσωπα ολόφρεσκα..μάγουλα ροδαλά..
είδα χαμόγελα γνώριμα και μάτια αγαπημένα ..
μάτια λαμπερά..είδα τα ίδια αστεία και τα ίδια πειράγματα από τη Χρύσα Μανωλιά..
είδα αγάπη αγνή και κοριτσίστικη.. άκουσα τα ίδια γέλια τρανταχτά.. είδα αγκαλιές, 
είδα φιλιά, είδα δάκρυα, είδα πάθος για ζωή.

Άκουσα και για όνειρα και προσδοκίες που σε άλλες γίναν πραγματικότητα και σε άλλες ναυαγήσαν..

 Μα είδα κοπέλες που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν κάτι  μες στον κόσμο αυτό, και είμαι σίγουρη ότι τα κατάφεραν γιατί ήμασταν εκεί ολοζώντανες γερές και δυνατές και χαμογελαστές..
με βλέμματα γεμάτα πια..αγκαλιασμένες όπως και παλιά..
στης αθωότητας τα χρόνια..αγαπημένες και ονειρευάμενες..

 σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Μα κείνο που πήρα αγκαλιά μες στο δισάκι της ψυχής.. στο δρόμο της επιστροφής για την άλλη μου πατρίδα..για την Πάτρα..κείνο που με συγκίνησε..με δάκρυσε από χαρά.. ήταν ότι είδα στα μάτια όλων..κείνο το παιδί που ήταν κρυμμένο ακόμα χρόνια και μετά..  δεν πέθανε..ήταν εκεί  ακόμα ζωντανό…ευτυχώς..

 η ελπίδα κατοικούσε εκεί..κι εκείνη ζωντανή..

 Αχ! πόσο λαχτάρησα για άλλη μία ύστερη φορά

 ν' ακούσω παρουσίες κορασίδων..

 Τρέμω..φοβούμαι ενδόμυχα..βαθιά..
πως οι παρουσίες λιγοστεύουν με τα χρόνια »...

 ''Τα καλύτερά μας χρόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ !!!
( Στα κορίτσια της Ογδόης και σε όλους εσάς..
που γυρνάτε στα παλιά σας μονοπάτια )
ΓΙΑΤΙ............χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια..
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
....................................................................................................................................................................

9 του Μάη - 74 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών.

Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί
πως σφαγιάστηκαν κατώτεροι και άχρηστοι άνθρωποι -
όπως πίστευε ο Χίτλερ- 
καθώς κάθε άνθρωπος είναι χρήσιμος 
για την εξέλιξη της κοινωνίας 
και η αξία της ζωής του ανεκτίμητη..
Θα έλεγα, πως κάθε έγκλημα ενάντια στην ανθρώπινη ζωή,
δεν φανερώνει την ανωτερότητα του δράστη,
αλλά δηλώνει τον παραλογισμό της σκέψης του..
τη μετάλλαξή του σε θηρίο..
Τη σημερινή μέρα ας αναλογιστούμε..
ας προβληματιστούμε.
Διότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που το ζήσαμε και πέρασε.
Παραμονεύει καθημερινά στη ζωή μας, υπάρχει πολλές φορές 
και στη συμπεριφορά μας και 
αν δεν είμαστε έτοιμοι να τον πολεμήσουμε,
θα βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε ,
δέσμιοι του ίδιου του κακού εαυτού μας..

ΣΚΕΨΕΙς.......από την
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικό.

( απόσπασμα από παλαιότερη ομιλία μου για το φασισμό)
............................................................................................................
.............................................................................................................

''Στο γυιό μου''.........8/5/2019

Στο κομποσκίνι της ψυχής..
οι μαργαριταρένιες μας στιγμές
είν' περασμένες και με τέχνη μία - μία..
Κάθε του κόμπος και μια ευχή..
μια προσευχή..
για να 'ρχονται και να σε συναντούν..
γενέθλιες σαν φτάνουνε οι μέρες..

κι εγώ η μάνα σου να τριγυρνώ..
σαν νια ξανά στο μαιευτήριο..
να συναντώ απαξαρχής..
τα γελαστά.. μελιά σου μάτια..
Παιδί του έρωτα εσύ..έρωτα ευλογημένου
για τη συνέχεια της ζωής..
για τη συνέχεια της αγάπης..
Και ναι..
μπορεί να μοιάζουν οι ζωές μας σύντομες.. 
διάττοντες  να μοιάζουμε αστέρες..
μα σαν μετακομίζουμε..
κάπου εκεί στο ουράνιο στερέωμα..
η λάμψη μας χρόνια μετά ..
φως για χιλιάδες χρόνια ακόμα εκπέμπει..
κι έτσι η ζωή παίρνει ουσίας νόημα..
και η ζωή στη Γη μας εξελίσσεται..
και αέναα προχωρά..
Είναι ευλογία τα παιδιά..
δώρο στον άνθρωπο Θεού..
είναι ευλογία ο ερχομός σου πάνω εις τη Γης..
 δικαιολογεί την υπαρξή μας...

Χρόνια πολλά λεβέντη μου!!!
η μάνα σου
~ Σοφία Θεοδοσιάδη ~
..............................................................................................................

<< Καρφίτσωνα στο πέτο της καρδιάς.. >>

Κάθε που Μάης έρχονταν..
ένα μικρό τιτίβισμα κελάηδαγε η καρδιά μου..
τρελλαίνονταν στον ψίθυρο..
ο νους μου..ο λογισμός μου
γλυκόχαρα μου μήναγαν της Άνοιξης
τα πρωινά τ' ασίγαστα τ' αηδόνια..
ήταν στιγμές..φτερά κολλούσα ξωτικού.. 
πετούσα χρόνια που με βάραιναν..αράχνες..
τα κουρέλια της ψυχής..ανάσαινα..
ποτέ μου δεν αγάπησα τους άνευρους..
δε φόρεσα της πλήξης το φουστάνι..
κόρη γινόμουν..ξωτικό..του Έρωτα σημάδι
κι έβγαινα στο σεργιάνισμα..
εύελπις..όσο κρατεί μιας μέρας εκδρομή..
λαχτάρισμα..
να λιάσω τα μπουμπούκια της ψυχής μου...
τα λιγοστά..εναπομείναντα..
εμίκραινε..λιγόστευε ο καιρός..
για να προκάνουν να ανθίσουνε..
στο φως να στολιστούνε...
για να περάσουνε ακόμα μια Άνοιξη..
ζεσταίνοντας τα πέταλα στον ήλιο..
Στο πέτο μου καρφίτσωνα στου φουστανιού..
την πασχαλιά της μυρωδιάς σου..

Ω! λατρεμένη μυρωδιά..
επότισες το δέρμα της ψυχής μου..
μια νύχτα μου τη χάρισες..
ακόμα τη φυλάω... 
για να με παρασέρνει στα κρυφά..
όταν βαρυγκομάω...
Χιλιάδες έξω οι πασχαλιές..
καμμία σαν του μπαχτσέ σου...
ένα κλωνάρι μοναχά..
δεντρί αυτούσιο φύεται στα εντός μου..
το χέρι που την έκοψε..την πρόσφερε..
εστόλισε το πέτο της καρδιάς..
λάτρεψα..σκύβω αέναα..αμετανόητη..
μυρίζω λάθη..πάθη..συγκινήσεις μου..λυγμούς.. 
φιλώ το..προσκυνώ το..τ' αγαπάω...

<< Καρφίτσωνα στο πέτο της καρδιάς >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

...................................................................................................................................................................

''Ταξίδι στο χρόνο''.....

Σ' ένα λεπτό ριζόχαρτο..ιχνηλατώντας σε..
αγγίγματα ο νους μου σεργιανίζει ..
σ' εκείνη τη μορφή σου τη νεανική..
της παιδικής μου της ματιάς..αγνής..
που σ' έλουζε στο φως της..εκεί
σ'εκείνη να σταθώ.. που σαν το αποτύπωμα..
στάμπα ανεξίτηλη της νιότης σου και μέσα μου ..
ακόμα παραμένει..
Από παιδί αμάθευτο..εκείνη η λεπτή σου η φωνή..
εκείνο το τραγούδι σου ..σκόρπαγε μάγια..ξωτικά
λες και  βινύλλιο..ακριβό..συλλεκτικό..
εστόλισε το ράφι της ψυχής μου...
 Παιδούλα εκεί μέσα στη σάλα τη μεγάλη του σπιτιού..
με τα χρωματιστά μπορντώ της εποχής πλακάκια..
να αραδιάζω τον καπνό..
και να χαϊδεύει τα αυτιά μου σαν μια άρια..
ετούτο το τραγούδι σου.. παρηγορητικό
<< για ιδέστε τον αμάραντο..σε τι βουνό φυτρώνει καλέ>>...
Τι μελωδία θεϊκή..τι όμορφη ..η αλάθευτη  φωνή σου..
γεννούσε μύθους στο κελάρι της ψυχής..
 στην κόρη τη μικρή..και σε φουρτούνες μ' έβγαζε..
για να με ταξιδεύω..
Να ονειρεύομαι να αγωνιώ..να θέλω ν' αψηλώνω..
Και να φυτρώνω και στα ''δύσβατα'' στις πέτρες..στα λιθάρια..
Εκεί που όλα μαραίνονται..να ''κλέβω'' λίγη απ' τη δροσιά της 
της''υπόγειας'' και της κρυφής μου της ''πηγής''.. 
να ξαναζωντανεύω...

έτσι σε φύλαξα στην ακριβή μου συλλογή..
ρίζα μου εσύ.....
μάνα μου ζωοδότρα..ευλογημένη σου στα ύστερα..
επιλογών των ύψιστων..στων νιάτων το ξεκίνημα
πάντα σου αδικημένη ........ 

''Ταξίδι στο χρόνο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................

 Ο λυρισμός στο τραγούδι !!!!!!!!!!!!!!
Ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο!!!!!!!!!!!

.....................................................................................................................................................................

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα''

Έτσι απροσκάλεστες..προκλητικές..
ζυγώνουνε οι Άνοιξες..
με γιούλια και με πασχαλιές..
με μάγια σε τυλίγουνε..σε κλέβουν..
Και ως η φύση βάλθηκε σε πλήρη ''οργασμό''
εσύ κατέβηκες στους φράχτες σου για λούλουδα..
στεφάνια στην ψυχή σου για να πλέξεις.. 
''Άνοιξη'' να φυτέψεις στα ανήλιαγα..
σήμερα που γεννιέται η ζωή..
και υπερτερεί ξανά του Χειμερίου θάνατου..
ξανά και τον νικάει...

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
................................................................................................................

''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις''.. ( γενέθλιος 26/4 )

Στα χρόνια μου τα διαβατάρικα..
εμεγάλωνα..εμίκραινα..
εσεριάναγα αφτιασίδωτη
ηδονικά τα πέλματα αγγίζανε..
την εμορφάδα του..του κόσμου..
Άλλη μια γενέθλιος ευτυχής..προστέθη
καθότι επί το φως της Γης..
καθώς ορθή εμπρός εις τον καθρέφτη μου
μετρώ ρυτίδες..γκρίζο στα μαλλιά..
ζω..αναπνέω..είμαι εδώ..
Αμετανόητη στης ποίησης.. 
στο μότο της ζωής μου ακουμπισμένο..
φύλαξα τα στιχάκια τα παλιά τα λατρεμένα μου
εκείνα που την ετραγούδησαν την ομορφιά..
που τόσο λάγνα ατένισε η ψυχή μου..
Και όσο εμεγάλωνα πληθαίναν τα φευγιά
αγαπημένων..λατρεμένων συγγενών..
φίλων και αδελφών μου...
Κι εγώ στ' απάγκιο της ψυχής..
τα καντηλάκια άναβα
τους ίσκιους να φωτάνε τις βραδιές τις σκοτεινές μου..
μην τύχει τις σκιές και λησμονήσω..κι αποξεχαστώ..
μην και εγκαταλείψω..
Γλυκαίνουνε..υψώνουνται οι σκιές..
όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις.....
Τώρα ρουφώ..ξαναρουφώ 
τους άλλους στίχους τους σοφούς..
του λατρεμένου ποιητή μου..
Και ναι..στέκομαι αντίκρυ άφοβα..
σοφά αναγιγνώσκω...
το ''Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον''..
του αγαπημένου μου Καβάφη
βρίσκω σημεία κι ακουμπώ..
το εφήμερον γιγνώσκω..αναγιγνώσκω
ρουφώ χυμούς αχόρταγα..και όταν..
έτσι..σαν έτοιμη από καιρό..σαν θαρραλέα
να ταξιδέψω η καθημερνή μου η ευχή..
γεμάτη..πλήρης ημερών..διαδρομών
όταν ο καιρός θα έσω..
πλήρης..
με Άνοιξες.. Φθινόπωρα..Χειμώνες..Καλοκαίρια..
ως να ανταμώσουμε αγαπημένες μου ψυχές..
το χωρισμό να μη φοβούμαι....
 
''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

""Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ '''

Ένας υπέροχος ύμνος στην αγάπη που έγραψε ο Απόστολος Παύλος..
αυτές τις άγιες ημέρες ένιωσα την ανάγκη να τον μοιραστώ μαζί σας. 
Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας!!!

Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ΄ωφελεί.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δε θα υπάρχουν πια, η γλωσσολαλιά θα πάψει, θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού.Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ΄ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα έρθει, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει.

Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν.Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ΄έχει γνωρίσει. 
Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία : η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ΄αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

Προς Κορινθίους Α’ 13 επιστολή Παύλου (Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων  λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. 
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

 Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
............................................................................................................. 

...................................................................................................................................................................

'''Εκίνησα να Σ' εβρω'''.......

Γονυπετής στου μαρτυρίου σου..
να ράνω των Παθών σου την πληγή..
λεβάντες..γιούλια ..πασχαλιές..
μες στα μενεξεδιά λιβάδια εξεχύθηκα..
γέμισα την αγκάλη μου..
εκίνησα να Σ' έβρω.. 
κάθε που μια ταφόπλακα ερμητικά κλειεί..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..
λόγια αδελφοσύνης...  
ο κόσμος μας φτωχότερος..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
 Όχι το πένθος Σου δε με νικά...  
μου ανοίγει βήματα γοργά..
κατάματα κοιτάζω τους καθρέφτες..
αντανάκλασης..
 στο φωτοστέφανο το λαμπερό..αξεπέραστης.. 
ιδέες γεμάτης  κεφαλής Σου..
 στα επαναστατικά Σου οράματα..
δε μπήγω τα καρφιά..
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..  
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..  
στεφάνια πλέκω λεβαντένια για εκειούς
 που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
λεβάντες αρωματικές..βότανα να σε γειάνουν..
π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..  
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
 της αδάμαστης ψυχής Σου..
 Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ.....
με μελωδίες κατανυκτικές..
μέσα απ' το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα  απ' τη Θυσία  Σου..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση..
εντός μου καρτερώντας ...

'' Εκίνησα να Σ' έβρω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................

  ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ..βαθύ άγγιγμα ψυχής..ανάτασης !!!!!!!!
 ΟΤΑΝ.....η θυσία έχει ανώτερο στόχο..σκοπό..........

Ω! γλυκύ μου έαρ! Vangelis Papathanasiou- Irene Papas

.....................................................................................................................................................................

''Ελπίδας Κοιμωμένης''..

Θροϊσματα στα δάση τα ανήλιαγα..
οι αποφράδες μέρες μας πληθαίνουν..
κι οϊμέ! ενώ ο Νυμφίος πλησιάζει..έρχεται..
στον ύπνο να μη σ' έβρει..
Νυχτώνει..ξημερώνει ..τούτη η αποφράς..
πισωγυρίσματα στης μνήμης το τραπέζι..
Απρίλης ήτανε και τότες 21..εν έτει 1967
και τώρα πάλι σκεπτική.....
βήματα δεμένα ..μπερδεμένος ο ιστός..
το κρίμα κι άδικο στης κρίσης..βροχή
στης πληγωμένης Άνοιξης..
μες στης ομίχλης των καιρών..χαλάσματα
μες στα βαλτόνερα ..στης στασιμότης 
στα λιβάδια της υπόσχεσης τα γλιτσερά..
δημαγωγοί..πραματευτάδες..σκίζουν τον αγέρα.. 
διαλαλούν.. 
δεκαετίες τώρα την πραμάτεια τους..
φτηνά στολίδια φορτωμένοι..
Χάντρες που λάμπουνε 
κρεμάμενες σ' ''αριστερά'' μπαλκόνια
κεχριμπαρένια κομπολόγια μας στα ''δεξιά''..
κι ο όχλος προδωμένος εσαεί..
σοκάκια αφτιασίδωτα..
αγάλματα παλαιά..
ψάχνει μες στα συντρίμμια του..
φύτρας ελπιδοφόρας συναπάντημα.. 
ελπίδας Κοιμωμένης.... 

 ''Ελπίδας Κοιμωμένης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................
 

'' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της Αβύσσου'''

Aποχαιρετισμός ο ύστερος..
ασάλευτο το βλέμμα σου..
στου κόσμου......
άγραφες λέξεις..σιωπηρές..βουβές..
λίγο πριν σε μαγέψουνε..
τα μνήστρα της αβύσσου...
Βρέχει..
ποτίζονται τα μάρμαρα..
να φτάνει τάχατες ετούτη η βροχή..
ίσαμε τις ψυχές..και των αποθαμένων?
Τάχατες...
να δροσίζονται τη σήμερον..
που η ζωή κρεμάται άσπλαχνα..
εν ξύλω τω Τιμίω..
τάχατες να ποτίζονται 
από το αίμα..τη χολή..
που εχύθη απ' το πλευρό Του..
οι άδολες ψυχές που τριγυρνούν..
δικαίωση προσμένοντας..
που προδοσία γεύτηκαν
αισχρώς να συντελείται..?
Κι η κόρη.....
ορθή ..αερικό της Γης..
φιγούρα αόρατη..βουβή
στους ίσκιους των κυπαρισσιών..
μ' ένα κλαρί μιας πασχαλιάς..
που κάθε Πάσχα ανθεί..
ανθεί θαρρείς και επίτηδες..
να 'ρθει να σε στολίσει..
δεν είσαι ο επιτάφιος του Χριστού εσύ..
μα ο επιτάφιος της καρδιάς της...
Συχώρα με 
αν  το μπορείς από αψηλά .....
και κρίση μη μου στέλνεις
αναμεσίς στις παύσεις  του
της μελαγχολικής ετούτης της ευχέρειας..
του θλιβερού adazio..
ένα κελάηδημα αηδονιού..
θα κλέβει μες στη ζήση μου..
για πάντα την ψυχή μου.. 
πάντα του θάνατου αγάπη μου γλυκειά..
 υπερτερεί η ζωή.................

 '' Πριν σε μαγέψουνε τα μνήστρα της  Αβύσσου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΝΙΚΟς ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗς- Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου......

 «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.

'Αλλον δεν έχει. ....»

 Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο

...............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

ΓΙΩΡΓΟς ΣΕΦΕΡΗς - ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''

Ζωγράφος : Σωτήρης Σόρογγας

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
         αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.

Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Γιώργος Σεφέρης -  ''Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες''
............................................................................................................... 

.....................................................................................................................................................................

<< ΑΝΤΑΜΩΜΑ >>

Αερικό να γίνεσαι  στου νου τις φυλλωσιές σου
ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους..
να χάνεσαι στις σκέψεις σου
επίγειους θορύβους ψηλαφώντας.. 
Να κρύβεσαι στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών..
αφήνουν χαραμάδες σε ηλιαχτίδες..
Μάταιες οι αναβολές..οι πόθοι φτερουγίζουν
φλεγόμενη σαν καίγεται η βάτος στις καρδιές..
μια βόλτα ως την εξοχή..στο αντάμωμα 
καλώ σε..
τάχα ξανά θα σε ιδώ..σε μια ζωή αλαργινή..
σε μια ζωή πιο νέα..
χάρισε..μη φειδωλευθείς..
σκόρπισε τα ιμάτια της ψυχής σου..
εκεί στην άκρια..του μυστικού μας λιβαδιού..
τόπο συνάντησης..στα δύσκολα..στα εύκολα
μαζί..μονάχοι μας.. μη μου τσιγγουνευτείς..  
ας σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
Είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
 ντυμένο να 'μαι ξωτικό εποχής αλλοτινής..
 ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..  
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..

 στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..  
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..  
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..
στ' αντάμωμα..
ψυχές..καρδιές..κορμιά..φιλήδονα..
γλυκειές..μικρές ατέρμονες..
τρανές μας..ζωοδότρες αυταπάτες......... 

 ''ΑΝΤΑΜΩΜΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................

Είμαστε οι ίδιοι της ζωής μας ποιητές..
και δεν το ξέρουμε...εκεί
στο στροβίλισμα του έρωτα..
γράφονται τα ομορφότερα στιχάκια..............

  ..................................................................................................................................................................

** Μιας καλημέρας **

 

 

<< Η ζωή είναι ένας μαγικός κήπος..
γεμάτος παρτέρια αναμνήσεων..
ονείρων..αγώνων..ελπίδων..
Για ειδέστε..αγριολούλουδα
περικυκλώνονται απ' τ' αγριόχορτα..
μα αυτά επιμένουν και ανθούν..
Δημιουργείστε αναμνήσεις φίλοι μου..
το ελιξήριο της ζωής.. 
μην ένα πρωινό στο ξύπνημα...
θωρήσετε παρτέρια ξεραμένα..αδειανά
Σκύβεις..ψιθυριστά μου κρένεις..
μου μηνάς
δύσκολο το κυνήγι μαγισσών..
μα...δυσκολότερο αυτών..
σου κλειώ το μάτι...
 η απραξία... >>

  η φίλη σας -
Σοφία Θεοδοσιάδη..
 ** Μιας καλημέρας **
..............................................................................................................

''Αυτοπροσώπως''

Παλιά μου χρόνια και καιροί..
τα βήματά μου με οδηγούν..σε γνώριμα λημέρια..
στις μαργαρίτες τ' Απριλιού..
στις έξι βρύσες να βρεθώ..εκεί στη γειτονιά μου..
Λαχτάρησα κελάρυσμα..πουλιών
στ' απέραντα του τόπου μου λιβάδια..
παιχνίδι ερωτικής μου αναζήτησης
στις μαργαρίτες τις αθώες..τις λευκές μου
Ρωτώ..ξαναρωτάω τες..κι απόκριση δεν παίρνω..
τάχατες  να με αγαπούν..εκείνοι που ονειρεύτηκα..
εκείνοι που λαχτάρησα έρωτες ν' ακουμπήσω?
Θαρρώ πως εμεγάλωσα πολύ..
και δεν κλωθογυρνάω
το χρόνο μου δε χάνω απά στα πέταλα
μιας μαργαρίτας να μετράω...
πληθύναν οι αποδέχτες των ερώτων μου..
αλλάξαν διευθύνσεις..
ακούμπησα τους έρωτες σε πρόσωπα γλυκά μου..
χαϊδεμένα..
τα λατρεμένα μου παιδιά..
Έρωτες είν' αυτοί τρανοί..οι πιότερο τρανοί μου
οι φίλοι μου οι λιγοστοί..
που κατοικούνε στην καρδιά μου..
Τώρα στο..Μ' αγαπά.. δεν μ' αγαπά..
δεν τρέμει πια το φυλλοκάρδι μου..
μη λάθος μου απαντήσει..
όχι πως απαρνήθηκα τη ζεστασιά του έρωτα του ενός
..ποτέ τα πεταρίσματα..ποτέ μου δεν αρνιέμαι..
Μα μες στα χρόνια ωρίμασα πολύ..
σ' όσους με ερωτεύτηκαν..κι εβγήκανε στα θετικά..
στα πέταλα της μαργαρίτας μου τα σ' αγαπώ..
σ' 'οσους μ' αγάπησαν πολύ..χρωστώ ευγνωμοσύνη..
Μα και σ' αυτούς που δε με αγαπούν..
δε θλίβομαι τις γκρίζες τις νυχτιές μου..
ξέρω συχνά το πως και το γιατί..
κι έτσι τους προσπερνάω..
τους αγνοώ με επίγνωση..με τη σοφία των χρόνων μου..
μαλάκωσαν πια οι γωνίες μου..
δεν έχουν αιχμηρότητα της ψυχής μου τα μαχαίρια..
Άλλωστε μαργαρίτες είναι αυτές..της φύσης τα λουλούδια..
καμώματα μας κάνουνε στο μέτρημα.. 
και μην τις λογαριάζεις..

 γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

....................................................................................................................................................................

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'...

Μια ιστορία θα σας πω.. που εσκέφθηκα μονάχη μου..καθώς σας εκοιτούσα...........
τις αγωνίες μας να μοιραστώ..της μεταμόρφωσής μας....
Φτιάξτε ψυχές μου το δικό σας παραμύθι............................

 <<  Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό..στους κάμπους πέρα στα  λιβάδια τ' ανοιχτά..μία τυφλόμυγα μικρή..που θέλησε χρυσόμυγα να γένει..Τα βράδια που εφώλιαζε στου φύλλου απάνω την καρδιά..όνειρα γένναγε ολονυχτίς και το πρωί πετώντας  χαμηλά τα κυνηγούσε..Ήταν τυφλή και δεν τα έφτανε με μιας..μα αυτή κάτω δεν το 'βαζε ..και με ακούραστα πετάγματα αδιάκοπα ξοπίσω τους..για να τα πιάσει προσπαθούσε...
  Εσκάλωνε..μπερδεύονταν τα ευαίσθητα..πολλές φορές τα ποδαράκια της..πονούσε αυτή πολύ συχνά..Μα δε σταματούσε να πετά..επέταγε..επέταγε και έψαχνε.. και γύρευε σε ''χρυσόμυγα'' να μεταμορφωθεί..χρυσόμυγα να γένει..

Μια μέρα εκεί στου βράχου..κάτω στην πλαγιά..ένας νέος την πλησίασε ..την άρπαξε με μανία στην αρχή..για να την παγιδεύσει..του φάνηκε πολύ ενοχλητική..δεν του άρεσε διόλου το βουητό της..Έδεσε μια κλωστή στο ποδαράκι της και την εκάρφωσε στο χώμα..έξω από το σπίτι του μπροστά..να δει τι θα απογίνει..Βούιζε..βούιζε ασταμάτητα αυτή..έκανε κύκλους ατελείωτους γύρω από την αυλή του..ώσπου στο τέλος τα κατάφερε ..φαγώθηκε και το σχοινί και κόπηκε με μιας..και βρέθηκε ξανά μονάχη της στου κήπου τα μισά..

Κάθησε εκεί σε μια γωνιά και έκλαψε..έκλαψε που δεν έβλεπε και στα τυφλά πετούσε..Μα τα δάκρυα ήταν πολύ καυτά κι εβρέξαν τα φτερά της..Εστάθηκαν επάνω και εγυάλισαν τα μαύρα ταλαιπωρημένα της φτερά..Επόναγε πολύ..μα ξαφνικά κοίταγε γύρω της και επάνω της και είδε τα φτερά της..Τώρα της φάνηκε πως είχανε χρώματα..γυαλίζανε αλλιώτικα....χρυσίζανε και την γεμίσανε χαρά..
Εσκούπισε τα δάκρυα τα καυτά..και άλλα δάκρυα χαράς κυλήσανε στα μάτια τα κλειστά της..άξιζε έλεγε το χαμηλό μου πέταγμα..άξιζε κι αν ακόμη ήταν στα τυφλά..άξιζε και ας έχασα ..κι ας βρέθηκα με ένα κομμένο ποδαράκι..απ' την σκληρή κλωστή.. έκανα ταξίδια δεμένη στην κλωστή..μέρες και νύχτες μακρινά..εγνώρισα από ψηλά του κήπου τις γωνιές..Εμύρισα..αφουγκράστηκα..έβλεπα με τα μάτια της καρδιάς..γιατί ήμουνα τυφλή απ' την αρχή..
Τώρα έχω..έμαθα..ταξίδεψα..επλήρωσα τοις μετρητοίς εκείνο το λογαριασμό..για τα  χρυσά μου τα φτερά ων επεθύμουν >>!!!!!!!!!!!!!

''Τυφλόμυγα... λαχτάρησε χρυσόμυγα να γίνει'... - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................................................

Υπέροχη στίχοι !!!
Υπέροχη ερμηνεία!!!
Φτιάξτε ψυχές μου..το δικό σας παραμύθι!!!

.....................................................................................................................................................................

# Ανθέων..Θρήνοι#

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
..τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο
νότες..όμοιες θαρρείς σε αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
συνάντησης..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?

Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

 

# Ανθέων Θρήνοι # - ( απόσπασμα - ''μιας Άνοιξης στο λυκαυγές')

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη. 

 https://aromasofias.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html

 

...........................................................................................................
..............................