Οι φίλοι της ψυχής μας...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπατάς μοναχικά...κι ας μοιάζει γύρω σου το πλήθος...χιλιάδες να υπάρχουν...τρως τα χαστούκια της ζωής...γιατί δεν μπόρεσες το μάγουλό σου να το προστατέψεις...σαν έφταιγες εσύ ο ίδιος μοναχά...φοβούμενος με το όχι σου ,καρδιές πως θα πληγώσεις...
Και όχι.. δεν εφοβήθηκες ποτέ σου εσύ.. τον απολογισμό σου στο τέλεμα της μέρας να τον κάνεις...δε δείλιασες στα δάχτυλα ενός χεριού ,τους φίλους τους αληθινούς να τους καταμετρήσεις...και δεν εθλίβοσουν που αυτοί ,στα δάχτυλα ενός χεριού σου βγαίναν μετρημένοι...

΄Επεφτες και σε κοίταζαν...σε μάλωναν ...σου έλεγαν αγέρωχη να στέκεις...δεν σου ταιριάζουν , δεν δου πρέπουνε οι κλάψες και τα μοιρολόγια...ελάχιστοι κατάλαβαν και πήραν το κλειδί...την πόρτα της καρδιάς σου να ανοίξουν..μέσα να 'μπουνε εκεί γλυκά..επίσκεψη ανθρώπινης μιας ζεστασιάς...εσένα να σου κάνουν...
Είναι σκληροί οι άνθρωποι...και με έναν δικό τους παράξενο...κι αλλόκοτο τον τρόπο...χαίρονται όταν πέφτεις...και τότε από μέσα τους σκληράδες ξεστομούν...όχι από αγάπη...μα για να νιώσουν οι ίδιοι πιο καλά...ανώτεροι να νιώσουν...

Κι εσύ μετράς ...μετράς...και εις το μέτρημα λιγότερους τους φίλους σου τους βρίσκεις...τους αληθινούς...αυτούς που κατάματα την αλήθεια προσπαθούν ,να σου την καταθέσουν....και της καρδιάς σου τα κλειδιά στο χέρι τους κρατούν...
Πολλές φορές αρνήθηκες.. μέσα σου δεν τους άφησες να σκύψουν ,να κοιτάξουν...μα αυτοί σε αφουγκράστηκαν και έμειναν,δεν τόβαλαν στα πόδια...σε κοίταξαν.. το χέρι τους σε αγκάλιασε και ένιωσες αγάπη πως απλώσαν μέσα σου...δύναμη να την κάνεις...
Και έμειναν εκεί...αυτοί οι λίγοι ,οι λιγοστοί...που φίλοι σου πραγματικοί εγίναν στη ζωή σου...

Το 'νιωσα εγώ ετούτο το συναίσθημα...ελάχιστες φορές...μα νιώθω τυχερή...και το εκράτησα...είναι η δύναμή μου...τις δροσερές τις νύχτες μες στην Άνοιξη...κι ας γύρω σου οι μέρες αρώματα και χρώματα σκορπούν...εμένα πιότερο απ' αυτά '''το άρωμα''' των φίλων μου πάντα με συγκινούσε...

Κράτα τους φίλους σου ''σφιχτά'' βρες έναν τρόπο εκεί μες στην καρδιά...γλυκά να τους χαϊδεύεις...είναι οι δικοί σου οι άνθρωποι...είναι οι άνθρωποί σου...κι ας φαίνεται οξύμωρον πως αυτοί και μοναχά είναι οι συγγενείς σου οι αληθινοί...κι όχι πολλές φορές οι ίδιοι οι αδελφοί σου...
Κείμενο Σοφία - Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

                          Το μέτρημα - Νατάσσα Μποφίλιου.
.............................................................................................................