 |
| art : Duy Huynh |
ακόμα ουρλιάζει η καρδιά της..
στα παγωμένα μάτια σου
ζητούσε τη θωριά σου..
χαμένη πλέον η θωριά
στην άβυσσο..το απλανές
είχε νικήσει αμαχητί..
εκείνη τη συμπόνοια της ζωής..
σε παρακάλεσε..σε ικέτεψε..
το βλέμμα ανελέητα παγερό..
όχι..δεν ήτανε το βλέμμα γνώριμο..
δεν ήτανε τα μάτια τα δικά σου..
χειμώνιασε το βλέμμα σου..εχιόνιζε..
ασταμάτητα εχιόνιζε στην κάπα της..
εμούσκεψε η κάπα της ψυχής της..
κορίτσι αυτή..το θάνατο..
απ' τα μικράτα της τον είχα ακουστά
και στο μικρό της το χωριό..
δεν τον εκρύβανε..απ' τα παιδιά οι μεγάλοι..
εχτύπαγε λυπητερά η καμπάνα τους
κάθε που ένας χωριανός
τους αποχαιρετούσε..
ετρέχανε ξοπίσω τα μικρά παιδιά..
πηγαίνανε ως τα μνήματα...
παιζότανε η τελευταία πράξη
μπρος στα μάτια τους
που η γη..το χώμα ..
η γαία όλων των θνητών..
δεχότανε στα σπλάχνα της
το άμοιρο παιδί της..
μα τούτο εδώ το πρωινό..
εκείνη την ξεπέρναγε..
ήταν ετούτος ο αποχωρισμός..
αλλόκοτα λυπητερός..βαρύς
δεν έμοιαζε ενός φευγιού..
σταμάτημα..
εγκλωβισμός στιγμής ψυχής..
στου χρόνου την κασέλα εσφραγίσθη..
στο βουλοκέρι με αίμα κόκκινο
στον κύκλο της ψυχής σε συναντάει..
η ριζωμένη..είσαι η μεγάλη της..τρανή
η διαμαντένια της αγάπη..
''ριζωμένες αγάπες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου