''αλλού τα κακαρίσματα..κι αλλού γεννάν οι κότες''......

Στις γειτονιές περιδιαβαίνοντας κυρ- Νικολή..
ες τες μεγάλες κοτετσιών της Αποικίας..
τρανό κοτέτσι αντίκρυσα στης Άγνωσης μεριά..
με τρέλλαναν από νωρίς..πρωί - πρωί..
κότες και πετεινάρια..
στο νου μου ήλθε άθελα και στάθηκε θαρρείς..
μια παροιμία του λαού..που λεν' πως είν' σοφή..
''αλλού τα κακαρίσματα..κι αλλού γεννάν οι κότες''..
Εγέννησαν που λες.. κλωσσόπουλα σωρό..
κλώσσες και κόκοροι και πετεινοί..
εσκίσαν με λειρίσματα..με κακαρίσματα  σωρό
εκείνα τα καλάμια τους..έξω απ' το τσαρδί τους..
ήτανε και μια κότα στρομπουλή..
καθότανε και λιάζονταν..στην ''κακαροπανήγυρι''
σε κείνο το μεγάλο το παζάρι...
ποτέ της δεν αγόραζε..σάμαλι και ''μαλλί γριας''
έτρωγε τα σποράκια της σε μια γωνιά..
κανείς δεν τη λογάριαζε..θαρρούσαν..
αχ! τι θαρρούσαν να 'ξερες..οι άμοιρες οι κότες..
Θαρρούσανε κυρ- Νικολή..πως ήτανε χαζούλα..
στον κόκκορα καθώς αρνιότανε ..αυτή να του ''καθίσει''.. 
Στέρφα θα μείνεις ..άτεκνη..της λέγανε 
οι παρδαλές οι κότες..
κι εκείνη εκακάριζε δειλά..είχε θαρρείς μια λύπηση..
μια θλίψη στα φτερά της..
εγνώριζε από καιρό..πως ο ''άρχοντας'' του κοτετσιού..
το κουφιοκέφαλο ωσάν παγώνι αφεντικό της..
ενός κοκκόρου είχε γνώση μοναχά..καμμιά δεν αγαπούσε..
εσκέφτηκα και προς στιγμήν το έρεβος..
στις γέννες που εγένναε..το ανόητο κοκκόρι..
δάκρυα θαρρώ αντίκρυσα στα μάτια τα υγρά..
της στρομπουλής της κότας..
έψαχνε..χρόνια έψαχνε..να βρει ένα πετεινάρι..
μαζί να τρώνε σπόρους στην αυλή..
να πάψει πια να γεύεται..των αυλοκόλακων κακαριστών..
και το δικό του αποφάϊ..........

''αλλού τα κακαρίσματα..κι αλλού γεννάν οι κότες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................