Νύχτα Γεμάτη Όνειρα..Νύχτα Γεμάτη Μάγια... ( το αληθινό μου παραμύθι)

Γιατί ποιός μπόρεσε ποτέ..μεγάλος ή μικρός..χωρίς το παραμύθι του να ζήσει? 

Αφήνω εγώ τα λόγια τα παχιά..σε νιους και σε κυράδες..που θάρρησαν τον κόσμο αυτό ..πως με μαστίγιο και κραυγές..θα τον ποδηγετήσουν..Με παραμύθι θα σας πω..τούτους τους χαραχτήρες..τους χαραχτήρες μας που χτίζουνε..τον κόσμο το μικρό το μέγα..

Παρέες - παρέες τα παιδιά..μες στην πλατεία του  χωριού μου του μικρού ,έτσι εξεκινούσαν  τα κάλαντα να πουν..αποβραδίς μαθές τα λέγαμε εκείνη τη βραδιά τη ''μαγική''..παραμονή σαν έρχονταν Των Χριστουγέννων....
Έτσι λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός...
   Όλη η αγωνία μας εφάνταζε μεγάλη..για την παιδική μας την ψυχή..ποιός τα περισσότερα τα φρούτα θα μαζέψει.....Αγωνία λοιπόν για τα κάλαντα , τα φρούτα , τις δραχμές....Πόρτα σε πόρτα κι απόψε, με τα τριγωνάκια μας ( τα αυτοσχέδια) θα γεμίζαμε το πάνινό μας σακουλάκι...φτιαγμένο με περισσή αγάπη, από τα χέρια της γιαγιάς.... Άλλιώτικα  χρόνια αυτά...φρούτα μας δίναν οι νοικοκυράδες του χωριού στα κάλαντα...άντε και καμμιά δραχμούλα .. κι αυτό ...οι συγγενείς μας μόνο.Αγωνία μεγάλη στην καρδιά μας ...στην ψυχή  ... και στο μυαλό ...για τα κάλαντα... τα φρούτα ...και για τις δραχμές...Χριστούγεννα χιονιάς κι αγιάζι .. πάντα πάνε μαζί....στα βόρεια του παγωμένου μου του τόπου ...
Στη Θράκη ...στο μικρό μου το  χωριό  .... φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές..που τα σκοτάδια του φωτίζαν στιγμιαία...Να σου τρυπάει το κόκκαλο το χιονόνερο και να σε περονιάζει...Μα σαν παιδί θα ονομασθείς...από βοριά και Καλλικαντζαράκια δεν νογάς...έτσι μας φοβερίζαν...τη νύχτα μόνοι μας έξω να μην περπατούμε...

Κινήσαμε λοιπόν εκείνη τη βραδιά ,όπως και κάθε χρόνο...κι εμείς ....σαν όλα τα παιδιά  ...πόρτα την πόρτα...χαρά να δώσουμε ...μα και να πάρουμε συνάμα....Και τότε ξαφνικά..  αλλάξανε τόσων  χρόνων συνήθειες...Κι ενώ γυρνάγαμε στα σπίτια μας και ο καθένας μας και η καθεμιά ....τοποθετούσε την '''πραμάτεια ''' της επάνω στο τραπέζι...σε ίσα μέρη για να μοιραστούν οι '''κόποι'''της βραδιάς.....
πετάγεται η Ροδένια μας κι όλο ενθουσιασμό ...την ιδέα της μας '''πέταξε''..στην άκρη εκείνη του χωριού...που ποτέ μας  άλλοτε..δεν φτάναμε... ετούτη την Άγια τη  βραδιά...
να πάμε και τα κάλαντα να πούμε...
  Στο σπίτι της '''γριάς της μάγισσας'''μονάχη καθώς ζούσε...κανείς δεν την λογάριαζε...και δαίμονες μας λέγανε πως κρύβει....(.ήταν και η ταλαιπώρια της...αυτή ..τα δόντια που της λείπαν.....γρια να μοιάζει ...κι ας μην ήταν)...έτσι εθέλησε η μικρή εκεί και να βρεθούμε...

Όλοι εσυμφωνήσανε και νάμαστε στην πόρτα της μπροστά...χωρίς το φόβο..που οι μεγάλοι μας φυτεύαν στο μυαλό...γλυκά τα κάλαντα να τραγουδάμε...Πάντα οι μεγάλοι βρίσκονται μπροστά...όταν τις παιδικές μας τις ψυχές καθοδηγούνε...και όχι πάντα και σωστά....Μα τώρα δεν ήτανε αυτοί μπροστά κι έτσι μονάχοι αποφασίσαμε....εκεί για να τα πούμε.. Και νάσου βγαίνει η γρια...στα σκαλοπάτια....τα χορταριασμένα και μ' ένα γέλιο όμορφο...ψωμάκι μας μοιράζει...ένα ψωμάκι νόστιμο γεμάτο σταφιδούλες...
   Κοπιάστε κόρες μου μας λέει και μη με φοβηθείτε...
Για το γιορτινό τραπέζι τόφτιαξα...τα στόματα των δικών μου των  παιδιών ,να γλυκάνω  και να θρέψω....βραδιά γλυκειά που είναι σήμερα ...καθώς ο Χριστός γεννιέται....
Θάρρος μας ήρθε ολότελα και ξαφνικά...τις μάγισσες, για μια στιγμή πάψαμε  πια να τις φοβόμαστε....Περνάμε μες στο φτωχικό...κι όλες μαζί αφήνουμε όλη την πραμάτεια από τα κάλαντα...επάνω στο τραπέζι..Δραχμές πολλές και ξυλοκέρατα ...φουντούκια ...μανταρίνια ...πορτοκάλια μα και μήλα...εγέμισε το ξύλινο τραπέζι.....
Αστράψαν από τη χαρά , τα μάτια των παιδιών της...
Μοσχοβολιές εγέμισε το φτωχικό το σπίτι....

.Μα χαραχτήρες διάφορους... είν' η ζωή γεμάτη...
Μόνη από όλα τα παιδιά η Μαύρα ...κατσουφιασμένη πια και δύστροπη ...με άγριο βλέμμα μας κοιτούσε...Δεν συμφωνούσε με αυτό...κι ολο για το συμφέρον μας μιλούσε...
Μετρούσε και ξαναμετρούσε τις δραχμές και να τις αποχωριστεί δεν ετολμούσε...Εντράπηκε και έκανε ό,τι εκάμανε οι πιο μεγάλοι της παρέας...

   Μαλάκωσε η γρια με όλα αυτά...και έναν - ένα μας φιλεί και μας καληνυχτίζει...Το βράδυ εκείνο στο κρεβάτι μου εγώ...μια χαρά και μια ανακούφιση ένιωθα ...πως μου εγέμιζαν το στήθος....

Περίμενα πως και πως να ονειρευτώ...το αστέρι αυτό της Βηθλεέμ...
Παιδιά κι εμείς που '''ψάχναμε'''το αστέρι Αυτό ... τη '''Γέννηση '''απ' το δικό μας δρόμο....
   Μπορεί να μην είχαμε φανταχτερά και βελουδένια τα φουστάνια.....μα η μάνα δεν μας άφηνε ποτέ.....χωρίς τα παλτουδάκια απ' τα χεράκια της ραμμένα ...στ' αγιάζι  και στο χιονιά να εκτεθούμε...Πλυμένα καθαρά και καλοφροντισμένα...κι ας λείπανε τα πολυκαταστήματα ,εκείνον τον καιρό... ετρέχαμε τα κάλαντα να πούμε...Φωτάκια δεν ανάβαμε πολλά ...γιατί κι αυτά λιγοστά και δυσεύρετα μας  ήταν...Αυτοσχέδια ήταν και τα ''τρίγωνα'' απ' τους παπούδες, που από νωρίς..μ' ολη την τέχνη τους και περισσή  αγάπη ...που το χέρι τους αυτό καθοδηγούσε...φτιαγμένα με έννοια μεράκι και στοργή...ήχους γλυκείς μα και παράξενους συχνά εγεμίζαν...την ησυχία του χωριού...και τα γαβγίσματα των σκύλων  ...που άλλες βραδιές αλύχταγαν...τώρα τα σταματούσαν....

Μες στην καρδιά μας την αγνή την παιδική...χιλιάδες τώρα δα λαμπιόνια ανάψαν...αφού σ' αυτήν τη δύστυχη την '''Ευταλού'''την μάγισσα...( και που δεν ήταν)...εδώσαμε τέτοια χαρά...
Έτσι τους λέγαν στο χωριό...σαν βλέπαν ...τους φτωχούς...και  τους ταλαίπωρους  και παραπεταμένους...

Κι έτσι εγεννήθη ο Χριστός...τον χρόνο αυτό στο σπιτικό μου...και μες στην παιδική μου την ψυχή..το φως αυτό απ' τ' αστέρι  της Βηθλέεμ....κουρνιάζει εκεί σε μια γωνιά.....όταν ξεχνώ να με φωτίζει....Πάντα μπροστά μου έρχονται και κάθονται...Παραμονή των Χριστουγέννων σαν βραδιάζει...τα μάτια αυτά τα λαμπερά... τα μάτια των παιδιών της '''Μάγισσας''' της Ευταλούς.. ..που μπόρεσαν να ονειρευτούν...μαζί με μας κι αυτά...έστω για μια στιγμή μονάχα...κι αγάπη εκατάλαβαν επιτέλους τι σημαίνει......
Πάντα εκείνη τη βραδιά...εσιγοτραγουδούσα...γιατί τα λόγια αυτά τα καταλάβαινα και πολύ με συγκινούσαν...παιδάκι τότε αθώο κι απονήρευτο...να ονειρευτώ για τη δικαιοσύνη προσπαθούσα.....

   Θα σιγοτραγουδήσω κι ας μεγάλωσα πολύ και απονήρευτη... ας έπαψα να είμαι...Μα κάπου εκείνο το '''κρυμμένο '''το παιδί...τις λίγες τις στιγμές ξυπνάει μέσα μου...με σπρώχνει ...το τραγούδι αυτό..  να αρχινήσω... Είναι που γαληνεύει την ψυχή.....την μέρα αυτή.. της προσμονής μιας '''Γέννησης'''...και ελπίδα με γεμίζει ...πως ίσως κάτι να συμβεί ...κι ο κόσμος να  αλλάξει :

Χριστούγεννα χαρά μου παιδική
μυρτιές και κάλαντα γεμάτη
και στο μικρό  καλύβι του φτωχού
και στο ψηλό τρανό παλάτι..

 Το Χριστουγεννιάτικο -Αληθινό μου Παραμύθι..
( Kείμενο -Αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,