περί φιλίας- ( για την Έλενα)

Ξέρετε κάτι?

Τους φίλους μου τους αγαπώ με αιτία και αφορμή

γιατί γυρεύω αδιάκοπα να βρω

με τι ματιά ατενίζουνε τον κόσμο αυτό που ζούμε

κι αν οι ψυχές τους γεύονται όλες τις χαρές

αν οι ψυχές γιομίζουνε αρώματα..

ως όφειλε η ζωή να τους τρατάρει..

κι αν συναντιούνται οι ματιές εις τις συντεταγμένες μας

σαν τέμνονται 

σε μίας αρμονίας τεθλασμένης οι αισθήσεις μας

τότες γροικάω πως υπάρχω..

είναι στιγμές που κλαίω για τον πόνο τους

γιατί θαρρώ στον πόνο μου πως μοιάζει..

Φίλοι που ήρθανε και χάθηκαν 

ακόμα μες στη μνήμη σεργιανούνε

παιδιά..νέοι και νέες..ονείρατα..

λουλούδια..πεταλούδες..λιβελούλες μου

όλα εγίναν φίλοι καρδιακοί..με τράνεψαν

ετράνεψα μαζί τους..

τους φίλους δεν αλλάζω ως τα πουκάμισά μου τα λευκά

δεν απαρνιέμαι τις δροσοσταλιές..το μοίρασμα χαράς..

γι' άλλα λιμάνια δε σαλπάρω εύκολα

μ' αρέσουν να 'ν δεμένα τα σχοινιά

στους γνώριμούς μου κάβους..

Μα οι καιροί αλλάζουνε..γίνομαι μέτοικος φορές

και βρίσκομαι σε άλλα λιμάνια νέα...

Έτσι σε εσυνάντησαν τα μάτια μου κι εσένα ένα πρωινό

Έλενα αγαπημένη..

Είσαι μια κόρη λυγερή..με ενσυναίσθηση βαθειά

με δίψα για ζωή και για σεργιάνι..

Κι αν εσεργιάνισα εις τα περιπατητικά λιβάδια του Αριστοτέλη

εις του  Κικέρωνα αν συνέπλευσα περί φιλίας την ρήση..

και αν σοφές ορμήνειες μου παράγγειλαν οι προπάποι μου

φιλία τι σημαίνει...........

στο ισοζύγιο της ζωής μου τώρα πια

λίγους κρατώ εις τη φαρέτρα μου..

τώρα μονάχη μου βουτώ εις το πηγάδι της σπηλιάς

βρίσκω και δοκιμάζω και μοιράζομαι

το δροσερό νεράκι της φιλίας..

 Δέντρα αειθαλή οι φίλοι μου..ανθίζουν την ψυχή!

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,