για σένα Ηλιανή μου...

<< Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν ( ''κορίτσι'').. μου αγάπη μου..>>

Έτσι θα σου ευχηθώ και σήμερα.. 
<< να μην αλλάξεις..μ' ακούς? >>
με τους υπέροχους στίχους από το αγαπημένο σου Μονόγραμμα του Ελύτη..Γιατί είσαι από μόνη σου μια ποίηση για μένανε ..από τότε  που ''ετρύπωσες'' στον κήπο της ζωής μου..ήρθες σαν τριαντάφυλλο μικρό λευκό..κι έγινες μια ''αναρριχώμενη''.. όλο χάρη.. νάζι και μυρωδάτη εκατόφυλλη τριανταφυλλιά..  σκαρφάλωσες στον τοίχο της ψυχής μου.. κόρη γλυκειά και λυγερή.......
Να τα εκατοστήσεις !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

η μάνα σου..η Σοφία σου...
..............................................................................................................
Όποιο κι αν είναι το χρώμα της αγάπης...απλώνεται..διαχέεται.. γίνεται φόντο ευτυχίας...την τραγούδησαν σε γλώσσες μύριες..πήρε μορφές κάθε φορά..μα εκείνη η μητρική αγάπη έχει  χρώμα αλλιώτικο ..μια μείξη μυστική..την έφτιαξαν οι μάγισσες..και δεν εματαδώσανε τη συνταγή αλλού...Με τα μάτια και το χρώμα της καρδιάς μου..για σένα κόρη λυγερή..άξια θυγατέρα......
η μάνα σου....

Ποιο το χρώμα της αγάπης - Λουδοβίκος των Ανωγείων 

..............................................................................................................

για ένα τραγούδι μιας ''Γοργόνας''..ας κινήσουμε - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πόσα κοχύλια αλήθεια δεν ξεβράστηκαν σε ερημωμένες Χεμωνιάτικα..ανεμοδαρμένες αμμουδιές κι ακρογιαλιές..Σηκώθηκε ψηλά ο ήλιος στο στερέωμα..τα σύννεφα για να τον κρύψουν όσο κι αν το πασχίζουνε τώρα δεν το μπορούν..Πάλι Θεέ μου πήρε απ' την αρχή..για να  Καλοκαιριάζει.. σε τούτο το αλωνάκι το μικρό.. Χέρια θα σκύψουνε..και μάτια θα διαλέξουνε κοχύλια να μαζέψουν ..σαν διψασμένα από καιρό..''θιασώτες του ονείρου''...!!! Πόσα ταξίδια απ' τα ''βαθιά'' δεν κάνανε ετούτα εδώ τα όστρακα να φτάσουν ως εδώ. 

Πόσα τραγούδια που βουίζουνε μες στο λαβύρινθο εκείνου του μπουρού..πόσα τραγούδια που ταξίδεψαν απ' τα βαθιά..μιας όμορφης Γοργόνας..που χρόνια τώρα ψάχνει στο ''βυθό''..για να βρει το δικό της ''βασιλιά''..Πόσες αλήθεια οι φορές που εκινδύνεψαν.. που δεν ''καταβροχθίσθηκαν''..καθώς είναι γνωστό..πως πάντα το μεγάλο είν' το  ψάρι που το τρώει το μικρό..και χρίζεται αρχηγός..

Τώρα ο ήλιος πάλι ανέβηκε ψηλά..θα ''κάψει'' θα φωτίσει..εκείνο εκεί που για άλλους μοιάζει ασήμαντο κοχύλι ενός βυθού..μα είν' το ασημένιο το κοχύλι μου αυτό..θα ψάξω ..ίσως για άλλη μια φορά να γελαστώ..μα εγώ επίμονα θα σκύψω και θα αφουγκραστώ. ..γιατί εκείνο το τραγούδι που μου κουβαλά..είν' της Γοργόνας μου..που χρόνια τώρα αναζητώ..στο βάθος της απουσίας μέσα μου.. εκείνο της ψυχής σου...Γιατί..είναι μαγικός ο βυθός του έρωτα..''κάθετο μακροβούτι'' ...Δεν το φοβάται το βαθύ γαλάζιο του ..μοιάζει να είν' ανεξερεύνητος..ο κόσμος εκεί κάτω..............

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

Ιχνηλατώντας τον ''αμάραντο''..εκείνον της καρδιάς μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φωτο: Φανή Ορφανίδου - η μάνα μου

Σ' ένα λεπτό ριζόχαρτο..ιχνηλατώντας τις εικόνες της μορφής και της ζωής σου..να αγγίξω προσπαθώ ..σ' εκείνη τη μορφή σου τη νεανική.. σ'εκείνη να σταθώ.. που σαν το αποτύπωμα..στάμπα ανεξίτηλη της νιότης σου και μέσα μου ..ακόμα παραμένει.. Τώρα ''βασίλεψες''..που λέμε στο χωριό..δίνεις τη μάχη σου..εκεί στο μετερίζι σου..με τον αδυσώπητο το χρόνο...μα θα 'θελα..για άλλη μια φορά ..που είσαι ακόμα εδώ ανάμεσά μας..μια ''ζωγραφιά'' από λέξεις να σου στείλω λατρεμένη μου κι εγώ..καθώς που λεν' τις μάνες όλες της Γης σήμερα τις γιορτάζουν..Θαρρείς και υπάρχει μέρα εδώ ..που τα 'χατες και να μην τις γιορτάζουνε..και πως τις εξεχνούνε και ποτές.. 

Εκείνη η λεπτή σου η φωνή..εκείνο το τραγούδι σου ..που μέσα μου ''έγραψε'' λες και ήταν και είναι σε ακριβό ''βινύλλιο''... γραμμένη ..Παιδούλα εκεί μέσα στη σάλα τη μεγάλη του σπιτιού..με τα χρωματιστά μπορντώ της εποχής πλακάκια..να αραδιάζω τον καπνό..και να χαϊδεύει τα αυτιά μου σαν μια άρια..ετούτο το υπέροχο δημοτικό..παραδοσιακό τραγούδι σου 
<< για ιδέστε τον αμάραντο..σε τι βουνό φυτρώνει καλέ>>...Τι μελωδία θεϊκή..τι όμορφη ..και τι γλυκειά η αλάθευτη  φωνή σου..

Κι εγώ ..που ήμουνα κόρη μικρή..να πλάθω μύθους στο κεφάλι μου..και να με ταξιδεύω..Να ονειρεύομαι πως κάτι ''σπάνιο''..κάτι μοναδικό..κάτι άπιαστο πως είναι ο αμάραντος..και να αγωνιώ..να θέλω να του μοιάσω..Και να φυτρώνω και στα ''δύσβατα'' στις πέτρες..στα λιθάρια..Εκεί που όλα μαραίνονται..να ''κλέβω'' λίγη απ' τη δροσιά της ''υπόγειας'' και της κρυφής μου της ''πηγής''.. να ξαναζωντανεύω...

Ύμνος της ζωής μου λες και στάθηκε αυτός...το τραγούδι σου  μάνα μου..ετούτο το τραγούδι..εκεί μέσα στον κάματο..εκεί μές στο μεράκι σου για τη  ζωή....ύμνος για μένα '' Βυζαντινός'' θαρρείς μου μοιάζει..Λίγες οι γνώσεις μου οι μουσικές..με ένα μικρό ακκορντεόν πορεύτηκα και λίγες νότες βυζαντινές απ' τη σχολή μου εδιδάξαν...Μα δασκάλα μεγάλη ήσουν μέσα μου μάνα μου...εσύ ''αγέρωχη'' χωριατοπούλα μου....μου έμαθες..με δίδαξες..να ψάχνω ..και να ακούω τις ποιοτικές τις μουσικές..και να ανεβαίνω ''σκάλες'' μέσα μου και γύρω μου και εντός μου..  Αλήθεια μάνα..να ξερες..αχ να 'μουν κοντά σου πάλι σήμερα..και να σου ψιθυρίσω στο αυτί..πόσα ..μα πόσα σου χρωστάω..

Ποτέ θαρρώ να σου ''εξοφλήσω'' το  χρέος τούτο δε θα μπορέσω σε τούτη τη ζωή όσο ζω..γιατί εσύ.. εκείνον τον αμάραντο μου φύτεψες στα στήθια..Έγινα ένα με αυτόν..κι ακόμα η δική σου η φωνή μου τραγουδάει..κάθε που ο ''αμάραντος'' πέφτει σε έτη δίσεχτα..και ανομβρία τις  ζωές μας κατακλύζει.. Πόσο μικρή η λέξη ευχαριστώ..πως να ιχνηλατήσω εγώ τόσο μικρή..τα λιβάδια απ' τους αμάραντους που εφύτεψες εντός μου ? Πάντα θα στέκεις μέσα μου αγέρωχα..ένας ''αμάραντος''...ένας αμάραντος σηματοδότης......
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 
 Ύμνος της ζωής μου αυτός...της μάνας μου το τραγούδι..εκεί μέσα στον κάματο..εκεί μες στο μεράκι της για ζωή....ύμνος για μένα '' Βυζαντινός'' θαρρείς μου μοιάζει..όσο για την κ. Γαδέδη..τι να πω...πλούσιο βιογραφικό..απέραντα ονόματα συνεργασίας της..ως σολίστας στο φλάουτο..στις μεγαλύτερες ορχήστρες..συνεργάστηκε με το Χατζιδάκι..εντός και εκτός συνόρων..μια σεμνή..ταπεινή..χωρίς κραυγές..χωρίς φανφάρες.. αξία στη μουσική..ρυθμός σοβαρός..και γνήσια φωνή.   
Μια μουσική αλλιώτικη..μια μουσική και ''όργανα'' ..αυτό το σόλο φλάουτο.. που τόσο μοναδικά παίζει η σοβαρή αυτή κυρία της μουσικής..που  σε ανασταίνει.!!!... και που όλα αυτά.. μαζί με την αφτιασίδωτη λυρική της φωνή σε ανεβάζουν στα ουράνια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ κ. Γαδέδη !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παραδοσιακό - ΓΙΑ ΙΔΕΣΤΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ - Στέλλα Γαδέδη

............................................................................................................ 

Ρούχο ''στενό'' το διαφορετικό..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ρούχο στενό το διαφορετικό..αφόρητος '' κορσές''
δεν το αντέχει η ''λιγοστή'' ψυχή..δεν το μπορεί..
δεν το σηκώνει το ''πολύ'' και το ξεχωριστό 
του αλλουνού ..ο νους και ο λογισμός μας..

Εγκλωβισμένοι στης ψυχής μας τη στενότητα 
και του εγωισμού στην ''αλυσίδα'' μας του νου..
δε θεωρούμε άξιο..και έντιμο..μεγάλο και σπουδαίο και τρανό..
μικρό και αδιάφορο το λογαριάζουμε..
 και λίγο και ανούσιο..ό,τι δεν μας αγγίζει..
ό,τι ακατόρθωτο μοιάζει και άπιαστο..απ' το ''μικρό'' μας εαυτό ..

Φοβίζει το '' ανώτερο''..φοβίζει το ακατόρθωτο στα μέτρα μας..η διαφορετικότητα..αγωνία του μυαλού μας φοβική..
διοχετεύει ''ρεύματα''  κακίας και ασπλαχνίας  στην ψυχή..
κρεμάει μ' ευκολία στο ''τσιγκέλι''..''το''.. βάρος που δεν αντέχει.....
Το λέγανε απλά και ήσυχα και λογικά..ακόμα και οι παπούδες μας..ακόμα κι οι γονιοί μας πως:
<< όσα δε φτάνει η αλεπού..τα κάνει κρεμαστάρια >>..

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...στο λεβέντη μου........

                                                
Πάρε το ύπνε το παιδί, Κι άμε το στα περβόλια 
Γέμισε τα στηθάκια του, Γαρύφαλλα και ρόδα 
Κοιμήσου εσύ μωράκι μου, Σε κούνια καρυδένια 
Σε ρουχαλάκια κεντητά, Και μαργαριταρένια. 
Κοιμήσου με τη ζάχαρη, Κοιμήσου με το μέλι 
Και νίψου με το ανθόνερο, Που νίβονται οι άγγελοι
............................................................................................................. 

Κι αν την ψυχή σου ''άγγιξε'' κι αν την ''απαλοχάϊδεψε'' ένα νανούρισμα γαλήνιο της μάνας σου..φύλαγέ το σαν αποσκευή...το κακό όσο κι αν σε ''κυνηγά'' να μη μπορεί να σ' έβρει..

Γιατί στης μάνας την ψυχή..πάντα ένα νανούρισμα..ένα μικρό παιδί θα στέκεις ''φυτρωμένο'' εκεί..και θα σε συνοδεύει...όσο μεγάλος κι  αν γενείς..όσο κι αν διαβαίνουνε  τα χρόνια.... 
Ένα ατέλειωτο νανούρισμα..μια ατέλειωτη ευχή...για το καλό σου.. 

η μάνα σου Σοφία....
..............................................................................................................

Με την υπέροχη..γαλήνια φωνή της Αλεξίας Χρυσομάλλη..μιας ταλαντούχας..σπουδαγμένης στη Βυζαντινή μουσική..μιας κοπέλλας νέας.. που ψάχνει τις μουσικές του κόσμου..όπως δηλώνει και η ίδια..και με το υπέροχο ..πάντα προσεγμένο βίντεο του κ. Βιδάκη..που η αισθητική του στις εικόνες μαγεύει..''σιγοτραγουδείστε στα αγαπημένα σας''........
.............................................................................................................

απογεύματα που ''χάθηκαν''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Είναι δρομάκια και γωνιές στην πόλη μου..και στο μικρό χωριό μου..που λες κι ο χρόνος εσταμάτησε εκεί από καιρό..Ζωγράφισε κατέγραψε την ομορφιά που μπόρεσε..σε ένα κάδρο να χωρέσει..να φυλάξει..Κίτρινο λέν' πως είν' το χρώμα αυτό της Άνοιξης..κίτρινο και το χρώμα του Μαγιού..Γιόμισε η ψυχή μου..απ' τις ναζιάρες..τις ευαίσθητες μιμόζες του..τις όμορφες γαζίες του.. δρόμου.. που μοιάζει απ' των παραμυθιών.. πως είν' απ' τις σελίδες κρατημένος...

Αράδιαζαν σαν έρχονταν τ' απόβραδο.. τα καρεκλάκια τους έξω απ' το πλατύσκαλο εκείνου του μικρού ..διθέσιου σχολειού..τόπος συνάντησης των γυναικών..όπως πηγαίνουνε στα καφενεία οι άντρες...Γριες ..μεσόκοπες και νιες..σε έναν τόπο συνάντησης καθημερινά..μετά απ' τον κάματο μιας δύσκολης όπως λογίζεται και είναι..η μέρα στα χωριά...Κυρτές με το μπαστούνι τους..μα απουσία δεν κατείχαν τι θα πει Χειμώνα - Καλοκαίρι..αν και μεγάλες οι διαδρομές που εδρασκέλιζαν ..στο καθημερινά αφρισμένο το ποτάμι της ζωής..παρούσες πάντα να διηγηθούν εκείνα τα αναμνηστικά..της σύντομης ..μα τόσο πλήρους πια.. της βασανισμένης της ζωής τους..

Της Κυριακής τα απογεύματα ήταν ξεχωριστά..γιατί πάντα από παλιά ..ανέκαθεν η Κυριακή ήταν και είναι σκόλη..Δεν είχε προκοπή ελέγανε ο ζευγάς...που στο χωράφι ..στη δουλειά..εκίναγε τη μέρα του να πάει να περάσει..Ήταν ''απάγκιο'' εκείνη η μεριά κι είχε και μια αίθουσα των γυναικών που ήταν του συλλόγου.. Λουσμένοι..καθαροί..ντυμένοι με τα φτωχικά..μα καθαρά..και τόσο φροντισμένα από τα χέρια γυναικών φορέματα και αντρίκιες φορεσιές..πλησίαζαν να ενωθούν..στης επικοινωνίας το πεζούλι.. στο τραπέζι...

Γρανάζι οι ίδιοι οι άνθρωποι..ένας μοχλός ασκούριαστος..κόντρα πάντα στους δύσκολους καιρούς..με πείσμα τη ζωή κωπηλατούσαν. Λόγια που γράφονταν πολλά σε κείνα τα σκαλάκια του σχολειού.. μα και στου καφενείου τα μικρά τα σιδερένια τραπεζάκια .. Κουτσομπολιά..αληθινές συχνά ιστορίες αδιήγητες..όλα μα όλα για σκοπό..καλό σκοπό ή και κακό...όλα στην επικοινωνία...Ήταν κοντά οι άνθρωποι εκείνον τον καιρό.. ανάσες ζωντανές τριγύρω τους..κομμένες και ραμμένες για τα μέτρα τα δικά τους..αρώματα που κράταγαν μέχρι το τέλος της διαδρομής..αποτυπωμένα συναισθήματα ανεκτίμητα...στον αέρα να πλανώνται του χωριού..

Μια οικογένεια θαρρείς πως έμοιαζε..με τα καλά και τα κακά που κουβαλάνε οι ανθρώποι...Τώρα οι γειτονιές αλλάξαν χρώματα .. αλλάξανε και οι ιστορίες των ανθρώπων..Δεν τρέχουνε γύρω- γύρω τα παιδιά..κρυφτούλι για να παίξουνε.. φοβούνται πια τις γειτονιές.. φοβούνται τις αλάνες..Όχι όταν είναι Χεμωνιά..ούτε όταν είναι  Άνοιξη..Φθινόπωρο και ωραίο Καλοκαίρι..είναι που το ποτάμι αλλιώς κυλά...είναι που επλημμύρισε ο φόβος τους μεγάλους..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά και πάντοτε..πάντα θα ρίχνουν σπόρους ακόμα και μες στη Χειμωνιά..σε κείνα εκεί τα '' ξέμπαρκα'' σπουργίτια..πάντα θα αναζητούν τις Άνοιξες ..εκείνες της καρδιάς..πάντα θα βρίσκουν μια ''αφορμή'' να παίζουνε..όλες τις εποχές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

«Ο Μάης με τα στεφάνια, ο αστεφάνωτος»

Φέτος τον είδα να έρχεται μ’ ένα μόνιππο στολισμένο με τριαντάφυλλα. Αυτός πατούσε σε μια πολύχρωμη κουρελού από μαργαρίτες, βιολέτες και κρινάκια του αγρού. Ήταν κεφάτος και τραγουδούσε:

Μοσχοβολά η αγράμπελη, το πρίνο σπαρταρίζει
κρυμμένο μέσα στα κλαδιά το λέει γλυκά τ’ αηδόνι.

Στο καπέλο του ανέμιζαν παπαρούνες και από τη ζώνη του κρέμονταν κατακόκκινα κεράσια.
– Γεια σου, Κερασάρη! του φώναξε ένας περαστικός. Κι ένας Κύπριος του είπε:
– Γεια σου, Μάη μου Πεντεφά μου!  

Ο Μάης Πεντεφάς; Τι όνομα ήταν αυτό; Πρώτη φορά το άκουγα. Κι όμως... επειδή έχουν μεγάλη διάρκεια οι μέρες του, οι Κύπριοι πεινάνε και ξαναπεινάνε και τρώνε πέντε φορές τη μέρα (πέντε-φας).  

Το μόνιππο ήταν γεμάτο στεφάνια, να φάνε κι οι κότες! Αφού τα έχει μπόλικα τα λουλούδια ο Καλομηνάς, ο Μάης απ’ όπου περάσει κρεμάει κι ένα. Πρωτομαγιά, κρέμασε στεφάνια στις πόρτες και τα μπαλκόνια των σπιτιών. Μοίρασε στεφάνια στους «εργαζόμενους», έτσι το είπε, γιατί η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή της δουλειάς. Μοίρασε κι ένα σωρό λουλουδένια στεφανάκια στη γιορτή της μητέρας κι έστειλε άλλα τόσα στις Έλενες και τους Κωστήδες στη γιορτή τους. Λουλούδια να δουν τα μάτια σου! 

  Λένε πως ο Μάης... μαγεύει. Το λέει και το όνομά του. 
Κι ένα περίεργο πράγμα.Ενώ τους στεφανώνει όλους, ο ίδιος μένει << αστεφάνωτος>>.
Δηλαδή δε θέλει να παντρευτεί, θέλει να μείνει εργένης.Λένε πως πρώτη και καλύτερη η Άνοιξη ζητά να τον πάρει άντρα της κι αυτός αρνείται.Είναι αμετάπειστος.Γι αυτό και πολλοί αποφεύγουν το μαγιάτικο γάμο.Δε φέρνει ..λέει γούρι κι ευτυχία.Εμείς όμως που δεν τα πολυπιστεύουμε όλα αυτά, λέμε άντε και << καλά>>.

Αγγελική Βαρελά, «Ο Μάης με τα στεφάνια, ο αστεφάνωτος», περ. Το ρόδι 

...............................................................................................................

Η Αγγελική Βαρελλά..είναι μια ταλαντούχα..εκλεκτή συγγραφέας..γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη...έγραψε λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους ..με τον μαγευτικό και γοητευτικό τρόπο που αγγίζει ένα παιδί και έναν έφηβο..και τον κάνει να αγαπήσει το καλό βιβλίο..Τη ''γνώρισα'' μέσα από το όμορφο..σπουδαίο βιβλίο της << Καλημέρα ,Ελπίδα >.. και όχι μόνο και την αγάπησα μαζί με τους μαθητές μου..Ξεχωριστή γραφή..σαν γάργαρο νερό..Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το ''παιδικό περιοδικό'' 
<< Ρόδι >>..εξ ού και το παραπάνω απόσπασμα..
η φίλη σας Σοφία.. 
............................................................................................................ 

<< Ωραίοι Έλληνες >>. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

                       Μελοποίηση- Αθανάσιος Σίμογλου.
.............................................................................................................

Όχι..δεν χάνω εγώ τα φύλλα της ψυχής μου..δεν τα χάνω..ούτε τα σκορπώ.. Κλειδώνω..βάζω κλειδαριές στο λίγο και στο ''εύπεπτο''.. ανοίγω τα πορτοπαράθυρα ..εκείνα της καρδιάς..να μπει άπλετα μέσα το φως..να με φωτίσει..να με λούσει απ' την αρχή..να βαπτιστώ με την ομορφιά..τον κόσμο αυτό τον όμορφο ..που χρόνια τώρα κυνηγώ..σαν πήρα το κατόπι του..τουβλάκι - τουβλάκι να τον χτίσω προσπαθώ..να τον χορτάσω..να τον δω... 

Λατρεύω το ωραίο και το αληθινό..και  σέβομαι .. απλά και ταπεινά..σκύβω επάνω στις ''όμορφες'' και τις ευγενικές ψυχές..  που με τα έργα τους μου ψιθυρίζουνε στο αυτί..το φως..την ομορφιά..Είναι απίθανες..και μαγικές οι στιγμές..σαν ''πέφτω'' απάνω σε ζωές..και σκύψω  για να ''μυριστώ'' τα άνθια που τα κρύβουνε..και απλόχερα τα δίνουνε σε μας..

Έτσι ''επεσα'' κι απάνω σε μια όμορφη ζωή...αυτή του κ. Σίμογλου..τόσο απλά..μιας Κυριακής ήτανε εκπομπή tv..  μιλούσε και για τη ''Διασπορά''...και έμεινα άφωνη να την κοιτώ...με εκαθήλωσε..με συνεπήρε...Ναι ..ναι με συνεπήρε..ετούτη η προσπάθεια..μονολογούσα μοναχή και φωναχτά..<< Ωραίοι Έλληνες >>...πόσο ωραίοι είστε...Γιατρός ετούτος ο Θρακιώτης άνθρωπος..από το Διδυμότειχο..χωρίς ονόματα να είναι λαμπερά οι γονείς του...γεννήθηκε στην κόχη τούτη την ακριτική..ήτανε λέει το 1954..μα τον εγεννήσανε  και του ''φυτέψανε'' το τάλαντο της αναζήτησης του ωραίου και τρανού...

Όχι δε ''χώραγε'' σε μια λευκή ιατρική ποδιά..κάτι του εψιθύριζε να ''βγει'' και να ''πετάξει'' από αυτήν...Πάθος από μικρός είχε στη μουσική..από παιδί ξεκίνησε ..από μια Φιλαρμονική..μα το σαράκι τον κατέτρωγε...και ήρθε η ώρα η μεγάλη ..η αναπάντεχη ..να γράψει..να συνθέσει μια σπουδαία μουσική...Εμελοποίησε την ποίηση..εκείνη τη βαθυστόχαστη..του ποιητή μας του Καβάφη..

''Μοίρασε'' και μοιράζει τον πολιτισμό πιο πέρα από τα σύνορα της χώρας μας..την  τραγουδήσανε την ποίηση του Καβάφη και στη γερμανική...Νιώθεις ξεχωριστά..μοναδικά..όταν η τέχνη μας ''ψηλώνει''..Τα πάντα μέσα στη μικρή μας τη ζωή..είναι απλά θέμα παιδείας..Και η εκλεπτυσμένη..η ποιοτική η μουσική πάντα μαγεύει και μας ταξιδεύει..Και τα ''ταξίδια του νου..τα ακριβότερα ταξίδια'' λέω και μονολογώ κάθε φορά που έρχεται η μουσική για να με συνεπάρει...Μια τέτοια είναι η μουσική του κ. Σίμογλου...

Συμμετείχαν:

• Η Διεθνής Χορωδία του Εθνικού Θεάτρου της Στουτγάρδης (Internationale Chor der Staatstheater Stuttgart).
• Florian Ash  απήγγειλε  τα ποιήματα στα γερμανικά.
•  Η ορχήστρα “Orpheus Kammerorchester Wien” εκτέλεσε το έργο του Έλληνα συνθέτη, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Κωνσταντίνου Διμινάκη.

Ευγενικές φιγούρες ..άνθρωποι που ψάχνουνε..το παραπέρα..το μαγευτικό..κι ας είν' μικρή η χώρα μου..κι ας μην προβάλλει ανάλογα τα ''άξια'' παιδιά της..Μα ας είναι...υπάρχουν εκεί έξω ωραίοι και σπουδαίοι Έλληνες..που τον πολιτισμό μας μεταδίδουν.. Εδιάλεξα σήμερα εδώ για σας..ένα ποίημα που εμένα με αγγίζει  ιδιαίτερα..καθώς ..όσες φορές και να το διάβασα.. εκούναγα με κατάφαση πάντα και το κεφάλι... 
<< το μεγάλο ναι..ή το μεγάλο όχι >>..σαν θα ρθει η ώρα για να πεις..με την εξαίσια φωνή και παρουσία της μεγάλης σοπράνο..Σόνιας Θεοδωρίδου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................
................................................................

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ. ΚΑΒΆΦΗς...
.............................................................................................................

μια μαντινάδα ...

Με του Μαγιού τσί μυρωδιές ,
Τα κόκκινα κεράσια ,
Για δέστε πως χορεύουνε ,
Τσ' Ελλάδας τα κοράσια(κοπελιές).

Δημοσθένης Σηφακάκις. 

 Ευχαριστώ Δήμο και για τα ολόφρεσκα άνθια !!!
η φίλη σου Σοφία.....

.................................................................................................................

αρχέγονη η αναζήτηση της μιας Πρωτομαγιάς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

W.Waterhouse 1912

Αρχέγονη η αναζήτηση.. για την κατάκτηση των πόθων μας..της ευτυχίας..της γαλήνης της εσωτερικής μας την κατάκτηση..καθώς στον ''οργασμό'' της φύσης..και στην ανα- γέννηση τη  γύρω μας.. τα ''όπλα'' μας μικρά.. Πόσα λουλούδια αλήθεια δεν κοπήκανε από χέρια άγρια..πόσα δεν εποδοπατήθηκαν.. μα τίποτα θαρρώ.. δε μοιάζει χαμένο πως επήγε πια..καθώς εγίνανε ''στεφάνια'' μιας Πρωτομαγιάς .. ..ελπίδα να σκορπούν.. και ξεραμένα εκεί να μένουνε..''σημεία αναφοράς''..

Καλείσαι βιαστικά λοιπόν  απ' την αρχή..  ξυπνώντας απ' το ''ληθαργο'' του άγριου Χειμώνα σου .. καλείσαι για να ταυτιστείς..να γίνεις μέρος της κι εσύ αν μπορείς.. σήμερα.. που η φύση ''βάλθηκε'' να βάλει τα ''καλά'' της..σήμερα που εβάλθηκε.. στεφάνια μέσα σου και γύρω σου να πλέξει.. 

Και μη θαρρείς πως είν' γιορτή μονάχα.. ένα ''τραγούδι'' για να πεις..είναι το βάρος τόσης ομορφιάς..της ομορφιάς.. που υπόσχεσαι για άλλη μια φορά.. πως θα την καταχτήσεις και θα αντέξεις..θα την αντέξεις και θα πολεμήσεις για αυτήν..για ένα κόσμο δίκαιο..που στα μπαλκόνια να ονειρεύεται τα λούλουδα μιας Άνοιξης..και μιας Πρωτομαγιάς...

Με λυρισμό στο κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Και με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.. για την έννοια της Πρωτομαγιάς..και τους αγώνες των εργατών ανάμεσα στους αιώνες..
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !!! 

χτίστες

Τραγουδάνε οι χτίστες.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.

Είναι μια υπόθεση

κάπως πιο δύσκολη.

Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,

λαμποκοπάει,

μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,

εκεί 'ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,

τα χέρια που ματώνουν.

Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,

πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,

μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,

κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ' έφοδο τον ουρανό κυριεύει,

ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.

Στο πρώτο κιόλας πάτωμα

αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,

και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά

τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι...

Ναζίμ Χικμέτ (μετάφρ. Γιάννη Ρίτσου)
........................................................................................

μια μαντινάδα σου 'στειλα....

Photos: Vivienne Mok

Χίλια σου στέλνω γιασεμιά,
απ' τση καρδιάς τ αλώνια,
ν' ανθεις μαζί μ'αυτα κι εσύ,
όσο περνούν τα χρόνια,
να γράφεις και να σκέφτεσαι σοφά κ'αληθεινα,
ν'ανατρανιζεις τσι ψυχές του κόσμου ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ. 🌹 ☺ 🌹☺️🌹☺️🌹☺️🌹

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΆ!!! ☺
Με Αγάπη ο φίλος σου 
 Δημοσθένης Σηφακάκις. 
..................................................................................................................................................................

μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..που φύτεψε τα άνθια στην ψυχή μου..τα φύλαξα καλά..κλειστά τα άνθια του..μη τα φυσήξει ο βοριάς..ήλιος μη τα μαράνει..Ήταν εκείνες οι  στιγμές στο χρονικό ενός έρωτα..που έρχονταν  φρέσκα κομμένα άνθια το πρωί στην πόρτα μου.. καθώς και στα πορτοπαράθυρα εκείνα της ψυχής μου....Άνθια ερχότανε και αποβραδίς..  μοσχοβολιές και λούλουδα ..την κάμαρα του νου μου να ποτίσουν... 

Μα πέρασαν χρόνοι πολλοί..κι αλλάξαν χρώμα και τα λούλουδα...ο χρόνος φθείρει .. κιτρινίζει  τις σελίδες..εξατμίζονται τα αρώματα.. και αχνά μοσχοβολούν.. μένει εκεί μονάχα το άρωμα..το άρωμα που ήταν ακριβό και πότισε το δέρμα μου..μα πια έπαψε κι αυτό  από καιρό αγάπη να θυμίζει...

Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..έρωτα.. που δεν τα κατάφερε ψηλά να διαχέεται..ψηλά για να ''πετάξει''..Να της πιάσει το χέρι της ψυχής..περίπατο σε αιθέρες να τη βγάλει..Το καταλάβαινα όταν με στένευε η ψυχή..το καταλάβαινα πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε.. είναι και κάποιοι που ξεθωριασμένοι περπατούν..πριν καν στο κάδρο της ζωής μας θέση τολμήσουν για να πάρουν..Χλωμές και οι νερομπογιές  αυτές.. δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη..λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..που στερεώνει και τα χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

Είναι ευαίσθητες οι ζωγραφιές..σαν ονομάζονται αυτές ''ακουαρέλες''.. την τέχνη δεν την εκατέχουνε πολλοί..θέλει χέρι ειδικό..αγάπες για να σχεδιάσουνε ..να μοιάζουνε σαν να 'ναι ζωγραφιές..μέσα σε κάδρα ξεχασμένα από παλιά..σε υπόγεια και σκοτεινά ..σε ράφια που ακόμα τα φωτίζουνε..λίγες αχνές..μα χαραμάδες.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

οι ήρωές μου..''σελιδοδείχτες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πόσο πολύ τους ένιωθα..πόσο πολύ με αγγίζαν................
Μικρές-μικρές.. στιγμούλες μοιάζανε ''απρόσεχτες'' που μου γεμίζανε ''κουκίδες'' το φουστάνι της ψυχής μου...
Ναι..ναι..ήταν εκείνοι οι ''δικοί'' μου άνθρωποι..οι άνθρωποι της καρδιάς μου...Μα .. θα θαρρούν πολλοί πως λέω για τους συγγενείς...όχι ..όχι..δε μιλώ μοναχά γι αυτούς.. για κείνους τους αγαπημένους μου μιλώ .. τους διαλεχτούς..που άθελά τους και ερήμην τους..βάλθήκανε να συγγενεύουνε με τη δική μου την καρδιά...

Έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν.. Με ''παίρνουνε''μαζί τους απ' την καθημερινότητα..που έτσι κι αλλιώς είναι πεζή..αφόρητα πεζή στιγμές- στιγμές..γι αυτό και τους αγάπησα..τους επινόησα συχνά τους ''ήρωές'' μου..καθώς προσπάθησα να ζώ ανάμεσα σ' αυτούς και στους πραγματικούς ανθρώπους..

Ξύπνα μου γνέφουν..''φεγγαρόλουστη'' να νιώσεις..να γενείς.. ξύπνα..να γίνεις για άλλη μια φορά..να γίνεις κόρη της Σελήνης.. να ονειρευτείς.. μη φοβηθείς...μαζί ..παρέα αντάμα εκεί στα σκοτεινά...μαζί θα περπατάμε...Γεμίζουνε το βλέμμα μου.. κλέβουνε το θολό το δάκρυ μου...στο μάγουλο με αγγίζουνε.. αέρας μοιάζει ουράνιος..το χάδι των ματιών τους.. Νύχτες ατέλειωτες ''μοναχικές'' μαζί σας εταξίδεψα ..μέσα από τα ταξίδια μου με τις σελίδες των βιβλίων σας..με ανεβάσατε στους ουρανούς  ..κι ύστερα πάλι απρόσμενα με φέρατε στη Γη..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..πάντα θα με λυγίζει...Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή.. απαλή..προσεχτική..μη και τους ''τσαλακώσω''..είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..και γίνεται ευάλωτη...δε θέλω τις ''κουκίδες'' που ζωγράφισαν επάνω στο φουστάνι μου...μη και τις ξεθωριάσω.. Οι ''ήρωές'' μου οι μοναδικοί..οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..μα και οι τσαλακωμένοι..εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..κι από 'ναν όχλο ολάκερο..και συντροφιά ποιοτική..τα βράδια μου  κρατούσαν..λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..στο έναστρο στερέωμα.. ''πυγολαμπίδες'' να φωτίζουνε..οι ''σελιδοδείχτες'' μου των ωραίων ιδεών..να παραμένουν της ψυχής μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

θα το ''γευτώ''.. το χρώμα των ανθών σας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος..ναι..πάντα τέτοιο καιρό δεν το ξεχνούν..κι ανθίζουνε οι κερασιές έξω εκεί σιμά..στον ''οργασμό'' της φύσης ..Μα..να.. δεν ξέρω αν τα μάτια της ψυχής..της δικής μας της ψυχής..θα καταφέρουνε και φέτος να τις δούνε ανθισμένες. Όμορφο χρώμα που 'χουνε οι ''αφιλότιμες'' έλεγε και ξανάλεγε ο πατέρας μου..Σε ησυχία δεν αφήνουνε του άνθρωπου το νου.. έρχονται εκεί κάθε φορά απροσκάλεστες..και μας ''ανακατώνουν'' ...Κι είναι γύρω οι καιροί παράξενοι .. σκορπίσανε ανάμεσα στα χρώματα.. στην Άνοιξη..εκείνα εκεί τα γκρίζα που θαρρείς..διόλου δεν της ταιριάζουν..Επίμονες κι αυτές οι κερασιές.. πάλι μες στα λιβάδια τους..από το χέρι θα με φέρουν..

Μα..θέλω..δεν το αρνήθηκα ποτέ αυτό το΄''μαγικό'' τους ροζ..που την ψυχή μου σαν το πέπλο το απαλό..ψάχνω για να τυλίξω...Τι κι αν περάσαν οι Άνοιξες οι βιαστικές..έρχονται πάντοτε καινούριες να με βρούνε..Ανοίγω τα πορτοπαράθυρα.. ανοίγω την ψυχή μου.. δε μου ταιριάζουνε τα γκρίζα χρώματα.. πάντα παλέτες έψαχνα με παλ και την ψυχή μου να τη βάψω.. αυτή είναι η δύναμή μου..συνειδητοποιώντας το εφήμερο..να ψάχνω της ζωής μου τη ροή..''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..το παίρνω παραμάσκαλα και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..Δε θλίβομαι σαν αναλογιστώ..πόσο φευγαλέα θα ''γευτώ'' το ροζ το χρώμα των ανθών σας...άραγε δεν είναι αρκετό..ένα χαμόγελο..ένας λυγμός .. ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο στα μέσα μου..κάτω απ' τις ανθισμένες κερασιές μου?

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα μπροστά τους να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια..μα εγώ διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..που την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..τα άνθια σας δροσερά να τα φυλάξω..να γίνομαι ''πεταλούδα'' όταν χρειαστεί..το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..την ευτυχία στο φως σας να αναζητώ....κι όχι στο σκότος κουκουλιού.. μαραζωμένη κάμπια..Τι κι αν με λέν' ουτοπική..εγώ θα βρω το χώμα στην καρδιά..τα άνθια σας να φυτέψω..θα καρτερώ για να καρπίσουνε.. των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..Τι νόημα θα είχε άλλωστε η ζωή..αν ξεραμένα μέσα μου  τα έβρισκα ένα πρωί..της κερασιάς τα άνθια ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''φυσάει'' ναι..στα σταυροδρόμια του κόσμου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Καμύλ Πισαρό- Γάλλος ζωγράφος 1830- 1903

Στις μέρες μας πλήθυνε το κακό και οι ''ανέμοι'' δε φυσούν απλά μονάχα..λυσσομανούν και παρασέρνουνε στο διάβα τους..ψυχές ..λαούς..χαρές ..ζωές.. που μοιάζουνε τιμή πια να μην έχουν.. Κοιτάζω γύρω μου..μέσα στη χώρα μου..κοιτώ τους γυρολόγους γύρω μου..μα και τους πεινασμένους...Σφίγγεται το ''στομάχι'' μου από την μεγάλη ανατροπή..που τις ζωές τις καταστρέφει..Στρέφω παραδίπλα και το βλέμμα μου..και βλέπω να ξεβράζει η θάλασσα ψυχές κατεστραμμένες...

Και ναι..φυσάει.. λυσσομανάει ο ''άνεμος'' εκεί παντού.. που η ειρήνη χάθηκε..φυσάει αδυσώπητα στα σταυροδρόμια του πολέμου..Δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής..τότε που με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ?

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..ξεφύγανε από παντού..από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..και ''ορμήσανε'' στις πόλεις στα στενά..σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα απ' τους μασκαράδες που κρατούν..τις τύχες όλου του κόσμου..

Έπαψαν να μου αρέσουνε οι δυνατοί οι άνεμοι..μεγάλωσα και πεθύμησα..ένα αεράκι μαλακό..και ούριο..ένα αεράκι.. που να κουβαλάει μέσα του..φροντίδα για τον άνθρωπο..και ειρήνη για να ζει...Δεν τις αντέχω πλέον τις εικόνες των ''νεκρών'' μα και των ζωντανών νεκρών..που τα χέρια απελπισίας μου απλώνουν .. Πλήθος.. που σαν ποτάμι που κυλά..τα απλωμένα  χέρια.. Φυσάει..ναι..μα λέω ..δε μπορεί..φυσάει και ιδέες..και αφυπνίζει συνειδήσεις και το νου..δε γίνεται ..δεν του επιτρέπεται ..σε αποκαϊδια του ανθρώπου..  δεν του πρέπει για να ζει...
 
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

μάθημα 1.. ''Η Κοκορόμυαλη'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταξίδευα μονάχη μου.. από μικρή δεν καταλάβαινα..ποτέ μου δεν μπορούσα να τα εξηγήσω εκείνα τα παιδιά..που θέλανε να μοιάζουνε παντί τω τρόπω σαν ξεχωριστά.. χωρίς ποτέ κάτι ξεχωριστό να φέρουν..Περιπλανιόμουν πάντα μοναχή μες στους δικούς μου τους Παράδεισους..εκείνους τους φτωχούς.. που καταλάβαινα..που τους κατανοούσα..Κάθε που εσουρούπωνε και βράδιαζε..στη μικρή παλέτα της άγουρης ακόμα μου ζωής..ξεχώριζα τα χρώματα τα μύρια αυτά τα παρδαλά..από κείνο το λευκό...Κι ύστερα κάθε που γινόταν σύναξη τις Κυριακές και τις γιορτές.. τις καθημερινές..και κάθε που γινόταν ''μάζωξη'' σε κείνο το κοτέτσι..φίλων κοτέτσι ελογίζετο..τυχαία επεριδιάβαινα κι από τα κακαρίσματα..έσκυψα μέσα για να δω.. επροσπαθούσα να κατανοήσω και να κατανοηθώ..λέξεις ..και εμπειρίες ..και γνώσεις όσες μπορούσα να μαζέψω..

Μα έρχονταν εκείνη η φαντασιόπληκτη που νόμιζε...ούτε και που θυμάμαι πια και το όνομά της.. που νόμιζε..φαντάζονταν..θαρρούσε ..πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..και άλλαζε τους ρόλους της..και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη'' ..πότε με λοφίο για την ποίηση..πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..σε κοτέτσι ανοήτων και ''συνομωτών'' .. ..παρατρεχάμενων που έμοιαζε   κοτέτσι..και...έβαζε λέξεις κραυγαλέες και βαρύγδουπες.. ''ύψωνε'' τη φωνή της.. της είπανε πως ποίηση να γράφεις.. είναι και το υπέρτατο αγαθό...και αλήθεια είναι αυτό..μα ποίηση και ύμνους για την ίδια τη ζωή..όχι άναρθρες κραυγές..μες σε ''κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..μα και πουλάδων πεινασμένων...

Αυτή συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.. έχανε τον ειρμό της και τις λέξεις της μιλούσε ακαταλαβίστικα.. θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...Και τώρα που μεγάλωσα πολύ..πάλι την ''εσυνάντησα'' εκείνη την ανόητη..που μου λεγε πως τη βαφτίσανε ..μονάχη της βαφτίστηκε..ποιήτρια του ''κοτετσιού''..και πολύ εγέλασα απέξω σαν επέρασα από εκείνο το κοτέτσι...Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''..οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους..τους βαραίνει...

Πόσο δεν άλλαξε στα τόσα που περάσαν χρόνια !!! Άλλοτε έμοιαζε με κύκνο που βγαζε το κύκνειο το άσμα του..κι άλλοτε παπαγάλος.. Τι κρίμα που 'χανε το μέτρο από τα μικράτα της..τι κρίμα που δεν μάζευε χαμόγελα ζωής..μα εσυσσώρευε χάρτινα και φτηνά χειροκροτήματα..που εκτεθειμένη την ψυχή τα βράδια την αφήναν...Την ήβρα πάλι εφέτος μέσα εκεί...να ''κακαρίζει'' ασυνάρτητα..έμοιαζε σαν κοτόπουλο να είν' ξεπουπουλιασμένο.. 

Ήθελε Θεέ μου ..πόσα ήθελε..ετούτη η ''κοκορόμυαλη''..μα τα φτερά της λείπαν..ποτέ δε θέλησε στη Γη να περπατεί..της φαίνονταν μικρό...<< Μην κλαις μικρή μου ''κοκορόμυαλη''που δεν εγεννήθης γλάρος να πετάς στις ανοιχτές τις θάλασσες..κανείς δε σου ψιθύρισε ποτές..πως και οι κότες είναι απαραίτητες..αυγά για γεννούν.. μες στα κοτέτσια εκεί τα συνετά και ''καρπερά''..και είναι χρήσιμες κι ας έχουνε κοντά και τα φτερά..? >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

«Όταν ο ήλιος…»

Διαβάζοντας το βιβλίο «Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή, στεκόμαστε λίγο περισσότερο στο κεφάλαιο με τίτλο «Η φιλία»: 

 «Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκι της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».

Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε».

«Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή -απόσπασμα

......................................................................................................

 Αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή και η καταξιωμένη συγγραφέας καταπιάνεται με μια σκοτεινή εποχή της ελληνικής ιστορίας (την Κατοχή), όπου ο καθένας πασχίζει να βρει έναν τρόπο για να επιβιώσει και είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε όλα τα μέσα, δίχως όμως να ξεχνά ποτέ την ανάγκη για ελευθερία. Και μέσα σ’ αυτή τη φρίκη, τα παιδιά. Η Ζωή θα μεγαλώσει στη φρίκη της πείνας, θα ελπίσει όταν οι μεγάλοι θα πάρουν τα όπλα να αποτινάξουν τον ζυγό, θα κλάψει, θα θελήσει –παιδί δεν είναι;– να χαρεί. Γύρω της ένας κόσμος παράξενος, σκληρός, ανάλγητος, που τρέχει να γλιτώσει, που τρέχει να βρει ένα κομμάτι ψωμί, οι εκτελέσεις, η αισιοδοξία πως όλα θα τελειώσουν… Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα υποφέρει, θα γνωρίσει την ελπίδα, θα ζήσει μ’ αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του κακού. Κι όταν έρθει, τότε θα μετρήσει τις πληγές και θα προχωρήσει.

Αλήθεια..πόσο μοιάζουν πάντα οι εποχές...Το σκηνικό του ''πολέμου''  είναι διαφορετικό...μα οι καταστάσεις πάντα ίδιες σε περιόδους πολέμων και κρίσεων..η πείνα παρούσα..και η αλληλεγγύη ζητά όσο ποτέ άλλοτε να 'ναι παρούσα...Πόσο διαχρονική ..πόσο σοφή..η Ζωρζ Σαρή..μια κυρία που γνώρισα στο 48 Δημοτικό Σχολείο Πατρών..όταν την καλέσαμε να μιλήσει για το βιβλίο...μια πραγματική κυρία..και σπουδαία συγγραφέας..
η φίλη σας Σοφία.
....................................................................................................

#ήμουν εκεί και τούτη τη Λαμπρή#

Κι εγώ..εστάθηκα εκεί σε μια γωνιά..στης εκκλησιάς μας την αυλή  .. με τις μοσχοβολιές από τις πασχαλιές..τα γιασεμιά στους φράχτες της..να 'ρχονται να μπερδεύονται..με των λιβανιών τις μυρωδιές...Ηχήσαν ξαφνικά τα σήμαντρα.. χτυπάγανε οι καμπάνες ασταμάτητα..χαρμόσυνα ...χαρούμενα..το 'χανε βάλει σαν σκοπό.. ελπίδα και αισιοδοξία και χαρά ..να κατορθώσουν να ''φυτέψουν'' στις καρδιές...εκείνες τις καρδιές που ελπίζουνε..που ψάχνουνε δέντρα ολάνθιστα να κατορθώσουν να γενούνε..μαζί Σου να μοιραστούνε Ανάσταση κι αυτές...

Άσπρες λαμπάδες να φεγγοβολούν...να σκίζουν το σκοτάδι...φλόγες να τρεμοσβήνουνε.. απ' τ' αεράκι το απαλό..ωσάν τα όνειρά μας...
 Κι εγώ εκεί σε μια γωνιά..σαν τότε που ήμουνα παιδί..με τα λουστρίνια μου τα κόκκινα...να χαίρομαι με τις καμπάνες που ''τρελλάθηκαν'' χαρούμενες...να χαίρομαι που οι ανάσες των παιδιών μου με ακουμπάγαν...

Μοσχοβολιές αλλιώτικες..πανάκριβες..μοναδικές.. από τα στόματα τα ''ακριβά''.. εκείνο της αγάπης το φιλί...εκείνο... Θαρρείς και ξαναμύριζα την ίδια τη ζωή...ω...πόσο γνώριμες μοσχοβολιές..οι αγάπες οι αληθινές...της ''Πασχαλιάς'' μου οι αγάπες...Πέρασε γρήγορα και η Λαμπρή..σαν κάθε που προσμένουμε για να 'ρθει...Κάνω προσπάθεια ετούτο εδώ το πρωινό ..να εγκλωβίσω σε χρυσό κουτί..τους ήχους από τα σήμαντρα..που εγεμίσαν το κεφάλι μου όμορφες ''πεταλούδες''.. Την έζησα κι αυτήν την Πασχαλιά..το έφερα ξανά το φως μέσα στο σπιτικό μου...

Μονολογώ και μειδιώ...τι όμορφο να σε αγαπούν..και τι γλυκές..πολύχρωμες οι ''πεταλούδες'' που εμάζεψα...εκεί να πεταρίζουν γύρω μου..κουράγιο να μου δίνουνε..καθώς στην καθημερινότητα γυρνώ..μέχρι τα νέα ''σήμαντρα'' καθώς θα ''ελλοχεύουν'' μέσα μου..μια κινητήρια δύναμη θαρρείς..,ωσπου.. την άλλη πάλι τη χρονιά να αντέξουμε..να υπάρχουμε..να ακούσουμε και πάλι......

Δοκίμιον - γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
.............................................................................................................

Ανάσταση προσμένω..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο ''γλυκό'' το ψέμμα μου.. που θέλω να γευτώ.. κάπου εκεί μες στης ψυχής μου την ανάγκη..κάπου εκεί θα σε αναστήσω πάλι..για να αναστηθώ..κι ας ξέρω πως δεν γίνεται να ''περπατάς'' ανάμεσά μας..Μα ήδη σήμερα σ' ανάστησα ξανά..όχι τον νίκησα και πάλι τον ''εχθρό'' μου..που τον λένε ''θάνατο'' έχει ταυτότητα αυτός και συγκεκριμένο αριθμό.. Έπαιξα μαζί του και τον νίκησα..γιατί είν' η μνήμη μου γερή και δυνατότερη απ' αυτόν.. Σήμερα όλα τα θυμήθηκα..τα λόγια σου που έστειλες σαν βάλσαμο..στις ταραγμένες τις ψυχές που βασανίζονταν στις φτωχικές τις γειτονιές..που θέλησες να απαλύνεις ..να χαϊδέψεις..

Κι εκείνοι φέρθηκαν αχάριστα..σε μια στιγμή ξεχάσανε το βάλσαμο και σε ποτίσανε φαρμάκι σαν χολή..Μα σήμερα θα τα ξεχάσω τα βασανιστήρια..θα τον ξεχάσω και το Γολγοθά σου..Σήμερα σε θέλω εμπρός μου χαμογελαστό..ζητάω ένα νεύμα σου..νεύμα να λέει.. πως μας συγχώρησες..για τα ''μικρά'' και τα κατώτερα που πράξαμε μπροστά σου..Μια Ανάσταση μας έταξες..έλα κατέβα και πλησίασε ..πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση.. αυτή..Mια ανάταση..μια Ανάσταση είναι το ζητούμενο αέναα..στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..να καταλάβει...να κατανοήσει όλα γύρω του..και ν' ανεβεί ακόμα πιο ψηλά αν δυνηθεί...

Η κάθε αγάπη μέσα μου μια Άνοιξη..αυτές που χρόνια τώρα τις κρατώ σαν κόρη οφθαλμού .. αυτές που με ανασταίνουνε κάθε.. που τον Γολγοθά μου έρχεσαι εσύ  με το δικό σου για να μου θυμίσεις..Ένα μονάχα προσμένω από σε..Πάσχα κι Ανάσταση να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..κι αγάπες για το μέλλον μου ''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..Να ηχούν χαρμόσυνα οι ''καμπάνες'' μέσα μου..Λαμπρής καμπάνες να θυμίζουν..............

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................