''Στους κήπους των ψυχών''.....

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Αχνές μου θύμησες αλαργινές..προζύμι μου..
μαγιά στο πρόσφορο..ζυμάρι για συγχώριο..
είν' η αγάπη που το χέρι κράτησε σφιχτά..
με έφερε στους κήπους των ψυχών σας...
γλυκά επιστρέφω  στην εικόνα σου
μένω στο απορημένο βλέμμα μου..
πως μπόρεσες και σταύρωσες τα χέρια σου..
που οργώναν τη ζωή..
Εικόνες κινηματογραφικά..
περνούνε στην οθόνη της ψυχής μου...
Κάθε που εσουρούπωνε..στο τέλεμα
άλλης μιας μέρας απ' τον κάματο..
καθόσουν στο πλατύσκαλο..
αντίκρυ στο καμπαναριό της εκκλησιάς
το σπίτι εσυνόρευε στης Παναγιάς 
αρώματα να κλέβετε..μάνες εσείς..
από τη μάνα του Χριστού μας...
με το τσεμπέρι στα μαλλιά..
με την ποδιά στη μέση..
νοικοκυρές..ξωμάχοι ακούραστες..
στην ανηφορική στου Γολγοθά
νύφη και πεθερά...

 
Είσασταν νιες στο πρώτο συναπάντημα
στης προσφυγιάς ετούτο το χωριό..
μυρίζανε σαπούνι τα μαλλιά σας..
Ύστερα η κόμη ολόλευκη
μεσ τ' ασπρο το τσεμπέρι
σοφά..αθόρυβα διηγάται..μολογά..
στης βιοπάλης τις μυλόπετρες 
αλέστηκαν οι αντοχές..
αλέστηκαν οι ελπίδες..τα ονείρατα..
εβάρυνε το σώμα..
μα οι ψυχές σας κρύσταλλο ακριβό..
στολίζανε τα παραθύρια στο κωνάκι..
Παιχνίδι μου ' παιξε ένα κλικ
σε μια φωτογραφία της στιγμής..
στου χρόνου τ' αποτύπωμα..
το βλέμμα σας γυρεύω...
Δε σου αρέσαν τα μνημόσυνα τα τυπικά..
μανίτσα μου περήφανη..τις μυρωδιές ελάτρευες
 στις γλάστρες του μπαχτσέ σου..
Γι αυτό με άρωμα γαρδένιας θα σταθώ..
σήμερα που 'ναι των ψυχών
για να σας προσκυνήσω..
να ράνω και τον τάφο σας...
θυμίαμα..αγίασμα να μοιάζει..
Κι εγώ που γεύτηκα το θάνατο από κοντά
να στείλω χαιρετίσματα κι αραθυμιές
να τους τα πας..μάνα μου στοργική
στους άντρες που αγαπήσαμε..
εξεμακρένανε οι πεταλούδες τους..
στα απόμακρα του κήπου..

''Στους κήπους των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 «Σάββατο των Ψυχών»
Είναι η ημέρα, που σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία, οι ψυχές επιστρέφουν στον Κάτω Κόσμο, 
αφού κατά τη διάρκεια της πασχαλινής περιόδου κυκλοφορούσαν ελεύθερα πάνω στη γη. 
Κι εγώ περιδιαβαίνω νοερά.............
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Θερινόν Πρελούδιον#

Τραγουδώ λατρεμένους μου στίχους..
στα παλιά μου λημέρια γυρίζω...
στην ακτή φορεμένη παιδίσκη..
λακριντί με τους γλάρους ανοίγω
στους αφρούς τους λευκούς να βαφτίζω..
αθωότητας βράδια ονείρων..
να γευτούνε τα βλέφαρα πάλι..
εμορφάδα της νιότης στο χρόνο..
συγκατοίκηση πάλιν γυρεύω
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν 
κι αν χαμένοι γυρολόγοι διαβάτες γυρνάμε
μες στης πόλης το μούχρωμα μόνοι
η καρδιά φορεμένη μη με λησμόνει
στον παιδότοπο αντάμα επιστρέφει...
<< Στο ακρογιάλι πως λάμπουν τα κάλλη
μιας Αυγουστιάτικης θείας βραδιάς..
και το φεγγάρι πως λάμπει με χάρη
και πόθους μύριους σκορπά στην καρδιά>>
στο σεκόντο η ψυχή ακουμπισμένη..
<< Ω νυχτιά! ω νυχτιά μαγεμένη !
μη βιαστείς ξανά να μερώσεις 
στη δροσάτη σου νανούρισέ μας αγκαλιά..
και κοίμησέ μας στη ζεστή σου σιγαλιά..>>
Ο απόηχος χαϊδεύει τ' αυτιά τρυφερά
δροσοσταλιές την ψυχή μου ποτίζουν
στων τραγουδιών τα αυτοσχέδια
στιχάκια..μαγικές οι νυχτιές μας εμοιάζαν...
μελωδίες καντάδας στο φεγγάρι τα βράδια..
τον αγέρα να σκίζουν..μάτι δεν κλείνει
και η πλάνη ουράνια παλάτια εχάριζε τότες..
εκεί..μες στου βράχου τα πέτρινα σπίτια
κατασκηνώσεις το ''εμείς'' που μας μάθαν..
ήταν χρόνια πριν που ελουστήκαμε αντάμα
στα βραχώδη ακρογιάλια της Μαρώνειας...
Μακρινές διαδρομές μου ονείρου...
σ' αστροφώτιστα κελάρια του νου μου...
το καράβι συχνά επιστρέφει...
Τι χάρες έχει η ζωή με σπουδάζεις..
Θεέ μου ! τις γνωρίζω από μέσα...
πάντα ο νους μου στα παλιά λογυρνάει
στα καντούνια του κόσμου
του τρανού..τα ταξίδια κι αν κάνω..

.
# Θερινόν Πρελούδιον# - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Να βρεθούμε και πάλι γυρεύω...
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν...
Μη χαθούμε..το όνειρο μην αποθάνει...

Εξαιρετική χορωδία Τυπάλδου!!!
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

................................................................................................................................................................

Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά....

Καθώς η τράπουλα μοιράζεται ξανά..στο οβαλ της Ιστορίας..
καθώς θαλασσοπνίγονται παιδιά στις θάλασσες του κόσμου ..
στου Αιγαίου.......
με απορία με κοιτάς και με ρωτάς..ποιός είναι τούτος ο καημός
τα βήματά μου που οδηγεί..σε μακρινές..μοναχικές ακρογιαλιές
με παίρνει και με φέρνει..Σου αποκρίθηκα ανοιχτά..σου μήνυσα 
γλυκά..πως οι ανοιχτές οι θάλασσες εμέ με ηρεμούν..με ταξιδεύουν 
Θαρρείς πως έχω ένα μαράζι στην καρδιά..σκύβεις και 
με θλιμμένο  βλέμμα με κοιτάς..σιωπάς και αφουγκράζεσαι..
Ναι..είναι η θλίψη που συχνά..τα βήματα ορίζει..παρασέρνει..
μα δεν είναι η θλίψη μοναχά..μ' αρέσει να καθίζω το μυαλό μου στο σκαμνί..
σε τάξη να το βάζω..Κι είναι στιγμές μοναδικές αγαπημένε μπαρμπα Λια..
ευλογημένες οι στιγμές που εσυγκατοίκησε ο νους μας..με ανθρώπους γνώριμους ψυχής..
στα σιωπηρά μιλώ σας τώρα.. 


Μπερδεύομαι στιγμές - στιγμές..δύσκολο το κουβάρι..που η ζωή μου ξετυλίγει..Μα θα νομίσεις τώρα εσύ..πως τα του οίκου μου με αφορούνε μοναχά ...κι αυτά με ταλανίζουν..με πονούνε και με θλίβουν.Λάθος μεγάλο είναι αυτό...κι εγώ η ίδια θα στο πω...και να το καταλάβεις..πως ο εγω'ι'σμός κακό είναι συναίσθημα...μου το 'λεγες απλά μα όχι απλοϊκά..μην είσαι μονoφάης θυγατέρα..κι αυτό το έδεσα καλά μέσα στο νου..σφουγγάρι ο νους ενός παιδιού..το κράτησα στα φυλαχτά..για να με συντροφεύει..Δε γίνεται..ούτε και που αντέχεται..κομμάτι εσύ...του σύνολου..κομμάτι εγώ του κόσμου του απέραντου...μόνος σου..μόνη μου να πορεύομαι ..φορώντας παρωπίδες..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες εσύ..αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...

Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σου μιλώ...και την ταχτοποιημένη σου ζωή...άξαφνα φίλε σου ταράζω...
Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ.. δεν την εξευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές στις θάλασσες που ονειρεύεσαι..παιδιά πνιγμένα να επιπλέουν?
Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις..να την πολεμάς..εκεί έξω ..εκεί δίπλα σου..χέρια απλώμένα..νηστικά..στη ζητιανιά παραδομένα  παραμονεύουν...

Ποιό άραγε το συναίσθημα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί απλά με το κεφάλι του σκυφτό ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...
Κι έτσι το δρόμο παίρνω εγώ...αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...
Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς φαντάζεις...κατάφερες το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία χρέος της έχει να φροντίζει..Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και ίδιο το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...
χορός των λύκων εις τα μάτια σου εμπροστά..ποιός θα αρπάξει απ' την αρχή..το θήραμα του δάσους...λιοντάρια οι πολιτικοί..σφάζονται για την Επικράτεια ..στης Επικράτειας εκείνη τη γωνιά να βολευτούνε..κι εσύ την ασχήμια κάθε σου πρωϊνό.. γεύεσαι στο πετσί σου.. 
Κι έρχονται και στο νου μου εκείνα τα λόγια τα σοφά..του Μέλιου μου..του υπέροχου Λουντέμη..από το σοφό βιβλίο του «Καληνύχτα Ζωή » πως  “Άμα τον πόνο σου τον μοιράζεσαι μ’ άλλους -λένε- λιγοστεύει”. Μπορεί. Ίσως. Μα την πείνα σου μ’ όσους και να την μοιραστείς δε θα χορτάσεις.

 Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου να το κάνεις...
Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί  που περπατάς...την ασχήμια κάθε σου πρω'ι'νό.... μπροστά σου  αντικρύζεις.....

(Δοκίμιο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανέκδοτο με τον Νασρεντίν Χότζα''' - ( άκρως επίκαιρον)

Κάποτε, λέει, ένας φτωχός που ζούσε σε ένα μόλις δωμάτιο με την πολυμελή του οικογένειά, πήγε στον Χότζα και του ζήτησε ένα μεγαλύτερο σπίτι για να μπορέσουν λίγο να ανασάνουν.
– Αγαπητέ Χότζα, θέλουμε ένα πιο μεγάλο σπίτι, γιατί δεν μπορούμε να ζούμε εγώ, η γυναίκα μου και τα τόσα μας παιδιά όλοι μαζί σ΄ ένα δωμάτιο, είπε κλαίγοντας ο δύσμοιρος άνθρωπος.

Ο Νασρεντίν τον ρώτησε αν έχει ζώα στην αυλή του.
– Έχω, του απάντησε.
– Τότε απόψε βάλε και τις κότες μέσα στο σπίτι, τον συμβούλεψε ο Νασρεντίν.
Τις βάζει ο άνθρωπος και πάει το επόμενο πρωί στον Χότζα.
– Αγαπητέ Χότζα, είμαστε χειρότερα, σκάσαμε όλοι μαζί και με τα ζώα.
– Έχεις και άλλα ζώα; τον ρώτησε ο Νασρεντίν.
– Έχω, είπε ο άνθρωπος, ένα σκύλο και ένα γάτο.
– Απόψε βάλε και αυτά μέσα στο σπίτι, μαζί σας.
Τα βάζει ο καημένος και πάει ξανά το επόμενο πρωί κλαίγοντας απαρηγόρητος.

Ο Νασρεντίν τον ρωτάει και πάλι:
– Μήπως έχεις και κανέναν γάιδαρο στην αυλή;
– Ναι, του απαντά ο άνθρωπος.
– Απόψε βάλε και αυτόν και έλα αύριο.
Την επομένη πάει απαρηγόρητος. Τότε ο Νασρεντίν του λέει:
– Απόψε βγάλε το γάιδαρο έξω και έλα αύριο.
Την επομένη ο άνθρωπος πάει χαρούμενος και του λέει:
– Ευχαριστούμε Χότζα μου, είμαστε λίγο καλύτερα.
– Απόψε βγάλε λοιπόν και τις κότες, αύριο το σκύλο και μεθαύριο το γάτο.
Έτσι κάνει ο άνθρωπος και πάει χαζοχαρούμενος στον Χότζα 
και τον ευχαριστεί θερμά για τη βοήθειά του και του λέει:
– Να ‘σαι καλά Χότζα μου, τώρα ανασάναμε, σε ευχαριστούμε πολύ.

 ''ένα κλασσικό ανέκδοτο με τον Χότζα''
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το μυστικό''...

Σε μιαν εκζήτηση του χαμένου σου εγώ
στο φόβο της παγίδας του θανάτου σου εμπρός
με ρώτησες με δισταγμό..
είσαι μονάχη στη ζωή..και πως την επαλεύεις..?
Αθόρυβα το βλέμμα σου απάντησε..
καθώς είναι η σιωπή..
η δυνατότερη κραυγή μας..
Το πιο σοφό μας μυστικό..
της ευτυχίας της προσωπικής 
είναι να  '''ζευγαρώνουμε'''
πρώτα καλά με  τον πολύτιμό μας εαυτό 
πολύ και πριν  αναζητήσουμε ..
να ακουμπήσει  η δική μας η ψυχή
επάνω στην ψυχή του άλλου του ανθρώπου! 
Όταν έχεις γεμίσει μέσα σου....
έχεις ήδη αποδράσει στο ωραίον...
από την μιζέρια σου..του ανυπόφορου εγώ
της πληκτικής καθημερινότητας...
του χρόνου του κενού σου..
Το μυστικό είναι να χαίρεσαι με τα ολίγα...
τα απλά ..τα ασήμαντα... 
να καλοδέχεσαι όσα έρχονται...
που φορές -φορές φαντάζουνε αβάσταχτα....
κι όμως τα αντέχεις.....
να μην γίνεσαι αχάριστος.. 
η ζωή είναι μοναδική για τον καθένα από μας.
και δίνεται άπαξ..και δια παντός
 και αγύριγος ο χρόνος παραμένει..

''το μυστικό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸

Με λόγια απλά..καθημερνά..
ξεσκέπαστα..επικίνδυνα αληθινά
που δε στοχεύουνε στο θυμικό
μα στις χορδές στοχεύουν της καρδιάς
έτσι μ' αρέσει να μιλώ..
σταράτα και με μπέσα..
Πάει καιρός που εμεγάλωσα
εγύρισα την πλάτη μου στο ολίγον
έπαψε το κυνήγι μαγισσών..
δεν ψάχνω μπούκλες στις τριανταφυλλιές..
με θέα τις οθόνες να γεμίσω..
άνοιξα το παράθυρο της γνώσης το σοφόν
οι χαραμάδες να γεμίσουν φως..
οσμίστηκα τον πλούτο τον κρυμμένο.
τις λέξεις εσεβάστηκα ..τις κατανοητές..
με την ανάσα μου τις πότισα..
εκείνες που ριζώνουνε ίσαμε τις καρδιές..
Θέλει φαντασία η ζωή ..απλότητα..αλήθεια
θέλει μουσικές για να την τραγουδάς..
με στίχους που να συγκινούν
τα φύλλα της ψυχής...
την ομορφιά θηλάζω τα πρωινά
σκίζω τους γκρίζους πάπυρους
της νύχτας τους βρεγμένους
ίσως να νιώθω κι ευτυχής..
στη μυρουδιά ενός μωρού
γυναίκα εγώ...
τα φίλτρα μου..μου γνέφουν...
στη μυρουδιά ενός καφέ..
σε μιας γαρδένιας τη μοσχοβολιά
στη μυρουδιά του σαπουνιού
πα στα φερσκοπλυμένα μου μαλλιά..
θαρρώ πως είμαι ζωντανή..
θαρρώ πατώ στη γη γερά... 
Έτσι είμαι εγώ..και κλαίω και γελώ..
σωπαίνω και φωνάζω..
μιλώ με τον καθρέφτη μου..
συχνά παρακαλώ τον..
συνομωτώ..ξορκίζω τον..
τα λάθη μου..τα σκιερά..τα πάθη μου
σε μένα να επιστρέφει..
στο δαχτυλάκι μου δεν κρύβομαι
δροσοσταλιές ρουφώ απ' τη ζωή..
μήπως και την προκάνω..

⫷ αγαπώ την απλότητα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Θέλει φαντασία η ζωή..μουσικές να την τραγουδάς...
γαλήνη..ψυχική ηρεμία για να την αφουγκραστείς...
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

...................................................................................................................................................................

''ΠΕΘΥΜΙΕς''..

Πιότερο απ' όλα αν με ρωτάς
εκείνο που πεθύμησα 
σ' εκείνα του Καλοκαιριού..
είν' η ξυπολησιά μου...
σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. 
μικρά παιδιά ..νέοι..παλιοί..
ο καθένας μερτικό για να γευτεί..
λίγο για να φορέσει Καλοκαίρι..
να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το χώμα το καυτό
να νιώσουνε την κάψα του..
πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..
τ' Αυγούστου τα μελτέμια..
με βήματα γοργά να οδηγήσουνε 
στου Φθινοπώρου τις βροχές
 και τα χρυσά τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..
ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα.. 
Βιβλίο της μνήμης μου χρυσόδετο
γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού..
το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. 
μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν κρυφή λαχτάρα.

Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάλειπτα ..
θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθάω...
οι πεθυμιές..καράβια με πανιά αβούλιαχτα.
μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο ταξιδεύουν...

  ''ΠΕΘΥΜΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''Στου δειλινού το απόκαμα'''

Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..
κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..
κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..
άλλοτες λευκές ..
χρωματιστές να βάφονται..
υφάδια αργαλειού ζωής..
να υφαίνουν δρόμους άλλοτε
σαν δίχτυα μπερδεμένους..
κι άλλοτε πάλι καθαρούς
 με δίχως..ούτε κόμπους..
δε σου γυρίζει πίσω ο χρόνος ό,τι έγνεσε..
μορτάκι αλήτικο..
τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..
το νήμα ακολουθούμε.. 
γι αυτό σου λέω τραγουδιστά 
έλα στη βάρκα μας κι εσύ
στου δειλινού το απόκαμα....
εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..
δεν πάψανε στιγμή..για να μας τυραγνούνε..
με της ψυχής μας τα πανιά..
στα πέλαγα τα καταγάλανα 
παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..
να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες.. 
ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..
να αυθαιρετήσουμε  ξανά απ' την αρχή..
της μοίρας τα κιτάπια μας 
μήπως κι αλλάξουν ρότα.............

'' Στου δειλινού το απόκαμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σας αφουγκράστηκα''...

Στον κύκλο σαστισμένη..σιωπηλή
στην πλάνη της ζωής μου αφημένη
μειοψηφία θέλω να γενώ
το συναρπαστικό..το άπιαστο να ονειρευτώ
λουσμένη στο ανέσπερον το φως 
τα μάτια της ψυχής να κολυμπήσω.. 

 Σας αφουγκράστηκα..
δεν παίρνω απ' το αρρωστημένο σας εγώ..
εξουσιολαγνείας............
το μέλλον στην ελπίδα το χρεώνω..
δε λένε ψέμματα οι στιγμές..
τις πεθυμιές ταχυδρομώ..μονολογώ...

Κι είναι στιγμές που θα 'θελα
σ' ένα δεντρί να γείρω..
να 'χει παχύ τον ίσκιο του
και πράσινο τριγύρω..

Να με δροσίζει το δεντρί
κι ο νους μου να λαγιάζει
να φεύγουνε οι σκέψεις μου
στα Τάρταρα να χάνονται
το σώμα γιατρεμένο να πλαγιάζει..

Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκύς
μαζί του να με παίρνει
σαν τότε που ήμουνα παιδί
στο φράξο που εκοιμόμουνα
κι εξύπναγα αυγή..

Ν' αφήσω την πολύβουη..ανούσια ζωή..
μέσα στο χάος - πλήθος
να πάψω να ακούω τις λαλιές
ωσάν στον Πύργο της Βαβέλ
συγχύσεως το ρίγος..

''  Σας αφουγκράστηκα..'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς''...

Μνήμες και μνήμες να σε σεργιανούν..
να λες..να λες και να μη σώνουνται
εκείνα τα μασάλια στις ποτίστρες..
Στο αχνοφέγγισμα στολίζονταν
ο ήλιος σαν μαστίγωνε στης ρεματιάς
στα κρόσσια του το σκότος
νύφη με τ' άνθια στα μαλλιά..
ο μαγεμένος κάμπος της..
στα πράσινα λιβάδια..
γλυκολαλούσανε οι πέρδικες..
κλαίγαν οι δεκαοχτούρες... 
Ίαμα ..γιατρικό η εμορφάδα τους..
συνταίριασμα στου σύμπαντος το παζλ
οι πλεύρες στο ρυάκι μας..
τα καραγάτσια προσκυνούσανε..
οι κρίνοι ζωντανεύαν.
Κι εγώ που ξενιτεύτηκα..
που άλλαξα πατρίδα..
ψάχνω ες αεί εντός θωρώντας με..
ποιός είναι τάχα ο τόπος μου..
και ποια πατρίδα έχω..
είν' η πατρίδα μου εκείνη που με γέννησε
η διαλεχτή..?
εκείνη που με σπούδασε..?
εκείνη που εδιάλεξε ο έρωτας για με?
εκείνη που 'χω μνήμα καρδιακό..?
ποια τάχα να διαλέξω?
Μα πιότερο απ' όλες τους θαρρώ..
στη ζυγαριά βαραίνει..
ληστεύει το αντίδωρο στη μοιρασιά..
το ερημωμένο μου χωριό..
στη γειτονιά της βάλτας μου 
η αγάπη μου πλανιέται...
σ' εκείνο το κελαρυστό..ρυάκι
 με τους κρίνους τους λευκούς..
τα δάκρυα της Παναγιάς..καθώς
ξεπλένει την ψυχή μου..
αρωματίζει με την ευωδία κάθε πρωινό
το μεσοφόρι της καρδιάς μου..
στον τόπο τον αλλαργινό..
στης Θράκης μου τα μέρη...

'' ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' ..

 by   Felix Mas

Αρνούμαι να 'μαι ένα πρόβατο..
αμνός ή και ερίφιον..
στο βρώμικο μαντρί σας..
εις το κοπάδι το ασαλάγητο..χαμένο στα λαγκάδια..
ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..
σε αμπάρια πλοίων να τρυπώνω..
Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες..
εκεί το οδηγούσα...
Πάνε χρόνια τώρα πια που δε βολεύομαι 
στο ''ξέφραγο'' και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..
δε θέλω απ' τη μιζέρια να βραχώ..
στο σκότος για να ζήσω..
Το πλοίο της γραμμής μου δεν  εμπάταρα...
ούτε στα αμπάρια του ποτέ..
μαζί με ''αρουραίους'' εσυζούσα..
Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας..
κι ο ύπνος να με πάρει..
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο
φαντάζει το κατάστρωμα
στο πλοίο της γραμμής σας
πόσο χαμένες και απροσάρμοστες
μοιάζουνε οι βολεμένες οι ζωές σας..
Τρέχουν αλαλιασμένοι οι συνεπιβάτες μου
καθώς ανοίξαν οι κερκόπορτες..
ποντίκια από εμπρός τους προσπερνούνε..
τα τρωκτικά γαντζώματα..πληγές να επιφέρουν..
Δε με τρομάζει πια το θέαμα
γνώστη σοφό με καταστήσανε 
τα περισσά μου χρόνια..διδάχθηκα ανάγνωση
το εμπέδωσα βαθέως..
οι αρουραίοι μες στο σκότος ζουν..
στ' αμπάρια κατοικούνε..
από γεννήσεως του κόσμου αυτό
και η τάξη των πραγμάτων δεν αλλάζει..
έρχεται ο ζέφυρος και με παρηγορεί..
θα φύγουνε μου ψιθυρίζει στο αυτί
μες στις υγρές κρυψώνες τους
 οι αρουραίοι θε να σκορπιστούν 
δεν το αντέχουνε το φως..
η τύφλωση καραδοκεί..
το φως τους λιγοστεύει....
Εμέ..το πλοίο μου είναι της χαράς...
της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας.
μιας ζωής αλλιώτικης..που εσείς ποδοβολάτε..
Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..
εντάσσονται σε ομάδες .. 
επιζητούν απ' την αφάνεια διακαώς 
να μπουν σε ένα ''μαντρί''.
Πάει καιρός που ηχούν παράξενα 
τα λόγια τους στ' αυτιά μου...
Είρωνες ..αναζητητές..
μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..
οι αρουραίοι τους στο φως για να βρεθούνε...

 ''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''με τον καιρό στα πρύμα''

by  Pawel Kuczynski

Έμπαινε μες στη σκούνα της..σαλπάριζε 
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..
στην κιβωτό της μνήμης της..πανιά..
κατάρτια αποζητούσε..
λιμάνια..κάβους έδενε..
πότε υπήνεμους..
κι άλλοτε φουσκοθαλασσιές..
τσουνάμια να την βρέχουν..
Κατάφερνε..εγλίτωνε στο κάλεσμα
σειρήνων της ξηράς της..
ωσάν ως άλλος Οδυσσεύς
δεμένη στο κατάρτι της ζωής της..

Στης μνημοσύνης τη φαρέτρα της προσέτρεχε..
μύθους παλιούς ..ως γητευτές..καθώς
πίκρες..καημοί..ναυάγια ανομόλογητα
βαραίναν την ψυχή της..
με το κατάρτι αγκαλιά..με προσευχές
στον Ποσειδώνα έστελνε χοές..
στη θάλασσά της νηνεμία να κρατεί
τους πεθαμένους ήρωες εξαναγένναε απ' αρχής.. 
που τους ετουφεκίσανε
οι άγριοι δράκοι της ζωής της.. 

Ήρωες αγνοί..ωραίοι..απόλυτοι
σχεδόν ιδανικοί..
δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζονταν..
τόσο μικρή που ήτανε..
πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός
είναι και πρέπει στα βιβλία μοναχά..
για να ορίζουν δίκαια το λογισμό τ' ανθρώπου..
Δεν της ταιριάζαν διόλου οι αποχαιρετισμοί
και τα μνημόσυνα απεχθάνονταν..
σημαντικών ηρώων..
ήταν που....
δεν ετόλμαε..χωρίς την αύρα τους
δύναμη ανεμοστρόβιλου που όλα τα ανατρέπει
ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή...
στην απουσία τους..
το μικρό του κόσμου τούτου να αντέξει.

Στο πιο ψηλό κατάρτι αρμενίζοντας
με τον καιρό στα πρύμα
εμέθαε..γαλάζιο ατλάζι το ταξίδεμα
κι αν ο μικρός της αστρολάβος εμπερδεύονταν
ξεμάκραινε..αχνόφεγγε..έσβηε
τη μακρινή Ιθάκη.. 
ήταν το χέρι στη μανέτα της ψυχής
ήτανε το ταξίδι που εμέτραε το καθημερινό..
αυτό που ασήμαντο εφάνταζε
αυτό το ολίγον..το ελάχιστα μικρόν
που στην αρένα της ζωής καθημερνά...
στη ρότα της χαμένης της Ιθάκης οδηγούσε.
Σάμπως μες στο ταξίδι της...
μικρές -μικρές Ιθάκες...δεν αντάμωσε.. 
δεν γεύτηκε..δεν ηύρε ?...

''με τον καιρό στα πρύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σπασμένο ραβδάκι'''

Και μαγεμένη..από τους χρόνους τους παλιούς
καθώς το μαγισσάκι του Ελύτη με ξεσήκωνε..
μου έγνεφε ερωτικά..επιτακτικά κοινωνικά
να βγω στις πέρα θάλασσες...
τα όνειρά μου τα τρελλά..μήπως και συναντήσω..
φόραγα το φουστάνι μου το θαλασσί..
στο χρώμα της πατρίδας μου..
της θάλασσας να μοιάζει..
έδενα και γιορντάνι στα μαλλιά..
τις μυρωδιές στολίζομουν..
δυόσμο..λεβάντες..μπουγαρίνι απ' τα Επτάνησα..
φλισκούνι και άγρια μέντα... 
έπλεκα και στεφάνι στα μαλλιά
απ' τον ελίχρυσο αμάραντο 
στης Θράκης μου τα μέρη...
ξυπόλητη..χωρίς σανδάλια και σκουτιά
σ' αερικό να μοιάζω..και ξωτικού να έχω τα μαλλιά..
σκοινιά για τις φουρτούνες να τα δένω..
Ξανοίγομουν στα πέλαγα..
να ταξιδέψω τα ονείρατα..
ο καπετάνιος της ζωής μου εγώ..
εγώ κι ο τιμονιέρης...
Μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι..
εγέμισαν οι θάλασσες εντόπιους κουρσάρους
γεμίσανε οι θάλασσες..κουρσάρικα καράβια..
όχι..δεν ήταν πειρατές της Καραϊβικής..
πολιτικάντηδες βαφτίζονταν..δεινοί καπεταναίοι
λεηλάτησαν..εκλέψανε..ονείρατα..ελπίδες..
το μαγισσάκι εσκιάχτηκε..απέδρασε..
εκρύφθηκε στα δάση..
έσπασε το ραβδί το μαγικό..
μες στο καμίνι των καιρών..
κοχλάζουνε τα όνειρα..διέξοδο ζητούνε....

''Σπασμένο ραβδάκι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

''' ΤΑΞΙΔΕΜΑ ΑΛΑΡΓΙΝΟ '''......

by  Felix Mas

Πως να χωρέσω την αγάπη σου..
σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο
άηχη η δυνατή της η κραυγή..
την γλύκα τη βαθιά ..να φυλακίσω την..
απ' τα ζεστά..τα φλογερά φιλιά σου
Mε τι τραγούδι μου θαλασσινό
σινιάλο το σουρούπωμα..
όταν βολτάρει το μεράκι μου
στην κουπαστή..
να βγω για να σου στείλω.
Αλαργινό μου πέταγμα...
πώς με τ' ανέμου τους φερτούς
τους κόκκους άμμου να τους φορεθώ..
να μεταμορφωθώ..και να χτιστώ..
σε λαμπερό μονάχα για τα σε..
σε ακριβό μαργαριτάρι?
Τι κι αν στα χέρια μου κρατώ σφιχτά..
χρόνια πολλά..κι απ' τα μικράτα μου
συλλέκτης έμοιαζα των κοχυλιών..
που μου χαρίζονταν απλόχερα..
τα ερωτικά μου Καλοκαίρια.. 
Κάθε κοχύλι θύμηση ακριβή
Καλοκαιριού που χρώματα εμοίρασε..
Καλοκαιριού που 'χε τη μυρωδιά σου
κάθε κοχύλι μου κι ένας σταθμός
στην υπόγεια τη διάβαση ψυχής μου..
''γλυκό''  μου  Καλοκαίριασε..
κι ακόμα δεν εφάνης...
μες στης αγκάλης σου τα κύματα
να γλυκονανουρίζουμαι..
στα ακρογιάλια της Παράδεισος..
κοχύλι ξεβρασμένο να γεννιέμαι..
ξανά..ξανά και πάλι απ' την αρχή..
στο μίτο μου της Αριάδνης να κρατιέμαι..

''   ΤΑΞΙΔΕΜΑ ΑΛΑΡΓΙΝΟ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

Ελάτε να βγούμε στο φως!!!!!!!!
Αλιείς ψυχών- μαργαριταριών..στο βυθό...
δύτες ...συλλέκτες ακριβών................
στα ακρογιάλια της ψυχής σας........
Παρασυρθείτε στα άπατα νερά...............
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
η φίλη σας Σοφία........
 
....................................................................................................................................................................

'' ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς.. ''

Ακούραστα τα μάτια  μας ορούν..
τα μάτια της ψυχής μας διψασμένα..
ανύποπτες διαδρομές..
εκπλήξεις της μητέρας γης..
της φύσης η αρμονία... 
Εκεί στα απλά..αναμεσίς..
στα μαγιολούλουδα..στις μυρωδιές..
μιας περαντζάδας..στα καθημερνά..
στης φύσης τα σοκάκια..
στα μαγιοβότανα του βράχου μας του ιερού..
σεργιάνι ατελείωτο..αμέριμνο στιγμές..φορές..
εκεί ..ανάμεσα στα ντροπαλά τα πράσινα..
λιβάδια μαγεμένα..
στα παθιασμένα κόκκινα 
π' ανθούν οι παπαρούνες...
στα κίτρινα που μοιάζουνε στου ήλιου τις αχτίνες..
χρώματα ροζ..μαβιά..χαρούμενα..
αντίγραφα μιας ζωγραφιάς..
του ταλαντούχου Πλάστη...
αφέθηκα να γιατρευτώ..στου Ησίοδου τα χέρια..
Φυτρώνουν αναπάντεχα..σε ταπεινά παρτέρια..
τολμούν..διδάσκουν..ζωγραφίζουν ομορφιά..
στης ταπεινότης υποκλίνονται...
απλές μολόχες του αγρού...στου βράχου την αψάδα..
κάτω από το παγκόσμιο μνημείο του πολιτισμού..
παγκόσμιο μνημείο και της φύσης..
ένα μικρό τιτίβισμα..το νου μου συνεπαίρνει..
έρχονται ακάλεστα οι φωνές 
κάτω απ' το βράχο της Ακρόπολης..
ο ζέφυρος χαϊδεύει απαλά τις παρειές..
του Ιπποκράτη οι ψίθυροι..
προκάνουνε στα ώτα τραγουδώντας ..
''γιατρεύουν τας ωδίνας''.. μου μηνά
βότανον θεραπευτικόν...
κι εγώ γλυκά του απαντώ..
και τας ωδίνας της καρδίας μας ενίοτε
η εμορφάδα..η αρμονία..η ευκοσμία...

''ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ''.

Στο εργαστήρι της ζωής..
θρασείς..δειλοί..εύχαρεις και κομπλεξικοί..
αληθινοί και ταπεινοί..μύστες και βαθυγνώστες..
συνάδουν το τραπεζομάντηλο..
του κόσμου του μικρού του Μέγα μας..
που ποιείται ο Ελύτης...
Τι να της πεις της δυστυχούς.
πως να την ορμηνέψεις...
την φιλαυτίαν της αλαζονείαν την ποιεί..
πλήρως απεθρασύνθη..
το λέει και το διαλαλεί απ' το πρωί
πως παίζει ήχους από λύρα Ορφική..
με τα γραφόμενά της..
<< κοιτάχτε με για λίγο σας παρακαλώ...
εναγωνίως σας το ζητιανεύω..το ζητώ.
να μπω στο πάνθεον των συγγραφέων
των λογοτεχνών κι εγώ ..στο χειροκρότημα
για να με προσκυνάτε >>... 
Σαράκι καταστροφικόν..το μάταιον 
το εγωιστικόν..σαθρώνει την ψυχή της...
Κι εσύ 
που της καρδιάς σου τα μεράκια τραγουδάς..
στρέφεις το βλέμμα ..αγνοείς.....
απ' την αυλή..από τους αυλικούς της δεν περνάς..
χάνεσαι μες στις μουσικές..
ξεπλένεις τη μιζέρια της ψυχής τους...
Εχάθη η σεμνότης απ' τη Γης..
καθείς χτυπάει το ταμπούρλο του..
βιολάρει το δοξάρι της ζωής του..
το εμείς εχάθη μονομιάς...
ο μέγας άρχων το Εγώ..
κι ο Κύκλωπας αυτούσιος καραδοκεί..
στου ατομικισμού...
ρημάζει..διαφεντεύει τις ζωές μας..
Ο Όμηρος ελάλησε....
ποιητικά μηνύει..
εδίδαξε..ανέλυσε το ευκταίον..το επιθυμητόν..
μα η κυρά μας η μαμμή..πλήρως εκτροχιάσθη..
στο Κύκνειον το άσμα της...
θαρρεί πως παίζει ξαναλέγω λύρα Ορφική..
με τις φωτογραφίες της στιγμής..
στ' αμπελοχώραφά της... 

''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 «Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι, τους δ’ ανοήτους ανθρώπους το οίημα» 
(Τα άδεια ασκιά ο αέρας τα φουσκώνει, τους ανόητους όμως ανθρώπους η έπαρση, η αλαζονεία).

Σωκράτης - φιλόσοφος 450 π.χ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες''...

Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες..
ως τα σκαλιά της πόρτας μου
του νου μου θα συρθώ..
Θα συλλαβίσω ό,τι αγκάλιασα απ' το χάραμα..
ό,τι με πόνεσε..με πλήγωσε..μου χαμογέλασε..
θα συλλαβίσω την ασχήμια και την ομορφιά..
όση χωράει μέσα σε λέξεις..

Θα τις στολίσω πια τις λέξεις μου ..
θα τις κεντήσω καλλιγραφικά..
μήπως και σώσω την ψυχή τους..
μήπως κι εγώ μαζί μ' αυτές τολμήσω 
και σωθώ...
Θα ζωγραφίσω με πινέλλα ολοκαίνουρια..
λέξεις της Άνοιξης να μοιάζουν..
στιχάκια που αγκαλιάζουνε τα αισθήματα..
μήπως τα μάτια μου αντέξουν να κοιτούνε..
Βάρυνε ο κόσμος πα στα βλέφαρα..
τα χέρια θα απλώσω δε θα φοβηθώ..
να κόψω..
να μυρίσω το φλισκούνι κι άγρια μέντα..

Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες
πα στα λιακωτά της Γης.. 
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής..
χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής..
στις πόλεις..στις ψυχές ..στα ηλιοστάσια..
 δεν επρολάβανε οι άνθρωποι..
τα ρούχα τα χρωματιστά..στον ήλιο να στεγνώσουν..
Το 'χα συνήθειο  από παιδί..
στης κατακόμβης μου της σκέψης μου του νου..
στα σκοτεινά της κατερχόμενη
Άνοιξες να προσμένω...

''Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο γέροντας ο άνθρωπος''...

φωτο : από το διαδίκτυο

Γέμιζε τις σελίδες του..
στιχάκια ..ονείρατα..
εκκλήσεις παριόντων ηδονών..
ο γέροντας..........
στο οδοιπορικό της μνήμης άσβεστη 
η φλόγα της ψυχής του...
Φύτευε νούφαρα στις όχθες απ' τις λίμνες του
στης ξηρασίας πάλευε..ρίζες να αναφυτρώσει...
άγριοι ανέμοι των καιρών..λάθη του παρελθόντος..
οι σκελετοί μες στο ερμάρι της ψυχής..
ασπόριαστοι..δε ρίζωναν στα νούφαρα..
θολώνανε τα πράσινα νερά..
γίνονταν λίμνες τοξικές..
στο άτολμο..στο άμοιρο κορμί του...
σαράκι εκατέτρωγε τα σωθικά..
εις το ξεθώριασμα του μύθου...
Στιγμές αλλόκοτες..ασφυκτιών
ο γέροντας ο άνθρωπος.......
στης αναπόλησης της επανάστασης
ντύνεται Δον - Κιχώτης..
χτίζει έρωτες στους ανεμόμυλους..
διόλου συλλογιζάμενος..ον
αφιλόξενος ο ζέφυρος..ο αρνητής..
βλάστησης γέννα υπόσχεσης δεν κουβαλεί
λυσσομανά ο βοριάς του παρελθόντος...
Βαρύς στους ώμους ο σταυρός...
ένα μοιρολόι αδιάκοπο..
η μύτη στον κονδυλοφόρο του
πίνακες ζωγραφίζει..
Αφέθη ο γέρος μες στις καλαμιές..
ονείρατα με νούφαρα στα βλέφαρα..
μ' ένα σπασμένο δίκανο..
χωρίς σκυλί..φυσέκια και αρματωσιά..
καρτέρι να τους στήνει..
εγλίστρησε η επένδυση του έρωτα
καθώς ο δυστυχής εβάφτιζε..
τον έρωτα..ανάγκην συνηθείας..
μιας λίμνης σιδερόφραχτης
η πόρτα στης ψυχής..της φυλακής του...

'' Ο γέροντας ο άνθρωπος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,