''ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ''

art: Katia Chausheva

Γλιστράς τις νύχτες σου..παραπατάς..
στα υπόγεια εισχωρείς με τις σκιές.. 
στης ενδοχώρας της κρυμμένης σου αλήθειας..  
εκεί που τα όνειρα αλωνίζονται..αιμορραγούν..
στα μαρμαρένια αλώνια..
σκύβει το βλέμμα της ψυχής και σε κοιτά.. 
ανταποκρίνεσαι... 
του λες αλήθειες σιωπηρά..  
που δεν τολμάς θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά   
να βγεις να τις μιλήσεις..
μιας βιωμένης..δεύτερης ζωής..
τους δράκοντες δολοφoνείς..  
χαράζεις σωτηρίας διαδρομές 
ευελπιστώντας για τον άνθρωπο..για σε
το ύψιστον κατά Αριστοτέλην αγαθόν
πλήρην Ευδαιμονία...
Όχι..δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές.. 
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..
ετούτες..οι πολύτιμες..οι ακριβές σου ώρες..
Είναι οι δρόμοι σου..  
που δεν ευρήκαν μονοπάτια για να χαραχτούν..
εγίναν λέξεις..μουσικές  
σιωπές που με μελάνι ζωγραφίσανε..
της αλχημείας σου τον άγραφο τον πάπυρο.


Τους Δαίμονές σου μες στη νύχτα κυνηγάς..  
καλείς σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητάς..  
μην κρύψουν τα μαλάματα που κατοικούν εντός..  
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρεις..
ίνα  να δυνηθείς
 στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσεις...

''ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................

# ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς#

Ήτο έαρ ανατέλλον βαθύ
αιφνιδίως καρτ- ποστάλ μου είχες λάβει
μα οι Άνοιξες είπες εσέ προσπεράσαν
του Χεινόπωρου η πάχνη νωρίς πως σε ηύρε..
Στα νυχτέρια τις νύχτες παστίλιες σωρεύω
με ρομφαία μου ακόμα στου Σεπτέμβρη τη θλίψη
ακουαρέλλες μ' αρέσκει ..στο χαρτί να σταλάζω
το πρωί σαν ξυπνώ,εγκαρδίως
συστημένες τρυφερά εσωκλείω
χαμογέλιο αγάπης σε φίλους να φτάνουν..

 
Μα για σε..
τι λουλούδι ακουαρέλας να στάξω
βγαίνω τσάρκα σ' ακριβά ανθοπωλεία πλανιέμαι..
ρόδα, βιόλες, ζουμπούλια θαυμάζω..
μετανιώνω εξ αρχής..
δε θα στείλω λουλούδια με φιόγκους
βαριά φορτωμένα σε ρόδα
σε παρτέρι μικρό θα σταθώ με πανσέδες
το μαβί τους να κλέψω το χρώμα
για να μοιάζουν να έχουν ψυχή τα λουλούδια
λένε μοιάζουν ψυχές που κοιτούν στο φεγγάρι..

 
Το εβρήκα..
καλέ μου αυτό θα σου στείλω..
στης καρδιάς να κρεμάσεις τον τοίχο..
στης παλιάς αδειανής 
σκοτεινής ακουαρέλας τη θέση.
Βάζω μπόλικο χρώμα απ' το μωβ
που εμέ ξετρελλαίνει..
σε φτερούγες να φέρνουν στο δείλι..
λίγο μαύρο τριγύρω της ψυχής σου να μοιάζει
που στο σκότος την άφηκες μόνη
και στη μέση με πινέλλο παχύ ζωγραφίζω
πιτσιλιές από  κίτρινο ήλιο 
στης αγάπης μιας πλάνης τα βράδια
στις σκιές της αποχρώσεις να δίνει..

 
Τώρα στέκομαι εμπρός εις τις άγριες βιόλες
με πινέλλα ουρανούς ζωγραφίζω
εις τη Γης λέν' πανσέδες πως είναι..
μα εμέ μου θυμίζουν πουλιά καρφωμένα
που ζητούν αψηλά να πετάξουν.

  # ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΙΣΩς ΕΚΕΙ''

Ίσως εκεί..
στις μύτες των ποδιών αλαφροϊσκιωτα
τα βράδια σου σαν περπατείς..
τα χνάρια μη σβηστούνε... 
τις μυρωδιές που ράντιζα 
κατόπι σαν τις παίρνεις...
μοιραίας μιας συνάντησης
στης θάλασσας τα κύματα
σ' ένα ναυάγιο μικρό 
στων πόθων μας
να ξαναδέσουμε άγκυρα μαζί..
στη χώρα του Γιουκάλι..
Εσύ κι εγώ..οι δυο μας 
εμείς που δεν τις αγαπήσαμε 
τις λέξεις τις βαρύγδουπες
το αβυσσαλέον ντεκολτέ
στου εγωισμού τη χώρα.
Λιγόστεψαν τα χρόνια μας
και η όραση μικραίνει..
δεν σπαταλιέται ο χρόνος μάτια μου
στις επικεφαλίδες.. 

Εμείς που με φειδώ εγράψαμε..
της ποίησης τα λόγια στη ζωή.
που δεν εκαμωθήκαμε τους ποιητές
κι ας είμασταν οι ποιητές
της δύσκολης ζωής μας..
Εκεί..
εμείς που τίτλους δεν εκυνηγήσαμε
δεν εφουσκώσαμε τα στήθη μας
άγνωστοι στο απέραντον
την αθανασία αρνούμενοι
και αγνωστικιστές..
την ευτυχία εκλαδέψαμε
σ' απάτητα λιβάδια...
Ίσως εκεί..
παιδίσκη να ντυθώ της πρώτης νιότης μου..
οι κληρωτοί του έρωτα
εσύ κι εγώ...
χαμένες ηδονές να ζητιανέψουμε
εκεί να σμίξουμε οι δυο
αξόδευτες μη μένουνε στην πρύμνη..

''ΙΣΩς ΕΚΕΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΘΑΜΠΟς''

Μια γλύκα εσκόρπαγαν στις σκέψεις μου
εκάλπαζαν να λιώσουν το σκοτάδι
απά στο προσκεφάλι μου αξημέρωτα
του γλυκαυγούς οι ώρες..
οι υποσχέσεις της Ηούς..νικούσαν τα σκοτάδια.
Έτσι το θέλησεν η Μοίρα για τα με
στις ιριδίζουσες τις κόψεις του ερέβους μου
να ψαχουλεύω την ψυχή μου...

Στο χαυραγές εκίναγα..στο γλυκοχάραμα.
ροδακινί  ένα τριαντάφυλλο..
το δώρο στων κραυγών μου τις σιωπές
στους κήπους της καρφίτσωνα
στης κεφαλής το μέρος..
αφουγκραζόμενη..μιας θύμησης σοφής
στου ρόδου μου του χρώματος
μην τύχει και απωλεσθεί
η αγνότης..η σεμνότης της ψυχής μου...
φως της καρδιάς μου ο σηματοδότης μου..
σινιάλο που σε ξέφωτα με βγάζει
κι οι σκέψεις αίωρες εσαεί..μες στων βλεφάρων σου..  
δροσοσταλιές ελπίδας ακουμπούσαν..

Νυχτερινός περπατητής..
μοναχικός κι ελπιδοφόρος αναχωρητής..
πάντα στο γλυκοχάραμα..
στα πόδια το φευγιό μου κατοικούσε..
και ζαλισμένη σαν τυφλόμυγα
στων σκοταδιών στις φωτεινές τις γρίλλιες τους
τρυπώνω στην ψυχή σου να συναντηθώ..
να μοιρασθώ..ξορκίζοντας το θάμπος...

''Ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗ ΖΑΚΕΤΟΥΛΑ ΝΑ ΦΟΡΕΙς''

Μπάζει αγιάζι απόψε απ' το φεγγίτη μας.. 
απότομα που εκρυάδιασε ο καιρός!
Μια ζακετούλα αγάπης να φορείς
τα βράδια σου τα Χεινοπωρινά
τρυφερά να σε σκεπάζει..
μη μου κρυώσει η αγάπη μου..
ζεστά να τη φοράς...
να την εψάξουμε αν δεν τη βρεις..
στο δρόμο πάρε με μαζί ..
σε κείνο το τσεπάκι να μας βγάλει..
που αφήσαμε τις φλούδες της
στης γειτονιάς το θερινό το σινεμά... 


 
''ΤΗ  ΖΑΚΕΤΟΥΛΑ ΝΑ ΦΟΡΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗς ΜΑΝΑς ΤΟ ΣΚΑΦΙΔΙ''

Έτσι εξέφευγα τα βράδια μου
  στης απουσίας της.. 
το παραθύρι αέριζα της θλίψης μου  
μια δεύτερη της νιότης μου ζωή
  απ' την αρχή την ξαναζούσα..
  με πότιζαν οι μυρωδιές
  έρχονταν απροσκάλεστα
  απ' το σεντούκι το κλειστό
  φρεσκάδα στα σεντόνια μου σταλάζαν..
Πως  λαμπυρίζουνε..ξεπλένουνε
εξαγνίζουν την ψυχή μου οι θύμησες..
στα σύρματα σαν τρέχω από κάτω
κυνηγητό..κρυφτό σαν παίζουνε
στης μάνας την αυλή..
Ασπρόρουχα και γιακαδάκια σχολικά
με βελονάκι της γιαγιάς τα μεσοφόρια
όλα μες στο σκαφίδι της μάνας μου
ζητούσαν των χεριών της τη στοργή..
Πετρώνουν μάτια μου οι ψυχές
στον ήλιο σαν δεν απλωθούν..
μόσχο..λουλάκι να ξασπρίσουνε
φρεσκοπλυμένο ρούχο..



Δυό σκάφες είχε η μάνα μου
στο φούρνο κρεμασμένες..
η μια ήτανε ξύλινη για το προζύμι..
το ψωμί....
μαγιά να πιάνει αποβραδίς
ζωή τα πρωινά για να τρατάρει
κι η άλλη να ξεπλένει αμαρτίες
σώματος..ψυχής..κάθε Σαββάτο βράδυ
να λούζει το κορμί..την κεφαλή
εσώρουχο να σου φορεί
βότανου να 'χει μυρουδιά
απόσταγμα  λεβάντας..

Είχαν μια δύναμη τρανή και μαγική
τα χέρια της..της μάνας..
απ' το πρωί στις θυμωνιές
το βράδυ εντυνότανε το γιορτινό 
της μάνας της αγάπης το φουστάνι.. 
γρήγορα που αλλάζουν οι καιροί
εχάθη η δύναμη απ' τα χέρια της
εχάθη κι η μορφή της...
στα απλωμένα ρούχα ψάχνω για να βρω
σαν λογυρνώ μες στις αυλές μου τις παλιές.. 
μυρίζοντας τα χέρια τα δικά της..
απορρυπαντικό θαρρείς δυσεύρετο
το χρόνο να ξεπλένει...
να κοινωνούνε νου και λογική
σαν πρόσφορο της εκκλησιάς
της μάνας τα σκαφίδια....

'' ΤΗς ΜΑΝΑς ΤΟ ΣΚΑΦΙΔΙ' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΡΑΧΝΗ''

Καθώς ο αγέρας έφευγε
και σ' έπαιρνε μαζί του..
παρασυρμένος
σε μιας θύελλας θαμπής..
επιλογής λαθραίας..
μες στην τεράστια χοάνη 
στις παλινωδίες και 
στις αντιφάσεις σου..
την καταπόντιση εδιάλεξες..  
σε άλλες παραλλήλους..
των αναγκών η χοάνη σε ερούφηξε..
σε σκοροφαγωμένα παραθύρια
πλέκεις τον ιστό..μοναχική αράχνη...
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
 τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
σε συμμαχίας ανίερης..  
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη η μορφή σου..  
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου.
ανύποπτα στο χλευασμό της ποίησης 
τα σκήπτρα σου κατάθεση 
σε ελλειπείς συναλλαγές
βορά του χρόνου εγίναν..

Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
και αν τα χρόνια σου εμελώσανε
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει.. 
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο το ονείρεμα
π' ακούμπησε το μπόι της ψυχής του..
Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος για τα σε
δεμάτι στην ψυχή μου.
Μη με ρωτάς πως και γιατί  
τα βάσανα που εσένα  τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά μου εγώ τα κάμω..
Στις χαραυγές..  
όντας ο νους σ' εσένα λογυρνά 
η θλίψις φευγαλέα κατοικεί με..  

''ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΡΑΧΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ'''

Χρόνε ανυπότακτε 
κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι
σκασιαρχεία εθισμένη παιδιόθεν
λιώνω τις αλυσίδες σου μες στον καιρό..
στη σκάω και θυμώνεις..
μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες
απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
παντρεύομαι τον ήλιο
μπαίνω στο χορό..
κλέβω μαντήλι τις αχτίνες του
να φωτιστώ..να σκορπιστώ
όσο κρατεί το φως μίας ημέρας..
πριν μας προκάνει στο σκαλί
το παραπαίον γήρας...

Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..
ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..

Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
στο γήρας δεν συναγελάζεται..
 κι αν η επίγνωση επιτακτικά
τον ολιγόωρον της νιότης μας καρπόν
τείνει να μας θυμίζει..
Τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..
το σκότος τους ταιριάζει..
Αλάνι εγώ ατίθασο..ανένταχτο
κρυώνω μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά..δεν κατοικώ
με τις δικές μου ταραντούλες..
Τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΚΙΑ...ΓΡΑΦΗΜΑ''...

Μετράς τα χρόνια.....
τις νύχτες στο κρεβάτι σου
σαν σβήνουν οι λυχνίες..
ανοίγεις της Πανδώρας το κουτί
στα χνάρια περπατάς..
βαθειά στον πάτο αναζητάς
στον πάπυρο κρυμμένα..
εκείνα που εγιόρτασες..αγάπησες..
καβάλα στο φαρί του χρόνου σεργιανάς
δρόμους που εκάλπασες στα δύσβατα..
γεφύρια αγάπης που εστήλωσες
ρίζες που φύτρωσες μετράς
στα χέρσα τα λαγκάδια..
αρώματα..αγάπες που σε φόρεσαν
έρωτες που σε κάψαν..
σκόρπια τριγύρω αχνοφέγγουνε
σινιάλα από αναμμένη θυμωνιά..
στης αποδημίας τον τόπο..
θλίβεσαι άλλοτε και άλλοτε γελάς..
είναι που..
ξεφυλλίζοντας..........
οι χρόνοι ασύνοροι το μάτι σου κλειούνε
 μια συνεχής ροή και αέναη 
σπρώχνει τα γεγονότα.. 
δίνοντας νόημα άλλοτε..
τσαλαπατώντας κάποτε.

Μεγάλωσες..
αληθινό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ σου Βενετσιάνικο καθρέφτη
τις προεκτάσεις ψάχνεις κοριτσιού 
αποκρυπτογραφημένο και το μήνυμα ..
πιστοποιητικό ταυτότητας κρατεί
ο μόνος καπετάνιος είσαι εσύ.. 
στο πέλαο της ζωής σου...  
Άφηνε τη ζωή σου να κυλά..
ξεχώριζε τις μυρουδιές
τους ήχους αφουγκράσου
αβίαστα..ονειρευάμενη..ελπίζοντας..
και τα όνειρα..
θα σε ακούσουνε και θα 'ρθουν ..
μα κι αν σκοντάψουν για να 'ρθούν .. 
σάμπως και σαν τον Οδυσσέα εσύ..
δεν έκαμες το μακρινό σου το ταξίδι ?
 
''ΣΚΙΑ...ΓΡΑΦΗΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
18/9/2019
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΦΕΥΓΑΛΕΟΝ ΚΑΛΛΟς''

 

 

Γινόσουνα συλλέκτης των στιγμών..
σ' ένα κρυφτούλι αδιάκοπο..
σε εμαρτύραγαν..τα συναισθήματά σου..
ομπρέλλα γίνονταν η ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και βραχούνε  στη βροχή..  
μην τύχει και το όνειρο μουσκέψει
μην τύχει και βρεθείς στ' ανήλιαγο
στο σκοτεινό υπόγειό ου...
Χεινόπωρος  υγρός και βροχερός..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
 που το τοπίο μάγια κάνει...

Κι Εσύ..
Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..
μαράζια του Καλοκαιριού..
απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..
μια χαμηλοβλεπούσα νύφη για τα ροζ.. 
ρίχνεις πάντοτε καταγής και
ταπεινά..την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινον..μα
αυτή τολμώντας..
Εμορφάδα σε ονόμασε
γιατί έμοιαζες του κάλλους του αρχαίου..
μιας εποχής το μήνυμα να κουβαλείς..
 μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
 καρδιόσχημο το φύλλο σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος σου γεννούσε..

 

Φυτρώνεις στις σχιμάδες της εντός..
κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
Θαρρώ πολύ της μοιάζεις..
Άνθος εσύ..παράτολμον
στου μίσχου τα φτερά σου πεταρίζεις..
ένα Φθινόπωρο κρατείς
ωσάν και τη δική της τη ζωή..
φυλακισμένη ανελέητα στη ρίζα σου
η ζωντανή σου αποκάλυψη..
δέσμια την κρατεί να κυνηγά
''Το φευγαλέον σου το κάλλος''... 

'' Το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΡΟΔΟΝ ΤΗς ΔΑΜΑΣΚΟΥ''

Σαν μυθικό τριαντάφυλλο
το άρωμα απ' τη νιότη μας
αιθέριο έλαιο ρόδου Δαμασκού
σταλάζεται η στιγμή σου εις το λαιμό μου..
αγήραντη τη θύμηση κρατεί
στο δέρμα αποστάγματα
των ακροδάχτυλών σου..
Αχ! πως με τυραννούνε ανελέητα
προφάσεις αιτιώνονται
έρχονται και ξανάρχονται
στο παραθύρι μου οι φτερούγες σου
την κάθαρση στης λησμονιάς αμφισβητούν
χοές στον έρωτά σου απαιτούνε.
Αδύναμη ν' αντισταθώ
στα ρόδα..στα ηλιοβασιλέματα..
που εγιόρτασαν αντάμα οι ψυχές μας
ένα τραγούδι με τρεμάμενα τα χείλη τραγουδώ..
''είναι γιατί πολύ μ' αγάπησες
τα περασμένα χρόνια''..
Και τι θαρρείς..
δεν το θυμάσαι..εξεχάσθης..στο ψιθύρισα
στέμμα είναι ο έρωτας..φύλλο χρυσού

                     κι ''αλί'' τον που δεν το 'βρε!

 

''ΡΟΔΟΝ ΤΗς ΔΑΜΑΣΚΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

# ΜΟΙΡΑΙΕς#

Ψάχνουν αγάπης αφορμές
να καταχτήσουνε το αδύνατο
χορούς να στήσουν στο φτερό του καρχαρία
σταλάζουν φίλτρα ομορφιάς
το χώμα να ποτίσουν..
ρίχνουνε σπόρους στα παράθυρα
προσμένοντας το ράμφισμα
κι ας μην το μαρτυράνε..
Σαν γίνεις η περικοκλάδα τους
γίνονται τοίχος για τα σε...
τους κλώνους σου στηρίζουν..
Άλλοι τις λένε δυνατές
σαν τοίχος απροσπέλαστος γυναίκες..
κι άλλοι μοιραίες τις ονοματίζουνε
είναι που δεν χωρέσανε ποτές..
μες στα στενά τους παντελόνια..
κι εγώ σου λέω η ενσυναίσθηση
το όπλο τους στο στήθος...
τι ομορφιά! να τους τυλίγεις το κορμί
περιδιαβαίνοντας
να γίνεσαι το πρωτοβρόχι του Φθινόπωρου
το νοτισμένο να υγραίνεις χώμα...

# ΜΟΙΡΑΙΕς # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

''ΚΙ ΕΞΩ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ''

έργο : Ρενε Μαγκριτ

Κι έξω θα βρέχει...
κοίτα με..
δεν τη φοβάμαι τη βροχή
κι ας είν' βροχάρης μήνας..
Στο παραθύρι μου τον τσίγκο θα χτυπάς..
βροχή εσύ..να βρέχομαι απ' τις σταλαγματιές..
δάκρυα να μη λυπηθώ.. στις μελαγχολικές
τις νύχτες του  Νοέμβρη..
Ποιός τάχατες την πόρτα δεν θα άνοιγε..  
ποιός θα τολμούσε να περπάταγε
στης νύχτας την ομίχλη μοναχός ? 
Κέρασμα ήταν τα νυχτερινά σου τα φιλιά..
φλόγα που ακόμα καίει σιγανά..  
φωτίζει την αντάρα της καρδιάς μου..
  Δεν ήσουνα αγάπη εσύ..
απ' τις ζωγραφισμένες στα βιβλία με τα άρλεκιν..  
το δικό σου ημερολόγιο συμβάντων των ερωτικών.. 
χρυσόδετο..μουσειακό..βιβλίο ακριβόδετο..
κραυγή ζωής..
πνοή ανάσας στο βυθό..  
Χρίσε με..βάφτισέ με όπως θες..
μάγισσα..Κίρκη..πρωθιέρεια του έρωτα για σε..
μάγια να στείλω να σε δέσουν στο νησί μου.
Αγάπα με..
μη φοβηθείς την τρικυμία της ακτής..
σωσίβιο θα ρίξω το κορμί..για να πιαστείς..
ποιός ξέρει τάχα αν θα σωθώ
απ' το ναυάγιο ετούτο?

'' Κι έξω θα βρέχει'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς''

Έρωτας δεν προέκυψε..
πάθος ουδέ ευρέθη
στα χρόνια που εμαθήτευες
στο μάθημα χημείας..εις την Φυσικήν
το φλερτ σου εκ του μακρόθεν
μα στης ζωής τα χρώματα
φάσμα υψηλής ανάλυσης
μίξεις αγνώστων υλικών
ερώτων..αποτυχιών..
εκαλλιγραφήθη εντέχνως.
εις το φυλλάδιον αναλφαβητισμού..
δεν εκαταχωρήθης...
Του έρωτος το φάσμα σου..
των πόθων των κρυφών σου
μελέτη διπλωματικής
έρευνας επιπόνου
δύσκολο μάθημα για εσέ
η Φασματομετρία...

Βουτώντας για κοχύλια εις τους βυθούς
για τύπους ακαταλαβίστικους..
ο χρόνος μετρημένος...
σκληρό το πείραμα στα έμβια
οι αναλύσεις σου ασύμμετρες
των άκαμπτων αντοχών σου..
Μαγνητισμένη επαραδόθης άλλοτε
στο φάσμα το υπέρυθρον
στης φύσεως..στου έρωτος για την ζωήν
του φάσματος υπήρξες θιασώτης..
σ' ακτίνα αφέθης και αμαχητί
εκεί που η ψυχή σου εθερμάνθη...
εντρύφησες στον τύπο και θαρρώ
της Αστροφυσικής..
είναι που παιδιόθεν βλέμμα αχόρταγον
στης Ανδρομέδας..
στου ουράνιου θολώματος
στας ακτινοβολίας τας λαμπράς
διόλου δεν εφείδου...

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ''

Έτσι να τ' ονειρεύεσαι δάσκαλε το σχολειό σου
φωλιά πουλιών να μοιάζει σε ψηλό κλαρί
ζεστό σαν θερμοκήπιο..άνθια φυτά ν' ανθίζουν
σπηλιά που στάλα στάλα η γνώση της
να χτίζει σταλαχτίτες..
Θέλει φαντασία..όραμα..
φλόγα η καρδιά σου δάσκαλε
σπίθες ν' ανάβει στις ψυχές
τα μάτια να φωτίζει
σαν δίνεις φως στα μάτια τους
τον κόσμο τους φωτίζεις...
Μην φοβηθείς..και κοίτα μην κιοτέψεις
τ' απλά τα καθημερινά..
απ' έξω απ' την έδρα σου..εκεί να τα αφήνεις..
γιατί είσ' άνθρωπος..λυγάς..μα
εδιάλεξες  δρόμο δύσβατο
δέντρα για να φυτέψεις.
Θα 'ρθουν πολλοί και θα σου πουν
για να σε διαβάλλουν..
κορώνες μύριες και ρατσιστικές
θα θέλουν να σκορπίσουνε το θάμπος..
Μα εκεί στο προσκλητήριο το πρωινό
θ' σ' απαντήσουν οι ψυχές:

Με λένε Μαρία..εμένα Φατμέ..
Χασάν με λένε κύριε..εμένα Ευγενία
Ήρα με λένε εμένα κύριε..
κι εμένα Γιόχαν..Τομ
και σας καλημερίζω..
Δύναμη βρες και σώπασε
εκείνη την άγρια φωνή
που σιγανά σου ψιθυρίζει..
ξένος δεν είναι πια κανείς..
εθήλασαν οι άνθρωποι 
το ίδιο γάλα της βροχής..
αντίκρυσαν το ίδιο ουράνιο τόξο..
Μια αγκαλιά ζητούνε τα παιδιά
και κράτα τους το χέρι!

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ''

Γι αυτό αγάπησα τον άνθρωπο
είναι που το τραγούδι του
ήρθε αηδόνι κι εκελάηδησε
εράμφισε το τζάμι της ψυχής μου..
Από όλα τα πετούμενα του ουρανού
εκείνο της αγάπης το πουλί
έκλεψε την καρδιά μου
αφήνω τις νυχτιές το παραθύρι ανοιχτό
δεν τους φοβούμαι τους ληστές
έρχεται απρόσμενα απλώνει τα φτερά..
φυλάει στο μαξιλάρι μου
πιάνει εκείνον της αγάπης το σκοπό
μαγεύει και τους κλέφτες..
στέκονται ακίνητοι..μελαγχολούν
τα σχέδια τους κλέβει..

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ''

Το σάλπισμα το εντός σου εκκωφαντικό
κραυγή..χαράζει τον αγέρα στις νυχτιές σου.
Δε λιάζεσαι σε στέρφα βιογραφικά
σε πλούσια που η λάμψη τους θαμπώνει.
μια διδαχή σ' ακολουθεί 
σε πόλεις σαν διαβαίνεις..σε σοκάκια:
''Η υπερχείληση του Εγώ
αδειάζει το της γνώσης το ποτήρι''..
στα σκοτεινά κελάρια  τριγυρνάς
να σε μεθάνε οι φωνές..
των μαγεμένων στίχων..
Και δραπετεύεις από τ' άψυχο χαρτί

αδυνατείς να αναγνώσεις
δεν είναι που δηλώνεις ''αντιστάρ''
είν' διαβατήρια ζωής τα αποχτήματα
είναι που οι πομφόλυγες
εσένα σε τρομάζουν..

είναι που ψάχνεις ταύτιση

γιορντάνια βιογραφικά
στολίδια κρεμασμένα στο λαιμό τους

να 'χουν για χάντρες γνώση..επίγνωση

άρνηση αλαζονείας..
Έρχονται και σε συναντούν

στίχοι ..στιχάκια και πεζά

ατάκτως ερριμμένα

παλιά τους τέχνη κόσκινο
σ' αυτολατρείας και ναρκισσισμού

τη μέθη τους να επιζητούν

στα σκαλοπάτια αυτοπροβολής

λέξεις στραμπουληγμένες..

Χοντροκομμένη η συρραφή

χοντρό και το βελόνι

ανοίγει τρύπες στην ψυχή

στων εργατών της ποίησης

που ζούνε στο λυκόφως..
ξυπνούνε από βάθη μυστικά
ζητούν το μερτικό τους...

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Οι ακυβέρνητες οι σκέψεις μου
τη μνήμη αποπλανούνε στα σκοτάδια
στης κάμαρας στο θάμπος των κεριών..
εκεί στο κασελάκι το παλιό..
τα σακουλάκια τα αρωματικά 
του Έρωτα..
όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..
βελούδινο το κορδελάκι τους φορούν..
φερμένο λες..
κειμήλιο απ' των Σαφαβιδών 
των Σάχηδων τα μέρη..
Είν' κι ένα..αδίσταχτο..τολμά
μες στων ερώτων τις ρωγμές
φρεσκοκομμένη ντύνεται τη μυρουδιά..
του κήπου κλέβει αξημέρωτα..
την κάμαρα με αρώματα γεμίζει...
Λεβάντας χρώμα συλλεγμένο μαγικά..
οι Έρωτες που με πλανέψανε..
που φόρεσα ηδονικά..
λεηλασίες μου στα χρόνια... 

Δεν το φοβάμαι αυτό το χρώμα 
το μαβί σου που σκορπάει
κι εσύ νυχτιά μου να χαρείς
μη με κοιτάς που λιώνω
τις αμαρτίες μου ξεπλένω 
πα στα βράχια των ονείρων
των Κυκλάδων σου
όντας τα βράδια μου..
οι νύχτες μου μυρίζουνε λεβάντα..
Μυρίζουν ευτυχία οι τοίχοι της καρδιάς..
ακουαρέλες βάφονται απαλές..
είναι το σικλαμέν σοφίας του έρωτα
έχει το χρώμα της ψυχής σας
εκειό που μου χαρίσατε ατσιγγούνευτα......
αξόδευτο εντός μου παραμένει........
Με το αύριο να μη συνομωτείς
είν' συνομώτης του ποτές..
κάλιο με τραυματίες έρωτες
το γλυκοχάραμα στην κλίνη να σε βρίσκει..
παρά μονάχη..αμετανόητη
να ξεχαστεί η ανάγκη σου ν' αγαπηθείς
η σάρκα διψασμένη να κοχλάζει..

''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ''

Μ' ένα σακίδιο παραμάσχαλα 
από το πλαστικό τραπεζομάντηλο
της νόνας της σοφής σου
και ένα χειροποίητο ποδήλατο
με ξύλα και καδρόνια από δρυ
με αγάπης κόλλα κολημμένο
από τα χέρια τα ''χρυσά''
του ένδοξου παπού σου
ξεκίνησες ορμώμενη 
στην πολιτεία να βρεθείς
να χρωματίσεις βράδια Κυριακής
Δευτέρες ν' αγοράσεις.. 
Μπαγκάζια είχες λιγοστά
τους πύργους που εκουβάλησες
μέσα απ' τα παραμύθια..
βιβλία είχες λιγοστά
του Οργανισμού Εκδόσεων
Διδαχτικών βιβλίων..
Μικρά τα περιθώρια
στοχευμένη η ανάγνωση
στοχευμένες κι οι ιδέες..
Υπουργείο λέγονταν αυτό
Θρησκευμάτων και Παιδείας..

Μα εσύ ατίθασα..ανυπόταχτη
τους ρόλους τους διακριτούς
από παιδί ..σου δίδαξαν
 σοφά να ξεχωρίζεις....
Βιβλία αγόρασες φτηνά
από πάγκους απλωμένα
κιτρινισμένο το εξώφυλλο
χρυσόδετες..πολύτιμες σελίδες...
Μη με ρωτάς που έφτασες
μη με ρωτάς που πήγες
πτυχία δεν κορνίζωσες
σ' εβένινα γραφεία..
μες στα συρτάρια σου τα φύλαξες
τη γνώση στη σκια να σεργιανίζουν..
Τον Θεό σου τον εσπούδασες
όχι μον' σε τρούλους
στις ψηφιδωτές τις εκκλησιές
στα πεζοδρόμια της ζωής
εκεί που χτίκιαζαν οι άστεγοι
κι η φτώχεια 
τα κορμιά τους τυραννούσε..
εκεί που η κόρη στο ποτάμι έσκυβε
κουβάδες να γεμίσει..
να ξεδιψάσει και τα ζα
κι αυτή να ξεδιψάσει..
Δεν είσαι ήρωας εσύ..
αντάρτισσα δεν είσαι
μιας ανυπόταχτης παιδί
μάνας που σε ανάθρεψε
και σου 'δειξε το χωματένιο δρόμο..
σου 'μαθε το καρβέλι να εκτιμάς
χωρίς το παντεσπάνι
τα ροζιασμένα χέρια της
εθύμιζαν τα βάσανα
μιας χώρας ροζιασμένης..
ο αγώνας μοιάζει άνισος
το διακύβευμα της ποδηλάτισσας 
για εσέ ..τρανό..μεγάλο!

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς''

art : Elizabeth Adela ( 1859- 1912) , φύλλο.

Δεν διαμαρτύρομαι
που σουρουπώνει από νωρίς..είναι
 που ο αγέρας του Φθινόπωρου
σκορπά το φως το ιλαρόν
μακριά το παρασέρνει..είναι
στα φύλλα χάμω..καταγής
το όνειρο του θέρους που σκορπιέται..
Μα εκείνο το άταχτο παιδί
αδίσταχτα στην πόρτα καρτερεί
εντός μου πλατσουρίζει..
τα ξεβρασμένα φύκια οι θάλασσες ..
στα πόδια μου τυλίγουν..
κιτρίνισαν τα φύλλα στην κληματαριά..
οι γερανοί το δρόμο πήρανε του γυρισμού..
Μα εμέ το βλέμμα χάνεται
στα δάση σου..στης απουσίας σου
στο απέραντο γαλάζιο σεργιανίζω..
δε με αφήνει να παρασυρθώ 
μη να μελαγχολήσω..
ο απόηχος από τα Καλοκαίρια μας 
με προσκαλεί να ημερέψω..
Δεν ημερεύουνε οι άνθρωποι..
με καμουτσίκι και το πρέπει
με το ονείρεμα ημερεύουνε
με τα γιορντάνια στα μαλλιά
τις νύχτες..σαν φεγγάρια κυνηγούνε..

Μη μου φωνάζεις..άσε με
στης προσμονής το δρόμο
Φθινόπωρο είναι πάλι μη μου λες
και συγκεντρώσου..συγκροτήσου..
σκύψε μέσα σου..
πάρε μολύβι και χαρτί 
και απολογισμούς ..
προγράμματα στοχάσου..
Πάψε να μου φωνάζεις..
δεν το λησμονώ..
θα γίνουν και τα ''πρέπει''..
τώρα ονειρεύομαι ακόμα εικόνες
 πια περαστικές..
το πεφταστέρι στους μπαχτσέδες σου
ταξινομώ μες στης ψυχής τ' ανήλιαγα..
απόθεμα αμπαρώνω..
τώρα που τρέμουνε τα φύλλα
πήρανε το δρόμο τους του ταξιδιού..
ταξίδια απλήρωτα..ακριβά
ο νους μου σχεδιάζει..
και μη θαρρείς
τα ακριβότερα απ' όλα τα ταξίδια
 είν' του νου..στη χώρα των παραμυθιών
στου Οδυσσεβάχ τη χώρα.. 

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,