''το άπληστον εγώ''

φωτο: από το διαδίκτυο

Τις θλιβερές ψυχές των όταν συναντά

στο φονικό τους χνάρι ακροβατεί

τον φθόνον..το ''απληστον εγώ'' ..

την ιστορίαν του Κάϊν να μη ζήσει λοιδωρεί..  

σε λίμνες θλίψης πως βυθίζεται ο νους

ψάχνει ερήμους..σε οάσεις ν' αλλαργέψει..

Κι όταν αλυσοδένεται η ψυχή..

το καταφύγιον αποζητά..
ένα σπίτι απάγκιο..μια αγκαλιά για να κρυφτεί..

χαλκεύοντας της ευπραγίας τον φθόνον.. 

Καίει τη θλίψη της ..τη λιώνει..τη σταλάζει
σαν μελισσοκέρι εκκλησιάς..
στους ώμους παίρνει το δικό της το σταυρό
το άρωμα της αντοχής τριγύρω της σκορπάει
για να λιβανιστούνε οι ψυχές..των ''άνοων εγώ''..

να ξεδιψάσουν οι ψυχές..

μη μένουν διψασμένες στις πηγές των.

πριν μετοικήσουνε στη Νωδ

στη χώρα αντάμα με τον Κάιν..

Λαχτάρα της κρυφή το μαγικό ραβδί

ένα άγγιγμα ωσάν το μαγισσάκι θαλασσών

τη σκέψη στα παζάρια όλου του κόσμου να αλλάξει. 

Είν' βασανιστικό ''το άπληστον εγώ''..

αμάρτημα της ευπραγίας  του πλησίον ο φθόνος

είδος δυσμεταχείριστον..αγγυλώνει συνειδήσεις..

''το άπληστον εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Μικροπωλητών έρωτες''

φωτο: από το διαδίκτυο

Στην αγορά του Αλ- Χαλίλι
και στης Χαλιμάς το δόλιον 
το παραμύθι το διαχρονικόν
των ''μικροπωλητών'' οι έρωτες

αρώματα αλείβονται..
σε πάγκους ξεχασμένους αναπαύονται
τον ύπνον του δικαίου μονολογούντες..
τους τρώγει ένα σκουλήκι εκεί νυχθημερόν
φωνές..κραυγές..εικόνες τρανταχτές
διαλαλούνε την πραμάτεια τους
όσο - όσο την πωλούν στο ευτελές..
κι αποβραδίς με το μανδύα της μοναξιάς
τον βασανιστικόν τον εναγκαλισμόν
στης φαντασίας την ελεγεία την ερωτικήν
κρυφά λαγούμια του έρωτα αναζητούν
και ψαχουλεύοντας οι δυστυχείς στα άυλα
λαγόνες και γλουτούς σαρκός της γυναικός
τον εραστή τ' ονείρου προσποιούνται..

 

''Μικροπωλητών έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''έλα να βρούμε ένα νησί''..

Έλα να βρούμε ένα νησί 
και σαν θα πέσει η σκοτεινιά

να κοιμηθούμε αγκαλιά

στο μαγεμένο ακρογιάλι..
να 'ναι η θάλασσα πλατιά
κι ας είν' φουρτουνιασμένη
πέρα και απ' το Γιουκάλι π' αρμενίζεται το τέλειο
στο ατελές να σκορπιστούμε ακροβατώντας.

 

Πάμε λοιπόν για μια καινούρια αρχή
ίσως πετάξουμε τα λόγια τα πικρά
να ταξιδέψουνε μακριά 
ναυάγια βυθισμένα να γεννούνε..
σε νέα βάρκα να 'μπουμε κι ας είναι και μικρή
να ακουμπήσουμε τα θέλω τα κρυμμένα μας

ανάστροφη η πορεία μας..
ν' αλλάξουνε ραπόρτο και γραφή
τα λόγια τα βαριά τα ειπωμένα.. 

 
Έλα να βγούμε σε ακτές με Φοινικιές

στον ίσκιο το τραγούδι τους ν' ακούμε
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
 η αγάπη μας αδίσταχτα..να καρτερεί ηλιοφώς.

''έλα να βρούμε ένα νησί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Καθώς η νύχτα εκέρναε

της ηδονής τ' αγίασμα..

με μυρουδιές απ' άγριο τριαντάφυλλο

ράντιζε το κορμί μου

του έρωτα παγίδευε αντίλαλο..

κι από το βλέμμα του αυγερινού
το όνειρο που ολονυχτίς 

στα μυστικά εκράταα αγκαλιά

βουλήθηκα να κρύψω..

στον κόρφο μου να το ζεσταίνω τρυφερά..
να ζωγραφίζω αλεξιβρόχια 

με κραγιόνια πορφυρά..

να το σκεπάζω μη και μου βραχεί
από τον γκρίζο ουρανό τους..

Σου δέομαι αόρατα γονατιστή 

ψυχή κι αισθήματα να μένουν ζωντανά..
να αιωρούμαι στου ουρανού
το θόλο σου τον πορφυρό..

αλεξιβρόχια άλικα τα λόγια τα μετάξινα

σκέπαστρα της ψυχής μου..

Έρωτας ήρθες αναπάντεχος 

μου σιγοψιχαλίζεις..

''αλεξιβρόχια άλικα μετάξινα ''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''μικρή σχεδία''

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα οι θάλασσες λοιπόν
μαγεύτρες..ξελογιάστρες
ταξίδια μακρινά..προορισμούς
αθετημένες υποσχέσεις 
πότε σε ξέρες μας πετούν
ξέμπαρκοι επιβάτες..
κι άλλοτε σε νησιά ιδανικά
στης Αφροδίτης του έρωτα
σε ηδονικές πρόσκαιρες αγκαλιές
μας χάνουν στα νερά τους..

Είν' το ταξίδι της ζωής μακρύ
βρέχονται κι οι παντιέρες
μένει το πλοίο ακυβέρνητο 
σε κύματα αφρισμένα..
μα φτάνει μια μικρή σχεδία ..
αυτοσχέδια τελικά...
για να μπαρκάρει η ψυχή..
την τρικυμία να αντέξει..

Ευάλωτη μοιράζομαι

στην πλημμυρίδα της της θάλασσας

και της μικρής σχεδίας το σωσμό

μες στο ταξίδι μου..
για της ψυχής το φως να οδηγηθώ..
 σε νιας αφετηρίας λάκτισμα
  τη δημιουργική μεταστροφή μου να γευτώ..
''βρεμμένου'' πια ανθρώπου.

''μικρή σχεδία'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στων αστεριών τους δρόμους''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μ' επιθυμίες βαθειές κι αλλόκοτες
στων άστρων το χορό εσεργιανούσες
μπερδεύοσουν στην πλόκαμο
κόμη της Βερενίκης..
κόρη μικρή του φεγγαριού
την αιωνιότητα επαζάρευες γλυκά
στων αστεριών τους δρόμους..

σκληρά σ' εκράταε το σχοινί

τα πόδια ακούμπαγαν στη γη

αλλόκοτος εφάνταζε..ετούτος ο χορός σου..

κι όταν οι αγέρηδες της θάλασσας
ανάμεσα από καπνούς λιβανωτά
σε οδηγούσαν στων φυκιών τις μυρωδιές 
στων κρίταμων τις γιατρειές 
στο αντιφέγγισμα των άστρων..
έπαιρνες αγκαλιά σου τις σκιες
και χάνοσουν στ' αστέρια.. 
εφόραες το περιδέραιο στο λαιμό
του έρωτα π' αθόρυβα εκούρσευε
το σιωπηρό κορμί σου..

''στων αστεριών τους δρόμους'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς''

 

 

 

 

 

Περνούνε οι κύκλοι της ζωής..
κλειούνε ένας-ένας
 αφουγκραζόμενη μονάχη μου στη Γης..

όταν ανοίγουν οι ουρανοί..

μαζεύω να προλάβω ευτυχία.
Βαθιές οι ρίζες στο δεντρί..
που εφύτεψες στον κήπο μας..

μα τα δικά σου τέρμινα 

ετέλεψαν νωρίς..και έφυγες..εχάθης..
εβλάστησαν οι κλώνοι του κι ανθούν
κι εσύ σιωπάς..κοιτάς από ψηλά
κι από τη μυρωδιά τους των ανθών.. 
πως λείπεις..κι όλο λείπεις ...
με σκόρπια άνθη λεμονιάς
με δαντελένιο το φουστάνι εστεφανώθη
η κόρη η μυριόκαλλη..η ''κοκκώνα''
την πλάνεψαν δυο μάτια πράσινα
στην ευτυχία αφέθη..
Είμαι καλά..τα χείλη μου γελούν

δεν κλαίω στον ίσκιο του δεντριού

δακρύζω μον' από χαρά..

σε σκέφτηκα την ώρα την καλή..
σε έφερα σιμά μου..

 

 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σήμερα γάμος γίνεται...

Σήμερα γάμος γίνεται...κι η μάνα καμαρώνει!
Μια μαντινάδα απ' το συρτάρι της γιαγιάς μου θα σου πω
και να την εθυμάσαι:

''Γαμπρέ μια χάρη σου ζητώ και μην τη λησμονήσεις
το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις''..

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Είναι η χαϊδεμένη μας ..του κύρη της κι εμένα !!!

η μάνα σας...

Σοφία Θεοδοσιάδη......

''κορίτσι στο μαϊστράλι''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ένα κορίτσι ονειρεύεται 
σ' ερημικό ακρογιάλι..
αρνείται να γυρίσει στη στεριά
τρελλό το παρασέρνει μαϊστράλι..
στους βράχους κάνει συντροφιά
στων δελφινιών τις πλάτες ξενυχτά
στα γλαροπούλια τραγουδά
της θάλασσας νεράϊδι
το μαγεμένο στρείδι ψάχνει στο βυθό
για να βρει το χρυσό μαργαριτάρι.. 

καθάριες θάλασσες το πλημμυρούν
στους παφλασμούς τους λούζεται
στις θυελλώδεις της ψυχής του τις οργιές
φτάνει στα βάθη..κοινωνεί
αρχαίους έρωτες τρανούς
ψυχές για πάντα βυθισμένες.
κι ύστερα στο ανεμούριο της ζωής
ντύνεται ωραία Ελένη..
πόθοι κρυφοί το κυβερνούν
ο Πάρις να του κλέψει την καρδιά του.

''κορίτσι στο μαϊστράλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εχρύσωσαν τα ρόδια''..

φωτο: Σοφίας Θεοδοσιάδη - ο κήπος μου

 

 

Mιας Κυριακής τ' απόγιομα..στο λιόγερμα τ' Αυγούστου..με πλούσια σοδειά εντός..

περίσκεψιν πολλήν..εν Πάτραις ετελείωσε 

κι αυτό το ''ανηφορικό''..του εγκλεισμού μας άθελα..σημαδεμένο Καλοκαίρι..
κι απόμειναν δυο  καπέλλα ψάθινα
στης ώχρας τον σοβατισμένο τοίχο μας
κρεμάμενα σμιλεύοντας το χρόνο..
Κι έπειτα γλυκερές επιστροφές..στα ''Πρόσωπα'' τσιμπούσι εγίνηκε ρομαντικό με αγάπης ηχοχρώματα ολόγυρα..

παρούσες και οι χάριτες μαζί με τον Απόλλωνα

στης λύρας του το άκουσμα

αφήσανε για λίγο το ιερό τους στην Ακρόπολη

κατέβηκαν μαζί..σε μας..κι εστήσανε χορό..

γάμος εγένετο εν Πειραιά..της ηλιογέννητης..

επέσανε τα κάστρα..τα μπεντένια..
κι έμεινε μόνος ο ένοικος στου κήπου τη γωνιά μία ροδιά απ' τα χέρια σου..
ανυποψίαστα πως θα 'τανε η τελευταία σου φυτειά κι εφύτευαν πατρίδα..

 

 

 
 

Επαρηγορηθήκαμε.. 

τα ρόδια εχρύσωσαν κι οι θύμησες χρυσές..

χωρίς μελαγχολίες περιττές..

σε θύελλα ονείρων προσδοκούσες..
μες στη χρυσίζουσα αχλή
μονάχη της τα βράδια τώρα η ροδιά 
θ' ακούει τους γκιώνηδες..
το κλάμα το ατέρμονο απ' τις δεκαοχτούρες.
Χειμώνες Καλοκαίρια μοναχή
η μόνη της παρηγορία τα χρυσίζοντα
φύλακας έμπιστος στου κήπου τη γωνιά
ζερβά απ' τον ξενώνα του σπιτιού μας.

''Εχρύσωσαν τα ρόδια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό''

Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό..
στης εποχής το γύρισμα..
η φύση και η μνήμη μου δε με γελά
Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ..
δώρισα την καρδιά μου στα νερά
και από τότες μες στις αλυκές..
μέσα στα παραμύθια του νερού..
με της αγάπης συντροφιά μου την αποσκευή
τους χτύπους της γυρεύω..

Στο επιμύθιον της αγάπης μας αυτής
σκαρώσαμε μια λίμνη μοναχά για δυο
εις των πηγών μου τα ερημικά
τα αποδυτήρια του έρωτα εστάθηκες δειλά..
πιτσίλισες τα λαβωμένα μου φτερά
κι ύστερα εχάθης στης αβύσσου..

και από τότες και μετά
μοναχικό φλαμίγκο..η χηρεμένη μου καρδιά
χτίζει πεντάγραμμα..
τυπώνει νότες σε βυζαντινό ρυθμό
τρυπά την παγωμένη λίμνη στο βυθό που σε κρατεί 
στέλνει το μυθικό τραγούδι μας
φορά της φλόγας των φτερών σου τη χροιά
το μεταξένιο σου φτερούγισμα αναζητά
για της αγάπης το φλαμίγκο της και μοναχά
αποδημίες σχεδιάζει.

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό'' - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

"Υφάντρες του Αυγούστου"

Ζωγράφος  : Γιώργος Σταθόπουλος

Στα όρτσα να προλάβουμε

ο υποσχόμενος ετέλεψε

ο Αύγουστος..τ' αγέρι του

π' εχάιδευε τα χείλη ηδονικά

ποιός μάντης να οραματιστεί

και τ' άλλο Καλοκαίρι αν θα προκάνουμε...

οι υφάντρες του Αυγούστου αν μας υφάνουνε 

τις εμορφάδες της ζωής..τις ζωγραφιές αλλιώς...

καθώς μας λιγοστέψαν τα στημόνια τα μεταξωτά..

τα αδράχτια μας δε γνέθουν...

μα θα θυμάμαι εκεί νοσταλγικά

όμορφα που ήτανε στην κουπαστή

σαν με κρατούσες αγκαλιά

πρελούδια γράφαν θερινά

τα μυρωμένα μας στον έρωτα κορμιά

στην άκρη από τα τσίνορα

οι γελαστές ματιές σου

του μπάτη έμοιαζαν δροσιές

αιθέρας τα φιλιά σου ..

 

"Υφάντρες του Αυγούστου - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ"

 

Δεν ήτανε φαντάσματα καλπάζοντα

της φαντασίας της ανώριμης νεότης μου...

ήταν σημάδια..οιωνοί 

ηρώων που έρχονταν σ' εμέ..

από τις σκοτεινές μου κατακόμβες

εθεμελίωναν την πέτρα των γιγάντων μου στο νου..

στους ώμους να σηκώνουνε

το βάρος..τους σταυρούς

που θα μου εφόρτωνε ανυποψίαστα η ζωή..

μαζί τους να πορεύομαι

τους ίσκιους τους ν' ακολουθώ

να τους κρατάω αγκαλιά σφιχτά

κι όταν τα ακάνθινα στεφάνιια

αιμορραγούν την κεφαλή

στεφάνια γιάνκεας να μου πλέκουνε

οι ήρωες των βιβλίων μου οι ιδανικοί

να με κρατούν ψηλά στου Ολύμπου τις κορφές..

την ευτυχία κεντώντας

οι σκέψεις μου επάνω τους

εξαγνισμένες λεύτερες

ωσάν τα ωκεάνια λευκά πουλιά

τους γλάρους των ονείρων μου

εις τους αιθέρες να πετούν

χαράδρες..καταποντισμοί..

εμέ δε μου ταιριάζουν.

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Σ' αντάμωσα λευκό μαργαριτάρι"

Το αντάμωμα ήταν καρμικό

μαγική η σκηνοθεσία της ζωής

ερήμην τους ανθρώπους ανταμώνει..

όμοιο Νοτίων θαλασσών..ακριβό μαργαριτάρι φορεμένο στο λαιμό..

η χειραψία στα έδρανα η ακριβή..

και από τότες κι ύστερα η ρότα μου στον πάπυρο εχαράχθη της ψυχής..

να της ξεφύγω αρνούμαι..δεν επιθυμώ..γι αυτό τις νύχτες φέρελπις

στο χώρο και στο χρόνο μου μονάχη τα μαλάματα των λόγων σου..ακόμα τραγουδάω.

Έλα λοιπόν

γι αλήθειες να μιλήσουμε ξανά

κατω απ' της Πνύκας να βρεθούμε τα στενά..τότες που η φλόγα έκαιγε του νου τα σωθικά μου..

να δούμε αν ζει ακόμα ο δάσκαλος

ή τάχατες απόθανε όπως μας έλεγες παλιά

ως άλλος ταυρομάχος μοναχός αιμορραγών

σε άνισο αγώνα μιας αρένας επιδειξιομανών σπρουχτόρων ανοήτων..κραυγαλέα φωνασκούντων.

Έλα

σε ψάχνει η σκέψη μες στα πρωινά

αναμεσίς στους Δροσουλίτες για να σ' έβρει..να σε αναγνωρίσει στους ιριδισμούς..

στα ύψη του Τα'υ'γετου που εδιάλεξες κι εχάθης μία νύχτα

κι εσκόρπισες σιωπή μες στις καρδιές..δάκρυ αλμυρό στο βλέμμα.

Μια θλίψη αχνοφαίνεται εις τα αδειανά κελάρια της ψυχής

έρως ανίκητος..απέθαντος πνευματικός..ανολοκλήρωτος

φωλιάζει λες..μες στα θαλάμια των της σμέρνας μυστικός στων αλιέων της γνώσης..

βουτώ..ξεφεύγω από τα θαλερά πλοκάμια τους των δολερών της μέδουσας

που απλώνουν επικίνδυνα τυλίγουν το μυαλό μου..

εκειών

των ξιπασμένων..ελλειπών.. φελλών επιπλεόντων..

σκύβω στα λόγια τα σοφά

στων κοραλλιογενών νησιών τις κατακόμβες σου

πάπυροι φυλαγμένοι οι διδαχές.

φωτίζουνε το σκότος στους βυθούς μου.

Σκύβω γλυκά και προσκυνώ

μιας αγιότητας μορφή εγένεσο στα εντός..

Έτσι σ' αντάμωσα επιλέγοντας σοφά..

στη θάλασσα εκείνη την πλατιά

μείγμα εκρηκτικό σε όστρακο κλειστό..της γνώσης.. ενσυναίσθησης..σοφίας της ζωής σου..

που απλόχερα επλημμύρισες

τις αδειανές τις λίμνες μου του νου..

εμοίρασες ορίζοντες..εβύθισες στα Τάρταρα..ρητορικές ασυδοσίες.

( στο δάσκαλό μου Λιαντίνη- μνήμη αγάπης)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,.,..................,..........................

 

''Νηστεύσαντες και μη"....

Κι αν κριτικά σταθούν απεναντί μου οι καιροιί.

κι αν σβήσουνε τα γηρατειά απ' τη μνήμη μου

ποιήματα..γραφήματα και λόγια..

ετούτο εδω το βράχι μου τ' απόμερο

τα πρωινά που ο ήλιος στήνει έρωτα κυνηγητό 

με τα ασπρισμένα σύννεφα 

που περπατούνε ερήμην στα ουράνια..

κανείς ποτές του δε θα δυνηθει.

να μου το ξεριζώισει..

την πλατωσιά της θάλασσας μου κουβαλεί.. αρταίνομαι.

βρέχω τις σκέψεις στην αλμύρα της

το νου μου τον ξεπλένω..

έτσι καθως με κούρασαν τα αφρισμένα κύματα

γαλήνια ψάχνω τα νερά..

τα ακροδάχτυλα καθάρια να μου βρέχουν..

Κι αν στα λιβάδια τα χλοερά 

φυτρώνουνε οι ποιητές σαν τ' αγριόχορτα ..

επιβίωση ζητώντας

και αν σε θάλασσες απλώνουν τα πλοκάμια τους ως μέδουσες..

νηστεύσαντες και μη

να κοινωνήσουνε της Θείας μεταλήψεως .

να μεταλάβουνε νερό θαλασσινό

της ξιπασιάς οι αλλοπαρμενοι

δε με τυλίγουν στα πλοκάμια τους

γλυστρώ..στα βάθη κολυμπώ

μες στις φωλιές των κοραλλιών

λυμαίνομαι στιχάκια των αυθεντικών .

γιορντάνι τα τυλίγω στο λαιμό μου..

εκειών που της ψυχής μου αγγίξανε..αγγίζουν τις χορδές.

Εκείνων των απλών..μηδέ απλοικών..των ταπεινών..

των ζηλωτών της γλώσσας μου της πατρογονικής

που δεν τις στραμπουλίζουνε τις λέξεις τους με φτιασιδώματα..

μες τις αράδες της ψυχής των τις απλές

έμαθαν από τα μικράτα τους

νοήματα να δίνουν.

 

''Νηστεύσαντες και μη"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸

 

 

 

 
 

 

Τι να τα κάνεις τα παλάτια και τα πλούτια.. τα λεφτά..όταν στον κήπο σου ανθούνε τα λευκά σου γιασεμιά...δυο γιασεμιά στην πόρτα μου...κι αλλάξανε τη ρότα της ζωής μου..είχαν ανάσα..ήσαν ζωντανά..με κοίταξαν..τα κοίταξα στα μάτια.Έφεραν Καλοκαίρια στην καρδιά...εδρόσισαν του ''καύσωνα'' τις μέρες..εφέρανε αρώματα τις νύχτες στην ψυχή...τα μαδριγάλια της ζωής μου είναι μελωδιές μαγευτικές..συμπαντικές!

⫷ τα μαδριγάλια της ζωής μου ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''λυγμός στη Βηρυτός''

φωτο: από το διαδίκτυο

Κι αν με ρωτήσεις να σου πω..ποιό απ' όλα με λυγάει 

είναι εκείνος ο λυγμός..που δεν κατόρθωσα στο διάβα μου 

τον κόσμο για να φτιάξω στα σημεία..
μοιάζω στα μάτια σου ρομαντική..αιθεροβάμων σου φαντάζω 

να υψώσω ανάστημα εγώ η κουκίδα η μικρή 

στο χάρτη που τον κόσμο διαφεντεύει
μα ο σπαραγμός του θάνατου..πάντα με ξεπερνάει
βγαίνω απ' το σύμπαν μου εις τις καταστροφές
και περπατώ στο χάος..φοβούμαι..κλυδωνίζομαι
ανεξήγητα του κόσμου τα μελλούμενα με καίνε..
στης μεταμέλειας το στρατί..τα κροκοδείλια δάκρυα
υποκρισίας ποταμός..λίμνη Αχερουσία..
Σ' ένα μονόλογο δραματικό..μηνύματα λανθάνοντα:
Ποιός τάχα μπόρεσε ποτές..
χωρίς το δέντρο της ελπίδας του να ζήσει
ποιός άντεξε στον ήλιο να σταθεί χωρίς κλαδιά και φύλλα?
Είναι σκληρή η ζωή..αμείλικτη..στο κάδρο της
εικόνες άγριες του θανάτου ζωγραφίζει
σαν καταστρέφεις τους ανθρώπους..τα παιδιά
άπειρες καταστρέφεις πιθανότητες..ταλέντα καταστρέφεις..
είναι φορές που οι λεγεώνες του σκότους ρίχνουνε σκιές
μα αήττητο το φίλτρο της ζωής..μείγμα εκρηκτικό
σβήνει..νικά τα χνάρια του του θάνατου..γιατρεύει τις πληγές.

''λυγμός στη Βηρυτός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ανέσπερες πλεύσεις''

φωτο : από το διαδίκτυο

Kαράβι αλλαργινό του πηγαιμού

νόστος γλυκύς οι ανέσπερες

οι πλεύσεις σου οι μυστικές

πορείες χαραγμένες οραμάτων της νεότης..

να 'μουν στην πλώρη σου ξανά

στης καρτερίας το κατάρτι μου

προτού το τέλεμα τα ονείρατα να δέσω

ποτάμια..θάλασσες νερά
αγάλματα σε κήπους με  Ιστορία να διαβώ
τους φανοστάτες που εφύτεψα νωρίς
στα σκοτεινά δρομάκια π' επερπάτησα
στα αισθήματα της νιότης τα μεθυστικά
το θαύμα σου του έρωτα πάλι να συναντήσω..
Στο δρόμο της επιστροφής
σ' ένα μονόλογο νοσταλγικό 
μες στα σφιγμένα δειλινά
στα περιθώρια των εικόνων μου
να βάφονται οι σκέψεις μου μαβιές

όσα ερωτεύτηκα νωρίς..με αγάπη να τυλίγω.

μα σαν φουντώνουνε τα κύματα εντός

να δένει η ψυχή τα φουσκωμένα της πανιά

στη βάρκα της να ταξιδεύει ενθύμια ακριβά

να στέκεσαι αντίκρυ ζωντανός

δε θέλω επιφάνειες στεγνές

να βρέχει η αλμύρα  σου στους παφλασμούς

φιλί πνοής τη γαλανή ακτή μου.

''ανέσπερες πλεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''του ήλιου οι ανυφάντρες''

Κάθε φυντάνι έχει τη θέση του στην ποταμιά ..
κάθε κοχύλι το βυθό του..
Μια συγχορδία η ζωή..
Μες στις υπόγειες όχθες της
οι ανθρώποι ξελογιάζονται
απ΄ των σειρήνων το τραγούδι
νιώθουν για λίγο αθάνατοι
και ολοένα λούζονται μες στα βαθειά νερά της
ήχοι που παρεμβάλλονται..γεννούν παραφωνίες..

Στο Καλοκαίρι που σ' αντάμωσε..
στις ερινύες του μαϊστρου τις λευκές μην αφεθείς..
του ήλιου τις ανυφάντρες να προφτάσεις..
μην τα χαλάς τα παραμύθια σου
φωτίζουνε τα σκοτεινά μυαλά
γι αυτό τα έστειλε ο Θεός
για να κοιμούνται τα παιδιά
να ξεκουράζονται οι ώμοι των μεγάλων..

Στου ρεμβασμού τη σιωπή..
διώξε τη μίζερη τη λογική..
φτιάξε το καραβάκι σου..
βάλτου πανιά γαλάζια..να μη ζηλεύουν τα νερά..
γράψε και στην καρίνα του με γράμματα μικρά..
τ΄όνομα της ψυχής σου.

'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κείνη του Αυγούστου η βραδιά
απόμεινε στη μνήμη χαραγμένη

ήταν θαρρώ εκεί που με εσίμωσες..

στο βράχι μου τ' απόμερο ενύχτωνα
μάγισσα στ' ακρογιάλι..
κάτω από το γιοφύρι τ' αψηλό

γλυκύ μου της καρδιάς μου παραγάδι
αυγή εσύ στη δύση εγώ
γλυκά απαντηθήκαν εις το φέγγος οι ματιές

μάρτυρας το φεγγάρι..
περνάγαν τα καράβια στ' ανοιχτά
εγλίστραε και η ζωή μου..
τα λόγια ήσαν περιττά
εφτερουγίσαν οι καρδιές..
ανάμεσα στο πρόσκαιρο και
στο αιώνιο κρεμασμένη το συμπαντικό
με εγχάραχτα σημάδια στο κορμί
στον κήπο σου επερπάτησα 
γιάτρεψα την ψυχή μου..
έθαψα στη γωνιά τους σκελετούς
εις τη φενάκη της νεότης σου αφέθηκα
αυτή η σταγόνα της ζωής
χρυσή βροχή στην προκυμαία μου
εξέπλυνε.. 
το γκρίζο της ξεπλένει απ΄την ψυχή μου..

 
⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,