Είν' που δεν θέλει άραγε απ' το Χειμώνα της να σκεπαστεί...κι εκεί στο παγωμένο από κάτω χιόνι της να μείνει ?
Ή μήπως είν' η ελπίδα της και ο ενθουσιασμός...που στο άνθισμα την οδηγούν...και στο κυνήγι '''μαγισσών'''που κατοικούν εντός της...?
Ποτέ μου δεν την μάλωσα τη δόλια μου καρδιά...κι ας την γελάσανε πολλές φορές...της Άνοιξης οι μυρωδιές...της άνοιξης τα κάλλια...
Εκεί μέσα στο Καταχείμωνο το βροχερό που την περίμενα ...υπόσχονταν τόσα μονοπάτια μαγικά...εμπρός μου για να στρώσει...αδύνατον να της αντισταθώ...μπροστά στο φόβο της στιγμής...μην τύχει αυτή και με προδώσει...
Στους πάγους πάνω εγώ δεν ήξερα να περπατώ...μα η ζωή σαν δώρο της.. πατίνια αυτή μου χάρισε...να τρέχω...να προλάβω...
Εγλίστρησα και έπεσα πολλές στιγμές...και τότε ένα ζευγάρι με τριαντάφυλλα ζωγραφισμένα επάνω ...εσκέφτηκα να αγοράσω...παπούτσια που να μη γλυστρούν...και κάθε που θα πέφτω...τα λούλουδα που έχουν για ζωγραφιά...αυτά μονάχα να κοιτάζω....
Θέλεις δε θέλεις σκέφτηκα ...σαν κατορθώσεις στη ζωή...σαν μάθεις να χορεύεις...μετά από τα πεσίματα τα γλυστερά...υπέροχες στιγμές...φιγούρες απαράμιλλες στο πατινάζ σε περιμένουν...
Είναι αυτός ο χορός ο μαγικός...που μοιάζει πεντοζάλη...που πάντα λες και είναι η πρώτη η φορά...η Άνοιξη ..που σαν σιμώνει... μας φέρνει στην ψυχή...κι ας είναι ακόμα εκεί ο νους στην παγωνιά και στο αγιάζι καρφωμένος...
Εκεί είν' και το χειροκρότημα...εκεί που δεν τον εγκατέλειψες ...στη μέση τούτο το ''χορό'''που λέγεται ζωή...είναι που ο ερχομός της Άνοιξης...κάθε φορά σου υπόσχεται...κάθε φορά σου τάζει και σε παρασύρει...ν' αντέχεις ..να τη ζεις και να την γεύεσαι την ομορφιά του κόσμου...κι ας πέφτεις κι ας γεμίζεις γρατσουνιές στα γόνατα....γιατί άλλη φορά δεν έχει....
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου