Ήρθαν και με ξυπνήσανε της Άνοιξης τ' αηδόνια.......

Ήρθαν και με ξυπνήσανε πουρνό-πουρνό της Άνοιξης τ' αηδόνια....
Μου γλυκοτραγουδούσανε στου ήλιου την ανατολή...και στο ξημέρωμα της μέρας....
Αγουροξύπνησα γλυκά...γιατί τη γνώριμη τη μελωδιά είχα βαθιά ξεχάσει....
Μα εκείνα επιμένανε...μη φοβηθείς ετραγουδούσαν....ετιτίβιζαν...με επερικυκλώσανε.. στ' αυτιά τον ήχο τους γύρω μου ολούθε έδεναν.. με μια χρυσή κλωστή...μην τύχει για να ξεχαστώ...μην τύχη και τη μελωδιά αυτή..ξανά τη λησμονήσω...
Άξαφνα εσοβαρεύτηκα και ολόρθος πάλι εστάθηκα και μίλησά της της καρδιάς...με λόγια αυστηρά ...να τη μαλώσω προσπαθούσα...
Έλα της λέω.. δεν πρέπει σου πάλι τραγούδια ...μελωδιές...στιχάκια να μοιράζεις...
Μα αυτή μου αποκρίθηκε...ανόητα πως της φέρομαι και δεν θα με ακούσει....

Πήρε κατόπι τα πουλιά...εκείνα τα αηδόνια...έβαλε το φουστάνι της το γιορτινό...μες στα κατάλευκα ντυμένη...και στους αγρούς και στα περβόλια εξεχύθηκε...τα ρόδα τα τριαντάφυλλα να κόψει να μυρίσει....να ζαλιστεί απ' το άρωμα...να πέσει ...να μεθύσει...
Θα λερωθείς της φώναζα..θα βάψεις το κατάλευκο φουστάνι....
Ούτε που με εκοίταζε...γιορτάνι στα μαλλιά της έδεσε και στάλες στον ποδόγυρο του φουστανιού...με κόκκινο να βάψει προσπαθούσε....
Στολίδια αυτά μοναδικά του τριαντάφυλλου οι ζωγραφιές...στων κοριτσιώνε τα φουστάνια....και στων αντρώνε τις καρδιές....
.
Τρελλαίνει η άνοιξη...σαν έρχεται..τρελλαίνουν το μυαλό του ανθρώπου και τα αηδόνια...
Χίλιες λαλιές σου στέλνουνε...μηνύματα μοναδικά σου τραγουδάνε...και πάντα σου θυμίζουνε...άνοιξη πως προσμένουν να φανεί........

Γιατί πουλιά μοναδικά της Άνοιξης τ' αηδόνια...ξέρουν για τη ζωή σου πως περνά...και να σου το θυμίσουν προσπαθούν...μη τύχει και ξεγελαστείς...μη μπλέξεις στα γρανάζια του.. του μετρημένου χρόνου και  άδικα και ανούσια εσύ να τον σκορπίσεις....
Τι.. είναι το τραγούδι αυτό των αηδονιών...στο χάραμα της μέρας...είναι το χάραμα της ίδιας της ζωής και του έρωτα...που πρέπει να ρουφήξεις...και πριν σου τραγουδήσουνε, πως είναι πια αργά...

Τραγούδι αυτό των αηδονιών...τραγούδι αυτογνωσίας...τραγούδι προειδοποίησης...τραγούδι για  το σύντομο το πέρασμα στο διάβα της ζωής...τραγούδι αυτό των αηδονιών του έρωτα για τη ζωή...του ίδιου αυτού του έρωτα...του ελιξήριου της ζωής....

 Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................... 

Από την πανέμορφη πατρίδα μου και τον θαυμάσιο - εξαίρετο- αηδόνι της Θράκης μου...
Χρόνη Αηδονίδη...ένα τραγούδι  παραδοσιακό...υπέροχο - μοναδικό...γεμάτο σοφία κι ας μοιάζει λυπητερό...μα καν λυπητερό δεν είναι...
Τραγούδι αυτογνωσίας...τραγούδι προειδοποίησης ...τραγούδι για να προλάβουμε τη ζωή...τον έρωτα για τη ζωή...τον ίδιο αυτόν τον έρωτα ...τον κραταιό....
Και ναι φίλοι μου...επειδή με γέλασαν τ' αηδόνια για το αιώνιο της προσωρινής μας ζωής...
ελάτε μαζί μου σε τούτο το χορό της ζωής...να προλάβουμε....
Πεταχτός.. .ζωηρός ,θρακιώτικος ο χορός τούτος της ζωής.............

Στίχοι:  

Παραδοσιακό

Μουσική:  

Παραδοσιακό

Περιοχή:  

Ανατολική Ρωμυλία

1.

Χρόνης Αηδονίδης

 
Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ’ αηδόνια.
Με γέλασαν και μου `πανε,
ποτέ δε θα πεθάνω.

Φτιάχνω κι εγώ το σπίτι μου
ψηλότερο από τ’ άλλα.
Σαράντα δυο πατώματα,
εξήντα παραθύρια.

Στα παραθύρια στέκομαι,
τους κάμπους αγναντεύω.
Βλέπω τους κάμπους πράσινους
και τα βουνά γαλάζια.

Βλέπω το Χάρο που ’ρχεται
καβάλα στ’ άλογό του
Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ ’ αηδόνια.

Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ’ αηδόνια.
Με γέλασαν και μου είπανε,
ο Χάρος δε με παίρνει.

Μη με παίρνεις Χάρο,
μη με παίρνεις
γιατί δε με ξαναφέρνεις.
.....................................................................................................................................................................