''μιας ουτοπίας το δεντρί''

Μιας ουτοπίας το δεντρί

στον ίσκιο του για χρόνους με ισκιάζει

φαντάζει μυριοστόλιστο..

την πλάνην..την σαγήνην του

απλόχερα μου τάζει.

Χρόνους προσμένω κάτω από τον ίσκιο του

χάνω τα λόγια μου..

της προσμονής τις σκέψεις συναντώ

κάτω απ'  τα στολισμένα του κλαδιά

λαμπιόνια κι αγγελάκια με μαγεύουν.

Η γέννα αυτή που καρτερώ

δε μοιάζει με τις άλλες

με νότες και με μελωδιές

μαγευτικά στη σκάλα για τους ουρανούς

παιδιόθεν μ' ανεβάζει...

Της προσμονής οι αναλαμπές

τρανότερες από το φως

που οι φανοστάτες της ζωής

την  σκληρήν πραγματικότη μου τρατάρουν

μα εγώ στρέφω το βλέμμα αψηλά..

το αστέρι ψάχνω ανάμεσα απ' τις φυλλωσιές ..

της Βηθλεέμ..

 

της ουτοπίας μου το δεντρί

κάθε που πιάνει ένας Δεκέμβρης παγερός

στο διψασμένο κήπο της ψυχής

σε μια γωνιά και του σπιτιού μου το ανασταίνω..

 

''μιας ουτοπίας το δεντρί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,