'' πέπλο από χιόνι''

Όλο και βράδιαζε..χωρίς αστέρια

οι ταξιδιώτες χάνονταν στο βάθος

αλύχταγαν και τα σκυλιά

κολλούσε η θύελλα στο τζάμι..

το κλάμα το λυπητερό μιας κουκουβάγιας

χαρακωτά..έσκιζε τη σιωπή

απάνω εις της κόρης του σπιτιού την καμινάδα..

εσκιάχτηκε.. αμήχανη εβγήκε εις το δρόμο

στης θύμησης τα λόγια και της νόνας της

σημαδιακό το λάλημα..ο φόβος την κυρίεψε

τάχατες άραγε δυσοίωνο χαμπέρι να της φέρνει?

μεγάλη ολισθηρότης γύρω της

ολισθηρότης και στα μέσα της

ολισθηρότης και στους δρόμους

άπλωσε την παλάμη..τα λευκά της χαϊδεψε μαλλιά

στης αυταπάτης του ψευδούς κατόπτρου της

απλώνονταν η αθωότης στο λευκό..

πόσο εμοιάζαν στης μυριόκαλλης

πάλαι ποτέ της κόμης

απλώνονταν οι ιδέες στο χιονιά ..

ελιώνανε για μιας στιγμής το μαύρο

εγένναγαν άστρα λευκά

για μια στιγμή..ευλογημένη η στιγμή

σάμπως χαρές και λύπες μιας στιγμής

δεν είναι δανεικές μα καρπωμένες?

 

Η κόρη εφόρεσε ένα πέπλο από χιόνι εις την κεφαλή

μία νιφάδα έσταξε στις παγωμένες παρειές

εδάκρυσε με την αφόρητη λευκότητα

που αρνιόταν να στρωθεί μες στη ζωή

κι όλο εβάφονταν οι νιφάδες του χιονιού

με χρώμα κόκκινο σαν αίμα..

επροσευχήθηκε εις τα κρυφά εις τον φιλόκαλο Θεό

να στείλει έναν πέπλο αδιάβροχα λευκό

για να σκεπάσει τα στρωμένα τα ελεήμονα τραπέζια του

να μην παγώσει και του πεινασμένου το ψωμί

σταυροκοπώντας πα στο παγωμένο στήθος της

φορώντας πέπλο από χιόνι νύφης έμοιαζε

τις παραλείψεις της ..τα λάθη..τις χαρές

εσκέπασε..κι εχάθη η κόρη στο σκοτάδι.

 

'' πέπλο από χιόνι'' - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,