''σαν σινεμά''...............

Και σαν αξιωθήκαμε..και στων στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..
και στων καιρών μας την αψάδα..
κέρδος τα χρόνια μας στις διαδρομές..
Εμείς που δεν ελογαριάσαμε..
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
αλάτι σε έρημες ακρογιαλιές..
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..
για μας που αγαπήσαμε..ετραγουδήσαμε
στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους φόρεσαν
στο πέτο μυρωδιά..
αρώματα από δυόσμο και βασιλικό..
ραντίσματα στου Άδη τα κελιά..
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας..
γιατί και πως αλλέως..πως?
απ' το κακό μαθαίνεις για να πολεμάς
κι απ' το καλό να γεύεσαι..
αδρεναλίνη να σωρεύεις..
Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια μου που πέρασαν..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..
Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
η ζωή δεν απαρνιέται....
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''σαν σινεμά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''μνήμης μου θυμιάματα''....

Artist: Dorina Costras

Αλαφροπερπατούνε λένε οι νεκροί..
στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
πως τάχα μας ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..
του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές..
δε νέκρωσες στα μέσα μου..
ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
μην τυραννιέσαι νόνα μου σοφή
χιλιοτυραγνισμένη..
της άρνης το νερό δεν εποτίστηκα..
σαν αγιασμό μονάχα το σταλάζω..
όσο μπορώ αποθηκεύω το..κρατώ..
στης μνήμης το τσουκάλι..
σαν θα τελέψει πως να ξεδιψώ..
πως θα ποτίζω το δεντρί..
τις ρίζες του..που ξάπλωσαν στο χώμα ?
Ήταν ετούτος ο αποχωρισμός..
 αλλόκοτα λυπητερός..
βαρύς δεν έμοιαζε ενός φευγιού..
σταμάτημα λογίζονταν..
εγκλωβισμός στιγμής ψυχής..
στου χρόνου την κασέλα εσφραγίσθη..
στο βουλοκέρι με αίμα κόκκινο
τι..στα ρόδινα τα μάγουλα..
μιας κόρης στο μπουμπούκιασμα
ο θάνατος ο μισητός..ποτέ του δεν ανθεί..
οι πετρωμένες..οι μεγάλες μας..
οι διαμαντένιες οι αγάπες μας..
Λαμπρής κερί αναστάσιμο ξοδεύουνε
τις νύχτες σαν τρυπώνουνε..
μ' αλλόκοτα φεγγάρια..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......

'' μνήμης μου θυμιάματα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Αφουγκραστείτε..
Βουτήξτε στο τσουκάλι της μνήμης............ 
η φίλη σας Σοφία........ 

.....................................................................................................................................................................

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''....

Στην παιδική μου εποχή..νωρίς απ' τα μικράτα μου
στην εποχή των ανθισμένων νιάτων μου..
βαμμένα ήσαντε λευκά..το χέρι ήταν της μάνας μας..
τα εζωγράφιζε στα μάτια μας..
τα ονείρατα πετούσανε..εμοιάζαν περιστέρια..
κι ας ήτανε και λιγοστό..το γάλα που μας βύζαξε..
μισό και τ' αχνιστό της το καρβέλι.
Στην εποχή των καιροσκόπων..
μνημονίων και της αρπαγής 
έχουν κοράκου χρώμα τα φτερά 
που φύτρωσαν στους ώμους κορασίδων ..
αλλάζουνε μου λες καλή μου οι εποχές..
μα με το πίσω βλέμμα μου 
κοιτάζω..μες στου χρόνου τα βαθιά..
ω! πόσο μοιάζουνε οι εποχές...
έρχονται και ξανάρχονται..
που Σπάρτακο..λαούς αλυσοδένουν..
συνθλίβοντας τα ονείρατα..
αφετηρίας γενομένης τα μωρά
που εβυζάξανε της λύκαινας το γάλα..
λύκαινα αγριεμένη ο ''πόλεμος''..
λιοντάρια σαρκοβόρα οι ανθρώποι.. 
αλίμονο σαν γεννηθείς..σε τόπο ευλογημένο
κατάρα πέφτει απάνω του.. 
έρχονται τρυγητάδες άγαρμποι..
τη γη..μα και τα σπλάχνα της τρυγούν..
σημαία τους η ιδιοτέλεια..
την εποχή του Φαραώ..παχέων αγελάδων..
προσδοκώντας...
Τρανά τα όνειρα στη Γη..μα
τα γδαρμένα όνειρα ..ακόμα πιο μεγάλα..
πα στο τσιγκέλι του ''χασάπη''  χάσκουνε..
σα  μάτια από σφαχτά..
που εφάγανε στα ξαφνικά τη μαχαιριά..
μασώντας..μηρυκάζοντας..ταξίματα..
ξεφλουδισμένα των καιρών..
μες στα λιβάδια τα ανήλιαγα..
σύναξις κυβερνήσεων συνομωτών..
τσιμπούσι μεσαζόντων της ειρήνης..
κομμένης και ραμμένης στ' αδηφάγα τους 
τα στόματα..τα βλέμματα..και στις ( κοιλιές)
αψηφώντας των παιδιών την καλοσύνη..
Στην ευτυχία δίνουν ορισμούς του ποδαριού..
σκαρφίζονται..ονομάζονται σωτήρες..
Χαθήκανε οι σελίδες οι αξιακές..
στης προπαγάνδας τα τεφτέρια η κατάντια..
Μα το όνειρο είν' πουλί αλώβητο..
στου χρόνου τις αιώρες..
γιατρεύει τα σπασμένα του φτερά..
φωλιές τα στήθια των μικρών παιδιών..
το όνειρο επωάζουν...

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Ας δέσουμε γάζες καθαρές στις πληγές...
ποδήλατα ονείρων ας χαρίσουμε στους νιούς..
Πάμε για ορθοπεταλιές.................
η φίλη σας Σοφία...

..................................................................................................................................................................

''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου''...........

Να ψάχνεις ήλιο για να ανθείς..
στη σκοτεινιά τη μελαγχολική..
στου Οκτώβρη την αντάρα..
χρυσάνθεμο στεφάνι να στολίζεσαι..
σαν κίονας Ιωνικός..στην τέχνη τους ..
κλέφτρα να γίνεσαι..να φορεθείς..
στης κεφαλής σου  ακροστολίσματα
ως έπλασαν..εντρύφησαν
αγάπησαν βαθείς συμβολισμούς..
παλιοί σοφοί τεχνίτες..εις το άνθεμον..
στην πίκρα του Χειμώνα σου
άρωμα των ανθέμων των χρυσών.. 
αντίδοτο..σταγόνες να σταλάζεις..
μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς..
στο παραμύθι με το δράκο και την κόρη
φερμένο από τη χώρα που τιμά 
και που βαφτίζεται αυτοδίκαια..
χώρα των χρυσανθέμων..
για τη λουλουδιασμένη Ιαπωνία σου μιλώ..
στάσου..και φιλοσόφησε..
τι έψαχνε η κόρη..και τι ηύρε?
Χρυσά - άνθεμα ήταν τα μαλάματα 
που εντύθηκε η αγκαλιά
στο μέρος της ψυχής της.
ωσάν του δράκου εκπλήρωσε..
σκληρές δοκιμασίες κι ατραπούς..
να φτάσει στον καλό της..
θυσίες θέλει ο έρωτας..χοές..
να λιώνουν τα μαλάματα
να παίρνουν σχήμα της καρδιάς..
σαν θες...........
την εποχή των χρυσανθέμων ν' αναστήσεις..
και  μη θαρρείς..
δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα
που έρχονται και  περνάνε..
αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά..
είναι όμορφο που οι ψυχές..
στις μυρωδιές  τους συναντιούνται !!!
στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες..
ανθούνε τα μπουμπούκια....

 ''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

  αγαπημένος ποιητής..
ευαίσθητος μαζί και λατρεμένος
Λευτέρης Παπαδόπουλος..
σε στίχους αξεπέραστους..βαθείς..
και μουσική του αγαπητού..σπουδαίου μας Σπανού..
και τι να πω για τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού..
σαν Δωρική κολώνα στέκεται..
στο πέρασμα των χρόνων..
Απολαύστε !!! 

.................................................................................................................................................................

''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση''......

Και αν εφθινοπώριασε..
κρυφτήκαν οι λιακάδες μας.. 
θολώσαν στου παραδομού την ώρα..
τα φεγγάρια...
αν τα πουλιά αποδημούν..
Χειμώνας κι αν κοπιάζει..
τα φύλλα της καρδιάς δε λιποτάχτησαν..
δεν  εκιτρίνισαν στων εποχών ..
χρώμα αποταμιεύουνε..
να χρωματίσουνε τις Άνοιξες
εκειές τις νιες που καρτερούνε να φανούν..
προσμένουν Καλοκαίρια..
τι..είναι η ζωή μια ποίηση..
αλλάζει πρόσωπα φορές..και μη θαρρείς..
όσο κι αν μας πικραίνει...
με τη βροχή.. 
τη  θλίψη μας..τα σύννεφα.. 
πεισματικά ξεπλένει....
τρατάρει ελπίδα ανηλεώς..
στα χρυσοκίτρινα τα χρώματα..
η φύση για χατίρι μας..απλόχερα..
ατσιγγούνευτα..πλήρως παραδομένη..
στο μεγαλείο της υποτάσσομαι..
την ετικέτα μου στο πέτο δε φορώ..
ξυπόλητη..χύμα τολμώ..
στα λασπωμένα της να περπατώ..
''ποιώ'' και πλάθω τη ζωή..
ρουφώ τις ομορφιές της..
δε μπαίνω στα καλούπια της..
στο συρφετό..
και στο κατόπι τους δεν τρέχω
δε νοιάζομαι τους τίτλους να καδράρω..
να τοιχοκολλώ..
τους έχω στα συρτάρια μου..
πολύτιμα κειμήλια..
με την υπογραφή της γνώσης της σπουδής..
που η ζωή μου υπέγραψε με ίδρωτα..
με κόπο κι ενσυναίσθηση..
σταγόνα τη σταγόνα..
δηλώνω ελέυθερος διαβάτης..περιπατητής..
ρεμβάζω ώρες τη ζωή..την ομορφιά κι ασκήμια..
στα χρώματά της χάνομαι..
στ' αρώματα μεθάω..............

 ''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' η διαλεχτή στον έρωτα''

 

 

Η διαλεχτή στον έρωτα

στις στάλες δε μουσκεύεται..
στις αστραπές και στις βροντές

δεν κλείνεται στου φόβου..
πυρακτωμένες οι σταλαγματιές..
του έρωτα που κάψανε το δέρμα της..
ανθεχτικό είν' το κορμί

σεντόνι της ψυχής της..
μον' σεργιανά στο παραθύρι της

υγραίνεται το βλέμμα.

 
Στην άκρια της θάλασσας στην έρμη παραλία..

κόρη τ' ανέμου στέκεται και βρέχεται στο κύμα.
έπιασε μπόρα ξαφνική..
δε σκιάζονταν..εβρέχονταν..ήτανε που..
είχε κουρνιάξει μέσα της ο έρωτας..
είχε φυλάξει μες στον κόρφο της
μια χαραυγή ηλιοφώτιστη..
σαν παρασόλι στην αγάπη σου..
μπόρα να μη την πιάνει.

 
 

Βαδίζει τώρα  μοναχή..
η σκέψη στις στιγμές σας πλατσουρίζει.. 
ταξιδευτές ονείρων γίνουνται οι σταλαγματιές
στο τζάμι ζωγραφίζουν τη μορφή σου..
η διαλεχτή του έρωτα..
γητεύτρα..μάγισσα κατακλυσμών..

τα νέφη τα ζεστά καλεί να μοσχοπλένουνε

τα ξέπλεκα ωραία της μαλλιά..

μ' αερικά τρελλά μαζί θα σεργιανά 

κι οι μορφές θα βάφονται πανώρια ζωγραφιά.
 

η διαλεχτή στον έρωτα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''εγύρισε ο καιρός αγάπη μου''........

''Εγύρισε'' ο καιρός αγάπη μου..
τα δέντρα γυμνωθήκαν...
ανυπεράσπιστοι καθώς..
βαθιά ελεήμονες για τις ανασεμιές..
στης προσμονής και της ελπίδας μας..
θα ξαναφορεθούν τα φύλλα στα κλαριά..
Φοβάσαι και κρυώνεις λες..
σκιάζεσαι στης ψυχής την παγωνιά σου
να ανασκουμπωθώ ..να σε νοιαστώ..
κασκόλ με βελονάκι να σου πλέξω..
να σου τυλίγει το λαιμό..
τη ζέστη των χεριών  μου να σου στέλνει..
να το φοράς κατάσαρκα..
να σου ζεσταίνει και το μέρος της καρδιάς..
τα βράδια σου τα παγωμένα και μοναχικά..
χαρταετός να γίνεται η ζεσταμένη σου καρδιά..
στων αστεριών να φτάνει.. 
να 'ρχεται να μου γνέφει..να με συναντά..
στο μαξιλάρι μου τις νύχτες που φοβάμαι..
Θαρρώ πως τα εκαταφέραμε
κι αυτό το Καλοκαίρι..
βραχήκαμε αγναντεύοντας τη θάλασσα..
στο κύμα τ' αφρισμένο των ονείρων μας..
μικρά αλιεύσαμε ..μοναδικά..
ξεχωριστά τα όστρακα..
που 'χαν κλεισμένα στης καρδιάς..
πολύτιμα ..ακριβά μαργαριτάρια..
τα λόγια σου..τα γράμματα ..
κρατώ τα σφραγισμένα..
στο φιλντισένιο μπουκαλάκι της ψυχής..
όταν πονά  κι όταν πικραίνεται..
να αγγίζω με τα βλέφαρα..
να διώχνουνε τις μπόρες του Φθινόπωρου
να λιώνουνε τα χιόνια του Χειμώνα..
γραμμόφωνο τα λόγια τα ανθισμένα σου..
μέσα στο ανεμόβροχο στα ξέσκεπα..
''είναι που λύσσαξε η ζωή'' μου λες..
ολόρθους σαν μας συναντά..
πίσω απ' το παραθύρι..............

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 21 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Λευκό μου δέρμα ..ηδύποτο

πύρινη χαίτη..

Μάτια μου μάτια πέλαγα

από ακριβό αχάτη .. 

Εδώ  στο ακρογκέμι μου 

γιάνκεα του Ολύμπου μου..

το μωβ φυτρώνει στις ρωγμές 
που άνοιξε ο χρόνος..
να ομορφαίνει τις πληγές 
και να μην είμαι μόνος..

nikos davios    27/9/2018

στη Σοφία ...

..............................................................................................................

'' και σελιδομετρώντας στης ζωής''....

Φυλλομετρώντας στις κιτρινισμένες μου
αξεθώριαστα στις θύμησες..
άπλωνα τις σελίδες σου φως να γευτούν.
κόσμε ακριβέ..τρανέ και λιγοστέ..
φυλλοροούσα στους καημούς
μπαλάντζας ζύγι οι μύχιες σκέψεις μου
στων τάλαντων την πληρωμή..
σελιδοδείχτες κάρφωνα στις πιο γλυκές..
στις δυνατές..στην ανθρωπότητα στιγμές σου..Εθύμωνα..
εκοντοστέκομουν καταηλιακού..άπλετα εφώτιζα μαθές..τα ''μανισμένα '' τους λιβάδια..
δεν πνίγομουν μες στις κοιλάδες των δακρύων μου..γραμμές τραβούσα κόκκινες..τις οριοθετούσα..
να 'χει η μνήμη ερέθισμα..
της επανάληψης μη γίνεται εργάτης..
έρχονταν καλοθελητές..
στο μέτρημα χεράκι για να δώσουν..
μα οϊμέ............
βρίσκανε τις σελίδες όλες χαρωπές ζωή..
εκειοί που αξίνα δεν εκράτησαν..
δεν ''έσκαψαν'' στα έγκατα..
χορτάρια και λιθάρια δεν ξεβοτανίσανε..
αξίνες δεν αγόρασαν..τον κάματο δε ζήσανε..
δε γεύτηκαν αλάτι και ψωμί..
το νόστιμο το ήμαρ δε χορτάσαν..
Κι ύστερα στέκονταν ολόρθοι εμπρός..
εκείνοι οι λιγοστοί μου..
είχαν τη δίψα μέλισσας σε ηλιανθό
το λιγοστό π' εγεύτηκαν το νέκταρ.. 
μου χάρισαν σελιδοδείχτες ακριβούς..
το σμαραγδένιο το πετράδι στολισμένους..
τους κοίταξα στα μάτια εκστατικά..
και τις σελίδες εξεχώρισα..
τις βρήκα λίγες..διαλεχτές 
εις των χεριών το μέτρημα..
τότες εναύλωσα τις σκέψεις μου..
σε ιστιοφόρο με πανιά
να ταξιδεύουνε οι σελίδες μου
στο μυθικό του Θωθ το σμαραγδένιο ..
το αβούλιαχτο..το ξακουστό νησί..
στης Αίγυπτος να φτάσουνε τα μέρη..
στις λίμνες του να στάζουνε 
ολημερίς κι ολονυχτίς.. 
μην τύχει και στερέψουν..

 '' και σελιδομετρώντας στης ζωής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού..........

Art by, Andrzej Malinowski

Γεμίζουν τα φεγγάρια και αδειάζουνε..
τρυπώνουνε πεισματικά.. 
φωτίζουν τις σπηλιές μας τις ανήλιαγες..
γεννούν με ωδίνες..τις γλυκές μας ''εμμονές''..
περπατητές και ζηλωτές..
στων φεγγαριών τους κάμπους με ίδρωτα...
σε αλλοτινές μας εποχές
οι αποβίβασης σταθμοί..
αρτεσιανές πηγές των ανεκπλήρωτων..
στάζουνε κόκκινα του έρωτα τα όνειρα..
γελούν και κλαίνε εκεί στις χαραυγές..
γράφουν πεντάγραμμα ψυχής..
της προσδοκίας ..του ανταμώματος..
του αύριο με το χτες...
Κι εσύ μικρούλα μου ..
''εμίσσευες'' αποβραδίς στου φεγγαριού
μονότονα..μα ρυθμικά ..
το φεγγαράκι το λαμπρό ετραγουδούσες..
να 'ρθει..ψηλά στην κεφαλή σου να σταθεί..
να σε φωτίζει..να σε οδηγεί..
δρόμους να σε ''πηγαίνει''...
έκοψες τις κοτσίδες σου..
έβαψες κόκκινο το όνειρο..
ωσάν και τα βαμμένα τα μαλλιά σου..
μεγάλωσες..εβράχνιασε η λαλιά..
δεν τραγουδάς το φεγγαράκι το λαμπρό..
μον' σιγοψιθυρίζεις το..δε σέπεται το όνειρο..
στης παλαιότης  σου των χρόνων..
και τα φεγγάρια που σου τάξανε..
καρτερικά προσμένεις..

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' .......

Camille Corry

Κι αν η σοφία κατοικεί και εντρυφεί
στους κόλπους και στις ατραπούς των ταπεινών..
εεε..τότε ναι..
βήμα ας ανοίξουμε να βγούμε στο κατόπι της..
μήπως τον κόσμο και καλυτερέψουμε..
ανθρώπινο το πρόσωπο να φέρει..
μήπως και η μετριοφροσύνη γεννηθεί..
Θαρρείς πως οι μεγάλοι οι δάσκαλοι 
είχανε το λοφίο τους ψηλά..
θαρρείς πως φόραγαν του παγωνιού φτερά..
κι είχαν το φούσκωμα του ''γάλου'' στο κοτέτσι?
Με πόση ευκολία τάχατες δηλώνουνε..
στις μέρες μας ..στης κρίσης της πνευματικής..
στων ιδεών της κρίσης τις ημέρες..
όλοι οι Νεοέλληνες..δηλώνουν πρόεδροι..
και ποιητές..και συγγραφείς..και ''μεγαλοαρχόντοι''
πως τάχα είναι λέει από πριγκηπική γενιά..
κι από μεγάλο σόι..
και το ''καλάμι'' ετράνεψε στις όχθες μας..
στης υγρασίας το βούρκο γεννημένο.. 
επλήθυναν και οι φαντασιομανείς..
τούτοι που αυτοβαυκαλίζονται..
θαρρούν πως όλοι τους κοιτούν.. 
πως τάχα είν' πολέμιοι κι οχτροί τους..

αχ!!! πως κατακρεουργήθηκε  ανέκαθεν..
η λέξη ''ταπεινότης''...
πλάνην πλανάστε και πλανώμαι οικτρά..
αν ώτα στήσεις..στήσουμε απα σε λόγια
και λεγόμενα..και συμπεριφορές..
στων φιλοσόφων της ζωής..και στα γραπτά..
λουλούδι αμάραντο θα γεννηθεί..
γνωστό μα άπιαστο μαζί..
το λένε..το βαφτίσαν ταπεινότης...

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

ΩΡΑΙΟΙ !!!
μοιραίοι οι δάσκαλοι που μας  εσημαδέψαν
Ακούστε λοιπόν ..αφιερώστε μόνο δέκα λεπτά..
για το σοφό μου δάσκαλο Λιαντίνη..
γιατί όποιος έχει αξία και τιμή..
στην καθημερινή αρένα φαίνεται..
εκεί και δρα και πράττει...

η φίλη σας Σοφία..........

.....................................................................................................................................................................

'' στο λευκό μου το πουκάμισο''.........

Έτσι τον ροκανίζω τον καιρό..
έτσι τον πολεμάω.. 
δεν γονατίζω και δε σέρνομαι.. 
σε βρώμικα κουρέλια δεν κυλιέμαι..
με τα στιχάκια τους 
ραμμένα στο λευκό μου το πουκάμισο..
χρυσόκλωστη η σταυροβελονιά..
μονόγραμμα η ''αγάπη'' κεντημένη.. 
τα βράδια μες στης γύμνιας τους
στης λαμπερής αλήθειας..
των λόγων τους κλωθογυρνώ..
σιωπώντας σιγοτραγουδώ..
τα μάγια μες στη νύχτα να σκορπίσω..
της γνώσης ..της σοφίας τους.. 
να πιω το γιατρικό..
φτερούγες για να σκεπαστώ..
ανθρώπων που με νοιάστηκαν..
με κοίταξαν στα μάτια..
είναι που με αγάπησαν..
μα πιότερο ακόμα..
είναι που τους αγάπησα εγώ..
εξύπνησε στο κοίταγμα..
εσκίρτησε η καρδιά μου.. 
κρατώ το όνειρο απ' το χέρι 
όπως μου μηνάς..
κεντώ..ξανακεντώτο..
ράβω ..στεριώνω το μετάξι του..
ατέλειωτος να μοιάζει ο καμβάς..
στου σύννεφου να φτάνει..
ρυτίδες γέμισε ο καιρός..
ψυχές και όνειρα πετούν..
της νύχτας λες..
οι σαλεμένες νυχτερίδες..
στέκεσαι με την πένα σου..
μου γράφεις πως ακόμα αντέχεις 
και παλεύεις..και γελάς..
ψηλά..σε μια ανάταση ψυχών..
εσύ κι εγώ..εσείς κι εγώ..
αγγέλοι να πετάτε γύρω μου...
να σπάτε ..θρύψαλα να γίνουνται..
τα παραθύρια των κελιών..
της ανυπόταχτης πνευματικής μου ελευθερίας.. 
κρατώ αγκαλιά τα λόγια..γιασεμιά λευκά..
τη μυρουδιά απ' τα δάχτυλα..
πα στο βασιλικό μου...
της αύρας σας να μοιάζει...

'' στο λευκό μου το πουκάμισο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στις δρασκελειές των χρόνων μου''..........17/9/2018

Μια σχέση απόχτησα με τον καιρό..
σχέση γλυκειά μα συνομωτική..
στο ''ραντεβού'' μου να μην αθετώ..
με τον καθρέφτη..με το χρόνο..
καθώς στα χνάρια του επάνω επερπάταγα.
κάθε που βήματα αργά τοποθετούσα..
ερχότανε πιστός σαν άλλος εραστής..
και μου 'κλεινε το μάτι..
ο χρόνος μου ..ανταποδοτικός..
να 'μαστε πάλι ολόρθοι στη ''συνεύρεση''
για να γιορτάσουμε μαζί..
την ομορφιά να ατενίσουμε..
στων ρόδων τα αρώματα..
να ποτιστούν  οι δρασκελειές..
είμαστε ακόμα ζωντανοί..
εσείς κι εγώ..
οι αγάπες μου οι λατρευτές..
στου χρόνου τα γρανάζια νικητές..
του την ''εσκάσαμε'' θαρρώ..
για άλλη μια..τη φετινή φορά..
ξεφύγαμε του χρόνου μας του κλέφτη.. 
έτσι μετράω την ευτυχία εγώ.. 
κερδίζοντας το χρόνο..τον καιρό...
πολλά..γλυκά..πικρά..τα τραταρίσματα..
μα σήμερα θα βάλω τα καλά μου..
χτυπάει η καμπάνα τ' Αη- Γιώργη απ' το πρωί..
και μου μηνάει να στολιστώ..
πως είναι λέει γιορτάσι..
Σοφίας..Πίστεως ..Ελπίδας και Αγάπης..
θα τις φορέσω όλες τους με τη σειρά..
θα τις κρεμάσω στο λαιμό μου φυλαχτό..
Σοφία να με κυβερνά..
Ελπίδα να με τρέφει..
Πίστη  τα θέλω μου να οδηγεί..
κι Αγάπη να με 'νιώνει..
Αγάπη ναι..αγάπη πλούσια..περισσή.
τον κόρφο να ζεσταίνει.. 
άνθια σπάνια..και μοναδικά..
στο θερμοκήπιο της ψυχής μου να φυτεύει..
Φαντάζει όμορφη ετούτη η γιορτή..
δε μοιάζει με τις άλλες..καθώς
ο χρόνος φεύγει ..τρέχει και κυλά..
μα εγώ πιστή στο ''ραντεβού''..
με βλέμμα προς το μέλλον μου στραμμένο..
και ας φαντάζει εις τα μάτια των πολλών..
άγνωρο ..δύσβατο..τρομαχτικό..
είμαι ακόμα εδώ !!!

''στις δρασκελειές των χρόνων μου'' -   Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................  

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 20 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Ανεβαίνοντας την πλαγιά των χρόνων

στο ξέφωτο της ψυχής βρεθήκαμε  

με ένα καλάθι ανθισμένες λέξεις και ένα ασκί τραγούδια  

Πιάσαμε απ το χέρι το όνειρο και κινήσαμε παρέα

 αν ποτέ θα φτάσουμε στην κορυφή ποιος το ξέρει

ο δρόμος έχει αξία..

κράτα γερά το όνειρο απ' το χέρι και περπάτα ... 

και απόψε το βράδυ  θα  στύψω ένα σύννεφο 

να ξεδιψάσεις το πρωί της γιορτής σου 

Που σ' αγαπώ και σου μιλώ την δική μας γλώσσα ..

Νικόλας...

nikos Davios 16/9/2018 

στη Σοφία...

...................................................................................................................................................................

''στο άγνωρο κοχύλι μου''..............

art: Alexandrina Karadjova

Ευτυχία λες..
τρανό το όνειρο στη Γη
λίγοι οι καλοί οι βουτηχτάδες..
λέξη ..ερμηνεία πολύπλοκη..

μάγια της νύχτας φορτωμένη.
Έψαχνα να τη βρω παντού..
στους τοίχους του μικρού σχολειού..
με μαχαιράκι την χαράξαμε.. 
στα έρημα παγκάκια μας
ξεφτάνε και σαπίζουνε στο χρόνο..
πα στους κορμούς των δέντρων 
και στους ρόζους τους..
γέρικα λες κορμιά στης λήθης τον καιρό..
Σβηστήκανε οι χαρακιές..
οι ζωγραφιές μας ξεθωριάσαν..
τώρα σκαλίζω τα τεράδια..
ψάχνω τον ορισμό..
δε βρίσκω τη σελίδα της..
μου το 'λεγες  ψιθυριστά..

ποτές δεν εκατόρθωσε ανθρώπου νους..
τον ορισμό να γράψει...
όσοι οι ανθρώποι και οι ορισμοί..
τόσοι και οι κανόνες..
στα νύχια σιγοπερπατά

στην πόρτα σου ..της νύχτας επισκέπτης

προσεχτικά ζητά..τα στόρια να ανοίξεις..
Αναλογίζομαι και μειδιώ..

μπρος στο κατώφλι μου εστάθηκε δειλά..

μοναδικές μου χάρισε..στιγμές..

και άλλοτε μου έβγαλε.. 
εμπαιχτικά τη γλώσσα..

Πολύτιμα κοχύλια οι στιγμές

στου νου μου το βυθό..

Λάτρης των ανοιχτών των θαλασσών ..
βαρκάρης..δίχτυα ρίχνω στα βαθιά

κοχύλια να ψαρέψω..
σφιχτά κρατώ.. σαν τ' απαντώ..
γίνονται η σχεδία μου..
ωκεανούς  να διασχίζω..

Μα είναι και κάποιες θάλασσες 

ξέρες θαρρείς..

που το είδος δεν κατέχουν..

Και ναι... το νιώθω μερικές φορές..

πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα ...

και μόνη μου πορεύτηκα, πότε όρθια ... 

πότε γονατιστή...μα πάντα εκεί...

μιας παραλίας ανιχνευτής..

καινούρια όστρακα 
στη συλλογή μου να προσθέσω...

Ελπίδα αν το λέν αυτό...

μπόλικη  μου εχαρίστηκε..

απ' τις νεράϊδες μου στης γέννας...

Και σ' αγαπάω  κοχύλι μου
ολοκαίνουργιο την κάθε τη φορά..

κι ας μη τη θάλασσά σου  εβούτηξα βαθιά..
είσαι κοχύλι που εντός μου κατοικεί..
τους ήχους από το μπουρού που καρτερώ..

τις ευτυχισμένες...
μιας σταγόνας σκέψεις μου αυτές....
σε εσέ..το άγνωρο..το επιθυμητό..
σε εσέ τις ακουμπώ..

''στο άγνωρο κοχύλι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή''..........

Μη με κοιτάς και απορείς..
τρελλό μεράκι το 'χα από μικρή..
να τη ρουφήξω τη ζωή..
κήπο να μην αφήσω ακλάδευτο..
στις λίμνες της..τις θάλασσες..
να κολυμπήσω στα βαθιά..
να δροσιστώ..να φουρκιστώ..
στις όχθες της να κάτσω να στεγνώσω..
''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε ..
βαθιά στα σωθικά..
να μη βαστάξουν να σηκώσουνε ..
το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..
πραμάτειας μου που εσυσσώρευα ..
με τα μολύβια του μυαλού 
και με τις πένες της καρδιάς μου..
να την προλάβω την αληθινή ζωή..
και στο τετράδιο της ψυχής 
να τηνε καταγράψω..
να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..
εικόνες φορεμένες στο πουκάμισο..
σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..
σκέπη να  γίνεται το φως των αστεριών..
τους γκρίζους τους Χειμώνες μου να λάμπει..


Την αναποδογύρισε τη βάρκα μου ο βοριάς..
εβράχηκα ..εβούλιαξα στις λάσπες..
ελούστηκα σε ποταμούς...
χτενίστηκα στον ήλιο...
έβαψα τα μαλλιά στου φεγγαριού.
στων δειλινών το χρώμα..
άφησα το όνειρο μισό..
εγύρισα για να το θυμηθώ..
πα στη γραμμή των οριζόντων..
Θέλει  φαντασία..τόλμη.. 
πείσμα..στόχους η ζωή..
είν' αδιάκοπη σαν ρόδα λούνα παρκ 
ζαλιστικά γυρίζει..
μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..
ταξίδεψε τα όνειρα..σε δυνατή καρίνα..
ψίθυροι με κυκλώνουνε..
ασφυχτιά ο χρόνος..
τι..έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή 
''πανάθεμά την''..........

 ''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας''........

Ελπιδοφόρα αρμενίζοντας τη βάρκα μου ..
με τα λευκά πανιά της απλωμένα στους αγέρες.
ψαρεύοντας κοχύλια και ακριβά μαργαριτάρια 
στους ''βυθούς''..
στις παιδικές ψυχές που ζήταγαν..
αλμύρα από τις θάλασσες των γνώσεων...
εκοντοστάθηκα ονειρευάμενη..
φιλόδοξη..ατενίζοντας των καταρτιών τα ύψη..
Διέθεσα..ακούμπησα τη φλόγα μου...
καρδιές και νου για να φωτίσω..
συνάντησα λιμάνια ..κόλπους και ακτές..
που βρίθανε των μαργαριταριών..
κι άλλοτε ξέρες ..μόνο φύκια..

Ξέρες που σκόνταφε η βάρκα μου..

στης στενοκεφαλιάς..

και στου συμφέροντος λιμάνια.

μια τροχοπέδη λες  εκειών..

που τα φιλέτα ορέγονται..

στηρίζουνε τα πλούτια τους..

στης αγραμματοσύνης κοπαδιών..

σκοταδισμού οι θιασώτες.. 
Αγάπησα..επίστεψα..προσπάθησα..
χαμόγελα εφύτεψα και πήρα..
σπόρους σε χώμα άλλοτε άνυδρο..
κι άλλοτε λιπασμένο..
μεγάλη η συλλογή μου και η ανταμοιβή..
οι μαθητές μου που ανθίσαν στα λιβάδια..
λιβάδια ανθισμένα..καρποφόρα..χρήσιμα..
για την τροφή του νου τ' ανθρώπου..
Τώρα κοιτώ νοσταλγικά..
ακούω τους χτύπους κουδουνιού..
καλεί για μια καινούρια αλίευση..
σε εγρήγορση καλεί..
βαρκάρηδες οι δάσκαλοι..
θαλασσοπόροι..πειρατές ερευνητές..
σπουδαίοι αλιευτές..
μαργαριτάρια και κοχύλια τα παιδιά..
μαζί ξανά αντάμα..
στον παφλασμό της θάλασσας των γνώσεων..
τα αφρισμένα τα νερά θα κολυμπήσουν...

Μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς μικρέ μου  εσύ

 κι εσύ μεγάλε αντιστάσου..

στο bullying  των τρανών που κυβερνούν..

μα ούτε των μικρών τους μιμητών ..

αντιγραφέων κακέκτυπων..

σχεδιαστών μιας ξεπεσμένης κοινωνίας..

σε μια καινούρια αλίευση καλώ σας !!!

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
............................................................................................................

''για αναπαμό προσεύχομαι''......

Στης σιγαλιάς του σκοταδιού..
στο πάπλωμα της νύχτας σκορπισμένη..
χτύποι γεννιούνται δυνατοί και
σφίγγεται..αναλιώνει η καρδιά μου..
χρόνια είχα πάψει να κοιτάζω στο φθαρτό..
μον' στέκομαι σε κείνα τα παράριζα
κομμάτια του κορμιού σου..
τα παιδιά σου..
γλυκειά συνέχεια στου σύμπαντος τη ζήση ..
και στην ψυχή σου τώρα αναζητώ..
το αιώνιο να αντικρύσω..
Λένε πως μεγαλώνουνε..
παίρνουν μορφή και γιγαντώνονται 
οι σκιές οι αγαπημένες..
Λένε πως τριγυρνάνε οι ψυχές..
στέκουνε μ' απλωμένα τα φτερά..
σ' όσους πολύ αγάπησαν..
ενοιάστηκαν..ελάτρεψαν..
αέναο νανούρισμα θαρρείς..
στο λίκνο της ψυχής μας..
είναι που βρήκαν καταφύγιο..
που βρήκανε απάγκιο..
είναι που φωτιστήκανε με φως..
στον ήλιο της ημέρας τον κοινό..
Πάνε κιόλας μήνες εννιά..
που μοναχή σου εταξίδεψες..
εκείνο το ταξίδι που ετοίμαζες..
ερήμην σου..ανεπιθύμητα..άθελα..
ολάκερη ζωή..
στο θάνατο οδεύοντας
από της γέννας σου..
της γέννας μας την ώρα..
εκείνο που φοβόσουνα..
το μακρινό..το άγνωστο..
το σκοτεινό το μονοπάτι..
κρύωνες και σκιαζόσουνα..
το παγωμένο χώμα..
κι εγώ..
από τη μέρα που σε φίλησα..
σε κείνο μας το ύστερο φιλί..
εκείνο που τα χείλη μαρμαρώνει..
για αναπαμό προσεύχομαι..
''ψυχής αναπαμό''..
κρατώ στις χούφτες μου απαλά..
δυο κόκκους λιβανιού..
με μυρωδιές στο ξεπροβόδισμα..
στέκομαι της ψυχής σου..
μα εσένα η έννοια σου τρανή..
τρανή ήταν πάντα μάνας έννοιας
έρχεσαι μες στον ύπνο μου..
βρίσκεις και ψάχνεις αφορμές..
ψάχνεις θαρρείς για θησαυρό..
στο ερειπωμένο σπίτι..
αχνίζουνε πα στα χαλάσματα..
οι μυρωδιές βρεμμένου χώματος..
στο φυτρωμένο απρόσμενα θυμάρι..
ήρθες κι απόψε τρύπωσες..
έψαχνες για αλυσίδα..
εκείνη τη χρυσή που την εκρέμασες 
στης εγγονής σου το λαιμό..
είναι εκεί..πα στο λαιμό..
για να φυλάει το καλό..
που έστειλαν τα χέρια σου..
μωράκι σαν τηνε αγκάλιασες..
και άνοιξε τα μάτια..
Πήγαιναν κι έρχονταν στιγμές..
τον ίσκιο σου έψαχνα να βρω..
να 'ρθω να γονατίσω..
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 
κάθε που θα λυγίζω..
μα τώρα σε παρακαλώ..
γλυκειά μου..αναπαμμένη..
μοιραία της ζωής μου συ μορφή..
γαλήνεψε..μην τριγυρνάς
στα καλντερίμια με τους ζωντανούς..
τη διάβηκες τη μυστική
την πύλη του Αχέροντα..
τον πλήρωσες τον ακριβό τον οβολό..
στα βάσανα της Γης..
στη λίμνη Αχερουσία εκολύμπησες..
αντίπερα ευρέθηκες σε μια νυχτιά..
επρόλαβες..εκέντησες τα όνειρα ..
στο δαντελένιο γιαδάκι της ψυχής μας..  
στης σύντομης περπατησιάς..
στης βόλτας σου..
στης Γης τα φωτεινά τα μονοπάτια..  
στη γειτονιά σου τώρα κατοικείς..
με τους αποθαμένους..
στης θύμησης αναγεννιέσαι απ' την αρχή..
δεν απολησμονιέσαι........

''για αναπαμό προσεύχομαι''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

'' λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως ''....

Πως να χωρέσεις μια στιγμή..
στις χούφτες πως ..
πως να την στραμπουλήξεις...?
θα ξεψυχήσει σαν το περιστέρι το λευκό..
νεκρή  πα στο περβάζι της καρδιάς
τα δάχτυλα σαν σφίξεις..
σαν μετανάστης δε γενεί
δε σκίσει τους αιθέρες..
μόνη.. ζητιάνα..ορφανεμένη τριγυρνά..
Δεν περιγράφεται μάτια μου η στιγμή..
μονάχα απαντιέται..
σαν  μπόρα Φθινοπωρινή..
κάθετα καταβρέχεται ο κήπος της καρδιάς..
χέρσος ή γόνιμος κι αν είν'..
φουσκώνουνε οι σπόροι του..
βλασταίνουν..
στους μαύρους..τους ξανθούς..
τους γκρίζους κρόταφους της γυναικός..
στέκεται απειλητικός..
ο έρωτας ο κλέφτης..
αλάνι ατίθασο..ασυμβίβαστο..
ψυχής αληταριό..
υφάδια γνέθει..κουρελούς προικιό..
χρώματα στης παστάδας το κρεββάτι..

 ''λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................................