''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..

Στέκεσαι αγέρωχος
στη λίμνη της ψυχής μας κολυμπώντας..
Κύκνε..σύμβολο λες
μιας ομορφιάς..της ανανέωσης..της αναζήτησης
πουλί..αφιέρωμα θεών..
της Αφροδίτης ..του Απόλλωνα..
των προγόνων των αρχαίων μας
πνευματικοί συμβολισμοί..γέρνουν
επάνω στα λευκά φτερά ακουμπούν..
πολτισμών στην αρχαιότητα
έρχεσαι απροσκάλεστα στο ατένισμα..
αγγίγματα προστάζεις φευγαλέα
παλεύεις την ασχήμια μας
ο κοινωνός εσύ..ο μεσολαβητής..
Κύκνε..σύμβολο του ανώτερου Εγώ μας..
Η συνεχής..αδιάκοπη πάλη για την ανύψωση
ακουμπισμένη στα κατάλευκα
σε μύθους με ασχημόπαπα και κύκνους..
Κι ο άνθρωπος ο αναζητητής..
''σημείο αναφοράς''..σε λογοτεχνία..ποίηση
έκφραση σκέψεων υπέρβασης..
στη δύσβατη τ' ανθρώπου διαδρομή..
αιματηρής μετάβασης..απ' την ασχήμια της
στο απέθαντον το κάλλος.. 
διακαώς ζητούμενο..στο χρόνο αενάως..
Ανάβαση..αναρρίχηση πνευματική..
απ' το βυθό της λίμνης μας..
ατενίζοντας αμόλυντο..κατάλευκο..αγνό..
τον κύκνο μας ..εις τον αφρό του νου...
Αναγκαία χρήσιμοι οι συμβολισμοί.. 
των αναζητήσεών μας τα κλειδιά..
ξεκλείδωμα της πόρτας του κρυμμένου εαυτού..
του Αληθινού Εγώ..
του alter ego μας..της λατρεμένης μας σκιάς..

''ΣΤΗς ΟΜΟΡΦΙΑς..Κύκνε..του alter ego''..
Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...
σε Σένα που γίνεσαι συνοδοιπόρος μου στην αναζήτηση της ομορφιάς...
στην αναζήτησης της όμορφης σκιάς του alter ego μου...
σε σένα που μεταφράζεις το χρόνο μου σε πολύτιμο ''χρήμα'''
και σε όλους εσάς..που πετάτε ψηλά..αναζητώντας....

Όταν η ομορφιά .....................
Όταν η μουσική.....................

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...................................................................................................................................................................

'' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα''....

Σινιάλο μου 'στελνε στα πρωινά..
τα βράδια αγκαλιά της με κρατούσε...
σεργιάναγε ..εσύχναζε...μες στης αγάπης 
στα τοπία της..συγκίνηση..συνείδηση..
τις νύχτες μου ζητούσε...
Η πιο τρανή ..η πιο φιλόξενη Πατρίδα μου 
ήταν και είναι η ψυχή μου..
Όσα την ''επισκέφτηκαν''..την γέμισαν..
την πότισαν..την έκαναν ν' ανθίσει..
Θάνατος και Ανάσταση..
τα δάκρυα..τα γέλια  στο λυγμό της..
Άπλωσε η ρίζα της βαθιά..κανένας της παράριζο
 δεν τόλμησαν οι εκσκαφείς..
δεν άφησα στον κίνδυνο..να κόψουν..
Όλα τα εσκέπασα καλά
με χώμα φρέσκο και νωπό
μη μαραθεί το δέντρο της και ρίζες νιές
αδυνατεί να θρέψει...
Επλήρωσά της μαγικά..σ' αχαρτογράφητα νερά..
 ταξίδια δίχως σύνορα..σε άγνωρες πατρίδες..
Ο νόστος ατελεύτητος..ο γυρισμός μοιραίος..
πως βρίσκεις δίοδο αποχωρισμού..
πατρίδας που δεν πρόδωσε..σου χάρισε 
παράθυρα σ' ακρογιαλιές μοναδικές
σε ξωτικά νησιά..στου νου σου τα ταξίδια!!!
Πόσους ανέμους..δύσκολες νεροποντές..
 έκρυψες μες στην αγκαλιά της....
Ήρθανε '''ξένοι'''  σε επισκέφθηκαν
τα κάλλη σου  να καρπωθούν...
λεηλασίας..μονομαχίας..ερημιάς..
γλυκειά μικρή Πατρίδα μου....
ηττημένη να σ' αφήσουν..
Τώρα μου γράφεις από μακριά:
 Είμαι καλά εδώ ...

( '' Γλυκειά Πατρίδα έχτιζα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ).
..................................................................................................................................................................

''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες''

Ζωγράφος : ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ

Χρόνους..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..

τη μεταξένια σου ομορφιά..  
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα  
ρισκάροντας ξεριζωμούς..  
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..  
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..  
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες από τα παλιά..στα καθαρά..
οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..  
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..  
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..  
τα μεταξένια σου τα πέταλα..  
μετάξι λες του κουκουλιού..  
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..  
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
 φυτά του βούρκου εφύτρωναν..  
που τη μορφή σου ζήλευαν..  
μα ασχημάτιστα εμένανε  
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα δυσωδία εσκορπούσαν..  
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..  
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..  
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..  
το πέταγμα αγναντεύω..  
είναι στιγμές..
που σαν τον Ίκαρο στους ώμους μου..
κολλάω τα φτερά τους  
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..  
μιας αλκυόνας πέταγμα..  
μιας γέννας να γευτώ..

 ''δεν είναι οι λίμνες θάλασσες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''μιας λίμνης στα θολά νερά''...

Θαρρείς πως ελιμπίστηκα μαθές..
τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά της..?
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..να γένομουν μια λίμνη..
οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη..
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα να σταλάξεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα..θαμμένα εκεί ..
στης λίμνης τα κρυμμένα μου βαθιά νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα  στα λιμνάζοντα..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το μάντευα..ούτε που το εφαντάζομουν..
βαρύ το τίμημα του έρωτα..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..ιώβεια προσμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη ....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες  τραγουδιστά..
μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..νούφαρο να φυτρώσω..
τα μεταξένια  πέταλα..οι ρίζες του..ευάλωτα..
ταξίδι πλεύσης στον αφρό...τη λίμνη να στολίζουν.. 
σαν
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''σαντιβάριους''..στα πρωινά μελτέμια..
έγινες λίμνη τώρα μοναξιάς.. έπαψες 
πια να τραγουδείς..για ονειροπλέκτες έρωτες..
κι εχάθης στο ξεγέλασμα..στης πλάνης..
στο βυθό της...

(''μιας λίμνης στα θολά νερά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................

Τι κι αν στη ''Λίμνη των Κύκνων''..τα μάγια λύνει μόνο ο έρωτας..
τι κι αν ο Ζίκφριντ..ο ερωτευμένος ήρωας παίρνει στην αγκαλιά του 
την αγαπημένη του στο τέλος και μαζί πετούν στον ουρανό..
Στη ζωή..
που παραμύθια μοιάζουνε και οι έρωτες..
το τέλος πάντα δεν είναι το όχημα..που στο ταξίδι οδηγεί..
Ας αφεθούμε γλυκά στη μουσική..ονειρευάμενοι..
πετώντας το αιχμηρό αγκάθι απ' την ψυχή..
η φίλη σας Σοφία.......
 

.....................................................................................................................................................................

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) - ΤΑΚΗς ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟς

Η αγοραία μέθη σου ξυπνά τους δαίμονές μου
ματώνει τ΄ανεκπλήρωτα , πληγώνει τη σιωπή
οι σκοτεινές προθέσεις σου τρέφουν θεριά κι αγγέλους
σε μια ψυχούλα παιδική που έχει σταυρωθεί

Καημοί ανομολόγητοι, χαραματιά στη μνήμη
από μικρός ταξίδευα της μοίρας γητευτής
αυτή η στεριά με λάβωσε, σαν πεινασμένο ζώο
σκουριά σε σώμα ξέχειλο στον κύκλο μιας ρωγμής

Μιλώντας με τους έκπτωτους, εμπόλεμο ιδεώδες
ύψωσα το κατάρτι μου σε χρόνους σμιλευτούς
αρχή και τέλος έδεσα στην κιβωτό της μνήμης
να ξεδιψούν τα άγρια σε άγονους καιρούς

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) 
...............................................................................................................

<< ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΑΜΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ >>

Συγγραφέας: Kamkwamba William - Mealer Bryan

Εικονογράφος: Hymas Anna

Ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα γεννήθηκε στο Μαλάουι, 
σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία ακόμα
 βασίλευε η μαγεία, η επιστήμη αποτελούσε μυστήριο, η πείνα και η ξηρασία ήταν καθημερινή πραγματικότητα,η ελπίδα μάταιη και οι ευκαιρίες ανύπαρκτες.
Οπλισμένος αποκλειστικά με κάποια ξεχασμένα εγχειρίδια δανεισμένα από τη βιβλιοθήκη του χωριού του και με οδηγό την απίστευτη αποφασιστικότητά του, 
ο Γουίλιαμ κυνήγησε το πάθος του για την επιστήμη κι έβαλε σε εφαρμογή την πιο «τρελή» ιδέα, αλλάζοντας την κοινότητα και μεταμορφώνοντας τις ζωές των ανθρώπων γύρω του.

«Το αγόρι που δάμασε τον άνεμο είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός εφήβου από την Αφρική..που χρησιμοποίησε τους μοναδικούς πόρους που είχε στη διάθεσή του για να χτίσει έναν ανεμόμυλο και να ανυψώσει τη ζωή και το πνεύμα των ανθρώπων της κοινότητάς του.  Όσα κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα χρησιμοποιώντας την αιολική ενέργεια θα πρέπει να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με μια εμπνευσμένη ιδέα για να υπερβεί την κρίση που αντιμετωπίζουμε. 
Το βιβλίο του διηγείται μια συγκινητική και συναρπαστική ιστορία».

ΑΛ ΓΚΟΡ
πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης 2007
...................................................................................................................................................................

ΤΟ ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΗς ΤΑΙΝΙΑς

.....................................................................................................................................................................

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ : « Αυτό που μπορούμε να κάνουμε»..

« [Πηγή: www.doctv.gr]

« Στη χώρα απ’ όπου έρχομαι, η γενιά των
 παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να 
γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη 
σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για 
μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του 
σύμπαντος.Όμως εξακολουθούσαν, και στα 
γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές
 και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν 
ζητήματα κόστους και απόδοσης. 

 Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη 
για τους επερχόμενους, αλλά ίσως 
και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε «ισχύ» κι αν είχαν,
 η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, 
αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, 
αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, 
αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο,
 αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε 
και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό 
που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – 
 ίσως και να μην καταλάβαιναν 
και την έννοια της λέξης – 
όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν 
σ’ ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος.

 Προφανώς η χώρα 
δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί…
Η τωρινή κρίση οδηγεί σ’ ένα σημείο όπου, 
είτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια
 φυσική ή κοινωνική καταστροφή, 
είτε πριν ή μετά από αυτό, 
οι άνθρωποι θ’ αντιδράσουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο 
και θα προσπαθήσουν να εγκαθιδρύσουν νέες μορφές
 κοινωνικής ζωής, που θα έχουν γι’ αυτούς κάποιο νόημα.
Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς,
 για λογαριασμό τους και στη θέση τους, 
όπως και δεν μπορούμε να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέψουμε 
τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα,
 συνιστούν το τρομαχτικότερο εμπόδιο στο δρόμο
 μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας».

Κορνήλιος Καστοριάδης
Από το βιβλίο του:
Σκέψεις πάνω στην «Ανάπτυξη» και την «Ορθολογικότητα»
..............................................................................................................

''Μιας Πεταλούδας Πέταγμα''

Στα σκαλοπάτια πρόβαλε..και στο κατώφλι ασθμαίνοντας

έν' άνθος ολομόναχο..στη θύμηση της νιότης μου..

Άνοιξη γυροφέρνει...

στήσαν για χάρη της χορό...κι οι πρώτες πεταλούδες..

μια είν' επίμονη πολύ..γαλάζια έχει τα φτερά..

το νου μου ξελογιάζει.. 

-Φύγε της λέω..εμένα οι Άνοιξες μ' εγέλασαν..

κι ας είχαν τα φτερά και πλουμιστά τους..
- Έλα μου λέει ..μη φοβηθείς..
έλα για να σου δείξω..μιαν άλλην Άνοιξη 
έαρ γαλάζιο για τα σε..χρυσό σου ετοιμάζω..
του έρωτα του ύστερου..χιλιαρωματισμένο..
έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες
 και στους Χειμώνες να πλανιέσαι?
-Θα 'ρθω της λέω πεταλούδα μου τρελλή..
το βρίσκω πως μου μοιάζεις..
ανάμεινε..
τα ροζ μου τα φτερά..στους ώμους να κολλήσω..
κι αν στο τρελλό μας πέταγμα..
μου αναλιώσουν τα φτερά..
και στα μισά του δρόμου καταγής..
η ανάσα μου..απ' τον ίλιγγο του έρωτα..
σβιέται και χαθεί..
μη λυπηθείς..μη φοβηθείς..
σ' εκείνο το ύστερο φιλί ζωής..
σκύψε και ρώτα με ψιθυριστά..
να μάθεις την αλήθεια..
το σύντομο το πέταγμα το άντεξα..
''για'' τα φτερά μου έκαψες..
ψηλά με σήκωσες μακριά..μαζί σου να πετάξω..
τον ήλιο δε λογάριασες..το χρόνο δε σεβάστης..
πριν ξεψυχήσω ..σίμωσε..λαλώ....
το μέλι που 'χα στης ψυχής..
του άνθους του τον ύπερο..
δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''...

''μιας πεταλούδας πέταγμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''Ωδείον του Έρωτος''..

Σαν 'βγάζαν λέει απόφαση οι σοφοί..
ένα Ωδείο για να στήσουνε..
για τα τραγούδια του..του Έρωτος..
θαρρώ θα 'χαν δικαίωμα..λόγια να τραγουδήσουν..
στων ποιητάδων..στων σοφών τις πινελλιές..
όσοι ετσουρουφλίστηκαν..σε κείνο το λιοπύρι...
εκειοί που ελουσθήκανε στους παραπόταμους..
στης λίμνης στα νερά Ανδαλουσίας..
να ξεπλυθεί μεσ' απ' τις νότες στο πεντάγραμμο..
η πίκρα τους..απ' των καημών το στόμα.. 
Οι λέξεις θα μπουμπούκιαζαν..ρόδα..
ροδόχροα..αναρριχώμενα..
σκαρφαλωμένα στο κλειδί του σολ..
την πόρτα θα χτυπούσανε των ουρανών..
ν' ανοίξει..να τρυπώσουνε..
οι ουράνιες μελωδιές του...
Κόλαση γίνεται το στήθος τ' αδειανό..
κραυγή το γεμισμένο..
ιαματική πηγή ο Έρωτας..
στη δίψα..αξεδίψαστη
στο στόμα λαβωμένων... 
Με δεκανίκια δεν περνά η ζωή..
σαν δε δροσέρεψε η καρδιά
σ' ανατριχίλες των κορμιών..
σαν δεν ευρέθη στο βυθό
σε πατητήρια ηδονής..
σαν δεν εμέθυσε η ψυχή..
μες στην αλμύρα της..στου ίδρωτα
στης εύρεσης τη ζάλη..

''Ωδείον του Έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................



 

''ξέρω ένα αηδόνι''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ξέρω ένα αηδόνι που 'ρχεται
 χαράματα μου τραγουδά..
τη γνώριμη τη μελωδιά
 που είχα βαθιά ξεχάσει....
 έδενε το κελάηδημα..
χρυσή κλωστή στην κόμη..
μην τύχη και τη μελωδιά 

την απολησμονήσω.

Στο αντάριασμα εδείλιασα
εμίλησά της της καρδιάς..
για να τηνε μαλώσω..
Έλα της λέω..δεν πρέπει σου 
τραγούδια πάλι μελωδιές...
στιχάκια ν'αφουγκράζεσαι..

στιχάκια να μοιράζεις.....
Μα αυτή μου αποκρίθηκε...
ανόητα πως της φέρομαι
δε θα με ματακούσει.. 


Πήρε κατόπι τα πουλιά
έβαλε το φουστάνι της το γιορτινό...
εκείνο που την έκανε..
με νύφη για να μοιάζει..
εφόρεσε στο πέπλο τ' ακριβό..
της Άνοιξης τα άνθια στο κεφάλι..  
να ζαλιστεί απ' το άρωμα...
να πέσει ...να μεθύσει...

 
Θα λερωθείς της φώναζα..
θα βάψεις το κατάλευκο 
''νυφιάτικο φουστάνι''....
μα εκειά..ανέμισε την κόμη τη λευκή..
διόλου δεν αποκρίθη..
τραγούδι αρχίνισε γλυκό:
''μαζί σου πάρε με Άνοιξη..
ζωγράφισέ μου την καρδιά..
''χνούδι'' να μοιάζει πασχαλιάς
σε μάγουλο γυναίκας''... 

''ξέρω ένα αηδόνι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''Ο ποιητής και ''Ποιητής'' μου''..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..
λέξεις που ψάχτηκαν στο φαίνεσθαι..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..
  διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου γινήκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..

 
Έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάταρτα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω:

 
''άστα μου έλεγες τα όνειρα..άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαε στο βυθό σου....

 ''Ο ποιητής και Ποιητής μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................................................

El fotógrafo de Mauthausen (2018)..

Όταν το σινεμά αντιγράφει την παραφροσύνη στη ζωή..
 Πόσες φορές πρέπει να φυσήξει στον ιδιότοπό σου
 ο μολυσμένος αέρας για να αισθανθείς λερός;
Όταν το άγριο έρεβος..τυλίγει την ψυχή τ' ανθρώπου..
Αν θες  ακόμα να λέγεσαι άνθρωπος..
Μια ταινία κραυγή ..στο NETFLIX.
 Ένας Καταλανός κρατούμενος σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης 
χρησιμοποιεί τη δουλειά του και κλέβει φωτογραφίες 
των κτηνωδιών που διαπράχθηκαν.
Μην τη χάσετε...
 η φίλη σας Σοφία
 
ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία:

Ο Francisco Boix ή Πάκο,  από μια λαϊκή συνοικία της Βαρκελώνης, χαρακτήρας ζωηρός και ρέμπελος από μικρός, ήταν ήδη φωτογράφος,όπως και ο πατέρας του πολύ πριν πάρει τα όπλα  και πολεμήσει στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο ενάντια στο φασισμού. Εξάλλου εκείνον τον Ιούλιο  του 1936 δεν είχε καν κλείσει τα δεκαέξι,και το Φεβρουάριο του 1939 ήταν κάτι παραπάνω από δεκαοχτώ  όταν πέρασε τα Πυρηναία μαζί με άλλους 200.000 ισπανούς φυγάδες και αρχικά καταλήγει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Vernetd'Ariège και, στη συνέχεια, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Septfonds. Μόλις που προλαβαίνει να βγει από εκεί με την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στο Παρίσι και μεταφέρεται, μαζί με χιλιάδες άλλους Ισπανούς, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μάουτχαουζεν, στην Αυστρία. Με την ιδιότητα του φωτογράφου, στο Μάουτχαουζεν, τοποθετείται στο εργαστήριο φωτογραφίας της διοίκησης του στρατοπέδου. 

Αλλά ούτε εκεί κάθεται στ’ αυγά του και μαζί με άλλους Ισπανούς από τους 7.000 συνολικά  έγκλειστους στο στρατόπεδο Ισπανούς ρεπουμπλικάνους , οργανώνει,, μια παράνομη οργάνωση του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο στρατόπεδο. Αδελφοσύνη και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία των κρατούμενων,  παράλληλα όμως φωτογραφίζει, με τη φωτογραφική μηχανή στο στρατόπεδο, ως μαρτυρία των καθημερινών βιαιοπραγιών και των πρακτικών εξόντωσης, τα πρόσωπα των υπεύθυνων του στρατοπέδου και των αξιωματικών των Ναζί που συχνά έρχονται να τον επισκεφθούν για να βεβαιωθούν ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ένα μεγάλο πακέτο με 2.000 αρνητικά φωτογραφιών που το κρύβει και παραμένουν εκεί επί χρόνια, στο τοίχο του κήπου μιας γερμανίδας.. Οι φωτογραφίες θα χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης - όπου ο Boix θα είναι ο μοναδικός ισπανός που θα καταθέσει ενάντια σε υψηλόβαθμα στελέχη της ναζιστικής κυβέρνησης- όπως και στη δίκη του Νταχάου.
 

Ο Πάκο για λίγο θα δουλέψει  φωτογράφος στη Γαλλία, στο Παρίσι, στο φίλα προσκείμενο  στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα,τύπο. Αυτό μέχρι τον Ιανουάριο του 1951 όταν το Μάουτχαουζεν θα του στείλει το λογαριασμό και σε ηλικία μόλις 30 χρονών θα πεθάνει από προβλήματα στα νεφρά του. Ο Πάκο θα πάει να συναντήσει όλους εκείνους τους Ισπανούς και όχι μόνο, που έπαιξαν ένα καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, και η ιστορία τους έχει ξεχάσει. Το 2000, ο σκηνοθέτης Lorenzo Soler θα του αφιερώσει το ντοκιμαντέρ Ένας φωτογράφος στην κόλαση!

ΠΗΓΗ : Ετικέτες Μαουτχάουζεν.

..........................................................................................................

....................................................................................................................................................................

''Ερέβους Φόβοι''...

Δε θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό
τα κουφωμένα χέρια να κοιτώ..σε κείνα..
τις ρυτίδες και τις φλέβες να μετράω..
να ''καταντήσω''..
μια παρατρεχάμενη..ερέβους αρωγός   
που χάσκει σε διαδρόμους σκοτεινούς..
αγάπη ζητιανεύοντας από περαστικούς..
φορώντας το φτηνό..το τσίτινο ''φουστάνι'' μου..
το χρόνο που ξεγλίστρησε απ' τα δάχτυλα..
να ψάχνω σε ανήλιαγα κοτέτσια...
Θέλω να σηκωθώ ένα πρωινό  
να τα χαϊδέψω στοργικά..
χέρια..στις καφετιές κηλίδες των..
των χρόνων σημαδέματα απροσπέλαστα..
να ψάξω και να βρω ανασεμιές..των γιασεμιών..
τις μυρωδιές  της μέντας των φιλιών σου 
να ξαναμυριστώ.. 
ρυτίδες που αρωματίσανε..
αλησμόνητες..περαστικές..τραγουδιστές
 στιγμές μου..
που ακόμα έχουν ζωντανή λαλιά
στα βαθουλώματα που χάραξε βαθιά
ο εκσκαφέας της ζωής..στα χέρια τα ακριβά μου..
τολμώντας..αψηφώντας και αδράττοντας..
το δροσερό νερό που κοίτονταν στις φλέβες ..
τις υπόγειες τις ζεστές..στου βάθους
 στα λαγούμια της ζωής των... 
Mέσα από τα σκαμμένα χέρια μου.. 
των ενδοφλέβιων..αλλοτινών μου ερώτων
να αναστατώνονται οι αισθήσεις μου.. 
στη θύμηση σαν κάδρο ανεξίτηλο..
σαν φόντο μιας ζωής..

''Ερέβους Φόβοι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''τα καλά βιβλία''_ Δοκίμιον

Αλλάζουν οι εποχές..τα χρόνια τρέχουν και περνούν..
η τεχνολογία προχωράει και ενίοτε κάνει θαύματα..
κι ένα βιβλίο καλό παραμένει πάντα σταθερή αξία..
Κι είναι στο χέρι του καθενός να το ψάξει..να το βρει..
Αξέχαστα τα λόγια της καθηγήτριάς μου από το Γυμνάσιο 
της κ. Πολυζωίδου..λαμπερή η φιλόλογός μου..εδίδασκε..
ποιούσε ήθος..Να προσαρμόζεστε έλεγε ..στην κάθε εποχή..
να μην απορροφάστε μοναχά..να ψάχνετε..το καλύτερο..

Με απλά..πολύ απλά λόγια..με μια πείρα αρκετών χρόνων..
σχεδόν μισού αιώνα ζωής που ασχολούμαι με το βιβλίο..
έχω να σας πω με αγάπη..πως η μυρουδιά του κάθε βιβλίου 
και ιδίως των παλιών βιβλίων κρύβουν και μια ιστορία..
Κι αν η εικόνα κάνει τα βιβλία ελκυστικά..
το κείμενο που τη συνοδεύει 
είναι που τα κάνει συναρπαστικά και ωραία..
Ο συνδυασμός και των δύο είναι μια ευγενής πολυτέλεια 
για τον αναγνώστη.. 

Χειμώνας..κρύο..τζάκι..σπιτική ζεστασιά..
Κάθε εποχή έχει τις χάρες της..
Για τους αληθινούς αναγνώστες 

το βιβλίο είναι η γλυκύτερη συντροφιά..
Εποχή του γρήγορου..της τεχνολογίας..
ίσως και της απειρίας δεσίματος ενός καλού βιβλίου..
Υπάρχουν όμως ακόμα εκείνοι οι ρομαντικοί..που αγαπούν 
το καλό βιβλίο..επιμένουν κόντρα στην κρίση των καιρών..
Δένουν με μεράκι ..η βιβλιοδεσία είναι μεράκι και ταλέντο..

Αν κάνετε μια βόλτα σε παλιά στέκια ..παλαιοπωλεία..
στα Εξάρχεια.................

που δε φημίζονται μόνο για τις αναρχικές μέρες τους..
θα βρείτε ανθρώπους σκυμμένους επάνω στα βιβλία 
με ελάχιστο κέρδος και πολύ μεράκι..
συνεργασίες που δίνουν αληθινά διαμαντάκια..
Πόσο μεράκι κρύβεται εις την εικονογράφηση..
Χαράχτης και ζωγράφος ο Γιώργης Βαρλάμος..
έδωσε ψυχή στο άψυχο χαρτί..
ζωντάνεψε τα λόγια..άνθισε τη σκέψη...
ένα μικρόν δείγμα...............

ανάμεσα στα τόσο όμορφα βιβλία που αξίζουν.

 

Δοκίμιον : Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ο Γιώργης Βαρλάμος γεννήθηκε το 1922 στην Πάρο. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλους τους Ο. Αργυρό και Κ. Παρθένη και χαρακτική (1942-1947) με δάσκαλο τον Γιάννη Κεφαλληνό. Συνέχισε, με τη βοήθεια υποτροφίας, τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux-Arts ζωγραφική και στο College Technique Estienne χαρακτική, όπου και ειδικεύτηκε στην τέχνη του βιβλίου και ιδιαίτερα στη χάραξη γραμματοσήμων.«Η μεταπολεμική κακογουστιά χτύπησε και τη βιβλιοδεσία. [...] Ωστόσο ο μοναχικοί βιβλιοδέτες πάντα υπάρχουν. Δεν κερδίζουν βέβαια και δεν μπήκαν στα γρανάζια της νέας βιομηχανικής βιβλιοδεσίας», σημειώνει ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου.«Η μεταπολεμική κακογουστιά χτύπησε και τη βιβλιοδεσία. [...] Ωστόσο ο μοναχικοί βιβλιοδέτες πάντα υπάρχουν. Δεν κερδίζουν βέβαια και δεν μπήκαν στα γρανάζια της νέας βιομηχανικής βιβλιοδεσίας», σημειώνει ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου.

''έτσι σ' αγάπησα''..........

* * * Και 'γω..
που τούτο εδώ το λιόγερμα
βγήκα στης φαντασίας τα σοκάκια να σε ψάξω.....
θα έρθω σαν μπόρα Ανοιξιάτικη ..
να σε δροσίζω με τα χείλη μου
δροσοσταλιές πα στο κορμί σου να σταλάζω..
να θυμηθώ τον τρόπο που σ' αγάπησα..
λες κι ήσουν ένα ξωτικό..
λες κι ήσουν όνειρο γλυκό.. σε νύχτα αγριεμένη.... * * *

''έτσι σ' αγάπησα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''TΑΞΙΔΕΥΤΗς''.......

Όταν οι στέπες της ψυχής..
σκεπάζονται στο χιόνι..
η μέθη τους..των ταξιδιών..
γεννάει το ιδεώδες..
το ανεκπλήρωτον καλεί..
γεννάει τους αγγέλους μου..
ταϊζει τη σιωπή μου.....
τους μύθους ξετυλίγει τους..
της ψυχής των ορυχείων...
Πάντα υπάρχει η αφορμή..
και πάντα η αιτία..
Ταξιδευτής..
λάτρης της ρήσης της μικρής..
της μέγιστης εντός του..
''τα ταξιδέματα του νου..
τα ακριβότερα ταξίδια''
σειρήνες απροσκάλεστες..
τον δένουν στο κατάρτι τους..
σφυρίγματα των τρένων στους σταθμούς..
στις ράγες τους τον βγάζουν..
Ταξιδευτής 
στις γειτονιές τις ανθηρές..
μες στα σοκάκια της ψυχής του...
Ακουμπάει τα λόγια στο συναίσθημα..
μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς..
κοιμάται στον Παράδεισο..
που χτίζουνε οι ποιητές..
γραμμόφωνο..ακούει τις φωνές..
που οδηγούνε στις στιγμές..
αιώνιας μέθεξης..μοιραίας καταδίκης... 

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας καλός ταξιδιώτης δεν έχει σταθερά σχέδια
 και δεν προτίθεται ποτέ να φτάσει στον προορισμό του».

Ένα  ρητό του Κινέζου φιλόσοφου Lao Tzu 
που με άγγιξε βαθιά..γρατσουνάει γλυκά..
τα φύλλα της ψυχής μου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ελάτε να μας ταξιδέψει....
μοναδική..ταλαντούχα..Loreena McKennitt!!!!!!!!!!!!!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''θα σε θυμάμαι''.........23/2/1974

Τις νύχτες που σωπαίνουν τα πουλιά..
όντας ντυμένη αερικό..
εσένα συλλογιέμαι..
μ' αρέσει να κλωθογυρνώ
μες στους μπαχτσέδες της καρδιάς..
λούλουδα να τρυγάω..
στιχάκια να σου πλέκω 
στα μαλλιά σου τ' ακριβά..
να 'χουνε λέξεις ανθηρές
απ' την ψυχή βγαλμένες..
δε θέλω να 'ναι νότες δύσκολες..
μον' λέξεις χαϊδεμένες..
λόγια να μοιάζουν χτύποι της καρδιάς..
πουλιού να παίρνουνε λαλιά
τους κλώνους να λυγάνε..
σκάλα να ρίχνω να σε βρουν..
ξανά να σε ανθίσουν..
τώρα που οι Άνοιξες ξεθώριασαν..
στα μάτια τα δικά σου..
γίνομαι το μελάνι σου..
Άνοιξες ζωγραφίζω..λένε
στης Άνοιξης γεννιούνται..
ζωντανεύουνε..
κι αυτοί οι αποθαμένοι...
σάβανο η αγάπη μου αέναα λευκό..
την παγωνιά σου..παγωνιά μου να τυλίγει......


''θα σε θυμάμαι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''της μάνας το τσουκάλι''...

Σαν στο τσουκάλι της μάνας μου..
μέσα στον ψεύτικο ντουνιά..
στην περιφέρεια όλη..
μην το ''τολμήσεις'' να μου πεις..
φαϊ όμοιο δεν έχει..
απ' το πρωί εκόχλαζε..
πα στην παλιά ''μασίνα'' της
ακριβή  κουζίνα της μαμάς..
''υπερπολυτελείας''..
πολυεργαλείο όσο να πεις..
εθέρμαινε...εζέσταινε..
τα κάστανα έψηνε τα χαραχτά..
νοστιμάδες εμαγείρευε..
χαλάλι τα λεφτά της..
Ανάμεσα στον αργαλειό..
στη σκάφη στο καζάνι..η έγνοια της
 παντοτινή.. το γέμισμα του τσουκαλιού..
εφτά οι νοματαίοι..να τους θρέψει..

Ονομαστό το μαγερειό..
<< της μάνας το τσουκάλι >>
είχαν το κέντημα στολίδι στο καπάκι τους..
τα κατσαρολικά της...
χαλκώματα..αρίστως γανωμένα..
απ' τα χέρια του..του ''καλαϊντζή..
τις πίττες νοστιμεύαν εις το ψήσιμο ειδικώς...
προικιά ακριβά..φερμένα από μακριά..
της νόνας μου τα μέρη..
και μη θαρρείς πως έλλειψη 
γέμιζε το σοφρά μας..
οι λαχανοντολμάδες οι πολίτικοι..
το σπεσιαλιτέ της..
ρε μάνα πως ''βρωμάει'' το λάχανο 
έκραινε η Μαγδάλω..
μη νοιάζεσαι κορούλα μου..πασπάλισε..
κανέλλα ρίξε μπόλικη..
μπαχάρι το δωμάτιο να μυρίσει....

Γλυκά κυλούσε ο καιρός..
στης τρυφερότης..στης αγάπης..
και στης έγνοιας της..
στης μάνας το τσουκάλι...
λυσσομανάει απόψε ο βοριάς..
φέρνει τη μυρωδιά του τσουκαλιού
στη ζεσταμένη πλάνη......
πως γίνεται στα ξαφνικά..
το ''ελάχιστον''..γενόμενον το ''μέγιστον''
να με καταδιώκει?.............

''της μάνας το τσουκάλι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''ΑΝΘΗΡΑ ΡΩΓΜΗ''...

Και μου ζητάς να κλείσω τη ρωγμή...
Μα εγώ από στέρεα υλικά 
ποτέ μου δεν κατείχα....
Μου λες πως έμεινε μετέωρη η καρδιά 
και μου ζητάς ευθύνη...
στέκομαι αμίλητη..εξετάζω την τομή..
φωλιάζω αθόρυβα μες στη ρωγμή...
ψιθυριστά σου αποκρίνομαι..
ποτέ μου δεν προσπάθησα
στα χέρια μου να σφίξω τη δική σου..
να την αγγίξω θέλησα...
και μια φωλιά να χτίσω...
ένα άγγιγμα τόσο απαλό ...
ωσάν της Άνοιξης το πρωϊνό τ' αγέρι...
δροσοσταλιές να στάξω..να της πω...
πως είναι ακόμα ζωντανή...
τους χτύπους να μετρήσω..
Κι έσκυψα απάνω της γλυκά 
να αφουγκραστώ...
τα φύλλα της εβλάστησα..
ν' ανθίσω μαργαρίτες......
Κι εσύ 
σαν τρομαγμένο το πουλί..
στην τρύπια τη φωλιά του..
εσκιάχτηκες στο άγνωρο... 
τις μαργαρίτες μοναχά να τις μαδάς..
συνήθεια σου εγίνη..
να περπατάς..κατάχαμα τα πέταλα..
μαραίνονταν στο μέτρημα... 
Δεν έμαθες..τόσο μεγάλος πια εσύ...
τον δρόμο του φευγιού σαν θα διαλέξεις...
γρήγορα μέσα στις φωλιές...
η λησμονιά τρυπώνει...
Μοναχικός ο δρόμος του φευγιού...
μοναχικός κι αυτός της λησμονιάς...
πάψε λοιπόν να κλαις..να μου μιλάς..
γιατί..μες στης καρδιάς μου τις ρωγμές..
φύονται ακόμα μαργαρίτες...........

( ''Ανθηρά ρωγμή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΕΡΤΙΚΟ''...

Κοίτα να δεις τι σου είναι η ζωή..
Κι εγώ που δεν πεθύμησα ποτές..
τσιγάρα να καπνίσω..τις χάντρες
απ' τα κομπολόγια να μετρώ..
τσιγάρο σέρτικο με κέρασε νωρίς..
γιατί  καπνίζεται μου είπες η ζωή..
για τους κατανοούντες...
στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής...
στα καπηλειά της ουτοπίας...
Κι εσύ..δε μου 'μαθες ανάσες να κρατώ...
γουλιά - γουλιά τη νικοτίνη της 
στα σπλάχνα να χωνεύω...
Ακόμα σε θυμάμαι να μου λες..
έλα μαζί στο καπηλειό..να γίνουμε πολλοί
εμείς οι λιγοστοί..οι ''τραγικοί''
καπνίζοντες..οι μελαγχολικοί
μαζί να τα γνωρίσουμε..φουμάροντας
εκείνα τα ταξίδια της σιωπής μας...
οι χρόνοι μας κατρακυλούν..
μας προλαβαίνει στο κατώπι η φθορά..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
   
Παλεύω νύχτες και νικώ..
σκοτώνω και ξαναγεννώ..  
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
 ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες της αργά..  
αλλάζω τη ματιά μου..
ερασιτέχνες..τρακαδόρους  προσπερνώ
καπνούς σε ξεφτισμένες λέξεις 
δε φουμάρω...
 έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
ημερομηνίες αναχώρησης..
στα περιθώρια κρεμασμένες.. 
με το ''λουσμένο''..
καπνισμένο μου συναίσθημα..
κοιμάμαι..ονειρεύομαι..
ξυπνώ τα πρωινά..αχόρταγα τζουράρω..

δένω τις καύτρες απ' τα δάχτυλα..
τον πόνο τους τις νύχτες μου γλυκαίνω... 
αμετανόητα ρουφώ..
την τελευταία ρουφηξιά του..
ως το λαρύγγι το βαθύ..
της ύστερης..της νιότης μου
το σέρτικο τσιγάρο..
Αχ..Θε μου τα κατάφερες..
κέρδισες την ψυχή μου!!!

''Τσιγάρο σέρτικο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................