'' κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα''- Δοκίμιον

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Οδεύοντας στην Δύσιν του ο άνθρωπος

καθώς του μέλλοντός του ημέρες λιγοστεύουν

πληθαίνει τα ερωτήματα τα υπαρξιακά εντός

στην άβατον διάβασιν περιπλανώμενος

ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν της υπαρξής του εις την Γην.

Καθόσον κι εμέ ευλόγως με αφορά ο Θάνατος..

φύσει και θέσει αισιόδοξη τω όντι

αμετανόητα δηλώνω θιασώτης της ζωής..

δηλώνω γευσιγνώστης των χυμών της..

Κι ό,τι δικό μου απόθανε..επέθανε βυθιζόμενο εντός

στην ίδια την ψυχή και την καρδιά μου..

Απρόσμενα..αιφνιδιαστικά βρίσκονταν ήδη από το φευγιό εκεί

στην λίμνην την Αχερουσίαν την κρυφήν..

εκείνην της ψυχής μου..

πρόκληση και λαχτάρα μου μοναδική

να εμβαθύνω στην ανυπαρξία του αυτή..να την κατανοήσω..

να την εγκωμιάσω ..να ενστερνισθώ το μάταιον

πριν μου επιτεθεί η ασχήμια του Θανάτου..

ο πόνος ερημώνει την ψυχή..όταν το άφατο αύτανδρα βυθιστεί

σαν μετοικήσει απ' την καρδιά μας..

που αλλού θα έβρισκε ''απάγκιο'' πιο ασφαλές

η ''ιδέα'' των αγαπημένων των πλασμάτων μας

ποιός άλλος θα μας δίδασκε για τον βυθόν..

να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή μας ύπαρξη

να αντικρύσουμε τη μίαν..

την μοναδικήν ζωήν εις την ολότητά της?

αν με την ακατάπαυστη..κρυφή επίδρασή τους οι νεκροί

δεν ανασυγκροτούνταν μέσα μας ολάκεροι

δεν δίναν σιωπηρά τις απαντήσεις?

Εκεί εις το επέκεινα υπάρχουν κόσμοι αόρατοι

κόσμοι που εσιώπησαν και καρτερούν μεταθανάτιο εναγκαλισμό

εκεί τελειώνουν άπαντα τα γήινα ..τα φθαρτά..οι ερωταπαντήσεις..

κι αν απ' τον κόσμο τούτον τον άυλον δυνηθείς να κρατηθείς

μετάβασιν θε να γευτείς εις την αιωνιότης.

Έτσι τους άντεξα τους αποχωρισμούς..

ανοίγοντας μια χαραμάδα ελπιδοφόρα στην ψυχή

το πλήρωμα του χρόνου σαν θα έρθει κι ο καιρός

την ψυχή τους στ' αψηλά να ανταμώσω..

Προσωπική υπόθεση του καθενός..η Πίστη η ανιδιοτελής

ο Θάνατος.. εσύ.. και ο Θεός σου..

 

Δοκίμιον Λυρικόν - ''κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ω φαύλοι!''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ω φαύλοι των καιρών των χαλεπών!

του πνεύματος περίοδοι ισχνών των αγελάδων!

μη με καλείτε απ' την αυγήν εις την χαμέρπειαν

ν' απαρνηθώ το υψιπετές..

εις την χοάνην σας να κατακρημνιστώ..

Αρνούμαι ν' ασπαστώ το ευτελές

εθήλασα τους στίχους του Καβάφη..

αδυνατώ ν' ακούω το θόρυβο των άδειων βαρελιών

αγυρτικώς τους αδαείς μονάχα εξαπατεί.

καθώς τον δρόμον της τυφλότητας βαδίζετε

είναι επικίνδυνη της ματαιότης η διαδρομή

γεννά απελπισίαν..

Θα σας ξεράσουν οι καιροί

θα ψηλαφίσει η Ιστορία το αυθεντικόν

ξεθωριασμένα ονόματα θα κατοικούν

στης λήθης την χοάνην οι αφελείς..

οι ''βάρβαροι'' είν' ήρωες σατανικοί

στήνουν καρτέρι στους καιρούς

της ελαφρότης και την έλλειψιν του πνεύματος

σαν οσμωθούν..

τα λάβαρά τους ξεδιπλώνουνε

λυμαίνονται το ευγενές..προβάλλουνε το σκότος.

Φωλιάζουν μέσα μου οι ελπίδες της ανατροπής

γι αυτό θαρρώ στων καταπολεμόντων 

τους βαρβάρους τους ''συστημικούς''

στην ομήγυριν ανήκω και μετέχω..

''ω φαύλοι!'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες''

Ζωγράφος : Κατερίνα Γεωργαντά

Κείνον το μήνα πάντα εγύρναγαν

στις ανθισμένες κουτσουπιές

μες στους ανθώνες του Έαρος 

ελάλησαν οι κότσυφες...

τα επερίμενα εκείνα τα κοτσύφια μου καιρό

του έρωτα να μελωδήσουν τα μεράκια..

στις κλειδωμένες γειτονιές

τραγούδια δεν ακούγονταν

δύσκολη τούτη η Άνοιξη

δειλή η περπατησιά της

θαρρείς κι είναι Φθινόπωρο ..

πέφτουν τα φύλλα της ψυχής της καταγής

γυμνές οι κλάρες ..τα κοτσύφια αδυνατούν

να κρύψουν τις φωλιές τους

Κι αν με ρωτάς τι σκέφτομαι..πως νιώθω και τι κάνω

εγώ τ' ακούω τα κοτσύφια απ' το πρωί

το λάδι στάζω απ' το ευχέλαιο στις κουτσουπιές

για να βλαστήσουνε στις κλάρες προσμονές

ν' αλλάξουν το κελάηδημα οι κότσυφες

παρηγορίας μιας Άνοιξης αληθινής

κελάηδισμα να μοιάζει.. 

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα ρόδα του Μάη''

by Guillaume Seignac

Ένα στεφάνι κρεμάω για τη μέρα μητέρα

με λουλούδια του Μάη έχω πλέξει

πως εταίριαξα κοίτα με τέχνη

τα ακριβά του μπαχτσέ σου τα ρόδα

με μικρά..ταπεινά χαμομήλια

που φυτρώνουν στις πλεύρες μονάχα

αψηλά στο Μετόχι του λόφου

να χορταίνουν της νιότης την πείνα..

περιπατητών μαραμένες ζωές να δροσίζουν.....

με τα ρόδα του Μάη στα μαλλιά 

κατηφορίζω στα σοκάκια της πόλης

ξεγελώ των ανθρώπων την πλάνην

περπατάω..ξορκίζω τα μάγια να λύσω

τίνος άλλου ανθοί έχουν μύρα τόσα..

για ν' ανθούν στην κεφαλήν ως το τέλος 

τίνος άλλου ανθοί σ' ένα στεφάνι

να χωρέσουν την πλάνη τολμούν..

παριόντων των ετών εις το γήρας.......

σαν θα μένουν καταγής ξερά..μαραμένα

να θυμίζουν της ψυχής μας το χαμένον το μύρον

σαν σκοτώνουν οι τρανοί αφεντάδες

σαν θα βάφουν τα χνάρια με αίμα

της μικρής μας χαμένης ''αθωότης'' το βήμα.

 

'' τα ρόδα του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' μύρα Μαγιάτικα ''

 

 

Μάης μήνας κι όλα ανάγλυφα

στη σκόνη των ματιών της..  του χρόνου

η θλίψη κλέβει από τον ήλιο φως

ρέουν της νιότης οι χυμοί

σιγοπατεί μη και σκιαχτούν

και τ' όνειρο στους φράχτες της το καρτερόν

σωριάσουν καταγής...

παίρνει τις αντιθέσεις αγκαλιά

μια σπίθα αξόδευτη του Μάη

φλογίζει στους αιθέρες τις πληγές της

στο καντηλέρι τ' όνειρο φωτός παγίδεψε ζεστά

του Μάη τα στεφάνια για να πλέξει.

επιθυμίες σκονισμένες των καιρών

αφήνονται στα μύρα μοσχολούλουδων

αγγίζουν το άρωμα του δέρματος

μύρα Μαγιάτικα..

μάγια τυλίγουν το γυμνό κορμί

λησμονημένης κόρης

σαρώνουνε..μεθούνε ανελέητα

τι έρωτες..τι κίβδηλες φωνές

φωλιάζουν στο κατώφλι της ψυχής της..

 

''μύρα Μαγιάτικα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα''

Ξέχνα το Γολγοθά και τους σταυρούς που σου κρεμάσανε

λησμόνα τα τα λόγια τους..της προδοσίας τις ιαχές

εκειές που σε κεράσανε οι δήμιοι της Γης..

κράτα μονάχα τους ψιθύρους απ' τα άνθια που εμυρίστηκες

αν θες το Αναστάσιμον το φως στα μέσα σου ν' ανθίσει.

σαν τότες που ήσουνα παιδί και τ' όνειρο εκράταε

σε μιας βραδιάς φλογίτσας που τρεμόσβηνε κερί

στης εκκλησιάς και στου παπά το λαμπρυνθώμεν..

Δος μου το γενναιόδωρον το Αναστάσιμον φιλί

κι εγώ μες στην καρδιά μου μυστικά

ξανά..εν ονόματι της αγάπης μοναχά

άνθισμα Αναστάσιμον παιδίσκης θα ανθίσω..

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μυρωμένοι κρίνοι..

Στο κλειδωμένο το συρτάρι μου

φύλαξα λίγα σκόρπια πέταλα

από τους μυρωμένους κρίνους που εμοίρασε ο παπάς

σαν τέλειωσε ο Επιτάφιος

να μου θυμίζουνε τα χέρια που τις μάζεψαν

 μια Άνοιξη ήταν μακρινή θαρρώ..θυμάσαι?

έξω απ' το μοναστήρι των Ταξιαρχών

πρόσφορο ελάχιστο μου εψιθύρισες

για τη Θυσία του Μεγάλου Οραματιστή

να μου θυμίζουν την βαθείαν σου ενσυναίσθηση

να μου θυμίζουνε εσένα..

ξεράθηκαν στα χρόνια..εμαράθηκαν

όχι η μοσχοβολιά τους....

κρατούν τη μυρωδιά σου της ψυχής

το άρωμα κρατούνε απ' τα μύρα του Χριστού

θυμίζουν πως μυρίζει η αγάπη..

 

''μυρωμένοι κρίνοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλαίω για τη θυσία Σου''

…κι ήρθες Εσύ..λύχνο  της Γης..

γίνομαι βλάσφημη φορές

θεριά οι ανθρώποι δε μπορέσανε

το φως σου να σηκώσουν..

στις κακοτράχαλες χαράδρες της ψυχής

επεραμέρισες δειλά την κρήνη της οδύνης

εσκάλισες μια κρήνη νια

για να μπορώ να ξεδιψάω τους καημούς

μια συντροφιά παντοτινή στις προσευχές

σαν πεφταστέρι αλλοτινό..που μια στιγμή φωτίζει

τ' απέλπιδα τα βράδια τα μοναχικά..

που οι ψυχές της Οικουμένης γονατίζουν.

Μ.Εβδομάδα στων Παθών

κλαίω για τη θυσία Σου

επιθυμώ το Γολγοθά μαζί σου ν' ανεβώ..

εις τις μετέωρες περπατησιές

αργεί του Αναστάσιμου φωτός σου η αναλαμπή

μα στο αντιφέγγισμα μες στον καθρέφτη της ψυχής

το κάλλος σου πως θάμπει!

Θέλω να 'ρθεις..να κατεβείς..

κι άμα τη νιώσω εκειά την απαλή μαρμαρυγή

στο μέτωπο στα μάγουλα στα χείλη

είναι που εκατέβηκες για μια στιγμή στη Γης

με την Αγάπη έλουσες την Ανθρωπότης όλη..

είσαι ο Χριστός μην το ξεχνάς..

βαρειά η αποστολή σου!!!

 

''κλαίω για τη θυσία Σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''γενέθλιος των αναστοχασμών'' - 26/4/2021

Ως όριζεν η ειμαρμένη μου

βήμα το βήμα απόχτησα

ένα αξιοπρεπές βιογραφικό

διαβατήρια ζωής..σπουδών περγαμηνές.. 

εις τα ημεροδρόμια της ζωής

σφραγίζοντας εργατοώρες ακριβές

στις αίθουσες αναμεσίς 

σε διψασμένα αθώα μάτια παιδικά

ελίσσονταν οι σκέψεις μου

εν εγρηγόρσει βλέμματα αναζήτησης..

σε μία συμφωνία σιωπηλή

της γνώσης με κινούσαν.

Έτσι περάσανε τα χρόνια μου

με το 'να δείλι να διαδέχεται το άλλο.

Οδεύοντας στη δύση μου

εκείνο πιότερο που μ' εκράταε

ανάπνεα ζωντανή..

ήσαν εκείνες οι τρελλές οι πεταλούδες των ματιών

π' ερούφηξαν τη γύρι των ανθέων..

ήτανε εκειές οι μακρινές σκιές 

φάροι προσώπων λατρεμένων

που αναβόσβηναν απάνω  μου..

αντανακλάσεις ροδόχροες..

φωτίζανε το παρελθόν..το μέλλον..το παρόν μου.

''γενέθλιος των αναστοχασμών '' Σοφίας Θεοδοσιάδη

26/4/2021 Οδεύοντας..............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''μικρός πλανόδιος πωλητής''

Μες στις υπαίθριες αγορές 

κουράστηκες να τριγυρνάς

και την πραμάτεια σου να διαλαλείς..

ο κόσμος πια ονείρατα ακριβά δεν αγοράζει..

Εις τις περιπλανήσεις σου..

στων μονολόγων τις σιωπές

στοχαστικούς διαλόγους αποθήκευες

τον πάγκο σου έστηνες ολημερίς..

αμετανόητα..αρραγώς  ευελπιστούσα..

υγρά τα πεζοδρόμια της Γης

νοτίζαν την ψυχή σου..

τα βράδια επέστρεφες αυτοεξόριστη

στην καμαρούλα τη μικρή

άφηνες την πραμάτεια σου σε μια γωνιά

αύριο πάλι έλεγες..αύριο

ίσως αλλάξουνε οι άνθρωποι 

ίσως νοιαστούνε ν' αγοράσουν.

Ο Κύριος ήταν πάντα ο ποιμένας σου

γι αυτό και πάνω στο σταυρό

εμεσίτεψε εις το Θεό

εζήτησε συχώρεση..αναφώνησε

''ου γαρ οίδασι οι ανθρώποι τι ποιούσι''

θα μεσιτέψει πάλι στο Θεό

θα 'ρθουνε αλλιώτικοι καιροί

μην απελπίζεσαι ..θα δεις..

συχώρα τους που δεν κατανοούν..

να λυτρωθείς..

δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο τόπος που ζητάς

δεν ξέρω εκεί αν αγαπούν 

έναν απλό..μικρό πλανόδιο ονείρων..αξιών

αγάπης μικροπωλητή...

που κολυμπώντας στα βαθειά

διασχίζει τα ποτάμια του εφήμερου

μ' ένα φανό θυέλλης παραμάσχαλα..

ένα μονάχα ξέρω να σου πω

ακόμα στα όνειρά σου ταξιδεύεις και κωπηλατείς

το βλέπω θα 'ρθουνε μαζί σου κι όλα τα ξυπόλητα παιδιά

θα ξεχυθούν στο δάσος να μαζέψουνε στη χούφτα τους

και θα λουστούν στο φως απ' τις πολλές πυγολαμπίδες..

 

''μικρός πλανόδιος πωλητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ως άλλος Ποσειδών''

 

 

''Εμμονική'' της μέρας του φωτός..

ήλιους εφύτευε στους κήπους της..

το γκρίζο είχε σαρώσει τον καιρό..

γι αυτό κι αυτή μονάχη της

μ' έναν κονδυλοφόρο και χαρτί

ξενύχταγε στα βράδια της

εφύτευε στιχάκια.

Οι τρικυμίες του μυαλού 

στην όρωσιν του άδικου..

γεννάγαν άγρια κύματα

και τότε ως άλλος Ποσειδών

εχτύπαγε τη θάλασσα

για να την ημερέψει

να κατεβαίνουν τα παιδιά εις τους γιαλούς

να κολυμπούν γαλήνια

μη και τις φουρκιστούνε.

Μα η θάλασσα ήταν απέραντα τρανή

κι η τρίαινα η δικιά μικρή και ραγισμένη.

πως να παλέψει κύματα θεριά

και θάλασσες του κόσμου αφρισμένες..

'' ως άλλος Ποσειδών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο 'χα πει''

 

 

Στο 'χα πει να μου μιλάς να σου λέω

δίχως στόμφο βαρυσήμαντα λόγια

για αλήθειες γυμνές να μιλάμε οι δυο μας

να μου δίνεις της ψυχής σου το φως

το λυχνάρι της δικής μου ψυχής να ανάβω

ήταν πρίμος καιρός..

το καράβι μας πρύμα ετραβούσε

είναι βλέπεις το ρίγος στους ώμους της νιότης

αεράκι αιθέριο..ναυάγια δε γράφει......

μα εσύ την ομερτά μας παρέβης την πέταξες χάμω

δε μου είπες λέξη για το τρανό το φευγιό σου..

καρφωμένα τα υγρά μου τα μάτια στην πόρτα

κατρακυλούν τα καρφιά που την καρδιά εκαρφώσαν

μοναχά τους ψιθύρους κρατούν απ' τα άνθια

που εστολίσαν τον επιτάφιον τον δικό σου τον θρήνον

υποσχέσεων  σιωπές απ' τα ουράνια θάλλουν

συναντήσεις των ζώντων..τεθνεώτων νεκρών..

 

''στο'χα πει'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στο Γιώργη μου 23/4/2021)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρεμοκλαδής η αγάπη''

Δάκρυα πικρά εκύλησαν από τα μάτια τα θολά

εκάψανε τις παρειές  της χαϊδεμένης  κόρης

παράπονα ήσαν τα δάκρυα λησμονημένων εποχών

επιστροφής αποθυμιές

στου νόστου τον αγέρα φυλαγμένα..

ήτανε άραγε η μοίρα που την έκανε

να παίρνει δρόμους μακρινούς 

μα πάντα να επιστρέφει..

να ψάχνει τ' όνειρο αλλού..μισό να μένει τ' όνειρο

στη μέση ξένου δρόμου?

έπαψε πια ταξίδια και Ιθάκες μακρινές να κυνηγά

κρεμοκλαδής η αγάπη κείτονταν κάτω απ' την ακακία

είχε χαθεί η εικόνα του πατέρα από καιρό

στο τραπεζάκι το υγρό..απόντα χέρια ακουμπισμένα..

μα επρόκαναν στον κήπο ενός μικρού παιδιού

στον κήπο της ψυχής της να φυτέψουν μια ακακία..

τα χρόνια τα καλύτερα εφεύγαν μακριά της

ίσως και να 'φταιγαν της ακακίας οι μυρουδιές 

που επέστρεφαν..εστέκονταν..

γυρίζαν εμπροστά της αλλαγμένα.

''κρεμοκλαδής η αγάπη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τη βύθισε στο φρέαρ''

 

 

Κρυμμένη μες στην κάμαρη..μονάχη..

κουλουριασμένη εκάθονταν στην κλίνη της

άνοιξε το παράθυρο..στη μέθη των ερώτων της

στη μέθη εστάθη ..

στον απόηχο απ' τις νότες της

την έκσταση έφερνε ο βοριάς

απ' το ακρογιάλι της το μακρινό

τη βύθισε στο φρέαρ..

στο φρέαρ το αναβλύζον της πηγής

έλουσε τα λευκά της τα μαλλιά

εφόρεσε κορδέλα των αλαργινών της εποχών

οι μούσες της τραγούδησαν αρχέγονα

της νιότης την ακμαιότητα..το ρίγος του κορμιού της..

εχάϊδεψε απαλά τις αυλακιές στο πρόσωπο

εβούλιαξε μέσα στην σιωπήν

τη μαχαιριά π' αιμορραγούσε ακόμα εχάϊδεψε

έκλεισε το παράθυρο κι αφέθη στην κοχλάζουσα

της ψυχής της την χοάνην.

''τη βύθισε στο φρέαρ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,