''στο δρόμο για τους ηλίανθους''..

 

 

Στο δρόμο για τους ηλίανθους..
περάσματα απαντούσα  φωτισμένα.
αλλόκοτες οι σκέψεις δίχτυ πλέκανε
με εκυριεύαν..καταηλιακού στου ίδρωτα
στους κάμπους τριγυρνώντας παιδιόθεν 
στα ηλιοχώραφα τα καρπερά..
μα και στου νου.....

των ηλιανθών μου τα λιβάδια..

Μιλούσα..μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια.
μου σιγοψιθυρίζαν μυστικά..
τον ήλιο έψαχναν μαζί μ' εμέ κι αυτά..
τα πέταλα ν' απλώσουν στις αχτίνες του
το φως του να χορτάσουν..να γευτούν..
Έσκυβα το κεφάλι  προχωρώντας..μονολόγαγα
μια εντροπή με εκυρίευε
για τις φωνές και για τα λόγια  τα σοφά
που μου έβαζαν στο στόμα.

 ''Δαιμονισμένο'''' λέγαν στο χωριό μου το μικρό..
τον άνθρωπο ,που άκουγε φωνές  μες στο κεφάλι..
Πως να τολμήσω να φωνάξω δυνατά 
εγώ λοιπόν..φωνές που μου μηνούσαν ? 
Κι όταν μεγάλωσα πολύ..ποτέ μου..
μα ποτέ δεν ξέχασα τα '''λόγια'' τα ψιθυριστά..
εκείνα των εικόνων του χωριού μου..

 

 

Κι έψαχνα να βρω..αν ανθίζαν όλα τα ηλιοτρόπια..
καθώς αλλάζαν οι καιροί ......
Τι να απογίναν άραγε αναρωτιόμουνα..
στης ''ξηρασίας''..στης ανομβρίας τον καιρό
στης αγραναύπασης τα μέρη?
Οι απαισιόδοξοι οι φίλοι μου....μου μήναγαν...
πως τώρα πια...
εκεί στην κόχη του μικρού αλωνιού..
δε σπέρνουν δεν καλλιεργούν πολλοί....
τα ''ηλιοτρόπια'' εκείνα....

Μονάχα να..απόμειναν θαρρώ.
κάτι σπορείς επίμονοι..με πείσμα στο κεφάλι..
φυτεύουν κάτι λίγα..μη χαθούν..
οι σπόροι απ' τη Γης..
εκεί στις άκριες..στα ''σύνορα''..
μα  ''άτυχα'' κι αυτά..
τρέχουνε απροσκάλεστα τα αγριόχορτα.. 
φυτρώνουνε όπου προλαβαίνουνε.
 επίμονα ζιζάνια ..καταστροφείς θαρρείς..

Μια αγωνία με ακολουθούσε από νωρίς. 
δεν έπαψε στιγμή..για να με παίρνει στο κατόπι.
στις αποσκευές μου συνεχώς την κουβαλώ...
αν θα προλάβουνε..αν θα τα καταφέρουνε.... 
αν τα κατάφεραν ποτές αυτά τα λιγοστά..
το κεφαλάκι τους να στρέψουνε στον ήλιο !!!!!!
Αλληγορώντας στη ζωή μου καρτερώ..
μήπως και τα χρυσά μου ηλιοτρόπια..
των ευχών μου τους ηλιανθούς..
ίσως τους απαντήσω...

  ''στο δρόμο για τους ηλίανθους'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη 
....................................................................................................................................................

''παλαιάς κοπής..μη με παρεξηγείς''...

Και τώρα που λιγόστεψε..τώρα που λησμονήθηκε
η γνώριμη η μυρουδιά..απ' τα παλιά βιβλία ..
οι παλαιάς κοπής οι άνθρωποι
όταν σερφάρουν στης ψυχής το διαδίκτυο..
όταν σερφάρουν στου μυαλού τους το ποτάμι..
καθημερνά αβυθόμετρα ρυάκια συναντούν..
βιοτεχνίες συγγραμάτων..ποιημάτων απαντούν..
επιδείξεις μόδας γίνονται σε ροζουλί σαλόνια..
σαν και τις φούστες της Dior..πλασσάρονται βιβλία..

Κι αν θες να είσαι της μοδός..
διόλου μη βασανίζεσαι..διόλου μη συλλογιέσαι..
κάλεσε πέντε φίλους σου..και πέντε μπιστικούς σου..
νοίκιασε κι έναν κλαριντζί..να παίζει το κλαρίνο..
κι έναν ντελάλη να διαλαλεί..τη φρέσκια την πραμάτεια
μόν' πρόσεξε μη ξεχαστείς..να 'ναι από τζάκι ονομαστό..
τζάκι διαπλεκόμενο..συνάφι ξακουσμένο..
βάλε και το φουστάνι σου..εκείνο τ' ακριβό ..
μη φοβηθείς..μη μου σκιαχτείς..κανείς δε θα τολμήσει
τι ύφασμα φοράει η ψυχή..κανείς δε θα ρωτήσει...

Αχ! πως εχάθη η ανάγνωση η σοφή
αχ! πως εχάθη ο συλλογισμός..εχάθηκε η γνώση..
Βιβλίο σημαίνει ώσμωση..ατομική ενσυναίσθηση..
πουλιέται και προτίθεται σε πάγκους ταπεινούς..
Δεν προμοτάρεται σε οίκους αυτοπροβολής..
ουδέ διαφημίζεται..σε μάρκετιγκ γραφεία..
''αυτοπροσδιορίζεται''
σεμνότητα αποζητά..στο άγγιγμα των δάχτυλων..
και την ενδότερη ματιά..του καθενός προσμένει..

Είμαι παλαιάς κοπής γυναίκα εγώ..μη με παρεξηγείς..
το δρόμο τον μοναχικό..εκείνον τον παλιομοδίτικο 
μ' αρέσει να τον περπατώ..λατρεύω να βαδίζω..
Είναι ο δρόμος μου αυτός..μακρύς και χωματένιος..
κρατά τα πόδια μου στη Γης..κι έχει μεγάλη παγωνιά..
στων παγετώνων πια..στου σελοφάν τα χρόνια..

'' παλιάς κοπής...μη με παρεξηγείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' ...

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
τώρα που τέλειωσε η εποχή της Μελισσάνθης..
φεγγάρια πάλι και φτερά..στους ώμους θα κολλήσω..
των ποιητών οι ανθηρές..λούλουδα λες..
στους κήπους οι ελπίδες περπατούνε..
βαδίζουνε στο αχανές..σημάδια..ήλιους ανατέλλοντες..
αναζητούνε στις κρυψώνες..στους μπαχτσέδες..
προσμένουσες..για μιας λαμπρίτσας άγγιγμα..μιας νότας ..
μιας πρωινής..χαράματος δροσοσταλιάς..φίλημα λες ζωής..

Κι εσύ..
Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής
εμούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα
το νυφικό της παρθενίας σου..
της νιότης σου το ύφασμα
το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..
ανυποψίαστη θαρρείς από καιρό
λες κι αφελής κι αγράμματη
πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα 
και ξέσπαγαν αθόρυβα
στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε
πως τάχα θα ξεπλέναν το
 πολυκαιρισμένο νυφικό
πως τα 'χατες μαζί θα δροσιζόσουν..

Κι εσύ..
που εμούλιασε ο τόπος γύρω έναν καιρό..
δε θα βρεχόσουνα κατάσαρκα θαρρούσες..
στα βαλτονέρια δε θα εφουρκίζοσουν
αθώα εσύ της φαντασίας σου αρνητής..
ανομολόγητα
πως..η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε
απλωνες και ξανάπλωνες τα πρωινά..
τα ρούχα τα λευκά σου να στεγνώσεις..

Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα
εμούλιαζαν τη δόλια την ψυχή σου
κι είχες πια πάψει από καιρό..
ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση
αγνόησες το έρεβος που ταξιδεύανε μαζί τους..
Μοιάζαν βρεμένα ρούχα πα στο λιακωτό
τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..
μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..
ευελπιστώντας..επιμένοντας..προσμένοντας..
άνθια του Μάη γίνονταν..οι χαμένες μας
που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες..

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................

 

''κουβάρι ο χρόνος''...

art : Thomasz Alen

Κουβάρι ο χρόνος μας..κατρακυλά..
πλέκει το παραμύθι του καθένα..
όσοι οι ανθρώποι πάνω εις τη Γης..
τόσα τα περπατήματα..τόσα τα παραμύθια..
γραμμένα με κραγιόνια πότε μαύρα..κι άλλοτε..
κραγιόνια θάλασσας και χρώματα άλικα της φύσης..

Μη βαυκαλίζεσαι άνθρωπε..και τι θαρρείς πως είσαι?
Δεν είσαι τίποτε άνθρωπε..δυνάμεις λες ότ' έχεις..
να κυριέψεις το ντουνιά..και πλούτη να μαζέψεις..
και το μυρμήγκι εμάζευε ολημερίς..έχτιζε αποικίες..
σπόρους εμάζευε σωρό..επιβίωσης ανάσες..
κι ήρθε η νεροποντή σαρωτική..άδειασε τις φωλιές..

Γελούσα κάποτε πολύ..με φίλους και με φίλες..
όνειρα κάναμε τρελλά..δεν είχαμε ευθύνες..
τώρα γελώ και μειδιώ..παγώνει το χαμόγελο
ζαρώνουνε τα χείλη.. όταν σ' ακούω να γελάς..
Θεός και Παντοδύναμος..άνθρωπε σαν δηλώνεις..
το γέλιο φέρνει ξαστεριά..και η δύναμη υγεία..
η απερισκεψία θάνατο..ψυχής..συναισθημάτων..

Πως να μπορούσα να 'φερνα τα χρόνια πάλι πίσω..
κυνηγητό και φέγγαρο..σκλαβάκι και τσιλίκι..
τίμιος ο ανταγωνισμός..ποιός θα 'παιρνε τη νίκη..
τώρα μονάχη συλλογάμαι και γελώ..
τη μάνα που μας μάλωνε ενθυμούμαι..
να σου μεταφυτέψω επιθυμώ..τα λόγια τα χρυσά της:

'''ο χρόνος σου καλπάζοντας..σ' αλόγου τη μορφή..
καλεί σε χλιμιντρίζοντας..σε κούρσας διαδρομή..
ασκόπως μην τονε κλειείς..στων βάραθρων την κοίτη.
τη νίκη φέρνει κόρη μου η ζωή..στα μαρμαρένια αλώνια'''..

 ''κουβάρι ο χρόνος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

''δεμένη μεσοπέλαγα''...

art: Duy Huynh

Έμπαινε μες στη σκούνα της..εχάνονταν..
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..να την εταξιδεύει..
πλανεύτρα..μάγισσα η θάλασσα..
των οριζόντων οι γραμμές της..
τρανή 'ταν καπετάνισσα..στο ασύνορο το θαλασσί..
γνωστή ήταν κόρη στους ωκεανούς..
στις πέντε τις ηπείρους ξακουσμένη..
λαχτάρας ήμαρ γεύονταν..στου Όμηρου τη χώρα..
λιμάνια ..κόλπους έδενε..σε κάβους πότε υπήνεμους 
κι άλλοτε με τσουνάμια..

Τώρα..δεμένη εκεί μονάχη της..
δεμένη μεσοπέλαγα ..μ' ένα παλιό σχοινί..
γέρνει το προσκεφάλι της..επάνω στα κουπιά..
κάποτε γύριζε κι αυτή ..με ήλιο με χιονιά..
και στους ''ψαράδες'' έδινε ..κουράγιο στα βαθιά..

Οι μέρες φεύγανε γοργά και ο καιρός περνούσε..
τ' αφεντικό της γέρασε..τώρα πια δε μπορούσε..
μαζί να πάνε στα βαθιά..μαζί να κουβεντιάσουν..
τις τόσες πίκρες..βάσανα..μαζί να τα μοιράσουν..

Θυμάται τόσα όνειρα..θυμάται τα ταξίδια
από κοντά της φύγανε τώρα και τα πουλιά..
σπασμένα φύκια..όνειρα..χαρές ..καημοί  και λύπες
κουρελιασμένα τα κατάρτια..τα πανιά..
μονάχα αυτά απόμειναν στις έρημες τις νύχτες..

Και περιμένει τις βραδιές..γοργόνες και σειρήνες
όπως εκείνες τις νυχτιές..που 'στεκαν στο πλευρό της..
κι άλλες φορές..πόσες φορές..σαν το παιδί να κλαίει
δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σκαρί της
μ' ένα κουπί στην άκρη της..παλεύει τα στοιχειά..
κωπηλατεί..χωρίς πανιά..μακρόθεν των ονείρων της..
μακρόθεν το Γιουκάλι.....

''δεμένη μεσοπέλαγα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

'' νοσταλγικόν''.....

Ενδοχωρώντας προχωρώ..
και με το βλέμμα της ψυχής..κατάλυμα γυρεύω..
κατασκηνώνω σε λημέρια μου λυτρωτικά..
των βιωμένων χρόνων μου..της αθωότητας..
θρύψαλα κάνω τους καθρέφτες σας..
τα είδωλα της λοιμικής σας απεχθάνομαι..
στο πάτωμα σκορπίζω..αδιαφορώ..

Και είναι στιγμές που θά 'θελα 
σ' ένα δεντρί να γείρω
να 'χει παχύ τον ίσκιο του..
και πράσινο τριγύρω..
να βλέπω εμπρός τους κάμπους μας..
στα πόδια της Ροδόπης..
και το μικρό βοσκόπουλο..
παίζοντας τη φλογέρα..

Να με δροσίζει το δεντρί..
κι ο νους μου να λαγιάζει..
να φεύγουνε οι έγνοιες μου..
το σώμα να πλαγιάζει..
Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκός..
στον κύκλο των ονείρων του
μαζί του να με παίρνει..
σαν τότε που ήμουνα παιδί..
κοιμόμουνα στο φράξο..
κι εξύπναγα μες στην αυγή..
στων κουδουνιών το χτύπο..

Κι έρχονται πάλι άλλες στιγμές 
να είμαστε ήθελα μαζί..
να κράταγα το χέρι
αθώα να 'παιρνα το πρώτο μας φιλί..
στις καλαμιές πο πίσω..

Να ν' το φιλί σου δροσερό..
στο σώμα και στα χείλη..
και η ζεστή σου αγκαλιά..
σαν λούλουδο τ' Απρίλη..

Είναι  ετούτες οι στιγμές μου οι δυνατές..
που συναντώ τ' αθάναντο παιδί..
στων καλαμιών τις άκριες..
κρυφτούλι παίζει με τα με..
κόβουμε λούλουδα τις νύχτες μας τις ξάστερες..
και πλέκουμε στεφάνι..

Ξυπνώ..κοιμούμαι με τις θύμησες..
μ' αυτές γυρίζω πίσω..
για να θυμάμαι τα παλιά..δε θέλω να δακρύζω..
η ευτυχία είν' αυτή..σαν πίσω θα γυρνάμε..
να κλέβουμε της νιότης μας..και πάλι ν' αγαπάμε..

''νοσταλγικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς''..

Ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι αποδράσεις..
στα λημέρια της ψυχής μου..
φως ιλαρόν..μες στις ανήλιαγες σπηλιές
στα γραφικά περιδιαβαίνοντας..
στα θάματα της φύσης..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς..
χρόνια τον χρωματίζω..
μες στις αλάνες λεύτερη
εσύ κι εγώ..εμείς κι εσείς..
στους χωματένιους δρόμους της..
αναζητώντας τη ζωή..
σπίτια μικρά και χαμηλά..
κτήρια ουρανοξύστες..
αυλές ολάνθιστες..
και μυρωδιές με γιασεμιά..
κόκκινα κεραμίδια..
μπετά με γκρίζο κούμπωμα..
σύνθεση της εικόνας..

Περιπλανώμενη δε χάθηκα..
στα βαλτονέρια δεν φουρκίσθην..
Ξεκόβω πάντα πρόθυμα..
στης φύσης τα λημέρια..
Μια ανθισμένη αμυγδαλιά..
νύφη επιπόλαιη..βιαστική..
τα άνθια στο Χειμώνα της εκθέτει..
καρπούς κοιλίας ονειρεύεται..
στη γήινη του Χειμώνα παγωνιά..
ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά λευκές..
ένα κοχύλι 
που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα
το παζλ της ευτυχίας συμπληρώνει..

Και τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
είν' οι αποσκευές μου οι διαλεχτές..
στης καθημερινότητας το γυρισμό..
μες στ' αλωνάκι της πραγματικότητας..
των γνήσιων μασκαράδων..
Βρέχει κι εγώ δε βρέχομαι..
φοβούμαι για τα χρώματα της ζωγραφιάς..
μην αναλιώσουνε και στάξουνε 
μη ξεθωριάσει ο καμβάς..
χαθεί στα φυλλοκάρδια η εμορφάδα..
Γεύομαι χρόνια παν' πολλά..
το σήμερα στις εκδρομούλες της ψυχής..
με μια αγάπη αντάμα...........

''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων''..

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Σκουριασμένα συνθήματα..πεπερασμένων ηρώων..
ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων..
Πυρκαγιές που ενωρίς νοτιστήκαν
εβραχήκαν τα όνειρα φλόγας μας πύρινης..
αργοπορούντος ενός ήλιου γεννήτορα..
Την αρμονία μου ταυτίζω εντός και εκτός..
της ψυχής της Πατρίδας..της δικής μου ψυχής..
παράλληλοι δρόμοι..
πεζοπόρος γυρεύω τους δρόμους παλιούς
να με βγάλει σε στέκια με τα αρχαία μπακίρια..
γειτονιές που αγόρασα κρασιά δυνατά
 σε πιθάρια του Διογένη..τον ''κύνα'' να ψάξω..
ν' ανασύρω τις λέξεις..καταδίκη να μοιάζουν..
δυνατοί να 'ναι οι κρότοι γερά αντιφωνούντων..
και η φράση θλιμμένο τραγούδι..
του Διογένη το στόμα λαλούντος..παρελθόν ν' απομείνει
 «Εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».
μεθυσμένη οδοιπόρος σε ακρογιάλι να φτάσω..
παφλασμοί θαλασσών ακριβών..
να ξεπλύνουν τις γκρίζες σκιές..

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

''οι σκρόφες και η μαντάμα''...

Να ζούσε ήθελα ο Γεώργιος Σουρής..
μελάνι να του κουβαλώ..να υγραίνει την ακίδα..
να μελανώνει με το σκωπτικόν..
να εκτυπώνει..να κρεμά..
στα μανταλάκια τ' ''άπλυτα βρακιά''..
της ξεπεσμένης της μαντάμας...

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό..
τρεις ''παστρικές''..όχι καλέ..μη μου μπερδεύεστε
όχι εκειές οι μοσχοβολητές..
από της Σμύρνης τ' αλησμόνητα τα μέρη..
που τις βαφτίσαν παστρικιές..
της απλυσιάς συντρόφοι μας..και της σκουτιάς κυράδες..
στου Ελλαδιστάν σαν έφτασαν..τ' αγροίκα τότε μέρη..

Άλλες..ετούτες οι ξετσίπωτες..
οι αληθινές οι παστρικιές..εκειές οι ξεπεσμένες
που τρέμουν τα σαγόνια τους στο μάσημα
για τούτενες μιλώ σας σήμερον.
εκειές τις κακομούτσουνες..τις κακογερασμένες..
που διακαώς..πάση θυσία..αδίσταχτες να μένουνε..
Βορείως επιμένουνε..να ξεδιαλέγουν το λαό..
σε ομάδες πειναλέων..
να μασουλούν το κόκαλο..
εν ονόματι του κοπαδιού..
που χάφτει κώνωπες..τσιμπούρια στο πλευρό τους..
με θράσος ''τα καλάζνικοφ''..ορμάνε..κατεβαίνουνε..
από της Ερυθράς Αριστεράς σου λέει
Ταξιαρχίας Ταλιμπάν..του πλιάτσικου τα μέρη..
λυμαίνονται σοκάκια .. γειτονιές..
φουσκώνουν σαν το ''γάλο'' στο κοτέτσι...

Δεν είναι πόρνες σε βιτρίνα Ολλανδική..
δεν κάνουνε εμπόριο λευκής σαρκός..
στο παρασκήνιο της πολιτικής..
μαντάμες ονειρεύονται να γίνουνε..
σε ξακουστό..Ελληνικό Μπορντέλο..
εμπόριο κάνουν βρώμικης ψυχής..
καπίκια και δολάρια τρατάρονται..
στα γέρικα σαγόνια τους..το εύπεπτον..
πόρνες πολυτελείας σπιτωμένες αξιοπρεπώς..
σ' αντρών ανδρείκελων..μαριονετών
κυρίες ''γυαλισμένες''..

Εβγαίναν βρώμικες πουρνό- πουρνό..
μα καλοχτενισμένες..
μήτε που μύριζαν λιακάδα τα μαλλιά.
μα θα μου πεις κυρά μου εσύ..
μυρίζουνε λιακάδα οι τρίχες μας οι κατσαρές..
σαν μας σκεπάζουν όμορφα
την άδεια κεφαλή μας?..
Ναι..τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
λιακάδα εμυρίζαν τα μαλλιά της μάνας μου..
της νόνας μου σαν τα 'λουζε τα Σάββατα..
με πράσινο σαπούνι..
γινόταν ένα με το άρωμα..
που έβγαζε η ψυχή τους..

Τούτες οι σκρόφες δεν είχαν Θεό..
απ' τα μικράτα τους αδιάβαστες..
στα πεζοδρόμια των ληστών..
όμοιες θαρρείς..στολή φορώντας λησταρχίνας..
ξεδόντιαζαν..λεηλατούσαν με τα λόγια..
με τα έργα τους..ανθρώπων ιστορίες..
Είχανε τα μαλλιά λερά..
βρώμικη εντός η κεφαλή τους..

Της μνήμης μου τα θυμιάματα..
ρουφώ και αναπνέω..
λερό να είναι το κορμί..λιγότερο
ακούγονταν κακό..στης νόνας μου το στόμα..
της σκρόφας η ψυχή είναι λερότερη..
συμπόνοια..αλληλεγγύη δε γνωρίζει..
καλύτερα μια παστρικιά..
σε οίκο ανοχής για να προσφέρεις..
εκειά την ευχαρίστηση και την ηδονική..
που ψάχνουνε οι άντρες στο κορμί σου..
παρά να γέρνεις παστρικιά..
σε ανήλιαγα υπόγεια..με δολάρια..
καθώς αδειάζουν την ψυχή..
τα κάλπικα..τα τρύπια τα καπίκια..

'' οι σκρόφες και η μαντάμα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''Είναι οι Δρόμοι μου''..

Γλιστρώ τις νύχτες μου τις σκοτεινές..και εισχωρώ
στα υπόγεια με τις σκιές..σκιές που στήνουνε χορό..
με οδηγούνε στο επέκεινα..αψηφώντας το ενθάδε..
και τότε μέσα μου κοιτώ..το βλέμμα της ψυχής μου..
λέω αλήθειες σιωπηρά..
που δεν τολμώ θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά..
για να τις χρωματίσω..
μιας βιωμένης μου ζωής..αλλιώτικης..
περπατημένης από βήματα απαλά..
όχι δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές..
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..ετούτες μου οι ώρες..
είναι οι δρόμοι μου..
που δεν ευρήκαν άλλα μονοπάτια για να χαραχτούν..
βήματα να περπατηθούν..εγίναν μόνο λέξεις..
 σιωπές..που με μελάνι ζωγραφίσανε..
τον πάπυρο εκείνον της καρδιάς μου...
τους Δαίμονές μου μες στη νύχτα κυνηγώ..
καλώ σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητώ..
μην κρύψουν τα μαλάματα που εντός μου κατοικούνε..
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρω..για να δυνηθώ..
στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσω..........

''Είναι οι δρόμοι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν..

Σε τούτο το μπουλούκι που τολμά..
ζωές ψυχές να κυβερνάει να εμπαίζει..
εχάθη η τσίπα πάει καιρός..
η εντροπή εκρύφθη στα λαγούμια..
Στον αχταρμά που λέγεται αριστερά..
στη χώρα ετούτη την ''Καμμένη''
γεννήθηκε καινούρια συμφορά..
εχτίστηκαν καινούριες πια ιδέες..
τι με κοιτάς και θλίβεσαι..
καημένε Περικλή μου..
έζησες τώρα στο Ελλαδιστάν
καινούριες θεωρίες επιβίωσης..
στης Ρωμιοσύνης τα λημέρια της
καινούριες δημοκρατίες να σπουδάσεις?
Μέσα απ' τα σύννεφα κατέβα στο χιονιά..
αγκάθια και ξερόχορτα..δρεπάνι να θερίσεις..
σε τούτο το αλωνάκι το φτωχό..
ειδών-ειδών απόβλητα τώρα το κατοικούνε..
Εχάθηκαν οι αξίες..οι περγαμηνές..
αιμοραγούνε..ξεψυχούν.. οι μεγάλες οι ιδέες..
Σκύβει κανείς την κεφαλή..από εντροπή..
σαν λέξεις της αριστεράς..
της ισοπολιτείας της δίκαιης..
τ' αχρεία εκμαγεία ξεστομίζουν..
Τρελλοκομείον η Ελλάς..
Φρενοκομείον ''Κόκκινος  Χιτών''
Εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά..
καρεκλοκένταυροι..εδώ και σαλτιμπάγκοι..
Για την ισότης πια κανείς τους δε μιλά..
Χαθήκανε οι ταυτότητες οι αληθινές..
κόβουνε φραγκοδίφραγκα..ευρώ τα λιγοστά τους
κόπους ετών αγωνιούντων εργατών..
για να ταϊζουνε χαραμοφάηδες..
μοντέλες και ''μοντέλα''ξεπεσμένα..
 που άλματα..''πηδήματα''..
σε πασαρέλες τόπων βολεψιάς..
εμάθαν στη ζωή τους την κενή..
μονάχα για να κάνουν..
πρωί- πρωί με την Ανατολή πίνουν γαλάζιο αίμα..
και ως η νύχτα να φανεί..πίνουνε κόκκινο κρασί..
μεθάνε τάχα στης αριστεράς..τα έξυπνα τερτίπια..
στο βρώμικο το σκάκι της πολιτικής..
στης σήψης το παζάρι..δηλώνουνε παρόντες..
Θεέ κατέβα αν μπορείς..
φέρε και το ραβδί σου...
χάνεται η Ελλάδα σου του Πλάτωνα..
του Αριστοτέλη η χώρα..
η μπέιμπυ -σίτερ απ' την ξενιτιά..
η φράου η παινεμένη..ορμήνειες τους εβύζαξε
το γάλα στα ''παιδιά'' σας να μοιράστε..
υπάρχουνε οι γιάπηδες..
υπάρχουνε και των Πληβείων οι παίδες.. 
το νου σας στα ''δικά'' σας τα παιδιά..
αριστεροί καρεκλοκένταυροι..
αχρείοι..ακαμάτηδες..
αγνωστικιστές δηλώνετε της όποιας εργασίας...
προδότες συνειδήσεων αληθινών..
ιδεολόγων Θεο- εμπαίχτες..

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''Η Οργή και η Θλίψη'' - Χόρχε Μπουκάϊ

«Mε τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι» – Χόρχε Μπουκάϊ

 Ειλικρινά..πόση σοφία κρύβει η ιστορία αυτή του Αργεντίνου συγγραφέα..
Τη διάβαζα παλιότερα στους μαθητές μου..
ήταν τόσο μαγικό να αναλύουν τα παιδιά..και να συνδέουν 
τα δυο αυτά συναισθήματα της οργής και της θλίψης..
Σήμερα λοιπόν..στάθηκα στην οργή κάποιας πικρόχολης φίλης..
και δημοσιεύω αυτή την ιστορία ..με μεγάλη συμπόνοια γι αυτήν..
που δεν  προσπάθησε όσο έπρεπε..δε γαλήνεψε η ψυχή της..
που δεν αντέχει τη δημιουργία..το προχώρημα προς τα εμπρός..
που φύτεψε μέσα της τη ζήλεια..
Της την αφιερώνω λοιπόν:

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να φτάσουν ή, ίσως,  οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα  χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 Ηταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη. Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά,  όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι σποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό.  Αλλά  η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη – ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει – τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί. Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή. Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ,  Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις  Οπερα, 1997)
.............................................................................................................

«Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος. 
Εκείνο το ποικιλόδειρο αηδονάκι, που ο Ηράκλειτος τό ‘λεγε δαίμονα και θεό στον άνθρωπο, έπαψε να λαλεί και να πεταρίζει στις αυλές και στα περιβόλια. Και στο αντίπερα, ψοφιμολογούν και τρώνε στην Αγορά αραδαριές οι κουρούνες. Κανένας αρχοντόπουλος και κανένας ντελής δε βγαίνει πια να λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και στη βάση της. 
Στην origo et fons.»

Δημήτρης Λιαντίνης – "Γκέμμα".
..............................................................................................................

''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής''..

Τη σιωπηρή μου ευτυχία έμαθα να συναντώ..
στης κάμαρας στο φως στο χαμηλό μου ..
να τη μοιράζω αφιλοκερδώς ες εαυτόν..
να τρέφω την ψυχή μου στα σημεία..
να με τυλίγουν οι αγαπημένες μου φωνές..
σαν κατοικούνε δίπλα μου..
στις ανοιχτές μου των ουράνιων νυχτιών..
Τις ξεχωρίζω όλες μία μιά..
τις απαντώ στο άρωμα στης κάθε  μιας χροιάς τους..
Φωνές μου αλησμόνητες..μες στης καρδιάς την ακοή.. 
εκεί στους χτύπους της ακόμα κατοικείτε...
πιστές μου συντροφιές των αλησμόνητων ερώτων μου..
των νιάτων και των ώριμων των χρόνων μου..
φωνές μου τώρα σιωπηλές...μα εκκωφαντικές.. 
απόηχοι νοσταλγικοί.. γλυκείς..
άρωμα ακριβό πα στο πετσί..βοτάνι γιατρικό θαρρείς ..
πα στις πληγές του χρόνου..
Φωνές μου απόμακρες και κοντινές..
στήνετε αποβραδίς χορό τριγύρω μου
να σύρω με καλείτε το χορό..στων αστεριών την πίστα..
δε σας αλλάζω..δε σας λησμονώ..
ακριβό βινύλλιο..συλλεκτικό μιας άλλης εποχής..
σε λαϊκά παζάρια και στις αγορές..
έπαψε χρόνους να πουλιέται..
Φωνές μου αλησμόνητες η κάθε μια..
την ευτυχία μου στα χέρια σας κρατήσατε..
 στο ραντεβού μαζί..ακόμα την κρατάτε....

  ''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................................................................................................................

''φανατισμός..αφανισμός''...

Πως αναλώνονται οι ζωές..πως χαραμίζονται τα χρόνια..
πολύτιμες στιγμές και ακριβές..
στης ελαφρότητας της ύπαρξης τα δόντια..
εβούλιαζε μες στο πηγάδι τους του έλους η ζωή..
αφανισμός..ο ίδιος εαυτός απορροφήθη..
εχάθη η ζωή η αληθινή των άνοων..
των φωνασκόντων κύριων και  κυριών..
μπρος στη μανία και τη γάγγραινα 
φανατισμού της μάσας της κομματικής..
καρτάλια άγριων ορέων και βουνών..
νυχθημερόν στ' αλώνι του γαυγίσματος..
εχάθη απ' την ψυχή τους η γαλήνη.. 

Εκεί στην άκρια της θάλασσας..
κοιτώ το κύμα τ' αψηλό..
θωρώ τους παφλασμούς της..
παραλληλίζω την ορμή φορές- φορές..
με τη δυναμική..αγάπη που θα εγέννα..
μα τούτοι δω οι άμοιροι εβούλιαξαν μες στα βαθιά..
χαθήκανε στο σκότος της ψυχής τους..
Περνάνε οι μέρες και κυλούν..
στο απουσιολόγιο της ζωής..οι ίδιες απουσίες..
ζωή πια δε βιώνεται..
εκαταβρόχθισε το άνθος της..
το απόλυτο κενό της ύπαρξής τους..
και πως αλλέως να εξηγήσω μανιακούς..
της εξουσίας και του χρήματος τα πιόνια?
αλληγορώ και σιγοτραγουδώ...
το άσμα με το στίχο το σοφό της Νικολακοπούλου..
<< πως βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία >>

''φανατισμός..αφανισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

''φορείς ακόμα..το λερό σου το φουστάνι''..

art : Alla Tsank

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
αρνούμαι παραμύθια να ακούω..
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..
επί τον τύπον πια των ύλων..
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
<< Ζητείται Πατριώτης >> εσαεί..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..
μες στο μικρό αλωνάκι..
Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..
που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...
που πάντοτε σου τάζουνε..
και πάντα μένουνε ''υγρά''
και μουσκεμένα τα ταξίματα..
στα υπόγεια καταγώγια τους  
έπαψες να με βοηθάς..εαυτόν να βοηθάς..
σου λέγω και σου κρένω..αφυπνίσου..
Μικρή ήσουνα πάντοτε Πατρίδα μου γλυκειά..
και πάντα μου το γνώριζα
δε σ' εψαχνα για να σε βρω
επάνω σε παλάτια..
που ουρανοξύστες μοιάζανε 
μιας ξένης πολιτείας..
Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή 
γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''..
στην άκρια της θάλασσας..
ανέμελα να μου χαμογελάς..
δίπλα απ' τ' ακρογιάλι..  
Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα 
και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά 
και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς 
γι άλλη μια φορά..σωτήρες προσκυνώντας..
εκειούς που σε πλανέψανε
καθώς σου φόρεσαν με μιας..
με μία μόνο κίνηση τραπεζική..
εκείνο το λερό σου το φουστάνι..
Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..
και μεγαλοκοπέλα.. 
θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' 
για να σε ''ξεπουλήσουν''.. 
εκείνοι οι γαμπροί της συμφοράς..
που τα καπίκια σου τα λιγοστά..
από τις τσέπες σου αιώνες τώρα αρπάζουν..
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..σαν ψάχνεις σωτηρία
κοίτα καλά ..προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..
και θυμήσου για άλλη μια φορά : 
 <<Φοβού τους Δαναούς και τους πολιτικούς..
φοβού τους ''δοσατζήδες'' >>.

 ''φορείς ακόμα.. το λερό σου το φουστάνι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................

''στης Μόριας το λιβάδι''..

Ψυχή μου εσύ.... Μολόγα μου..αν το μπορείς..
 αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..  
του κόσμου στα σημεία του  της ανθρωπιάς την πείνα..
  Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
 τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..  
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..  
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα.. μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
 που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
 τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
  η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
Ψυχή μου εσύ..τους φανφαρονισμούς αντέχεις τους..
καθώς κατάματα σε σημαδεύει ..σε θωρεί..
του παγωμένου τριαντάφυλλου 
π' ανθεί στη γειτονιά των ''σκουπιδιών''
εσύ την ''περιέφραξες''..
σήμα κατατεθέν της μεγαλοστομίας σου
εσύ νοερά ταμπέλα εκόλλησες..
μες στα κουτιά και στα χαρτόκουτα..
στης Μόριας το λιβάδι..
κι έξω χιονίζει ασταμάτητα..καθώς και στις ψυχές τους..
κι έρχεσαι και καμώνεσαι αποβραδίς..
τα ψέμματα..νυχθημερόν σου ετοιμάζεις..
εκείνα που σε ντύνουνε..του κύριου κουστούμι..
Αϊ να χαθείς βρε άνθρωπε..υποκριτή και σαρδανάπαλε
κι εγώ δεν ξεγελιέμαι..
ανθούν τα τριαντάφυλλα σε παγωμένα αλώνια? 
Αντέχουν όσα δυνηθούν..την παγωνιά ν' αντέξουν.. 
  μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..  
ψυχή μου εσύ λεβέντισα.. μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
 είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''στης Μόριας το λιβάδι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
...............................................................................................................................................

''Έρχονται μέρες και λαλώ''...

art : Duy Huynh.

Έρχονται μέρες πεθυμιάς μου και λαλώ..
των ξωτικών τη γλώσσα  ενθυμούμαι..
δεντρί να 'μουν αλύγιστο..
σ' ερημωμένο δάσος..
ν' αντέχω τη την παγωνιά..
το χιόνι στα λευκά του να με ντύνει..
λευκό δεντρί και φωτεινό..
στη σκοτεινιά του κόσμου..
δεντρί να 'μουνα άκαιγο..
φωτιές να μη φοβούμαι.. 
Δεντρί μες στη χαράδρα του θανάτου τους..
χρώματα ζητιανεύοντας..
ενός ουράνιου τόξου..
Κουράστηκε η ψυχούλα μου 
απολιθώματα στο βλέμμα να θωρεί
αντίγραφα να μοιάζουνε..
σ' αποκαϊδια ανθρώπων ..
πεθύμησε στον κήπο της Εδέμ..
τα φύλλα της ν' απλώσει..
κουράστηκε η ψυχή λόγια να συναντά..
στης φτήνειας τα παζάρια..
λέξεις τον κόσμο που δ' αλλάζουνε..
κι όλο απομένει ίδιος..
Να 'μουν δεντρί πλατύφυλλο..
οι αγαπημένες μου σκιές να κατοικούν..
να λούζονται..στη ζεστασιά τ' αθώου
να χτίζουνε φωλιές τα περιστέρια τα λευκά..
να κελαηδούν τ' αηδόνια..
Γλυκύτερα μαθές τα τιτιβίσματα..
απ' τις λαλιές των λυκανθρώπων στην αρένα...
Μα η λογική μου πίσω με κλωθογυρνά..
τελεύει το εισιτήριο..μικρής διαδρομής..
στης ουτοπίας τα μέρη..
εδώ..εδώ..μες στους αγέρηδες..
σαν το δεντρί θε να σταθώ..
μη νιώσουν τον ξεριζωμό..
 στον κήπο των δικών μου..

''έρχονται μέρες και λαλώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

 

''κι όταν οι βάρβαροι''..

Tommy Ingberg Photography

Κι όταν οι ''βάρβαροι'' θα προσπεράσουνε..
ορθός..χωρίς την αναφώνηση στα χείλη τα στεγνά..
<< και τι θα γίνομεν χωρίς αχρείους και βαρβάρους>>..
το μέλλον θα χαϊδέψει η άλλη η ματιά..
ο γητευτής εσύ..μες στης ομίχλης των καιρών..
καινούριους θ' αναστήσεις  Παρθενώνες.. 
θηράματα χρυσά και τιμαλφή..
θαμμένα στης κατάντιας τη σκουριά..
ο θηρευτής με βέλος τολμηρό..
ψυχές ..καρδιές απελπισμένων θα στοχεύσεις..
φωνές ανέρχονται απ' τους λάκους λιονταριών..
ζητούν δικαίωση..της λύτρωσης πυρσό..
Τα μάτια κράταε ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευε..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς..μη ξεχαστείς πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..
για προβολή και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
υπόσχεσης το περιτύλιγμα ..είν' δελεαστικό..
σαν όμως μέσα του κλειστείς..
βρόγχος η κόκκινη κορδέλλα του
ο αρνητής..ο αναχωρητής..συντρίβει τα δεσμά τους..
Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στο νοτισμένο χώμα του Πλανήτη..της Ελλάδας.....

''κι όταν οι βάρβαροι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''..

Κι εσύ ως βολεμένη στον παχύ σου καναπέ..
''ψυχοπονιάρα''..διόλου ενοχική..
οι έννοιες οι αληθινές..πετρώσαν..ξεχαστήκανε
στα γηρασμένα..στ' αδηφάγα σου τα σπλάχνα..
στέλνεις ευχές..ζεστές ευχές..στους ζεσταμένους..
φορείς και την καρφίτσα σου..έβαλες τα καλά σου..
χρυσά..δαντελωτά..και τα διαμαντικά..
στου κόσμου σου..να μοιάζεις Δεσποσύνη..
φωτογραφίζεις τις ρυτίδες σου ξετσίπωτα..
χωρίς αιδώ..που δεν εκατορθώσανε..
σοφία μες στα χρόνια να σου φέρουν..
είσαι στα ''πράγματα'' μας διαλαλείς..
κοιτάξτε με..ζω μες απ' το κοίταγμά σας..
Κι από το ανοιχτό το παραθύρι της 
του κόσμου σε κοιτά..μια ξέσκεπη στο χιόνι..
φορεί τριμμένη ζακετούλα για παλτό..
ετούτη η μικρή εις τη γωνία..
περνούνε οι περαστικοί και μειδιούν..
γιορτής ημέρα κι είν' σ' αυτό το μαύρο χάλι?
 Κι εμάς που η μάνα μας ορμήνεψε..
μας δίδαξε μαθές με πένα και μολύβι
ο αληθινός ο άνθρωπος ανέκαθεν..
το σεβασμό ζητούσε να του δίνουν..
να μην του ξεγυμνώνουν την ψυχή..
μην τον περιγελάνε.. 
κι αν τα κουρέλια που φορεί..
παγώνουν το πετσί του..
κι απ' το χιονιά ακόμα πιότερο..
τα γέλια σας τα ψεύτικα παγώνουν την ψυχή του..
Εκείνα σας τα ειρωνικά..
τα παγωμένα..τα χλευαστικά..
καθώς ποζάρετε ψυχροί και ανελέητοι..
στην καθώς πρέπει φορεσιά σας.. 
Δε μου ταιριάζει το μελόδραμα..
μικρούλα εγώ στου κόσμου την αρένα
μα πείσμα μου φυτεύει στο λιβάδι μου...
εκδίκηση να πάρω με ''όπλα'' εγώ..
και να σας πολεμήσω..
δεν είμαι τρομοκράτισσα..μη σκιάζεστε καλοί μου..
κι από πιστόλια δεν κατέχω..δε νογάω εγώ..
σώας τας φρένας κουβαλώ..
και πιότερο από όλους..
θα βομβαρδίσω μία χαραυγή..και δε θα σταματάω
και με τη σκέψη μου τη δυνατή
τον αχυρένιο σας το νου σας θα τον ''καίω''..... 

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

...................................................................................................................................................................