των στίχων οι ''Παράδεισοι''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τούτο το ήρεμο το χάραμα ..που όλα μοιάζουν όπως πρώτα να κυλούν..και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.. εκεί στην άκρη συλλογιέμαι...αν πορευτήκαμε..προς τον Παράδεισο..την ευτυχία για να φτάσουμε...σαν μας υποσχεθήκαν...οι σειρήνες της ζωής και της πολιτικής..στον τόπο ετούτο..τον μικρό τον μέγα..του Ελύτη μας τη ρήση αναμασώντας.Συλλογιέμαι πολύ και θλίβομαι..καθώς χορό γύρω μου εστήσανε αλλαλιασμένοι με χωρίς το στίγμα και ταυτότητα προσδιορισμού άνθρωποι και ανθρωπάκια.... καθώς βήμα ελεύθερο τους εδόθη αμισθί..το χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος.. απεγνωσμένα ψάχνοντας να αυτοπροσδιοριστούν..

να κάνουν αισθητή την παρουσία  τους..νιώθοντας το μηδενισμό εσωτερικά βαθιά και μέσα τους.. αλλάζοντας συχνά και μες στις  ώρες πρόσωπο..από φιλόσοφοι Aριστοτέληδες..γίνονται ευθύς πολιτικοί και αγορεύοντες σε βήμα ασχέτων και ανοήτων  ακουόντων..Χρίζονται και αυτοχρίζονται πολιτικοί αναλυτές..του διαδρόμου και της Χαλιμάς..του ποδαριού κουβέντες..καθώς η φίλη και η Κατίνκω από τη γειτονιά..τους είπε και τους εμήνυσε.. δυο μισές ειδήσεις....

Να δραπετεύσω ήθελα απ' την ανοησία που εσάρωσε εκείνα τα μυαλά..τα ''πιθηκάκια'' που μπροστά μου χοροπήδαγαν..μα εγώ σιωπούσα και εχαμογέλαγα..κι εκείνοι οι ανόητοι θαρρούσαν πως μαζί τους συμφωνούσα..Δεν τους εκραύγαζα.. πως αναζητητής δηλώνω από τότε που γεννήθηκα..αγνωστικιστής δηλώνω και θιασώτης μιας αλήθειας ..που κωπηλατώ με βάρκα με μικρά κουπιά..Κλείνω τ' αυτιά στο μέτριο και στο φτηνό..αδειάζω τόσο συρφετό..που τ' αυτιά μου κατακλύζουν..στίχους ..στιχάκια που απάγγειλε και ετραγούδησε.. αιώνες τώρα τούτος ο λαός...στα νανουρίσματα της μάνας του...στα νανουρίσματα της θάλασσας του τόπου του.. αφήνομαι για να παραδοθώ...τη σωτηρία και τη λύτρωση για να 'βρω..στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας τους....  

 των στίχων οι ''Παράδεισοι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη....
..............................................................................................................