⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸

Καταβυθίσεων πόθοι ξεδιψούνε την ψυχή

ένα ταξίδεμα αποζητάει ο νους..η σαρξ αδημονεί

καταμεσίς που ο κόσμος αργοσβήνει

στων ξεχασμένων της ζωής του  ηδονών

εις των ανηρημένων του παθών

στου πανικού και στης οχλαγοής το βουητό..

γαλάζια τρικυμία ταλανίζει το κορμί

πριν τα φθαρμένα όνειρα των γυναικών

σκορπίσουνε στη δίνη του ανέμου..

 

Τις αναμνήσεις μου μαζεύω απ' την καταπακτή

τη βάρκα μου ναυλώνω κι αποπλέω..

δεινός καραβοκύρης θαλασσίων ταραχών

η διαπίστωσις σαφής...........

είν' η ζωή μικρή..μαγευτική

και οι σταγόνες της δροσιάς της..είν' ανασεμιές

γίνεται η ψυχή μου ωκεανός

και ο βυθός της ένα λαγούμι ανεξερεύνητο

τις νύχτες πάντα επιστρέφει μοναχή

στις ξεμοναχιασμένες τις ακτές

οι  πόθοι μου απέθαντα διακαείς

καταβυθίσεις νιότης παρελθούσης ζωντανεύουν.

 

⫷ καταβυθίσεων πόθοι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στην εποχή των ηρανθέμων''

Στα μελιχρά του θέρους δειλινά

το άλγος της ψυχής μου αναζητώ

ξυπόλητη σαν περπατώ 

στην εποχή των ηρανθέμων επιστρέφω...

τότες που ηράνθεμα  και γιασεμιά

γεμάτοι ήσαν οι φράχτες τις νυχτιές

τα βράδια μας διακριτικά αρωματίζαν..

..πλάνες σκιες..πλάνες ματιές

χάδι τ' ανέμου χέρια γίνονται μεταξωτά

στα ακροδάχτυλά σου ομοιάζον

την κόμη τη λευκή θωπεύει απαλά 

και ο γκιώνης μου το διαλαλεί

αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο πως να το καρτεράς...

Θ' ανθίσουνε τα γιασεμιά θα δεις ξανά..

μνήμη ασίγαστη του δέρματος ξυπνά

σαν φτάνουν νύχτες με αστροφεγγιές

στάλες ηράνθεμων ραντίζει τα κορμιά

π' αναρριγήσαν..π' αγαπήθηκαν πολύ...

''στην εποχή των ηρανθέμων' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

ηράνθεμα = νυχτολούλουδα

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τρυφερός κωπηλάτης ''

                                                                                                  

Huan Loc

Αν δεν μπορείς με ευαισθησία με τρυφερότητα

με την καρίνα σου την ταπεινή σου

τη ζωή να την κωπηλατείς..

από τη γειτονιά μου μην περνάς

δε θα με βεις εκεί

είναι που εμετακόμισε η ψυχή μου σ άλλη γειτονιά

σε θάλασσες εκεί που κατοικούν

ανθρώποι που της μοιάζουν

τα γεμάτα πόθους χέρια μου εκωπηλάτησαν..

κωπηλατούνε ακούραστα..περάσαν σε άλλες όχθες..

 

Είναι σκληρό να σπάνε εις τα βράχια τα κουπιά

δραπέτης της μιζέριας και του σκότους ο φυγάς

ένας ευαίσθητος ο κωπηλάτης στο ονείρεμα..

εβούλιαγα την ασχήμια στα νερά

τον ήχο της λαλιάς μου ακολουθώντας

με μια καρίνα εβάσταα τη σταθερή

πορεία πα στα βράχια και στο χρόνο

αβύθιστα μες στο καρνάγιο της ψυχής

μαδέρια και δοκάρια.

Σαν κουραστούνε οι αντοχές..εάν χαθώ..

αν βυθιστώ στη θάλασσα μία νυχτιά

για μένα να μη λυπηθείς

εγώ είμαι η βάρκα..εγώ είμαι τα κουπιά..

μοναχικός..ευαίσθητος ο κωπηλάτης ..τρυφερός

χάθηκα βράδια στις αστροφεγγιές

τραγούδησα ..εγεύτηκαν τα αυτιά μελωδικά

το μακρινό τραγούδι των σειρήνων..

ο ευαίσθητος  ο μικρός ο κωπηλάτης μου

 ο αβούλιαχτος ο  εντός..

εστάθη και του Είναι μου ο σωσμός..

 

''τρυφερός κωπηλάτης '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

                                       

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''

Τις θάλασσες τις μαργαριταρένιες αρμενίζοντας

μη θλίβεσαι μικρούλα μου άμποτες σαν τις συναντάς αγριεμένες....

μην λησμονάς..να το θυμάσαι  καθώς κολυμπάς εις τη ζωή

η πλάσις όλη ένα όστρακο στη Γης

κι εσύ κρυμμένη εις τα βάθη..ακριβό μαργαριτάρι..

Μαργαριτάρια βουλιαγμένα στα ναυάγια τους κι οι άνθρωποι

οι φίλοι οι λατρεμένοι σου..κι οι ακριβοί σου αγαπημένοι.. 

Όντας θα πέφτει το φεγγάρι ασημένιο τάσι στο γιαλό

μην κλαίει η καρδιά σου..να γελά..ανάκατος χορός 

θα εισβάλλουνε οι θάλασσες εις το λαιμό σου ορμητικά

θα σου φορούν..τα σπάνια τα μοναδικά..σειρές πολλές ..

είναι αυτά τα συλλεγμένα που σου γυάλισαν

απ' τα ναυάγια των βυθών των φίλων τις ψυχές..

των αγαπημένων δώρα απ' τα παζάρια ακριβά

είναι αυτά..τα αληθινά μαργαριτάρια..

Στις ξεχασμένες τις ακτές να κολυμπάς..μη φοβηθείς

η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''

είν' χρονοβόρα..είν' κοπιαστική..

είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...

είτε στολίζουν τις ψυχές αγαπημένων..

που έσκυψαν..δώρα ανεκτίμητα

από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα συλλέξουν.

 

Καίει ο λίβας το κορμί..του νου καίει την ακτή

πότε στου νόστου το καλύβι κατοικεί η προσμονή

κι άλλοτε πάλι στο λιμάνι της φυγής..

αρμενιστής..συλλέκτης γένου μαργαριταριών

ίσως και δίχως αποδέχτες στην ακτή..

μα να το θυμηθείς..να μην το λησμονείς

τα άσπιλα μαργαριτάρια σου θα φορεθούν

μη φοβηθείς..δε θα σε πνίξει η θάλασσα

όλο θα σκάει στην ακτή ολίγα..όστρακα μαργαριτοφόρα.

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''  - ( ο λυρισμός στην ποίηση)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''νύχτες με χερουβίμ''- Δοκίμιον Λυρικόν

Τις νύχτες σκέφτομαι πιο καθαρά..η ησυχία συντροφεύει τις μοναχικές μου διαδρομές

της σύγχυσης το θάμπος της ημέρας διαλύεται..μες στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Ιδέες..εικόνες δυνατές..συναισθήματα που εσυντρόφεψαν τη νιότη μου..

παίρνουνε σάρκα και οστά..σκιάζουν τις ασήκωτες τις λύπες μου

και τότε ξέρω πως αν περπατήσω με τα πόδια δε θα φτάσω μακριά..

γι αυτό ακολουθώ το πέταγμα των χερουβίμ τις μαγικές ουράνιες νότες τους ακολουθώ 

που με καλούν με έναν τρόπο στιγμιαία..άυλα μου κολλούν φτερά με ανεβάζουν αψηλά..

εκεί όπου η γαλήνη συναντά την αρμονία του Πλάστη..

 

Εναγωνίως προσευχόμενη..στο άγραφο βιβλίο μου στις παλαιές σελίδες 

ξεφυλλίζω την ψυχή αντλώ τις λέξεις..στίχους ταπεινούς

ζω τη μικρή ψευδαίσθηση πως ανυψώνομαι...

σκοτώνω το θηρίο που εντός μου κατοικεί..ελευθερώνομαι..

ψάλλω στιγμιαία των αγγέλων την ωδή..

Είναι απέραντη η θάλασσα της προσευχής..

λούεται του ανθρώπου η ψυχή..γαληνεύει το αγρίμι.

 

Την ώρα τούτη της οδύνης της διαπίστωσης..

της επικράτειας του κακού..πάντα με πίστη ελικρινή

η προσευχή απ' τα βάθη της..ζητάει δίκαιη ανταμοιβή..

Δεν είναι πράξη μοναχά ταπείνωσης..παράκλησις..

συλλογισμών...είναι μια πράξη υπέρτατη.. να υψωθεί ..

να φτάσει στο στερέωμα..στον ουρανό να φτάσει...

εκεί όπου βασιλεύει η γαλήνη η απόλυτη της φύσης η αρμονία..

 

Kι όλο με πάνε πιο ψηλά των αγγέλων τα χερουβικά

κι όλο η τρεμάμενη φλογίτσα των κεριών..τους πάναγνους 

φωτίζει κρίνους της ψυχής μου..

το βράδυ φτιάχνω μοναχή τον κήπο της Εδέμ μου μες στην προσευχή..

μα το πρωί..ξυπόλητη ερωμένη μου η λύτρωση..μονάχη..αργοπορούσα..

 

''νύχτες με χερουβίμ''- Δοκίμιον Λυρικόν 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σηματωρός''

Δέσμια μένω..φεύγω κι έρχομαι

στο γιομισμένο αγάπη σου καβούκι κοχυλιού

όμοιο κοχύλι το κορμί σου ακριβό

δεν καταφέρνω απ' την κρυψώνα τη ζεστή

χρόνους να δραπετεύσω.........

 τις νύχτες ντύνομαι  σηματωρός

στέλνω εις το φεγγάρι αγάπης πινελλιές

καταδικασμένη στο ταξίδι της αγάπης σου

εκείνης ''της για πάντα''.

παραμιλώ τα βράδια ..επώδυνος ο τοκετός

πριν να μερώσει η μέρα την αυγή

 παρηγορίας αγοράζω βάλσαμα

φάρους φυτεύω ελπίδας

μονολογώ..ακούω τον ήχο της σιωπής

τον πόνο που μου δώρισε

κείνο το λείψανο που φύτεψες 

στον κήπο της καρδιάς

να τον ενιώσω ως το μεδούλι μοναχή

έτσι ξανά στα πόδια να σταθώ........

να λάμνω στης ζωής τη θάλασσα

ορθή να επιστρέφω...

 στα μέρη που ένιωσα αγάπης  θαλπωρή

να μη συρματοπλέκομαι απ' το φευγιό

θα ανταμώσουμε θα δεις....

το ελάλησαν εις το κλαρί

ο κούκος και το αηδόνι.

 

''σηματωρός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τρυφερές φωνές''

Άλλαξε ρότα..άλλαξε ματιά

το βλέμμα καθοδήγα

σκύψε και δες τον κόσμο στο βυθό

ρίξε του λύχνου σου το λιγοστό το φως

εις το κελάρι του

να φωτιστεί το σκότος της ψυχής

άκου τις φωνές εκείνες τις ιδανικές

τις τρυφερές

ως θα 'θελες μεταξωτές

να υπάρχουν και να είναι..

φύγε μακριά των..των οχλοβοών

μείνε μονάχη μες στις μουσικές των

εκείνων των φωνών που σε γαλούχησαν

στα υψιπετή..εις τα τρανά ιδανικά των αξιών

του έρωτα..της πατρίδας ..των παιδιών σου..

των γονιών σου..της αγάπης..

Για..

αν δε μιλάς για τα τρανά και τα μεγάλα και τα ιδανικά

πως θα αντέχεις τις βαρειές τις μέρες που παραμονεύουνε

στα καθημερινά σου της πεζότης...

 η επική αγάπη σου για τα τρανά..τα άφθαστα

ύδωρ αρτεσιανής πηγής στη γη σου ποτισμένα..

''τρυφερές φωνές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''έρως στο κύμα''

Κοχύλι ανοιγμένο το κορμί

καρτερικά γερμένο εις την έρημη ακτή

μέσα από έναν παφλασμό 

αλμύρα..θάλασσα διψά..καινούρια πάθη

τρελλό το μαϊστράλι τον εντός της άνεμο ξυπνά

την διψασμένην σάρκα να ποτίσει..

εκειό εις το θαλάμι της ψυχής 

κρυφό μαργαριτάρι να λουστεί..

έτσι εσίμωσες εσύ..το αναπάντεχον

σαν κύμα με τον ζέφυρο ευρέθης στ' ακρογιάλι

απάνωθέ της έσταξες τη θάλασσα

''μαρμαίρει'' ο έρως σου αδίσταχτα 

ντυμένος την γυμνήν στολήν

αγγίζει φευγαλέα τ' ασπρα της μαλλιά

το στιγμιαίον είναι πάντα που γεννά

αιχμαλωσίας ρίγος εις του δέρματος την φλούδα.

 

''έρως στο κύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το γράδο''

Στα αυτοσχέδια μπάρκα σου..

όταν η τρικυμία του νου

τους λαβυρίνθους σου ανελέητα σφυροκοπά..

όταν βυθίσεις..προσροφήσεις

απειλούνε να σε καταπιούν 

το γράδο που αγόρασες στις λαϊκές τις αγορές 

γραδαίνοντας..

ανασυγκρότησιν του χρόνου σου γυρεύει..

τα γράδα λέν' είναι βαθμοί της κλίμακας cartier

μετρούνε την πυκνότητα του αλκοόλ

μα εγώ σου κρένω φωναχτά

ενίοτε μετρούνε  την πυκνότητα της ίδιας της ζωής..

τη ζώσα ύλη του κυττάρου σου υπερχειλίζουσα

με το παλιό σου γράδο να την εμετράς..

στην υπερχείλιση να λούζεται όλο το κορμί..

πριν ομιλήσεις και κοντοσταθείς 

στις συμφορές..εις τα δεινά του κόσμου τούτου

για να μπορέσεις να τον σώσεις..να σωθείς

το μπόι σου στον καθρέφτη να κοιτάς

να επιλέγεις την αθώαν..δημιουργικήν σου σιωπήν

στα πρωινά της πάλλουσας σιωπής

ν' ακούς την μελωδίαν της ανθρώπινης φωνής

το θρόισμα απ' τα έγκατα των απέλπιδων κραυγών..

Κάθε απερίσκεπτη δραστηριότητα εν θερμώ

λογίζεται από τους Θεούς ανοησία..

το γράδο πάντα να το κουβαλείς

μονάδα μέτρησης πυκνότητας του νου

την καρμικήν πορείαν σου ν' ακολουθεί 

φορτωμένο αγνές προθέσεις της Νεμέσεως..

άλλοι το λένε ζύγι της ζωής

μα εγώ το λέγω αρμονία.

 

''το γράδο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο μίσχο μιας στιγμής''

 

 

Κι αν θες να δεις τον κόσμο μ' άλλα μάτια

και τον Παράδεισο να ονειρευτείς

στη μυρουδιά του γιασεμιού στους φράχτες να σταθείς..

κράτησε την αιωνιότητα μες στην παλάμη σου

στο μίσχο μιας στιγμής και μοναχά..

κλώθε και κένταε με  ένα νήμα της μετάξινο

τα απλά..τα καθημερινά..στη μυρουδιά ενός πρωινού καφέ..

εκεί στην άκρια του καφενέ..

στις φυλλωσιές του κήπου από κάτω να σταθείς..

κι ανάμεσα απ' το θρόϊσμα των φύλλων

και  των φίλων τις ζεστές ματιές να ξαναγεννηθείς..

το μίσχο μιας στιγμής να δρέψεις στην πρωινή σιωπή..

στο ανοιχτό πουκαμισάκι σου καρφίτσα

 σμαραγδένια να την κουβαλείς..

στις απλωσιές..στους κήπους να επιστρέφεις όσο μπορείς.. 

 

''στο μίσχο μιας στιγμής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''Ενύπνιον του Θέρους'' - Δοκίμιον

Ζωγράφος : Γιώργος Σταθόπουλος

Θέμα οπτικής γωνίας του καθενός..η αέναη  πορεία του στο χώρο και στο χρόνο..Λάτρης παιδιόθεν των ανοιχτών των θαλασσών..της πορείας και του νου..μακράν των καταθλιπτικών φωνών..γίνομαι αρνητής φορές..των αρνητών των ποιητών το φως να αντικρύσουν ..δεν παίρνω από τους στίχους τους το καταθλιπτικόν ..που εύχονται το Καλοκαίρι να ''ναι μοναχά τα βάσανα του κόσμου''..

Αρνούμαι στου εντυπωσιασμού..του αυτοβαυκαλισμού τις λέξεις των για να σταθώ.. ανασυγκρότηση επιθυμώ.....σε μια καμπή, όχι απλά της ιστορίας και του τόπου μου...αλλά μπροστά σε μια αλήθεια..που χρόνια τώρα παραμόνευε και άξαφνα..ίσως καθώς το πλήρωμα του χρόνου και σοφά την  εκαλούσε  ..''εσκασε '' εμπροστά μου και εμπροστά σας.. επαναπροσδιορισμό εις την φιλοσοφίαν της ζωής απαιτητικά επιζητώντας..

 Και τώρα ..καθώς στα πόδια μας  σιγοπατούμε πια...καθώς η φύση κι ο καιρός μας εκδικήθηκε..και το χαλί της σιγουριάς και της ασφάλειας του αύριο μας τράβηξαν εν μια νυκτί..ιοί και καταποντισμοί..θανάτοι και ο φόβος..ευχές για μια γλυκειά ..αληθινή.. ουσιαστική καθημερινότητα...ας δώσουμε...ευχές που να 'χουν νόημα..αξία και αντίκρυσμα στην πεμπτουσίαν της ζωής..

Γι αυτό σου γράφω..στων λαβυρίνθων τα λαγούμια τους μην αφεθείς

γιατί βαθειά μες στα σκοτάδια θα βουλιάξεις..θα χαθείς..στων λέξεων τον ήλιο ν' αφεθείς για να γεννήσεις Καλοκαίρια.Μην αποπλανηθείς απ' τους συστημικούς..βρίσκουνε λόγο ύπαρξης ωσάν τους μασκαράδες σε χορό αποκριάς καμώνονται..στην παρουσίαση ακατανόητων γραφών..με ύφος περισπούδαστον οι παρουσιαστές..

 

Τη δύναμη των λέξεων των αληθινών να προσκυνάς.. να κάμεις πάντα σταθερόν σταθμόν..εκείνων που λιπαίνουνε τη χέρσα γης και φύεται η ελπίδα..κείνες τις λέξεις να θωρείς που ροδαμίζουν τις ψυχές των των παιδιών..τούτην την ευλογημένην εποχήν την Καλοκαιρινήν..τόπο συνάντησης των αντιθέσεων και επιθυμιών του κόσμου και του ανθρώπου.

Έτσι..καθώς το Καλοκαίρι μας υπόσχεται..προ των πυλών..εποχή ενυπνίων κάτω από αστροφεγγιές..κι η φωτεινάδα της σελήνης γεννάει το ρομαντικόν των θαλασσών και ταξιδιών..ας αγκαλιάσουμε ζεστά το ενύπνιον του Θέρους .Ας ευχηθούμε αληθινά..να το γεμίσουμε..εικόνες δυνατές..να μας κρατούνε  συντροφιά..για το φθινόπωρο και το Χειμώνα που κρυφά ''παραμονεύουν''... 

Νικητές....θωρακισμένοι ...και γαλήνιοι ας βγούμε ...μέσα από μια οργανωμένη..καθημερινότητα..με διακοπές στο γκρίζο..που μας εκατέκλυσε..ας αφεθούμε στη γαλάζια λίμνη της ψυχής..
καλοκαιράκι στις ''καρδιές'' μας...ας ''φυτέψουμε''....

''Ενύπνιον του Θέρους''- Δοκίμιον -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

( ενύπνιον = το όνειρο)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΡΗΧΟΤΗς''

Κράταε το βλέμμα αψηλά και μην το χαμηλώνεις..

στο χωνευτήρι της ρηχότης να μην αλεστείς..

γιατί ό,τι είναι αληθινό.. κατάματα ..

με γυμνά μάτια πάντα να θωρείς..

κρύβει στα σπλάχνα του ομορφιά..

καταθέτοντας εισπράττεις..

Και αν ακούσεις τις περπατησιές ξωπίσω σου

ανάσες να σε ακουμπούν μη φοβηθείς..

ίσως και να 'ναι οι Ερινύες που σε κυνηγούν

που δεν επρόλαβες

στους σύντομους δρασκελισμούς σου της ζωής 

καθώς δεν πρόκανες 

εις την λοβήν την επικράτειαν της έπαρσης

εις τα λημέρια της ρηχότης να φυτέψεις φως

που δεν επρόκανες σοδειές για να συλλέξεις..

ίσως και πάλι οι Ερινύες να 'ναι τιμωροί

που δεν ταξίδεψες

για να προσφέρεις γην και ύδωρ και το άρτυμα

στα αλυσοδεμένα τα λαγούμια 

των αδικημένων να τα φτάσεις.

Ίσως και να 'ναι ο ήχος και των λιθαριών

που δεν ετόλμησες στο κρακελάρισμα  

εις της ρηχότης τα λημέρια να κυλίσεις..

έτσι καθώς τους ελαφρείς τους περιέλουζε

η αβάσταχτη  η εντός των ελαφρότης..

 

''ΡΗΧΟΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Οποία ευφροσύνη''

Albrecht Dürer, Χέρια προσευχής. 1508. Πινακοθήκη Albertina. Βιέννη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Οποία ευφροσύνη κυριεύει την ψυχήν

οποία έκστασης..οποία ευσπλαχνία 

απ' την βαθείαν των σπλάχνων μου την ταραχή

σαν έρχονται μεσάνυχτα οι  ώρες οι απέλπιδες 

βουτώντας στα βαθειά ''η αναδεύουσα''

μιας προσευχής τα λόγια τα ψιθυριστά..

υγραίνουνε τα χείλη....

ωσάν δεν το κουνώ το δάχτυλο έναντι στους ανθρώπους..

μονάχα μίαν προσευχήν..μίαν παράκλησιν 

οδεύουσα στους ουρανούς..

''Θεέ πως αμαρτήσαμε απάνω εις την Γην'' ..

για την σωτηρίαν της δικής μου..

της δικής τους της ψυχής...

στάλαξε έλεος στο έρεβος..στο ταραγμένο πνεύμα 

ίσως και να συχωρεθούμε  που ελησμονήσαμε

την στράτα που μας οδηγεί 

στην  Άνοιξη του επιγείου Σου Παραδείσου.

 

''Οποία ευφροσύνη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ωσάν θεωρεία των ψυχών''

Εθνική Κουμαντάρειος Πινακοθήκη Σπάρτης- λευκά ξωκλήσια

 

 

 

Μες στην μαγευτικήν την θερινήν την  σιωπήν..

ωσάν θεωρεία των ψυχών..

ηλιοστάσια διαβατάρικων πουλιών..περαστικών..

λούζονται με τα κύματα..

σαλπίζοντας αγγίζουνε την άυλη αγνότης τ' ουρανού..

άντρα των μυστικών μας προσευχών..

στις  άκριες των βράχων σεργιανούνε τους καιρούς..

με των θυμιαμάτων τους τις ευωδιές 

ποτίζουνε απελπισμένων τις ψυχές..

κερνούνε την ελπίδα..

τα δειλινά σκύβοντας πάνω στ' ουρανού τα χρώματα

 μικρά ερημοκλήσια αλαργινά..μυριοτραγουδισμένα

με τη φωταύγεια του λευκού..

νότες γεννούν νοσταλγικές..γεννούν νοσταλγικούς ιριδισμούς..ύμνους γεννούν δοξαστικούς

στους Αιγαιοπελαγίτικους αιθέρες μοιρασμένους..

τους γλαφυρούς τους θόλους ακουμπούν στους ουρανούς

στο κάλεσμα των βράχων..

Ψηλότερα κι απ' τα καμπαναριά συνάντησις διακαής ..

στην άβατον διάβασιν ανθρώπου με το Θείον.

''ωσάν θεωρεία των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,