'' το χαμένο Νόμπελ'' - Κώστας Αρκουδέας

Την ημέρα που κηδευόταν ο Νίκος Καζαντζάκης,στις 5 Νοεμβρίου 1957, ο χριστιανός ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης έγραψε στο περιοδικό Σπίθα:

<< Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε.Η συντέλεια των αιώνων έφτασε.Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς,από τις σελίδες του ανήθικου.Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον,τον υβριστή της Εκκλησίας μας.Φρίκη ,ούτε υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία.Έφτασε η Δευτέρα Παρουσία.Το θλιβερότερο : ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία,άφησε τον βλάσφημο να μπει μέσα σε χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του.Εύγε, Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε !
 Η Εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας.Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας !Να πάτε στις χάβρες, να πάτε στα τζαμιά,αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της Εκκλησίας μας, πρυτάνεις των πανεπιστημίων,λογοτέχνες και πολιτικοί.Αν ζούσαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες,θα σας είχαν αφορίσει όλους.>>

Αυγουστίνος Καντιώτης
..............................................................................................................

Ενάμισυ χρόνο αργότερα ,στις 16 Μαρτίου 1959, ο νομπελίστας συγγραφέας και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έγραψε στη χήρα του Νίκου Καζαντζάκη:

<< Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε,ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας.Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημόσια στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε μούτρα στον μεγαλύτερο συγγραφέα της.Ο τρόπος που δέχτηκε το φοιτητικό ακροατήριο τη μαρτυρία του θαυμασμού μου αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.Ακόμα δεν ξεχνώ πως, τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο απ' όλα τα τηλεγραφήματα.Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει.Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες.Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το κενό που άφησε.>> 

Αλμπέρ Καμύ
...................................... 

από το βιβλίο: Το χαμένο Νόμπελ-του Κώστα Αρκουδέα.
Επεξεργασία κειμένων : Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είπαν πως είσαι ''βασιλέας'' του Χεινόπωρου..μα..
εγώ που δεν τους πίστεψα..έσκυψα..
σ' αφουγκράστηκα προσεχτικά..
στα δάση της Πεντέλης..
εργάτης μου εφάνηκες ακούραστος..
αφόβιστος..ανθεχτικός..επίμονος και ταπεινός..
στου βράχου τη σκληράδα επισκέπτης..
Γινόμουνα συλλέκτης των στιγμών..
ήταν που έπαιζαν συχνά..ένα κρυφτούλι
αδιάκοπο τα συναισθήματά μου..
τρέχανε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..
μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειό μου...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που το τοπίο μάγια κάνει...
κι εγώ..αποζητώντας μια ''πανάκριβη''..
μοναδική μια αίσθηση..
 αίσθηση να 'ναι και να μοιάζει ελευθερίας..
ξεχύθηκα απ' το πρωί..μες στη σιωπή 
την εκκωφαντική εκείνη του βουνού.. 
συλλέκτης Φθινοπωρινού..του φευγαλέου κάλλους..
 Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..μαράζια του Καλοκαιριού..απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..μια χαμηλοβλεπούσα νύφη .. 
στο χώμα ρίχνεις πάντοτε την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινο..λουλούδι φευγαλέο..
μιας εποχής το μήνυμα του άνθους κουβαλείς..
μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
καρδιόσχημο το φύλλο σου..το άνθος σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος μου γεννά..
 φυτρώνεις..κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
 η σύνδεση με τη ζωή..και με την ομορφιά της..
κυκλάμινα..τραγούδι γίνατε δοξαστικό..
στα χείλη ποιητάδων..
ωσάν μικρά πουλιά τριανταφυλλί..άσκιαχτα..τολμηρά.. 
ασάλευτα..τ' αγκάθια..τα τρυπήματα αγνοείτε..
αδιάκοπα..κερδίζετε μια ανάσα μες στο χρόνο...

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''Το ποίημα του κώλου''.. - Γεώργιος Σουρής.

«Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι, κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.


Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα, κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι, κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.

Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι, κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.

Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη, κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.

Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι, και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.

Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!

Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως, που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»»
.............................................................................................................

Kαι τώρα που το Καλοκαίρι επέρασε..κι οι κώλοι όλοι κατεβήκανε απ' του ''κρεοπωλείου'' το ''τσιγκέλι''..ας ανακεφαλαιώσουμε ..να μην ξεχνιόμαστε..τι κώλοι και κώλοι πως υπάρχουν..σας παραθέτω με πολύ περίσκεψιν..τούτο το ποίημα του Σουρή..που μόνο γέλιο δε μου βγάζει..

Έτσι σαν μια αφιέρωση σε κυρίες και κυρίους που τους κώλους τους..τους εκρεμάσανε από νωρίς εις το χασάπικο..μήπως και κάποιος σκύλος από κει διαβεί..και μυριστεί ωμόν το κρέας..γιατί ο νους εχάθηκε μαζί με το σφαχτό..και ουαί κι αλίμονο εχάθη και το μέτρο..Άντε πουλάκια μου..του χρόνου πάλι να μαστε καλά..για να μας πούνε οι έξυπνοι και οι έξυπνες κύριοι και κυρίες του κομπλεξισμού.. χοντρές..λεπτές και ανορεξικές.. υστερικές κι αλλοπαρμένες..τι συμβουλεύουν οι γιατροί..ψάχνουν και βρίσκουν άρθρα..που να ταιριάζουνε στην τρύπα της ιδίας τους ψυχής..λένε και κάτι άλλο στο χωριό..μα δεν το ξεστομίζω.. δεν είμαι δα και ο Σουρής..ούτε και κατά παραγγελίαν ποιητής.. να χαίρω αδείας ποιητικής.. και ποίον σωματότυπον εμείς να προτιμούμε..και η αυτοεκτίμηση εις το ναδίρ..
κι από μυαλό ''κουκούτσι''...

η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................

''στους δασκάλους μου με αγάπη''- Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κι αν τα κατάφεραν..κι αν  στην καρδιά μου εφυτέψαν θαυμασμό κι αγάπη..πλην των γονιών μου.. που ήτανε οι δάσκαλοι οι πρώτοι της ζωής μου..είναι εκείνα τα αστέρια μου τα λαμπερά..που ακόμα με φωτίζουν..οι ''παθιασμένοι''..ερωτευμένοι με τη γνώση και με το παιδί..οι σπουδαίοι για με..οι λατρεμένοι δάσκαλοί μου..

Θα αναφερθώ προσωπικά..και θα τους ξεχωρίσω...
Σήμερα που όλη η οικουμένη τους δασκάλους τους τιμά..έτσι σαν μιας ευγνωμοσύνης στάλαγμα..για την ανεκτίμητη σε μένα από καρδιάς την προσφορά τους..Ναι..ναι..γίνομαι ξανά παιδί..παιδί λες κι είμαι ένα πρωτάκι..σαν έρχεται η μυρουδιά..που ακόμα μέσα μου καλά κρατεί..της δεσποινίδος Ευτυχίας Παναγιώτου..από το ροζ το ζακετάκι της..που μοσχοβόλαγε σαπούνι..καθώς έσκυβε και μου κράταγε το φάμπερ το μολύβι μου..μαζί με το χεράκι μου..να σχηματίσουμε τα πρώτα μου τα γράμματα..αυτά της αλφαβήτας..

Κι ύστερα οι χρόνοι επεράσανε..και το κοριτσάκι εμεγάλωσε..επήγα στο Γυμνάσιο..για να την συναντήσω..μια καθηγήτρια όλη ορμή..η κ. Πολυζωίδου μου..κόρη όμορφη και λυγερή..φιλόλογος ταλέντα φορτωμένη..Μια δημιουργική γραφή μου δίδαξε..την έκφραση..με ομορφιά και πάθος..στην αγάπη με εμύησε..στων διαμαντένιων ..λογοτεχνικών..των κλασσικών των συγγραφέων..

Περάσανε τα χρόνια και οι καιροί..και εδιάλεξα..όχι τυχαία μα εδιάλεξα..δασκάλα για να γίνω..Κι εκεί εις το Αρσάκειο του Ψυχικού..στην ωραία τη σχολή μου..τι τύχη με περίμενε..εγνώρισα την κ. Μιχαήλ..μας δίδασκε Ιστορία..μια Ιστορία αλλιώτικη..την Ιστορία από όλες τις πλευρές..και Ιστορία Τέχνης..εστέκονταν εις την αισθητική ζωής..θεώρησης ζωής.. μα και πραγμάτων...

Κι αργότερα..εις το Μαράσλειο..με τους μεταπτυχιακούς..σταθμός και στάση και φιλοσοφία ζωής για μένανε..ο δάσκαλος Λιαντίνης.. συνάντηση ορόσημο..εκεί..ζωηρός στο πνεύμα στη διδασκαλία και στο νου..μου άνοιξε ορίζοντες..μου έμαθε να ψάχνω την αλήθεια.. να την κοιτώ κατάματα..να μην την εφοβάμαι..Πόσο στ' αλήθεια τους ευγνωμονώ..ανθρώποι που σταλάξανε το << ευ το ζειν >> μες στην ψυχή μου...

Σήμερα ..χρόνια ύστερα μες στα σχολειά..τώρα που άφησα τις αίθουσες ένα ερώτημα μέσα στο νου πλανιέται..άραγε τα κατάφερα..εμπόρεσα από τη φλόγα τους αυτή..έστω και μια φλογίτσα τόσο δα μικρή..στους μαθητές μου να ανάψω ? 
Νιώθω γλυκά..και τρυφερά..όταν παλιοί μου μαθητές με συναντούν..και μ' αγκαλιάζουνε και με φιλούν..και με αποκαλούν ακόμα..γεια σας ''κυρία''..είναι η πληρωμή αυτή του δάσκαλου..που κάνει ένα επάγγελμα- λειτούργημα..όχι για να αποχτήσει παλάτια πλούτια και χρυσά..μα για να ανοίγει ορίζοντες..να προχωράει τους ανθρώπους. 

 ''στους δασκάλους μου με αγάπη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

''χρυσά- άνθεμα''...

Τα βράδια... 

όντας τα όνειρα στενεύουνε

 σφίγγει ο κλοιός αγριεμένος

αναζητώντας στέφανα χρυσά

για να παντρέψω τα όνειρα 

η αρμονία της φύσης αρωγός

κρυμμένη στο παρτέρι σου

μνήμες..

σαν πίδακες δροσιάς αναπηδούν..

ο μυστικός τους κώδικας 

συνάντηση μου κρένει

ευδαιμονία οφθαλμών 

τα όνειρα ραντίζει η ευωδία.

''Χρυσάνθεμα''....
Όνομα ''μαγικό''..

κρύβει τη λέξη ''άνθεμα'' 

στο δεύτερο συνθετικό..

σημαίνει χορός..ερχομός μιας Άνοιξης..
σάμπως θαρρείς 

δεν είναι και μια Άνοιξη τα φύλλα σας..
  λίγο πριχού το καταχείμωνο..

μία όαση..
πριν σκεπαστεί η φύση στα λευκά..
στης παγωνιάς τα χιόνια ?

 ''χρυσά- άνθεμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

⫷ μικρή γοργόνα ⫸

''μικρή γοργόνα''

Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός..

αναδυόταν από το βυθό..

ελούζονταν στα κύματα..τ'αγριεμένα..τα παφλάζοντα..

γαληνεμένα στα ροδόχροα τα δειλινά..

σύντροφος..καθοδηγητής..

ταξίδια πότε μακρινά κι αβούλιαχτα..

και πότε τσακισμένα..

παρούσα πάντοτε πιστή..στη σκέψη..στην καρδιά..

τ' ανθρώπου του αναζητητή..

που κουβαλά το ερώτημα στα χείλη..της ελπίδας

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει?..

στέκει η Γοργόνα μου η μικρή..

παλεύει με τα κύματα, που η θάλασσα ψυχή μου..

να σε τραβήξει απ' το βυθό..

να κολυμπήσει προσπαθεί στη σκοτεινή ακτή σου..

Γοργόνα εγώ..στα όνειρά σου επερπάτησα..

χάρτες σου εζωγράφισα ..τη δυστυχία την αναπάντεχη..

το γκρίζο της ζωής σου ν' απαλύνω..

Φοβήθηκες τη θαλασσοταραχή..

εκρύφθης στο μικρό σου το καρνάγιο..

σκίζω για σε τα ταραγμένα σου νερά..

πηγαίνω κόντρα στους κανόνες του καιρού...

μες στο καρνάγιο της ψυχής..

πλέω για σε σανίδες σωτηρίας.

⫷ μικρή γοργόνα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

...............................................................................................................

''το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είν' όλα δανεικά κι εφήμερα τα πλούτια και τα κάλλη..κι εσύ..
στο τέλεμα της μέρας σου..κλείνεις ταμείο..και μετράς και λογαριάζεις αν αγάπησες..αν σε αγάπησαν κι εσέ..κοιτάς το παραμύθι σου..ψάχνεις για αίσιο τέλος..
Τα  παραμύθια στη ζωή κι αν μοιάζουν συναρπαστικά..μόνο απ' αυτό..κάθε φορά δεν είναι..μα το αγαπάς..γιατί εσύ το  διάλεξες.. είναι γλυκό..με μαστοριά..το δικό σου παραμύθι..κι ας μην κατάφερε ο ατυχής ο ''πρίγκηπας'' στη λίμνη τη γαλαζοπράσινη  μια ιστορία αγάπης αιώνια να πλέξει..βουλιάζοντας μες στα βαθιά νερά.. εκείνα τα θολά..της μαύρης της ψυχής του..
Μα εσύ..μέσα απ' τη ''γέννα'' μιας  ολάνθιστης.. κατάλευκης κραυγής..ωσάν το ''κύκνειο'' άσμα σου..δικαίωση μιας αγάπης αξιώθηκες..αγάπης απάνω από της Γης τα τετριμμένα..
Πάντα η μάνα μου ετραγούδαγε τα πρωινά και μου 'μεινε στα αυτιά μου..ετούτο το τραγούδι της..για το εφήμερο μιλούσε της ζωής..και για τη δυνατή στιγμή της μυρωδιάς του ''άνθους'' :
<< Θέλω να ζήσω μιαν αυγή κι εμένα αυτό μου φτάνει..ρόδο που ανθεί πολύ καιρό..τη μυρωδιά του χάνει...>>

'' το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

'' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Ό,τι μας άγγιξε βαθιά.. 
έτσι κι αλλιώς εκαταγράφηκε
 στο δίσκο το σκληρό μας..
πίσω απ' το τζάμι με τις στάλες της βροχής..τα βράδια μου τα σιωπηλά τραβάω απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..
με τα χρωματιστά..κιτρινισμένα εξώφυλλα..
που με οδηγούν ξανά σε δρόμους ξεχασμένους..
αποτυπώματα μιας άλλης εποχής.. 
χρόνια της αθωότητας..του αυθορμητισμού..
οχήματα περιπετειών..καθρέφτες της ψυχής..
Θάρρος κι ορμή..ρίσκο και τόλμη και όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων μου γεμάτες υποσχέσεις..
 αγάπες κι έρωτες νεανικούς..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..
που χάθηκαν σε μια βραδιά 
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..
που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
έρχεται και σε βρίσκει η φθορά..ο ''συντηρητισμός''..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
 
παλεύω νύχτες και νικώ..σκοτώνω και ξαναγεννώ..
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες τους αργά..
αλλάζω τη ματιά μου..να ξαναβαπτισθώ..
έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
με το ''λουσμένο'' μου συναίσθημα 
κοιμάμαι..ονειρεύομαι αγκαλιά..

έγινε ακόμα πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..
που η σοφία του χρόνου μας δωρίζει απλόχερα ..
καθώς τον περπατάμε..ώριμα πια παιδιά..
μα πάντοτε ''παιδιά''..ρισκάροντας..
την τελευταία ρουφηξιά..ως το λαρύγγι..μονορούφι
της ύστερης της νιότης μας..της ζωής μας το τσιγάρο..
δεν είναι όμορφη η ζωή...???

  '' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ............................................................................................................

''εσυλλάβιζα στιγμές''......Σοφία Θεοδοσιάδη

Μία μονάχα μαγική..η αναπάντεχη..από χρόνια ξεχασμένη εντός μου η στιγμή..στων λέξεων τις θάλασσές σου να βραχώ..
ήρθες με τις ''χορδές'' σου και την αγγιξες..
ήλιους κρατούσες να φυτέψεις στα μαλλιά..
μα εγώ παιδί των φεγγαριών..μάγια μου κάνανε σου εψιθύρισα..
τις νύχτες τα αστέρια..
ήρθες..και με παρέσυρες..με εταξίδεψες..
μιας αναζωογόνησης ρυθμός..κυττάρων νέων πολλαπλασιασμός.. διαδρομές πρωτόγνωρες του νου..σελίδες ζωγραφίσαν..
για έναν έρωτα ως το επέκεινα..
μη γήινο παραδομένο στη φθορά..
έναν έρωτα μοιραίο..
Στιχάκια γιορτινά μου φόρεσες στο διψασμένο μου κορμί.. γιορντάνια στο λαιμό..
Οι ήλιοι εχλωμιάσανε..λιγόστεψε..τέλεψε το καυτό το Καλοκαίρι..
Απροετοίμαστη θα μ' έβρουνε οι μπόρες του Φθινόπωρου..
σαν φύλλα σκόρπια χρυσοκόκκινα πα στο βρεμένο χώμα..
μα η μουσική μες στα κρυμμένα σου τα γράμματα..νότες θαρρείς Chopin..μιας μελωδίας Φθινοπωρινής..απόκοσμης..θεϊκής..
χάδι..τρυπώνει στο κορμί μου....

 '' εσυλλάβιζα στιγμές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Στενεύει η ψυχή μου και ασφυχτιά..μπροστά στον κίνδυνο..στης μνήμης το ''χορτάριασμα''..τολμώ..περίπατο μες στα ''χαλάσματα'' από το χέρι να τη βγάλω..χαλάσματα που ορθώνονται..σαν πολεμίστρες που αντικρύζουν τον εχθρό..κοιτώντας τον κατάματα.. τον χρόνο τον καλπάζοντα..τον ασυμπόνευτο..τον πανδαμάτορα το χρόνο..Γρήγορος..βιαστικός αέρας λες και σίφουνας..σαρώνει όσα δεν στέκουν στέρεα στο πέρασμα και τη μανία των καιρών.. Τρατάρει δώρα πλουμιστά..ανίδεους μας καθιστά στο ''ελάχιστο'' που τη ζωή μας διαφεντεύει..

Οι μυρωδιές των ξεραμένων τριφυλλιών..
ολόφρεσκες στην όσφρηση της μνήμης επιστρέφουν..στων χαλασμάτων τη θωριά.. που αγέρωχα ατένιζαν παλιά..ζωές που μέσα τους χωρέσαν.. Δεν έχει τούτο εδώ το πέτρινο το χάλασμα..δεν έχει ''βιογραφικό'' βαρύ..έχει ιστορίες κρυμμένες..και ανείπωτες..απ' το τοπίο το μαγευτικό των λιβαδιών. αναπνοές ανθρώπων που ενοιάζονταν.. βουή απ' το μικρό και ήσυχο ποτάμι του χωριού..κρυμμένη στα χορτάρια..μίξη αναπάντεχη  θαρρείς..με τους αγαπημένους μωβ του κρίνους..η φύση..ακούραστος εργάτης της ζωής..την ομορφιά πα στα χαλάσματα..ξαναγεννά..επιμένει..

 Πέτρες..λιθάρια ακατάστατα..μα λαξευμένα μες στο νου στέκουν αμέριμνα και άφοβα..και ας κατρακυλούν καθημερινά.. φορούν καινούρια φορεσιά..τις μυρωδιές των γιασεμιών και το αγκάλιασμα εκείνο των κισσών..τη γύμνια τους να κρύψουν..μια ζεστασιά θαρρείς στην εγκατάλειψη..απομεινάρια μιας φροντίδας.. μιας ενθύμησης..απ' το μεράκι των ανθρώπων..ενθύμηση μιας εγκατάλειψης ακούσιας θαρρείς..Αγαπημένα μου χαλάσματα..που  επίμονα ορθώνεστε εμπρός μου..πόσο αρνείστε εσείς δυναμικά..της μνήμης τη ''φθορά'' !!!..

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

                 Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''εσύ κι εγώ''... - Σοφία Θεοδοσιάδη

Εσύ κι εγώ..παράλληλες σκιές..εσύ στο στήθος μου να βυζαίνεις τη ζωή..κι εγώ να σου υπόσχομαι άγραφα..άυλες οι περγαμηνές των υποσχέσεων..στα σιωπηλά μα και νευματικά..πως η ζωή είναι μια θάλασσα πλατιά..γεμάτη από ταξίδια με καράβια..λευκά πανιά..ιστιοφόρα αβούλιαχτα..σαν 'θαμαστε ''ομάδα'' εμείς..μάνα και γυιός..μάνα και θυγατέρα..μια συνομωσία δύναμης..κάτι σαν μιας ατέλειωτης αγάπης ομερτά..
Χρόνια αλλόκοτα..μουσκέψαν τις περγαμηνές στων σκέψεων τα συρτάρια..ήρθαν απώλειες απρόσμενες..εκιτρινίσαν τα χορτάρια.. γεμίσαν φλόγες οι βραγιές..η αμφισβήτηση εγέμισε το νου..

Στη βάρκα'' εσύ καταμεσίς στο πέλαγο..''φεγγάρι'' εγώ..το φέγγος σου.. ο μακρινός ο φάρος σου στις ασημένιες σου της θάλασσας  διαδρομές..κωπηλατώντας..θιασώτης δυνατός μιας σκέψεως σοφής..ακόλουθος μιας ρήσης Αριστοφανικής..πριν το τιμόνι να κρατείς..στην πρώρα σου..γνώστης εσύ..αριστοτεχνικής μιας τέχνης κάτοχος..
κωπηλασίας τέχνης.. πλήρης εμπειριών..
των παφλαζόντων θαλασσών..γενού μεγάλος δαμαστής....

''εσύ κι εγώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
................................................................................................................

''ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

art : Christian Shloe

  Είχαν μια γλύκα ανέκαθεν του γλυκαυγούς οι ώρες..έρχονταν πα στο προσκεφάλι μου οι υποσχέσεις της Ηούς..της λατρευτής θεότητας.. που έδινε τις μάχες της από παλιά..και τα σκοτάδια λέγαν τα νικούσε..γεμάτα ήταν τα χέρια της.. των ανθισμένων ρόδων υποσχέσεις..Στο χαυραγές εκίναγα..στο γλυκοχάραμα..τις νύχτες.. τα σκοτάδια να φωτίσω..το κόκκινο φουστάνι μου στους κήπους της το φόραγα..ανέμιζα..φως της καρδιάς μου ο σηματοδότης μου..οι σκέψεις αίωρες εσαεί..μες στων βλεφάρων σου..  δροσοσταλιές ελπίδας ακουμπούσαν..

Κι αν Φθινοπώριαζε..Xειμώνιαζε..επιάνανε οι Άνοιξες..ρόδα ανθίζαν στα λημέρια μας..τα Καλοκαίρια με ταξίδευαν..εγώ εκεί..πιστός στο ραντεβού..βρεμένος..μουσκεμένος ως το κόκαλο..νυχτερινός περπατητής..μοναχικός και ελπιδοφόρος αναχωρητής..πάντα στο γλυκοχάραμα..στα πόδια το φευγιό μου κατοικούσε..ψάχνω και ψάχνω την ψυχή σου..στων σκοταδιών τις φωτεινές τις γρίλλιες να συναντηθώ..να μοιρασθώ..ξορκίζοντας το θάμπος...


''ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

''περνούν οι άνθρωποι''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Περνούν οι άνθρωποι και φεύγουνε και μένουν πίσω οι σκιές τους.. τα αρώματα..τα βλέμματα που συναντήθηκαν..οι καρδιές  που ανταμωθήκαν..Κουλουριαζόμουν στη γωνιά μου έτσι κι αλλιώς..  μικρό κι αδύναμο από πάντοτε παιδί..όχι πως ήτανε ο φόβος μου.. μα η αγριάδα του αποχωρισμού με εκυρίευε..μου πάγωνε τα χέρια.. Δεν ήθελα..δεν άντεχα να φεύγουνε από τη ζωή μου οι άνθρωποι.. όχι δεν ήταν ο θάνατος ο βιολογικός που με ετραυμάτιζε μονάχα.. ήταν εκείνοι οι αποχωρισμοί οι αναπάντεχοι..ανθρώπων που ήρθαν δίπλα μου..ζεστάνανε τα παγωμένα φύλλα της ψυχής μου..όχι δε σας μιλώ για έρωτες..μα για αληθινούς..περπατητές πα στη δική μου τη ζωή..αγαπημένους μου ανθρώπους..που με πλαισίωσαν αγνά και τρυφερά..με σεβασμό..μου δίδαξαν ευγένεια ψυχής.. ευγένεια και αγάπη..περίσσευμα για να 'χω να πορεύομαι..κάθε που θα 'ρχονται σιμά στο νου..κάθε που θα θυμάμαι...

Κι ούτε που το φαντάζομουν στην πρώτη χειραψία μας..πως θα γινότανε δικοί μου ''συγγενείς''..της οικογένειας ανθρώποι..παιδιά.. ισόποσα στο ζύγι μου..σαν αίματος παιδιά..Έρχονται και ξανάρχονται τα βράδια τα ερωτήματα στο παγωμένο μαξιλάρι μου..ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου..λυπάμαι για το ''άδικο''..το άδικο που γράφει ερήμην η ζωή..κι αναρωτιέμαι με απορία..πόνο αληθινό..αλήθεια ποιός είναι μεγαλύτερος καημός..ο αποχωρισμός ο ζωντανός ή των αποθαμένων..? Πόσο λυγίζει η καρδιά μου στο αντίο αυτό..πόσο για χρόνια η χειραψία αυτή του αποχωρισμού θα μου παγώνει την παλάμη..άδεια τα χέρια μένουνε..μα τα σημάδια στην καρδιά..και οι θύμησες γραμμένες..Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε βαθιά..λες κι ήταν δώρο από ψηλά..και μένουν οι σκιές τους..

'' περνούν οι άνθρωποι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''ανεμοθύελλες''...

Σαν το ανυπόμονο δεντρί που το φυτεύουνε στη γη..ρίζες να βγάλει ..να βλαστήσει..
''φυτεύτηκα'' κι εγώ..ρίζες να βγάλω και βλαστούς.. κορμό να δέσω ανθεχτικό..να αντέχει στους βοριάδες.. όταν ''λυσσομανούσαν'' και τις ρίζες μου ξερίζωναν..χωρίς να λογαριάζουν τα βλαστάρια.. Μνήμες κατάσαρκες..ατέλειωτες αέρηδων σκληρών..''εβάψαν΄'' το φουστάνι μου..ανεμοθύελλας η σκόνη απλώνεται..
σκεπάζει πια την ορατότητα των οριζόντων της ζωής μου..Να αποφασίζω..κάθε τότε που καλούμαι μοναχή..να παίρνω το σταυρό μου παραμάσκαλα.. και να κινώ το Γολγοθά μου..
Είναι βαρύς φορές- φορές ετούτος ο σταυρός κι ασήκωτος..εν μια νυκτί τοπίο να αλλάζεις.. 
Όνειρα..λέξεις..σχέδια..ταξίδια και επιστροφές..δεμένα.. σφραγισμένα με μια ατλαζένια καταγάλαζη κορδέλλα πα στο φάκελλο του συρταριού..εκείνον της ψυχής μου..κυλάνε τώρα μπρος στα πόδια μου..ο φάκελλος εμούσκεψε..πλημμύρισαν οι λέξεις..
Μου στέλνεις το σινιάλο σου μου λες να μη λυγίζω περνούν οι ανεμοθύελλες..κοπάζουν και σιωπούν..κι εγώ σου αποκρίνομαι πως πίσω τους αφήνουνε ρίζες ξεριζωμένες..
πονούν οι ρίζες τι θαρρείς..!!!


'' ανεμοθύελλες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
..............................................................................................................

''για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Στέκονταν μες στην άκρα σιγαλιά..εκεί στην κοίμηση του δειλινού..λευκή οπτασίας μια σκια..μιας ελαφράδας αέρινης στην αγριάδα του καιρού μορφή..μίας γαλήνης πέρασμα στην αύριο την άγνωστη μπρος στη σκληράδα της παρούσης..Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές..την ηρεμία του τοπίου και τη δίψα της να ζωγραφίσει..αίωρες σκέψεις στο χαρτί..δυνατές..τις στάλες  να προφτάσει..να βραχεί..απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών..που ταξιδεύανε.. αφήναν πίσω όνειρα.. αγκαλιές..φιλιά..κορμιά που συναντήθηκαν..αρώματα που έσμιξαν.. χνώτα που μπερδευτήκανε..ανάσες που γεννήσανε αλλιώτικες αγάπες..κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε.. ανεξίτηλες στου χρόνου τη φθορά.. 

Όσοι τις συναντήσαν ''αγιάσθηκαν''..τις τραγουδήσανε..ονόματα τις δώσανε τρανά..τις είπανε πως πάνε στον παράδεισο..πως αιωρούνται μες στους κήπους τους ολάνθιστους του θόλου του ουράνιου..αρνούνται να αποξηραθούν.. δροσοσταλίδες επιμένουνε να στάζουνε τα πρωινά..στου νου και στης ψυχής μας τα λημέρια..

Κι αν ο Παράδεισος είναι ο κήπος της ψυχής μας της Εδέμ..εεε..ναι εκεί θαρρώ πως κατοικούν..εκεί κουρνιάξανε και δε θα ματαφύγουν βάλσαμο θεραπευτικό..μνήμη ελιξήριο ζωής αισθαντικής..''σημαδεμένης''..
Κι αν ψάχνεις..αν αναζητάς απόβραδα εκείνα της μαγείας της ψυχής..για να τα συναντήσεις..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..σε κείνες τις αγάπες τις παλιές..σαν ευλογία απ' το Θεό που τις εγεύτηκες..εκεί να ψάξεις να τα βρεις..μες στης Παράδεισος των ερώτων σου τα μέρη..

'' για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

νόστος..αγάπης νόστος......Σοφία Θεοδοσιάδη

Έρχονται βράδια και φορές και δειλινά..που χω ''φτερά'' στα πόδια μου σε σένα να πετάξω..ψάχνω..και ψάχνω..στης ομίχλης και της καταχνιάς των σύννεφων..και στης ομίχλης των καιρών..εκείνη τη μορφή να αναγνωρίσω..να τη βρω..μορφή να μεταλλάσσεται.. χίλιες μορφές να παίρνει..και το χαμόγελό σου να γεννά..Νόστος χωρίς επιστροφή..νόστος γλυκός και ακατόρθωτος..νόστος γλυκός σαν βύσσινο του κουταλιού της μάνας μου..μα πάντα ένας..
αληθινής ''αγάπης'' νόστος παραμένεις..

και αν πολλές αγάπες ήρθανε..μου συστηθήκανε για αγνές..είναι η δική σου που ''ξεχώρισα''.. γιατί κάθε που κίναγα να ''μυριστώ και να μυρίσω'' ..καινούριο άρωμα να το φορέσω και να φορεθώ.. έρχονταν υποδόρεια η δική σου η υφή..με χάϊδευε απαλά..να μου θυμίσει στη ζωή.. καθώς νοθεία έπεσε πολύ..ακριβά πολύ τα υλικά τα ατόφια.. η θύμησή σου μου εψέλλιζε πως των ερώτων της συνήθειας..δεν ήμουν θιασώτης..γι αυτό έχω το δικαίωμα να σου μιλώ για ''νόστο''.......

νόστος..αγάπης νόστος -
Σοφία Θεοδοσιάδη - ( απόσπασμα).
.............................................................................................................

της πεθυμιάς μου ''ρόδο''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άλικο ''ρόδο'' της ψυχής μου αιωρούμενο..της πεθυμιάς μου ρόδο.. ερχόσουνα σιμά μου σιωπηλά..τα βράδια τα μοναχικά..στην άκρη της ψυχής μου τον Παράδεισο..άνθια εφύτρωναν..ερίζωναν..
τι κι αν ελιγοψύχησα..εσκιάχτηκα και εφοβήθηκα φορές..να ''ξύνω'' και να ''γδέρνω'' ασταμάτητα..πληγές..και τραύματα της μνήμης μου απέφευγα..της γύριζα την πλάτη..μα εκείνη δε μου θύμωνε..
 ερχότανε απρόσμενα και στέκονταν εμπρός μου..σκυφτή..θλιμμένη χαμογελαστή..ψιθυριστά να μου μηνύσει..πως έχει κρυμμένα χάδια
 για τα με..και ερωτήματα..να μην την εφοβάμαι.. 
άντεξες άραγε τις βαρυχειμωνιές..σου άνθισε η ζωή όλα τα πέταλα.. μυρίστηκες τον κόσμο?

Τα μάτια τα μελιά σου  εταξίδεψαν..τα ζήλεψαν οι αγγέλοι..μα εκείνα επιμένουνε και στα παραθυρόφυλλά μου βράδια φεγγαριού.. μου σεργιανούν..με γλύκα μα και θλίψη με κοιτούν..προσμένουνε.. μια ματιά στο άπειρο για να τα συναντήσει..Πάντοτε βιαστικοί οι μεγάλοι έρωτες..το χρόνο πολεμούνε..δεν τους αντέχουνε τους  μακροχρόνιους τους χωρισμούς μου λέγαν τα στιχάκια..
καίγονται..μαραζώνουν..με το ''θεριό'' της μοναξιάς συνομιλώ.. ήπιες νερό της λησμονιάς μεθυστικό..κι ούτε που νοιάζεσαι  θαρρείς..για οπτασίες γήινες..της πεθυμιάς το βότανο εχάθηκε..στα αναπάντεχα..στης λήθης τα λημέρια..οι δείχτες καρτερούν διαδρομές..

της πεθυμιάς μου ρόδο ''άλικο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

'' στης μυρωδιάς το φόρεμα''....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Δραπέτευσε πολλές φορές..εκείνο το παιδί.. και το 'βαλε στα πόδια..μα όσο κι αν προσπάθησε   να τρέξει να κρυφτεί..πάντα μέσα μας  έμενε και πάντα θα επιστρέφει..ενθύμηση θαρρείς..της επιστροφής την αφορμή..Δεν είναι που δεν θέλησε..ίσως και να μην μπόρεσε.. τη μυρωδιά αυτή την τόσο γνώριμη κι απλή του ''σαπουνιού'' από πάνω του να  βγάλει..Χρόνια την σέρνει πάνω στο τριμμένο του το φόρεμα το πολυκαιρισμένο..κιτρινισμένο απ' τον καιρό..η μυρωδιά ''επότισε'' του φουστανιού τις ίνες...

Ακριβές κι αν φάνταζαν οι μυρωδιές οι νέες εκεί έξω..ποτέ τους δεν κατόρθωσαν την θέση της να πάρουν..Είναι που είναι δυνατή η μυρωδιά αυτή του ''σαπουνιού'' και πάντα κατορθώνει..την κάπνα ''των φουγάρων'' και τις μυρωδιές της πόλης της πολύβουης..που  ναυτία φέρνουν και ίλιγγο..αυτή να επισκιάζει ...

Είναι θαρρώ κάπως αργά για σε..να μένεις παρατηρητής αδιάφορος για κείνο το παιδί..που εντός σου οικοδομήθη..και να νιώθεις ανόητος συχνά..ναι..ναι..τη λέξη αυτή μη φοβηθείς για να τη φορτωθείς..καθώς κουβέντα με τον εαυτό σου τον πολύτιμο σαν πιάνεις και ανοίγεις..ανοιχτά πρέπει πάντα να του μιλάς..τις λέξεις σου να μην μασάς..να μην τις κρύβεις..

Γιατί εκείνον..που λαχτάρησε..μα δεν επροτίμησε..δεν θέλησε ποτέ το '' πικεδένιο '' του το φόρεμα..με ένα άλλο πιο γυαλιστερό να αντικαταστήσει..έτσι τον λεν στην γειτονιά.. ρομαντικό κι ανόητο.. και σαν παλιομοδίτη τον κοιτούνε..κι αυτός γελά..τους προσπερνά και ξέρει..πόσο ''εκείνη'' η παλιά μοσχοβολιά ακόμα τον τυλίγει !!!

 '' στης μυρωδιάς το φόρεμα'' - Δοκίμιον Λυρικόν -Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

<< χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές.. >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..εσαεί..
τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..
κι ας βράδιασε..κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς 
τα χρόνια μου εντός.. 
''Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Πήρε και Φθινοπώριασε κρυφτήκανε οι ''ήλιοι''..
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά 
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά...

της Σοφίας Θεοδοσιάδη...... 
....................................................................................................................................

η κόμη της Βερενίκης........

 Πάντα με μάγευαν οι δάσκαλοι που με έναν δικό τους τρόπο ξεχωριστό..μου εδιδάσκανε..μου εφυτεύανε στο νου μου γνώση και μαγεία για τη ζωή..και τους αφουγκραζόμουνα από παιδί με ευλάβεια..κι όταν μεγάλωσα ακόμα..Έτσι..απλά..χωρίς να τον γνωρίσω προσωπικά..με εκαθήλωσε..με μάγεψε..μου δίδαξε με το υπέροχο ετούτο βιβλίο του ο κ. Γραμματικάκης..χρόνια πριν..και πάλι τώρα απ' την αρχή ξανά..μα όχι μόνο σ' αυτό και στο επόμενο βιβλίο του στην Αυτοβιογραφία του φωτός..Μια λογοτεχνική.. λυρική..εκλαϊκευμένη παρουσίαση του σύμπαντος..ένα ανάγνωσμα ευκολονόητο..κι αν ειδικές γνώσεις αστρονομίας δεν κατέχεις..σε τοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο με έναν τρόπο μυθικό..

Στον υπέροχο μύθο..που λέει ότι η βασίλισσα Βερενίκη της Αιγύπτου ορκίστηκε να θυσιάσει τα υπέροχα μαλλιά της αν ο βασιλιάς σύζυγός της γυρνούσε απο τον πόλεμο..και τα έκοψε..τα τοποθέτησε στο βωμό της Αφροδίτης και η θεά τα πήρε και τα έβαλε στον ουρανό..σε οδηγεί στ' αστέρια..μα όχι απλά..ρομαντικά. .Γίνεσαι γνώστης..κοινωνός ..του σύμπαντος που ζεις..αυτός λοιπόν είναι και ο τίτλος του βιβλίου..εμπνευσμένος..σε ταξιδεύει στον ουράνιο θόλο..σε κάνει τις νύχτες να κοιτάς ψηλά και να ονειρεύεσαι το σύμπαν και την απεραντοσύνη του..το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις αχόρταγα...

η φίλη σας Σοφία..
.............................................................................................................

Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. O επιστήμονας που το σχεδίασε δεν είναι πια τριγύρω για να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε και κυρίως, τι σκοπό εξυπηρετούσε. Ήταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος, που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. O Γιώργος Γραμματικάκης, ανασυνθέτοντας με τρόπο ποιητικό και γλαφυρό τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις για τη γένεση του Σύμπαντος και την εμφάνιση της ζωής, αναφέρεται στην κορυφαία εκδήλωση αυτής της ζωής, τον άνθρωπο, και υπογραμμίζει τους κινδύνους που απειλούν τη Γη και τον πολιτισμό μας. Bιβλίο βαθύτατα φιλοσοφικό και με έντονο λογοτεχνικό χαρακτήρα.

 H Kόμη της Bερενίκης ανοίγει νέους δρόμους στη σύγχρονη πολυδιάστατη θεώρηση της Eπιστήμης αλλά και του Aνθρώπου: καθώς ο εικοστός αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, και ο άνθρωπος μένει ολοένα και πιο μετέωρος, μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε πάνω σε έναν άλλο πολιτισμό, πάνω σε μια νέα αντίληψη του ανθρωπισμού;

Γιώργος Γραμματικάκης. 
..............................................................................................................

'' γλυκά επιστρέφουν ''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεν είν' φαντάσματα του νου οι αγαπημένες μας..οι λατρεμένες μας σκιές..οπτασίες που μας κατοικήσανε.. συναντηθήκαμε και συστηθήκαμε σφιχτά κι αληθινά..σαν ''κλασικά'' αγάλματα στηθήκανε εντός μας..Γλυκά επιστρέφουνε αποβραδίς..αόρατοι επισκέπτες οι νεκροί..τρυπώνουνε σαν κλέφτες τα μεσάνυχτα επάνω στα χαλάσματα..στην ησυχία των άδειων των αυλών.. αθρόιστα..μες στων κισσών τις φυλωσσιές..στων γιασεμιών τις μυρωδιές..που ανενόχλητα σκεπάζουνε τα στοιχισμένα..στου χρόνου τη μανία τα υπολείμματα..τα λιγοστά.. τα εναπομείναντα λιθάρια. 

Μένουνε έως το ξημέρωμα..κι εκείνη η λαλιά του αηδονιού..εκεί που ησυχάζουνε τα κτίρια τα παλιά και τα ερημωμένα..ύμνος θαρρείς βυζαντινός..ευχαριστία στον Πλάστη και Δημιουργό από τις ''συγχορδίες'' των πουλιών..πόσο χαράζει την ψυχή μου..πόσο τη μνήμη ταξιδεύει στα παλιά..στου χρόνου μου τις κρύπτες.. 

Ανάσες που έπαψαν ν' ακούγονται βαριά..χαμόγελα ..γέλια κελαρυστά που ακόμα τριγυρνούν στης αγριοαχλαδιάς τα άνθια ..και ως οι κλέφτες δεν αντέχουνε το φως..το κόβουν δρόμο και με βιάση εξαφανίζονται..μένουνε μέσα στη σιωπή οι τοίχοι οι  παλιοί..στο φως να αφεθούν ξανά..στης σιγαλιάς τη μοναξιά..Ισχνή η σιλουέτα της μένει εκεί πα στο χορταριασμένο το πλατύσκαλο.. σταυρώνει τα χεράκια της..ως έκαμε παλιά..τα απογεύματα που τέλειωνε απ' τον κάματο..κοιτάζει ένα τριγύρω λυπημένη..έμεινα λέει μοναχή..που πήγαν οι σκιές μου ? Κανείς δε θέλησε να μείνει εδώ..μέσα στα γιασεμιά μου...πρέπει να φύγω ..να βιαστώ..με περιμένει πια πολλή δουλειά..πρέπει να θρέψω τις ψυχές τους..

Ο αγέρας στα παραθυρόφυλλα στην πρωινή την ρέμβη και ένα θρόισμα αλλιώτικο εδιώξανε του νου μου τις σκιές..το άρωμα των γιασεμιών εστάλαξε..εγίνηκαν δροσοσταλιές οι σιλουέτες οι αραχνοϋφαντες στα πρόσωπα των ζωντανών..μα..η ζωή ξημέρωσε και πάλι βιαστική..το μερτικό της μου ζητούσε.......

'' γλυκά επιστρέφουν'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................