Παράλογος Ο Κόσμος και Παρανο'ι'κός.....

Αναρωτιέσαι εσύ κάθε φορά... τον παραλογισμό του κόσμου τούτου, δεν μπορείς να εξηγήσεις...
Γύρω σου απλώθηκε η βία και η ασχήμια φρικαλέα και εκρηκτικά...
Μικρός κι αδύναμος φαντάζεις εμπρός στα όπλα του εχθρού...τα φονικά....
 Τον εαυτό σου ρώτησες ποτέ εσύ...τι είναι αυτό...που απ' την ζεστή την κάμαρα...εάν αυτή υπάρχει...απ' τη ζεστή του τη φωλιά...εάν αυτή ζεστή τη νιώθει...τι είναι αυτό  το χέρι του, που όπλισε και μες στους δρόμους τόνε τρέχει...?
Ονόματα του έδωσες πολλά .... και τρομοκράτη και Τζιχαντιστή...και άπλυτο και βρωμερό...και μείασμα του κόσμου τούτου από εσένα εκατατάχθη....
Κι εγώ.. που ποτέ μου δεν μου άρεσε ταμπέλες να κολλάω και να προχωράω....και που σίγουρα δεν συμφωνώ...και που την βία ...από όπου κι αν προέρχεται καταδικάζω αμείλικτα...και συμπονώ και κλαίω...για κάθε ανθρώπινη ζωή που χάνεται...τούτο μοναχά σου λέω...
Κάθησε εκεί σε μια γωνιά ...τη σκέψη σου σε τάξη βάλε ...κι αναλογίσου απ' την αρχή...το άδικο που σκόρπισε ο πολιτισμένος  ο κόσμος μας σε όλες τις αγαναχτισμένες τις καρδιές.......

Δέντρο και  δάσος μίσους φύτεψες...και τώρα να το σταματήσεις δεν μπορείς...

Τη μια τη μέρα εδώ τρελλαίνεσαι.. εικόνες των πνιγμένων των παιδιών και των ταλαίπωρων ανθρώπων ...μες στη Μεσόγειο εκεί...στο απέραντο Νεκροταφείο...του ανθρώπινου καημού...
εσύ σαν αντικρύζεις...
Μα από το 2011 ένας ανελέητος πόλεμος ...μια ολική καταστροφή ζωών εκεί στα μάτια σου μπροστά εξελισσόταν...στη διπλανή Συρία...
Έκανες πως δεν έβλεπες ...δεν άκουγες...στις δύστυχες εικόνες και κραυγές εσύ δεν συμμετείχες...
Και τώρα που το πρόβλημα στα χέρια σου μπροστά...σαν μια καυτή πατάτα έσκασε...αναρωτιέσαι και αγαναχτείς...πως γίνεται εσύ να την πληρώνεις ?
Και ναι το ξέρω πως δεν είσαι ο σωστός ο στόχος των τρομοκρατών εσύ...
Μα μέσον και εργαλείο πίεσης λογίζεσαι...και των τρομοκρατών η καρδιά να ξεχωρίσει στόχους δεν μπορεί.....στοχεύει όσο πιο εύκολα μπορεί..... 
Kαι θα αναρωτηθείτε ίσως και πολλές φορές...γιατί η Γαλλία ...γιατί μια άλλη χώρα ?
Σάμπως την αδικία αυτοί οι μετανάστες τρίτης γενιάς εις το πετσί τους δεν την νιώθουν ...ενσωματώθηκαν ποτέ στις χώρες άραγε  που ευρεθήκαν?
Εύκολος στόχος γίνονται αυτοί...και εύκολα στρατολογούνται κάποιοι από αυτούς...σαν στην αγραμματοσύνη τους...και στο θρησκευτικό τους το συναίσθημα ποντάρουν...όσοι τα νήματα των συμφερόντων αυτού του κόσμου τα κινούν...
Και το αβυσσαλέο μίσος και καλά κρατεί ανάμεσα σε όλους τους αδικημένους...τους λαούς πως ενομίσαμε Β' κατηγορίας πολίτες πως είναι....
Τι θα σκεφτούνε θαρρείτε εσείς αυτοί οι λαοί...που εμείς οι Ευρωπαίοι θρηνούμε σήμερα τους 150 τους αδικοχαμένους τους νεκρούς...μέσα εις το Παρίσι....
Χιλιάδες θα μας αντιπαραθέσουν πως είναι οι νεκροί...που χρόνια τώρα ...οι ισχυροί...το θάνατο σκορπούν...για τα δικά τους τα συμφέροντα και για την καλοπέρασή τους...
Ποιανού το μέρος να ενστερνισθείς...και σε ποιανού μεριά να κατοικήσεις ?
Μα ο κόσμος μια παρέα είναι μάτια μου...και το παράλογο ...το άδικο αν κι εσύ δεν βαλθείς να εξαλείψεις...με τη μικρή σου δύναμη...και τον ξεσηκωμό ...τη διαμαρτυρία σου έμπρακτα αν δεν καταθέσεις...πάντα μπροστά σου...εικόνες τραγικές...θα έχεις να αντικρύζεις...
Θρησκείες ...παιχνίδια πολιτικά....ισσοροπίες επικράτησης οικονομικής μα και γοήτρου...οπλίζουνε τα χέρια ανείδεων πολλές φορές μα και αγαναχτισμένων...
Ένα σου λέω μοναχά και αυτό πολύ και το πιστεύω...η αδικία αν δεν αρθεί μέσα στην κοινωνία...πάντα δυστυχώς για τρόπο πίεσης, οι ταλαίπωροι και οι αδικημένοι...τους σκοτωμούς γύρω μας θα σκορπούν...και μες στη θλίψη θε να μας βυθίζουν....
Σήμερα αυτό το διάβασες έγινε στο Παρίσι...αύριο ίσως να το δεις στη γειτονιά σου να συμβαίνει....
Αντέδρασε ειρηνικά...και πίεσε όσο μπορείς....πολέμα την την αδικία...που τις καρδιές φουρκίζει...και σε πράξεις ανεξέλεγκτες ...το νου και το χέρι τ' ανθρώπου οδηγεί....
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Οι μοιραίοι το δημοφιλέστερο ποίημα του Βάρναλη, χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα κατορθώματα του νεοελληνικού λυρισμού. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαύρος Γάτος το 1922, τον ίδιο χρόνο που ο ποιητής με τη σύνθεσή του Το φως που καίει εγκαταλείποντας τις προηγούμενες αναζητήσεις του χάραξε τη νέα του πορεία: να υπηρετήσει με την τέχνη του την αριστερή ιδεολογία στην οποία είχε ενταχθεί.

Ο κοινωνικός στόχος του ποιήματος είναι σαφής: να απεικονίσει με τα πιο παραστατικά χρώματα τη δυστυχία των απόκληρων της ζωής.

Κώστας Βάρναλης «Οι μοιραίοι»

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό

τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα

στο σπίτι λιώνει από χτικιό·

στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη

κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει;

Κανένα στόμα

δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,

όπου μας εύρει, μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό· στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! – Φταίει ο Θεός που μας μισεί! – Φταίει το κεφάλι το κακό μας! – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-varnalis/

Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό· στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! – Φταίει ο Θεός που μας μισεί! – Φταίει το κεφάλι το κακό μας! – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Ακούστε εδώ τον Κώστα Βάρναλη να απαγγέλει το ποίημά του «Οι μοιραίοι»:

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-varnalis/ ]

Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό· στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! – Φταίει ο Θεός που μας μισεί! – Φταίει το κεφάλι το κακό μας! – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Ακούστε εδώ τον Κώστα Βάρναλη να απαγγέλει το ποίημά του «Οι μοιραίοι»:

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-varnalis/ ]

Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό· στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! – Φταίει ο Θεός που μας μισεί! – Φταίει το κεφάλι το κακό μας! – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Ακούστε εδώ τον Κώστα Βάρναλη να απαγγέλει το ποίημά του «Οι μοιραίοι»:

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-varnalis/ ]

Οι μοιραίοι Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια. Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής. Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται. Ήλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού! Ω! της αυγής κροκάτη γάζα, γαρούφαλα του δειλινού, λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας! Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος, ίδιο στοιχειό τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό· στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι. – Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! – Φταίει ο Θεός που μας μισεί! – Φταίει το κεφάλι το κακό μας! – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Ακούστε εδώ τον Κώστα Βάρναλη να απαγγέλει το ποίημά του «Οι μοιραίοι»:

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-varnalis/ ]

                                                Σαν το Μετανάστη- Φαραντούρη Μαρία.
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,