ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΙΟΥΝΙΟ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αχ..τι σου είναι αυτές οι αναμνήσεις μας οι παιδικές καμμιά φορά!!! Κυριακής απομεσήμερο...χαλαρό...σαν κάθε απομεσήμερο μετά από μπυρίτσα και φαγοπότι αγαπησιάρικο με φίλους...Φιλοσοφίες του οινοπνεύματος και αμπελοφιλοσοφίες.. και ώρα της ανάπαυσης και της ξεκούρασης μετά..Φίλες από παλιά...αγαπημένες μου και γνώριμες...και πάντα μοιραζόμασταν κι αφουγκραζόμασταν τις μύχιες τις σκέψεις μας...τα θέλω μας ...τις αναμνήσεις μας συχνά...Μέσα λοιπόν κι αυτό το απομεσήμερο στον καναπέ  του σαλονιού της φίλης μου έναν πίνακα ζωγραφικής από ώρα τώρα ξαπλωμένη καθώς είμαι τον ''χαζεύω''... στον τοίχο του σπιτιού της, που είμαι σχεδόν σίγουρη πως οι ''εσωτερικές'' της οι εικόνες την οδήγησαν ,για να τον αγοράσει...Έδωσε μούπε χρήματα αρκετά...και μια άλλη θα σκεφτόταν...μα έδωσες τόσα χρήματα για τούτη την εικόνα...που δρεπάνια και  παλαμαριά και θημωνιές...ο πίνακάς σου ο ακριβός αυτός να απεικονίζει ? Μη με ρωτήσεις μούπε το γιατί...έτσι ...γιατί τη μάνα μου εθυμήθηκα στην έκθεση αυτήν ζωγραφικής...και ολοζώντανη μπροστά μου και ξανά την είδα...

Κι ευθύς βυθίστηκα κι εγώ στις αναμνήσεις μου και βρέθηκα με μιας ...μέσα στους κατακίτρινους ...χρυσούς σιτοβολώνες της πατρίδας μου...της όμορφης της Θράκης..Νάτες ολόρθες ..γελαστές..με τα πλατύγυρα καπέλα τους ,οι μάνες μας- γυναίκες σαν μελίσσια εργατικές......νάτα και τα χασεδένια τους κατάλευκα μαντήλια ..κάτω από τα ψάθινα εκείνα τα καπέλα...να συγκρατούνε τον ιδρώτα από τον κάματο της δύσκολης του θερισμού ημέρας... Και τα χαμόγελα μπροστά μου και αυτά απ' τα καλωσυνάτα πρόσωπα ...τα τόσο κουρασμένα..!!!!!!

  Μα τώρα εσκέφτομουν πως όλα αυτά χαθήκανε ...εικόνες πια ξεθωριασμένες μες στο νου μου τριγυρνούν...γιατί παιδούλα εκεί σαν ήμουνα...με το πλατύγυρο καπέλο μου κι εγώ...κάτω από τα ''καραγάτσια '' μας του χωραφιού..εβοήθαγα..έτσι θαρρούσα...όταν επήγαινα ένα ''μπότι'' με νερό...τους θεριστάδες να δροσίσω και να τους ξεδιψάσω...Με πρόσεχε η μάνα μου...δε μ' άφηνε στον ήλιο να γυρίζω...<< Κορίτσι πράμα εσύ >> μου έλεγε..δεν πρέπει..το πρόσωπό σου να χαλάσεις..μα εγώ ήμουν άταχτη πολύ...και ήθελα να βλέπω ,να συμμετέχω και να ακολουθώ..Τώρα όσες φορές κι αν επισκέφτηκα το όμορφο χωριό μου...μόνο  δρεπανηφόρες μηχανές τσακίζουνε και θερίζουνε τα στάχυα..ούτε παλαμαριές, ούτε δρεπάνια,ούτε δεμάτια, ούτε θημωνιές. Είμαστε λένε οι γεωργοί...καλύτερα από πριν...είμαστε μέσα στην τεχνολογία..κι έτσι τα επαρατήσαμε στις αποθήκες μας όλα τούτα τα σύνεργα...εκείνης της ξεπερασμένης εποχής.Όμως,  πάντα στον νου.. όλων εκείνων που πρόλαβαν  να τα δουν και να τα ζήσουν,μένουν εικόνες ανεξίτηλες στους χρόνους τους ''μοντέρνους''. 

Γιατί ο άνθρωπος,δεν είν' μονάχα η γλώσσα που μιλά... δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία του..είναι και οι εικόνες που του φύτεψε .. η εποχή που έζησε ..οι εικόνες που φωτογράφισε μέσα του...και που φυλά βαθιά...καθώς από την αρχαιότητα..όπως σας ξαναανέφερα η Μνημοσύνη ήταν και λατρευόταν σαν Θεά...και έρχεται και μας επισκέπτεται συχνά..Χρόνια μετά μες στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης της Πάτρας...δασκάλα πια εγώ...επίσκεψη εκπαιδευτική ..εκεί ανάμεσα στα αγροτικά τα εργαλεία...να εξηγήσω προσπαθώ...εις τα παιδιά τούτης εδώ της εποχής...στην απορία τους απάντηση να δώσω τι είναι όλα αυτά τα άγνωστα ,περίεργα εργαλεία ... Αλλάζουνε οι εποχές...αλλάζουν οι εικόνες...θα αλλάξουνε κι οι μνήμες σε τούτα τα παιδιά...

Νάτος λοιπόν και τούτη τη χρονιά.. μπροστάς μας  ο Ιούνιος ... ο μέγας θεριστής, ζεστός και τρυφερός που Καλοκαίρι μας μηνά...που  κρύβει μέσα του όμως τον ''πόλεμο'' ....και ...
(Θέρος-Τρύγος-Πόλεμος). Τον πόλεμο των ανθρώπων  ενάντια στη φτώχεια του...τον πόλεμο κόντρα στις καιρικές συνθήκες..που ο καυτός ήλιος του Καλοκαιριού.. γεννά..που από σήμερα κιόλας άρχίζει και επίσημα...το φετεινό το Καλοκαίρι...

Μια εικόνα μπορεί να ξυπνήσει μια ολόκληρη εποχή στο μέσα μας, να φέρει πίσω μνήμες και συμπεράσματα που οδηγούν στην πορεία του ανθρώπου να επιβιώσει στους αιώνες... Δεν είναι μια νοσταλγική και στείρα αναπόληση...είναι ζωή ζωσμένη με βάθος..και με αξιοπρέπεια συνάμα... Άλλωστε έχουν γράψει ποιητές και συγγραφείς..για τη λιτότητα της υπαίθρου.. λάδι και ψωμί, κρασί και νερό, μια μυζήθρα και δυο ελιές ..αρκούσαν για να δώσουν δύναμη στους ''δουλευτές''και να παράξουν σοδειά και δημιουργία..ποιητές και συγγραφείς ύμνησαν το ''δόσιμο'''την προσφορά της φύσης προς τον άνθρωπο...σαν θέλησε να την καλλιεργήσει και να την εκμεταλλευτεί σωστά...

  Καθώς ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα...μας εξελίσσει και μας προσπερνά συγχρόνως...αναλογίζομαι όταν μου δίνεται αφορμή...πως οι εικόνες μας αυτές...που γίνονται αναμνήσεις...είναι συχνά ο προπομπός μίας εξέλιξης...της τεχνολογίας και του ανθρώπου...Έτσι κάπως καταγράφονται και στη Λαογραφία των λαών...καθώς τείνουν να χάνονται κι αυτές μαζί με τη γενιά που τις εβίωσε...σε μια συγκεκριμένη εποχή...Και ναι ίσως χαθήκανε τα δρεπάνια...τα παλαμάρια και οι θημωνιές...και γίναν πια ''μουσειακά'' κομμάτια...και πίνακες ζωγραφικής...όμως δεν εχαθήκανε από μέσα μας...εμάς που τα ζήσαμε...τα βιώσαμε ...τα αποτυπώσαμε..και τα μεταφέρουμε σαν παραμύθια σε διήγηση... εικόνες αξιών...για να μαθαίνουν με σοβαρότητα ... και τούτα τα παιδιά...που οι εποχές που τα γεννήσανε...άλλα μηνύματα τους μεταφέρουν..άλλη η πρόοδος...και αλλάξανε και οι αξίες ίσως ...στα μάτια τους μπροστά...
Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................
 Σ’ ένα πηγάδι δροσερό βαθιά κοιμάται το νερό
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο

 Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο
Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο .

Λάμπει στου χρόνου μια στιγμή τ’ αεροσκέπαστο κορμί
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο

                       Τον έκτο μήνα τον καλό-Παντελής Θαλασσινός 

..............................................................................................................