Το ίδιο τροπάριο - Γιάννης Ρίτσος.

Έτσι είναι βρε παιδί μου.Τα γεγονότα ,τα πράγματα, τα ζεις ,τα βλέπεις, αντιδράς σ' αυτά με αισθήματα, ιδέες,εντυπώσεις, επιλογές,κρίσεις (και πάντα με τη θέλησή σου σε εγρήγορση). Ύστερα διυλίζονται στη μνήμη και μπορείς κουτσά στραβά να τ' αναπολείς, να τα χρησιμοποιείς ή και να τα μετασχηματίζεις ανάλογα με τις ανάγκες σου.
Τα όνειρα όμως?

'Ω, αυτά σε βρίσκουν πάντοτε ανέτοιμο, με ανύπαρκτη τη θέλησή σου ,σε βρίσκουν θαυμαστικά έκπληχτον,σε παίρνουν,σε ηγεμονεύουν,ανυπεράσπιστο και ταυτόχρονα συμμέτοχο και συνένοχο, σε μαγεύουν, σε τρομάζουν,ρευστά, φευγαλέα, αιφνιδιαστικά, ωστόσο πιο ολοκληρωμένα και πραγματικά από κάθε πραγματικότητα,ολοκάθαρα,ευμετάβολα,τάχιστα,απέραντα, απίθανα, έχεις φτερά, πετάς, πέφτεις, πετάς πάλι χωρίς φτερά, πέφτουν τα δόντια σου όλα μες στο στόμα σου, τα μασάς,είναι πολύ νόστιμα, άσπρα κουφέτα γάμου,έχουν στη μέση ένα μύγδαλο καθαρισμένο,τα δόντια σου τώρα είναι στη θέση τους, πιο αστραφτερά, τα βλέπεις, όχι στον καθρέφτη,στο ίδιο σου το πρόσωπο,απέναντί σου,είσαι το μωρό της Ελπινίκης, ο έφηβος των Αντικυθήρων, ο Αχιλλέας, ο Έκτορας, η Εκάβη, η θεια- Καλή με τη ρόκα της και τ' αδράχτι της, η σαύρα που χώθηκε στην τρύπα κι εσύ που κοιτάζεις τη σαύρα με το μονό μάτι του Πολύφημου - τι έξοχα όλα,κατορθωτά, πειστικότατα πίσω απ' τα κλεισμένα σου βλέφαρα, και πέφτει ένα άστρο στο χέρι σου,το δαγκώνεις να βεβαιωθείς πως είναι χρυσή λίρα για ν' αγοράσεις πέδιλα με δυο πλαϊνά φτεράκια σαν του Ερμή ακριβώς, αυτά που είδες στη βιτρίνα της γωνίας στο κατάστημα του Σβούρα που είναι το ίδιο ταυτόχρονα στον Περαία, στη Μονοβάσια, στα Χανιά, στο Καρλόβασι- πειστικότατα..

και να, μόλις ανοίξεις τα μάτια σου εξαφανίζονται, αέρας άπιαστος,ανεπανάληπτος, αμνημόνευτος...πασκίζεις να θυμηθείς, ν' αναπλάσεις...τίποτα..μονάχα πότε -πότε κάτι ξεφτίδια ,κάτι στιγμιότυπα ασύνδετα, και σπάνια ένα ολόκληρο όνειρο,θαμβωτικό, με όλη τη φανταστικά αφάνταστη ασυναρτησία του και γοητεία του, μόνο που δε θυμάσαι πια αν ήταν έγχρωμο ή ασπρόμαυρο....

Απόσπασμα από το βιβλίο <<  Ίσως νάναι κι έτσι >> - 
Γιάννης Ρίτσος.
Επιμέλεια κειμένου- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

                                      Μια πίστα από φώσφορο - Χάρις Αλεξίου

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου `φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου `φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ’τ’άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

Στίχοι:  

Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:  

Θάνος Μικρούτσικος

1.

Χαρούλα Αλεξίου

......................................................................................................................................