''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'''

Ποτάμια..χείμαρροι αληθινοί
της φύσης μας τα θάμματα
του νου μας άλλοτε οι ροές 
οι ξεχειλίζουσες..ορμητικές ως ποταμοί..
άλλους φοβίζουν τα νερά..κι άλλους καλούν
γιοφύρια τοξωτά να στήνουνε..περάσματα
να ταξιδέψουν στον καιρό
να αδελφώσουν τα νερά
να αδελφώσουν τις ζωές στο πεπρωμένο..
Μου λένε πως δεν είναι της μοδός το παρελθόν..
να μην κλωθογυρνώ στα γραφικά του μονοπάτια
αλλάξανε τα ρούχα μας..τα πέτα και οι γιακάδες
τι κι αν φορώ φορές - φορές
κοστούμια..τα σακάκια τους καινούρια.
Σαν φτάνω στα λημέρια τα παλιά
σαν δρασκελίζω πια τη γέφυρα
που χρόνια ολόρθη στέκει ακούραστα
μονάχη και αξιοπρεπής
ενώνει το μικρό μου το χωριό
με το παλιό και το καινούριο
ξεθάβω βιαστικά απ' το μπαούλο μου
τη φορεσιά μου που εστόλισε
εις τον καιρό της αθωότης μου
τα παραθύρια της ψυχής μου..
Λαθραίος επιβάτης παρελθοντικής διαδρομής
ακούω φωνές να με καλούν
που άφησα στις κάμαρες
τα βράδια μου απλώνουνε το χέρι.
Λαθραία η μνήμη με οδηγεί
να ξανακαινουριώσω πια τις θύμισες
να αναστήσω τους νεκρούς
τα απωθημένα συναισθήματα
που ο χρόνος απειλεί να τα σκουριάσει..
Έχουν ανάγκη οι νεκροί
ανάγκη κι οι ψυχές οι ζωντανές μας
να τις διαβαίνουνε τις γέφυρες
νέοι και παλιοί περπατητές
τη λήθη με τη μνήμη να ενώνουνε
της αθωότης μας λαθραίοι επιβάτες...

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




 

''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ''

Μην κλαις Μαρία να χαρείς
όσο τελεύουνε οι μέρες της
κι ο χρόνος λιγοστεύει 
διώξε μακριά τις ενοχές
τις βαθουλές ραγισματιές
που κατοικούν εντός σου...
στο ''πράσινο το μίλι'' να σταθείς
στης μάνας σου τα βήματα τ' αργόσυρτα 
μ' ένα βαθύ σκεπτικισμό να αναλογιστείς
τα συν σου και τα πλην της προσφοράς σου..
Δεν ήταν άξαφνο το κλάμα σου
θρήνος γοερός..σπαραχτικός
τη μοίρα λες εθρήνης τη θνητή
του άμοιρου ανθρώπου.. 
Στο ημερολόγιο του λυκόφωτος
βαρειά η καταγραφή της διαδρομής..
το κάρμα του κανένας δεν ορίζει..
Αντίκρυ στάσου..μέτρησε
αν μπόρεσες τα ως εδώ
τα βήματα αξιοπρεπώς
εις την γεννήτορά σου και της προσφοράς
να τα υπηρετήσεις..
Ανυποψίαστα τα σώματα
στου χρόνου το σαράκι
παραδομένα από της γέννησης
στη γεύση της φθοράς τους..
Ο φανοκόρος της μικρής μας της ζωής
στα ύστερα θαρρείς κι αλησμονά 
τους φωτεινούς μας φανοστάτες να πυρώσει..
Στην Κιβωτό του πεπρωμένου μας
ανεξιχνίαστες οι βουλές
και άγνωστον το τέλος..
Στης απουσίας τη σιωπή
οι ήχοι την ακολουθούν
στον Οίκο ευγηρίας......
νότες του πιάνου που σου δίδαξε
σε τόνο αλλέγκρο τις νυχτιές
της ερημίας της τον τοίχο θα γεμίζουν...
 
''ΜΗΝ ΚΛΑΙς ΜΑΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
  

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ''

Τις νύχτες που βυθίζομαι αργά
στης νοσταλγίας της λίμνης τα νερά
τρέχω..τραβώ απ' το βυθό..
το εφτασφράγιστο
ερμάρι της ψυχής μου...
ψάχνω το φως της να γευτώ
μιας πεταλούδας που εγκλώβισα 
επί τούτου μες στα σκοτεινά
το φως να διαχέει μες στα φυλλοκάρδια μου
σαν την ελευθερώνω και πετά
όταν η θάλλουσα η μνήμη την ανακαλέι
στα κουρασμένα  βλέφαρά μου..
όντας η καταπονημένη μου ψυχή 
απεγνωσμένα αναζητά για να παραδοθεί
στην αέρινη εξουσίας της
στην άπλετη πληρότης...
στα εμπνευσμένα από τα ηλιοβασιλέματα 
στα  χρώματα απ' τις φτερούγες της
στο κάλλος της ζωής το φευγαλέον μου
να 'ρχεται καλεσμένη στα κιτάπια μου του νου
με τρέμουλο ν' αγγίζω την μεταξωτά
είναι το μυστικό μου...........


την προστατεύω μη μου εκτεθεί
μην κάψει τα φτερά της
στις λάμπες τις αλόγιστες
στις φλόγες του καιρού..
Λένε πως είναι εγωισμός
τις πεταλούδες να εγκλωβίζεις τες
μα πως γλυκά να πορευτώ
χωρίς εκείνη τη μοναδική
την ''αστροπεταλούδα'' μου.............
που συναπάντησα ευλογημένα στη ζωή
στο φως των αστεριών
κοντά του να με φέρνει ?

''ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΗς ΚΑΡΔΙΑς ΜΟΥ ΕΡΜΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 


 

''ΚΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΒΡΕΧΕ''

Κάποια ημέρα έβρεχε πολύ
μα εσύ δεν εφοβήθης τη νεροποντή..
κι εβγήκες στο πλατύσκαλο
τις στάλες της δροσιάς να ποτιστείς
χωρίς ομπρέλλα κι αδιάβροχο παλτό
μονάχα με τη θέρμη του
μισόν αιώνα παέι πια
που την εφόραες στο κορμί σου...
Γέρναν οι σκέψεις 
μες στα μονοπάτια του μυαλού 
ρυάκια που κυλάγαν σαν ποτάμι
ωσάν και που κυλάει η ζωή
αόρατο το χέρι που τις σπρώχνει..
Τον αγαπούσες πιότερο θαρρείς
στης απουσίας το παρόν του
το ανέφικτο..τ' ονειρικό
τα ανεκπλήρωτα..τα άπιαστα
πήρανε σαρκά και οστά..
παίρνουνε ακόμα χρώματα λευκά
σαν τ' άνθια του Απρίλη..
στα μονοπάτια του μυαλού
το εξόριστο συναίσθημα
στον έρωτά του τον μοναδικό
θάλλουσες μνήμες ανασταίνει..κυνηγά
το ταξίδι σου αέναα ορίζει..

''ΚΑΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΒΡΕΧΕ'' 
Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕς ΠΑΓΙΔΕς''

Artist Marcela Bolívar

Το επιφανειακόν και τ' απερίσκεπτον 
αιώνια συστεγάζονται..
στα εργαστήρια του νου των ελαφρών
κόντρα στων αταλάντευτων την σκέψη..
Στην εποχή των κλόουν της χαράς
καλούνται  υποδόρεια καθημερνά
τα προσωπεία και τις μάσκες να φορούν
δεν τους αρέσουν τα πραγματικά..
εις την γελοίαν της ψυχαγωγίας τους ψευδαίσθησιν
αμάσητα τα καταπίνουν τ' αποφάγια της
μιας σύγχρονης..μοντέρνας τηλεόρασης..
μιας ενημέρωσης που την ζωή την πάει αλλού
καθώς οι Φένακες πληθύνανε 
ουδέποτες ξεπέσανε στη λήθη..
Δεν την μετρούν την ερημίαν τους για το ευτελές
σαράκι επίπλου παλαιού..
κουφώνει το μυαλό και την ψυχή τους..
Προφάσεις βρίσκουν χίλιες δυο
την κούραση προβάλλουν της ζωής
καθώς εδέσματα σκουπιδοφάγου να γευτούν
επιθυμία ανακούφισης ζητώντας..
Την ανθρώπινη οδύνη αδηφάγα 
ως θέαμα συχνά οι σταθμοί πωλούν..
Όχι..τους απωθούν τα θλιβερά
στης χαλαρότης το βωμό
θυσιάζουν την αληθινήν
της ψυχής την αγωγή τους...
την αποχαύνωση άθελα αποζητούν
αντίδοτο θαρρείς μοναδικόν
τα λόγια της φενάκης....
Άνθρωπε εσύ του κοπαδιού...
μην κλαις λοιπόν για τα στερνά
τις μουσικές δεν άκουσες ..
τα τύμπανα σωπάσαν για τα σε
τα χρόνια σου τα χάλασες
ανάγνωση δεν έμαθες
την ελαφρότητα εντύθηκες
εις το χρυσίζον τυλιγμένο σου αμπαλάζ..
ξεθωριασμένες οι επιθυμίες της νιότης σου
σου τραγουδούνε σιωπηρά
δακρυροούσες ερινύες κυνηγώντας σε
''που είσαι νιότη που 'ταζες
πως θα γινόσουν άλλος''
ασχημάτιστες παγίδες καραδόκησαν
τη συντριβή του Εγώ σου...

''ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕς ΠΑΓΙΔΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΗς ΜΑΝΑς''

Εις το στασίδι εκεί της εκκλησιάς
εζύγωσα..κι εκάθησα δισταχτικά
και σαν να εστάθη πλάι μου
η μητέρα και με κοίταξε... 
στης Θεομήτορος ετούτη την τρανή
γιορτής της προσφοράς του Ιησού
Υπαπαντής τη μέρα... 
Λένε πως τάχα πέθανε η μάνα μου
μα σαν τα βράδια λογυρνώ
μπρος στο εικονοστάσι
ανάβω θύμησης καντήλι ακριβό
ορώ..ακουρμάζομαι..φορώ
της μάνας μου το μύρο το διάχυτο
κρυμμένο στο παλιό..
το φυλαγμένο καμηλό παλτό 
στις κάμαρες..στο νου και στο κορμί μου.
Θέλω να γράψω μια βραδιά
έναν αργό συγκαθιστό..να της τον τραγουδήσω
κι εκείνη με τα βήματα αργά
σαν τότες που με μάγευαν
της τέχνης τα τσαλίμια..τα καμώματα
τα σκέρτσα του χορού της
της ψυχής τ' αυθεντικά..
να σηκωθεί συγκαθιστά να τον χορέψει..
Λένε πως πέθανε και έχει πια χαθεί
μα όταν εγώ ακούω αργό συγκαθιστό
στην πόρτα του Παράδεισου κοιτώ
στις παρακλήσεις στέλνω μες στις προσευχές
να σηκωθεί για μία ύστερη φορά..
κι όπως μονάχα αυτή με τέχνη το μπορεί
τα βήματα ξανά για να μου μάθει...

''ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΗς ΜΑΝΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς''

Απάνω στο πλατύσκαλο 
στο πατρικό το σπίτι μου..
μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς.. 
είχε έναν ''έρωτα''..
ένα λουλούδι γούρικο..
αγάπη να σκορπίζει μες στο σπιτικό..
Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..
ακόμα κι όταν ο χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..
μέσα στη σάλα το 'φερνε η μάνα μου ..
μην τύχει και ''παγώσει..
Και κάθε που''φλεβάριζε'' ο καιρός.. 
στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..
έπαιρνε τη θέση την τιμητική
την αγάπη να ανθίσει....
Ερχότανε οι γείτονες..
κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. 
στα βραδινά ''μασάλια''
έτσι τις λέγανε στον τόπο μου..
εκείνες τις μαζώξεις τις νυχτερινές..
καθώς οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..
απ' της Τουρκιάς τα μέρη ήσαντε..
απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...
Έλληνες πέρα ως πέρα..
κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι 
πότες - πότες και καμμιά ειρωνικά..
τουρκομερίτες..
μα αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..
από εκεί ήτανε φερμένοι...
Είχανε όμως μια καλή.. 
ανθρώπινη σειρά 
και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..  
Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές 
καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..
μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..
τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...
Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού .
τις ''φλέβες'' να γιομίσει..τα ποτάμια..
Φλεβάρισε
σαν προπομπός της Άνοιξης 
τούτος ο μήνας πάλι..
Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..
όπως και να 'χει στις καρδιές μας..
Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..
σκεφτούμε ομαδικά 
γεμίσουμε τις φλέβες μας..
τις φλέβες της ψυχής μας..
με αισιοδοξία και με όνειρα
 που είναι ''κρυμμένα σε φορμόλη''...
ανθρώπινα..έτσι απλά ..
χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..
να καταφέρουμε να ''σπάσουμε τις γυάλες''..

  ''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς''( απόσπασμα)
Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ''

Μίκρυναν όλα ξαφνικά..
στην απεραντοσύνη του
ο κόσμος μου μια στάλα
τα σύννεφα έγειραν βαρειά 
στα ακίνητά σου βλέφαρα..
εσπάραξε η καρδιά μου..
σκοτείνιασε ο ουρανός..
ταξίδεψε σαν αστραπή
στα παγωμένα μάτια σου
η ζωή μας σε ρομάντζο
ντύθηκα με ιριδισμούς
ουράνιου τόξου που εχάθηκε
στ' απρόσμενο φευγιό σου
ταξίδεψα σαν ξωτικό
εκρύφτηκα για μια στιγμή
στο γαλανό ουρανό σου..
έρχεται πάντα μια στιγμή
που ο χρόνος σταματάει..
Ό,τι πονάει δε χάνεται
ό,τι πονάει δε σβήνει
μένει για πάντα χαρακιά
τη συρραφή γυρεύει.. 

''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΚΡΥΜΜΕΝΕς ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς''

Καθώς κοκκίνιζε ο γαλάζιος ουρανός
στου δειλινού την ώρα
έβγαζες για περίπατο
τις σαρκωμένες  της ψυχής
κρυμμένες εις τους κήπους σου
θλιμμένες μαργαρίτες..
ένιωθες πιο βαθειά τη μαχαιριά
στο στήθος να καρφώνει..
Ό,τι σε άγγιξε και έτσι και αλλιώς
εκαταγράφηκε στο δίσκο το σκληρό σου..

Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..
χρόνια της αθωότητας..
αγάπη και συγκίνηση ορμή και θάρρος..
τόλμη και ρίσκο και όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων σου..
στα ημεροδρόμια αλητεύουν...
Υποσχέσεις..
αγάπες και έρωτες νεανικοί..
όρκους αιώνιους εκρύβανε
που χάθηκαν σε μια βραδιά 
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα σου το άκαμπτον
το ρίσκο το νεανικό..
που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
Λες κι ήρθε η ώρα των ισολογισμών
να κλείσεις τα βιβλία τα λογιστικά 
επίσκεψη σου κάνει ο απολογισμός
στιγμές - στιγμές..ανεπιθύμητος
απόχτημα των ώριμών σου χρόνων...
Γυμνά δεντριά οι επιθυμίες οι αξόδευτες
κρυμμένες μες στα στήθια αμάδητες
προσμένουσες..κρυμμένες μαργαρίτες..
βάζοντας παραπεμπτικό
στα περιθώρια του αύριο
σ' αγέμιστο κενό ελπιδοφόρο
παγιδευμένες στην καρδιά..
σαν τρικυμία πρωτόγνωρη
μια ουτοπία επιθυμητή
με πάθος και ορμή σου καταγράφουν...

'' ΚΡΥΜΜΕΝΕς ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ''

Κι αν κυνηγάς σ' ολάκερη ζωή
βραβεία..
χειροκροτήματα μοιραία ν'αποσπάσεις
και αν γλιστράς..σκορπιέσαι χάνεσαι
κατρακυλάς..γκρεμίζεσαι στης νιότης σου
τις μάταιες υποσχέσεις..
κι αν της ψυχής σου και του νου το χειροκρότημα
δεν τ' ακουσες..δεν το 'νιωσες μονάχη
μην περιμένεις στη ζωή σου να δικαιωθείς
μην περιμένεις και την πλήρωση
ρηχό ποτάμι πάντα θα κυλάς
λιθαριασμένη η κοίτη σου
αφύτρωτες οι όχθες..
Σαν φλόγα θα σου καίει τα σωθικά
το νου σου θα τον κυβερνά
απ' τα βάθη η φωνή
του λατρεμένου σου γονιού θα σου φωνάζει..
''τα βραβεία δεν τα παίρνουν πάντοτε οι άξιοι''
φορές- φορές..τις περισσότερες στιγμές
στης συντεχνίας βόσκουνε
τα άνομβρα λιβάδια...
Να λαχταράς..ν' αναζητάς..
μες στη σιωπής σου να κοιτάς
στις μαύρες σου..
στις σκοτεινές τις μέρες σου
πίσω απ' τα γκρίζα σύννεφα..
στο ουράνιο τόξο να κοιτάς
ποτέ να μην το λησμονάς
τα ουράνια τόξα βγαίνουνε
μετά τις καταιγίδες...

''ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ''

Πάντα λοιπόν σε μάγευαν
τα ευρύχωρα..γεμάτα φως..
τα σπίτια τα μεγάλα..
να μπάζουνε τον ήλιο από παντού
να φτάνουν στα τρανά τους τα παράθυρα 
τραγούδια των σειρήνων..
τσιγγάνα είχες την καρδιά
ασύνορα..τα διψασμένα μάτια...
Στο μισθωτήριο της ζωής σου το στερνό
το μίσθωμα αφειδώλευτα..
αγόραζε τους μήνες ακριβά..
ημερομηνία λήξεως ανοιχτή
εις την αδιάκοπη ροή
του χρόνου του απέθαντου εξουσιαστή..
μην καρτεράς με σκουριασμένα τα κατάρτια σου
σε παλαιά..μην περιμένεις πια λιμάνια..
για καινούριες άνοιξε πανιά γι' ακτές.....
Σπίτι να ψάξεις για να βρεις
να διαθέτει κήπο μ' άνθια σπάνια
Βοτανικός να μοιάζει
ωσάν και τα πουλιά τα ξωτικά
σε μυροβόλους ουρανούς..
σε υποσχόμενα φεγγάρια να σε βγάζει.
Αντίκρυ απ' τον κήπο σου
στη θέα του..λίμνες και θάλασσες
στα παραθύρια των ματιών
μπροστά σου να τα φέρνει..
Ψάξε ακρογιάλια άγνωστα
στης ποίησης στιχάκια για να μοιάζουν..
το ένα..το κοχύλι το ξεχωριστό
να το 'βρεις ένα δειλινό
τη συλλογή σου να πλουτίσει..
να 'χει του ήχους της ζωής
τα ανεκπλήρωτα ακόμα να υμνεί
σαν τηλεβόας της ψυχής σου το μπουρού
στους ήχους των σειρήνων να σαλπάρει.. 
όνομα να του δώσεις στη λεζάντα της ψυχής
σφραγίδα της αγάπης να θυμίζει..
Κι όσο περνούν οι Ανοιξες
κι ο χρόνος σου μοιραία ξεθωριάζει
μελάνι στάζε σινικό
τα γράμματα ανεξίτηλα στο μίσθωμα
το χρόνο ν' αγοράζουν.. 

''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................. 

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ''

 Συνταξιδιώτες έψαχνες από παιδί
στο μακρινό σου το ταξίδι
μοναχική η πορεία σου..μοναδική
καθώς τα λόγια σου ακούμπαγες
στο γέλιο και στο κλάμα..
Τραγούδια..θρήνους έγραφες
άλλοτε οι στίχοι να γελούν
και άλλοτε να κλαίνε
ήθελες πάντοτε την αθωότητα να υμνούν
την κάθαρση..εξαγνισμό να φέρνουν..
τον έρωτα για τη ζωή να τραγουδούν
να απαρνούνται το εφήμερο
στης ελπίδας το περβάζι να γαντζώνονται
να μη μελαγχολούν..μηδέ να κλαίνε
Ερχότανε η ζωή..τις λέξεις εσημάδευε
επλήθαιναν τα δάκρυα
τις νύχτες..τα σκοτάδια
λιγόστευαν τα χρόνια σου του μέλλοντος
ασφυχτιόν το τρένο σου στα ύστερα
σε ράγες άλαμπης στοάς
οι λιγοστοί συνεπιβάτες στο φορτίο προδομένοι..
τις λέξεις δεν ερμήνευσαν..εξέφυγαν 
δεν φύτεψαν..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα τους
τις άφησαν μονάχες να πλανιούνται...

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ''

Στην κολυμβήθρα της ζωής
εβάφτισες..άγιασες τα όνειρά σου.. 
Αόρατο το περιτύλιγμα της θλίψης σου...
μιας διαπίστωσης το επισκίασμα
σε μια φωτογραφία της στιγμής
σταμάτησε το χρόνο μ' ένα κλικ
στης νιότης σου τα χρόνια..
Όμορφα χρόνια..άγουρα όνειρα..
στο βράχο της ψυχής σου λαξευμένα 
στην κολυμβήθρα λες του Σιλωάμ
εμοιάζαν βουτηγμένα..λυτρωμένα..
Σαν άλλη Καρυάτιδα..
αψήφησες το εύθραστον..
το 'σκασες απ' τη θέση τους
ξέφυγες απ' το βράχο τους
μπερδεύτηκες στο πλήθος
για να σκορπίσεις άθελα..ανύποπτα
αναπάντεχα..ερήμην σου
την εμορφάδα στους ανθρώπους..
Είναι η ομορφιά το ελιξήριο
αντίδοτο στης ασχημίας το φαρμάκι..
Σκόνη του χρόνου επικάθεται
δίνει αξία αρχαϊκή..στα πεπαλαιωμένα
κι όσο η ικμάδα χάνεται
στο θρόνο της τον ακριβό κάθεται η σοφία..
Ένας ψίθυρος γλυκός και τρυφερός
το νου..τη λογική σου ταλανίζει
''και οι Καρυάτιδες γερνούν''
μη θλίβεσαι μικρή μου..
της ύλης της φθαρτής τους η οξείδωση
νόμος της φύσης απαράβατος
μα λίγο πριν το θάνατο γευτούν
αθάνατη μονάχα η εμορφάδα τους
στις λαϊκές τις γειτονιές..
που η ομορφιά επωάζεται..
στους βράχους στα λαγκάδια αιωρείται 
έρχονται και παρέρχονται οι καιροί
κι αναμεσίς απ' τη ζωή σου τη μικρή
γράφονται απέθαντα εμορφάδας παραμύθια...

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ''

Στη μεσιανή την κάμαρα
στης μάνας τον οντά τον ξεχασμένο
που η άχνα της αόρατα ακόμα τον ζεσταίνει...
κάθε μου πέρασμα απ' το γερμένο γιασεμί
δίπλα στο παραθύρι της το σφραγιστό..
που επιμένει χρόνια μοναχό του να ανθεί
εικόνες φέρνει στη λουλουδιασμένη μου αυλή
γέρνει η σκέψη μου στο χτες
στους πρώτους στοχασμούς μου
στις γειτονιές των γιασεμιών..
αναμεσίς στης τρυφερής
της παγωμένης στο Χειμώνα ανεμώνας
γοργά τα βήματα με οδηγούν
στων παιδικών στα Καλοκαίρια χρόνων...
Αρώματα των γιασεμιών..
σκορπάγανε έρωτες κρυφούς
ακουαρέλες..χρώματα..στιχάκια ποιητών
στο ξύλινο φτωχό μου για γραφείο τραπεζάκι.
Τ' αγέρι απαλοχάϊδεψε τη χαραυγή
το ώριμο..ρυτιδιασμένο μάγουλο
έφερε τις μοσχοβολιές τις πρωινές
εχάρισε με μίας την ικμάδα...
Πως με τρελλαίνουνε εκειές οι μυρουδιές
των γιασεμιών από χεράκια λατρευτά
εις τα περβάζια της ψυχής τα φυτεμένα.. 
Έρχεται απρόσκλητο..ανάκατο στο άρωμα
εκειό το απλό κορίτσι μου ξανασυστήνεται
στο όνειρο με γυρνάει..
στο θερινό το σινεμά
στου καφενείου τον τοίχο το λευκό...
Κάθε μου πέρασμα από τότες  και μετά
από παραθύρι τυλιγμένο γιασεμί 
είτε Χειμώνας έξω τριγυρνάει
είτε είναι Καλοκαίρι..
ξυπνάει τις αισθήσεις μου..
αποζητούν νοσταλγικά
τα Καλοκαίρια που εντός μου σιωπούνε..  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' - ( Παραμυθοποίημα)

Έτρεχα στα ποτάμια και στις ρεματιές
τις μοίρες και τις μάγισσες
που τραγουδούσαν στα τραγούδια τους
οι απλοί ξωμάχοι και οι λιοψημένες κοπελλιές
μήπως και συναντήσω..
Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι
έμοιαζε ήρεμο πολύ..τα Καλοκάιρια τα ζεστά μας
σαν βγαίναμε παγάνα οι λιλιπούτειοι 
βουτώντας τη δροσιά για να γευτούμε..
Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..
επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου
κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει
να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..
Φόραγα τις γαλότσες μου την έπαιρνα κατόπι..
έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..
μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..
Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..
οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. 
να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..
που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. 
Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. 
θαρρούσανε οι γιαγιάδες πως μας ενανουρίζανε
για να κοιμόμαστε ελαφρά..ονειρευάμενα τα βραδια
μα είχανε κρυμμένη μια σοφία περισσή..
είναι εκείνα που γεννήσανε
μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..
τους ήρωες που γίνανε οι στόχοι μας 
και τα σημεία αναφοράς μας..
Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. 
πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..
τη μάγισσα εκείνη την καλή..
που σαν μια ''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν 
το άδικο και το σκληρό να τιμωρήσει..
΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες 
στο παιδικό μυαλό μου..
Μαζί μου ακόμα τώρα κουβαλώ
τις μοίρες..τις νεράϊδες και τις μάγισσες
που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..
καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..
και με χαμόγελο μου γνέφαν..με καλούσαν..
για να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..
μου ψιθυρίζαν την ελπίδα..
Στην πάλη μου θα υπερνικάει πάντοτε..
εκείνη εκεί.. η μάγισσα η όμορφη
που μοιάζει με Νεράϊδα.
Φταίνε οι διδαχές απ' τους δασκάλους μου 
πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..
η εργατικότης..η ευγένεια εκτιμάται..
το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..
κι ο δράκος μας να μεταμορφωθεί
με κόπο και ίδρωτα πολύ..
να γίνει πριγκηπόπουλο..
σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του κυριεύσει..
και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...
Της φαντασίας μου τα δίχτυα 
ήσαν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..
δεν έφταναν..δε φτάνουνε 
για να σκεπάσουνε τα όνειρα 
που πλάθουνε οι ανθρώποι εις τη Γης.

''ΦΟΡΑΓΑ ΤΙς ΓΑΛΟΤΣΕς ΜΟΥ'' ( ΠΑΡΑΜΥΘΟΠΟΙΗΜΑ)
 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΦΡΕΓΑΤΕς ΟΙ ΣΕΛΙΔΕς ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ''

Στων βιβλίων τα ταξίδια εχάθηκα

επόνεσα τα μάτια μου
το νου επροσπάθησα απ' τα μικράτα μου
καθώς ετράνευα σε τάξη να τον βάζω...
τις λέξεις όλες να χωρεί

μα αυτό που εκατάφερα θαρρώ 
ήταν να κρύψω μέσα μου ένα παιδί
φρεγάτες με πανιά να ζωγραφίζει..
στις τρικυμίες να ξανοίγεται..
στον πόλεμο για τη ζωή
αντίσταση σε μάχες να προβάλλει..

να αντιλαμβάνεται χωρίς θολούρα
δίχως συννεφιά τη σκόνη μες στα χρόνια..
να μελετά σοφά..να προσπερνά
στο βόγκο της ασχήμιας να κωφεύει
στης ματαιοδοξίας της αλόγιστης
στης νόησης στης φτώχειας την κακομοιριά
των κούφιων ντενεκέδων με κατράμι..

Σκληρό πράγμα να αντιλαμβάνεσαι
το πήγαινε και το έλα των ανθρώπων..
σκληρό πολύ να αντιλαμβάνεσαι
το ανούσιο αλισβερίσι τους 
τα βρώμικα τα βράδια..
μα είναι θεϊκό να αντιλάμβάνεσαι
το μαγικό στο βλέμμα τους..
μία σπίθα..μία αναλαμπή..
μία ανεξάντλητη προοπτική φωτός..
στο άρωμα αγάπης των ανθρώπων...
Είν'  τα βιβλία μου οι δάσκαλοι
της ψυχής μου επαναστάτες..γητευτές..
μες στις κιτρινισμένες τις σελίδες τους
απάγκιασα σε Ειρήνης αγκαλιά...

''Φρεγάτες οι σελίδες με ταξίδεψαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς''''

Ταξίμια που τις νύχτες μας εμάγεψαν
οι αγάπες που μας εσημάδεψαν
παιγμένες παρτιτούρες αυτοσχέδια
πίσω απ' τα παραθύρια τα κλειστά
σαν τρεμοπαίζουνε στις γρίλλιες τους
ολόγιωμες τις κάμαρες φαντάζουν..
Ψηλά εστάθη τ' άστρο τ' ασημόφωτο
μου γνέφει και μου κρένει..
όλα είναι πλάνη ένα ξεγέλασμα..
η μόνη αλήθεια η αγάπη μας
η κορωνίδα των πηγών
η αγάπη που μας άνθισε
όντας συνέταιρο στα εύρετρα 
έχριζε την ψυχή σου....
Αγάπη..αρρώστεια είν' και γιατρικό
στα έγκατα του βράχου της καρδιάς
στάλα τη στάλα το λαγήνι της γιομίζει
δροσοσταλιές..
στα άνυδρα τα βράχια της κατρακυλά..
πηγάδια..λίμνες..θάλασσες
λατρείας μας γιομίζει.
Η εσωτερική μας μοναξιά
αντλεί..πηγάζει ύδωρ γιατρικό
αγάπης ύδωρ το βαφτίζει
λούζεται ..εξαγνίζεται..
φορεί φουστάνι χασεδένιο..καθαρό..
φουστάνι λουλουδάτο
στολίζει και την κεφαλή
κορώνα λες βασιλική
στεφάνι γιασεμένιο ..
Τα λύτρα ακριβά του αναζητητή
στης εύρεσης του κλέφτη της αγάπης..
πληρώνει όσο- όσο στην τιμή
στη φυλακή της..της αγάπης να κλειστεί
σαν κάκτος μια φορά για να ανθίσει...

''ΤΑΞΙΜΙΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς ΜΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς '''

Υπάρχουν άνθρωποι στη Γης
αλύγιστα που μοιάζουνε δεντριά
που περπατούν αγέρωχοι
σαν να μην έχουνε σταυρό
στους ώμους και στα στήθια..
τολμούν..
σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά
δεν καίγονται τα βλέφαρα
στου ήλιου τις αχτίνες
κατάματα κοιτάζουνε το φως
της περηφάνειας η ασυλλογισιά
το βλέμμα δε θαμπώνει..
έχουν την τέχνη τους βαθειά
κρυμμένη μες στα σωθικά
του ''ζειν της καθημερινότητας''
στης ταπεινότης τα λημέρια ευδοκιμούν
απ' τη μιζέρια της ψυχής απαλλαγμένοι..
δεν κάνουνε την τρίχα τους τριχιά
λύνουν το γόρδιο δεσμό
της άτυχης ζωής τους..
αποφασισμένοι..ορθοί..ευθυτενείς
στους σκοτεινούς..
ψιχαλιστούς διαδρόμους τους
γράφουν στιχάκια καρδιακά
τις νότες τους στο πέρασμα
στους τοίχους ζωγραφίζουν..
στα γόνατα ποτές δεν περπατούν
οσφυοκάμπτες δε δηλώνουνε
αναζητούν τη μήτρα της ψυχής
ξαναβουτούν στο σάκο τον αμνιακό
στης γένεσης το ασφαλές
πνοή ζωής απ' την αρχή
ξανά για ν' αποχτήσουν..
στον κόσμο τούτο τον μικρό
που άδικος στα μάτια τους φαντάζει
άλλοι τους λένε μαχητές
μα εγώ 'Ομορφους τους λέγω..
ζητούν γλυκά το μερτικό
τον οίκτο δε γυρεύουν
αγάπη..χάδι ψάχνουνε στο μάγουλο
το χέρι της ζωής το μεταξένιο
να αναβλύσει την αγάπη απ' την καρδιά
τον κόσμο να ποτίσει..
και αν στο σταυροδρόμι ευτυχήσεις
και μαζί τους συναπαντηθείς..
το χέρι τείνε ευλαβικά..
σπάσε τις αντιστάσεις σου τις δόλιες
ξανασυστήσου απ' εξαρχής..
μη φοβηθείς να φορεθείς
το άρωμα που η αύρα τους σταλάζει...


''ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς''

Υποταγμένο το συναίσθημα 
στις λιγοστές Αλκυονίδες του Χειμώνα σου
κυοφορούσες ευτυχίαν...
Φορούσες τη ζακέτα την πλεχτή
κι έβγαινες στο αγιάζι
ετρύπαγαν την πλάτη οι βελονιές
του ψύχους του καιρού και της καρδιάς σου..
εγέμιζες τα βλέφαρα με χρώματα 
απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων
ανθέων που εδειλιάζαν να φυτρώσουν .. 
εκοίταζες τις όμορφες βιολέτες σου..
τ' αγιάζι ετρύπαγε τα κόκκαλα
ήταν που σε εξεγέλαε 
η μέρα η Αλκυονίδα σου..
μαζεύοσουν για μια στιγμή
στο ανοιγμένο σου παράθυρο..
την ομορφιά της να αγναντέψεις..
Να σουλατσάρουν τα όνειρα
στης γειτονιάς σου της παλιάς..
εκείνα τα σοκάκια..
Κάθε που επέστρεφες εκεί..
μια επιθυμία σε κάτεχε
να κοινωνήσεις τη ζωή...
ως τότε που αθώα νεανίσκη
εγέμιζε η ποδιά άνθη ακριβά
καθώς και η ψυχή σου..
εκείνα τα αληθινά..
που η φύση μόνο ξέρει να τρατάρει..
Στο παραθύρι εστέκοσουν
αγέρωχα σου έκλεινε το μάτι
η νύφη η μυριοστόλιστη
αμυγδαλέας αδημονούσας
ζηλεύεις  της αμυγδαλιάς
τα άνθια της τα ροζ και τα λευκά της..
μήτε πτοούνται ..μήτε σκιάζονται..
στον παγωμένο τους διάδρομο
στης παγωμένης του Χειμώνα ηλιαχτίδας.. 
Παράτολμες βγαίνουν και σεργιανούν..
αποφασισμένες νύφες του καιρού
νύφη σου παραγγέλνουν για να στολιστείς
Άνοιξη να φορέσεις
σαν τότες που εστεφάνωναν το νου
εστεφάνωναν..τα άκαυτα  όνειρά σου..
Στης προσμονής τ' αντάμωμα
εχάνονταν στο άπειρο το βλέμμα σου
απ' όλα εφάνταζε πιο γλυκό
σαν το μεθύσι το γλυκόπιοτο
μιας κούπας με το μπρούσκο κοκκινέλι..
στον τοκετό της γέννας της Καλοκαιριάς
της γέννας της ψυχής σου...

''ΖΗΛΕΥΩ ΤΗς ΑΜΥΓΔΑΛΙΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου ''...

Της πλήξης το σκαλί παραπλανητικό
σκοντάφτει εκειός που το δρασκέλισε
χάνονται οι δρόμοι οι φωτεινοί του..
πως περπατούν φορές- φορές
οι νιοι μες στο σκοτάδι
μοιραίοι οι αντικατοπτρισμοί..
οι παραλληλισμοί..οι παραβολές
η μια η νεάνις ν' αγωνίζεται ολημερίς
με ίδρωταν..αγώνα δημιουργικόν
τον άρτον της τον επιούσιον
εις το τραπέζι να τον θέσει
να χτίζει πόλιν ζηλευτήν..
πολίτης ευπροσήγορος..μονάχη στυλοβάτης 
κι Εκείνη..
η άφρων η νεάνις..η τυχοδιώκτισσα..
δέσμια προβολής.....
ενός ''τυχοδιωκτισμού'' που παρεξέκλεινε
εθάφθη στις σκιές τις ποταπές της
τον ιερόν τον θηλασμόν ως είδησιν..
προβάλλει ως αντικείμενο
μη έχουσα αντικείμενον εις την ζωήν
χάνει την μαγικήν ιδιωτικήν στιγμήν
της μυρωδιάς..της επαφής της μητρικής
το Θείον δώρον του αγγίγματος
βορρά κι αυτό στης προβολής 
τα φώτα του κενού..της ανασφάλειας
νεάνιδος χαμένης στα καπίκια..
καπίκια ενός συζύγου που εστόλισε το μπράτσο του
με δυο ποδάρια γυμνωμένα εις την θέαν την κοινήν
είναι προσοδοφόρα τα καπίκια όσο να πεις
στην αγορά της εντροπής
πωλούνται  ακριβά και τα ποδάρια..
Μία θλίψις ψιχαλίζει το περβάζι της ψυχής
η διαστρέβλωσις της έννοιας της αληθινής
του ηρωικού επαναστάτη τυχοδιώκτη
σκιάζεται..χάνεται η λάμψη της
μουσκεύει..αποσαθρώνεται
στου καπιταλισμού..
στης αριβίστριας  την αδηφάγα τη χοάνη
η ευτολμία ανύπαρκτη
εκκωφαντικές..
οι σιωπηλές στριγγιές εντός  μου....

''Οι σιωπηλές στριγγιές εντός μου '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,