''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ''

by Catrine Welz Stein

Στην εαρινήν την σύναξιν τις καθημερινές
και στις γιορτές..στις σκόλες
τρανά τα κακαρίσματα της ''μάζωξης''
σ' κείνο το κοτέτσι..
φίλων κοτέτσι ελογίζετο..
παρασυρμένη ενίοτε απ' την οχλαγοή
το βήμα εκράταγα σημειωτόν
ανάσες για να πάρω..
επροσπαθούσα να κατανοήσω
για να κατανοηθώ..
λέξεις ..και εμπειρίες ..γνώσεις..πρακτικές
εις την φτωχή μου τη φαρέτρα να συλλέξω..

 Αίφνης..απρόβλεπτα ...
με έπαρση και παρρησία περισσή
της φαντασίας της συνουσιαζόμενη
την έκσταση..την προσοχήν στους λόγους της. 
'' η ποιήτρια'' σιδηροδέσμια απαιτούσε..
ενόμιζε..εφαντάζονταν..θαρρούσε
πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..
και άλλαζε τους ρόλους της..
και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη''
πότε με λοφίο για την ποίηση..
έπαιρνε το φορτίο εξ ολοκλήρου επάνω της
πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. 
άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. 
κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..
σε κοτέτσι ανοήτων και '' συνομωτών''
παρατρεχάμενων που έμοιαζε κοτέτσι..

Της είπανε πως ποίηση να γράφεις
είναι το υπέρτατο αγαθό...
τι πιο σοφόν και αληθές..
μα ποίηση..ύμνους..αποστάγματα
σταλάγματα ζωής..
όχι τις άναρθρες κραυγές..
μες σε '' κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..
μα και πουλάδων πεινασμένων...

 Συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα.. 
έχανε τον ειρμό της..
σφιχτή θηλιά ο εγωισμός
εφούρκιζε το νου της..
τις λέξεις της αράδιαζε ακατανόητα
θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..
σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...

Και τώρα που εγκλείστηκα..εμελέτησα..εντρύφησα
πάλι την ''εσυνάντησα'' την απερίσκεπτη..
που αυτοχρίσθηκε ποιήτρια του ''κοτετσιού''
αμεταλάβητη το νέκταρ της σεμνότης.
 Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''
οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους βαραίνει..
γλεύκος των αντηχήσεων της Γης
ποτές δε θα γευτούνε..

''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ ''

Ώρες επήγαινε αργά ο αραμπάς
τη μνήμη μου γλυκά εσεργιανούσε
πίσω απ' το ιερό της εκκλησιάς
πίσω απ' τον αχυρώνα του παππού
ξεπέζεψε η μνήμη...
Χορταριασμένος στέκει ο κήπος μας..
στον τόπο που εφυτεύονταν
κι εφύτρωνε η αγάπη..
λησμονημένος..με συντρόφους του
ακόλαστα βατράχια...
προσμένοντας ακούραστα κρυφομιλήματα..
επιστροφές γυρεύει..
Τώρα μονάχα κατακόκκινα
τους πάθους μας για τη ζωή
αγριολούλουδα φυτρώνουνε
στο χέρσο μας λιβάδι..

Μπήκα να κόψω λούλουδα
στον τάφο της να πάω να τ' ακουμπήσω
παράξενος σελαγισμός το λογισμό φωτίζει..
ξάφνου η μάνα εστάθηκε στ' αντίκρυ μου
θαρρείς και να μην ήτανε νεκρή
ελησμόνησα από χρόνια είχε φύγει...
μου χαμογέλασε γλυκά..μα θλιβερά
στα χέρια της εκράταε κλώνο βασιλικού..
ανάμεσα απ' τις ντοματιές
για να μοσχοβολούνε έλεγε τα ζαρζαβατικά
λες και δεν εμοσχοβόλαγε
για τη φαμίλια της η έννοια..
Επήρα το βασιλικό
κι ετράβηξα στην κάμαρα
ετούτο μου τον εγκλεισμό
με τ' ακροδάχτυλα που αγγίξαν το βασιλικό
να τον αρωματίσω...

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ''
Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ''

photo : Angela Betta Casal

Κλεισούρα..κρύο και βροχή
η πυξίδα μου αταλάντευτη
σε λογισμούς με βγάζει..
Τι κι αν νεάνιδες εδιδαχθήκαμε
εις ραψωδίαν του Ομήρου μας
αν εντρυφήσαμε στα έδρανα 
δασκάλων φωτισμένων για την έννοιαν
έσω ο καιρός όσο ποτέ......
μ' απλήν περίσκεψη..με περισυλλογή
οι θεωρίες για την ''Νέκυια''
καλούνται αρωγοί μας να σταθούν
των πράξεων και της βύθισης
θαμώνες λες σε αυλαία μιας παράστασης
της Θείας Κωμωδίας μας του Δάντη..

Καλούμαστε ώριμοι..μεστοί..εν μια νυκτί
μεσούντος του απρόβλεπτου
της φύσης που εκδικείται..
στον κήπο των Μουσών
στον Άδη της ψυχής μας να κατέβουμε 
την βίωσιν του θάνατου να μελετήσουμε
όσο κρατούν οι ανάσες μας..
εναρμονισμένοι εις την φιλοσοφικήν
την ρήση του τρανού μας του Λιαντίνη
που επαρότρυνε τον άνθρωπο 
να στοχαστεί ........
και μέσα από την βίωσιν του Θάνατου
να ζήσει τη ζωή του ολάκερη..όχι μισή.
τον νόστον τον μελίγευστον για τη ζωή
ν' αναζητήσουμε σε τούτο μας
στο ένδο - κάτωθεν ταξίδι.. 

Εσυναπαντυθήκαμε απρόβλεπτα
εσυστηθήκαμε την έννοιαν της ''Νέκυιας''
μέσα απ' τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ζωής
μιας αμφισβήτησης για το αιώνιον
μίας μοιραίας παραδοχής 
της ύλης της φθαρτής μας...
Τις ουτοπίες μας χαϊδέψαμε
φλερτάραμε στις ομορφιές
μα το γραμμάτιο ανεξόφλητο
στο βρυχηθμό του χρόνου..
Ξεθωριασμένες οι σελίδες μας των ρήσεων
στέκονται εμπρός μας απαιτητικές..
ανάλυσιν γυρεύουν...

Στην  μελιχρήν..της μοναξιά σας την σπηλιάν
ανάγκη επιτακτική..
όμοιοι τρυγητάδες του εφήμερου
ένα πολύτιμο βιβλίο αυτογνωσίας την αυγήν
φέρνει κοντά την σκέψιν σας
σε όσα δεν αγγίζετε
κι η μοναξιά τα κρυσταλλώνει..
τις νύχτες σας τις έρημες ακούστε τα τριζόνια
πέστε μια καλημέρα εις το γείτονα το χάραμα..
κι αν έρθει η ώρα ν' αποθάνουμε
ας γίνει με αξιοπρέπειαν περισσήν
σαν που μας επαρότρυνε
ο λατρεμένος μου Καβάφης..

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 



 

''ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ''

  






Οι ώρες μας οι μακρινές..
πόσο κοντά μου στέκουν
τα ροζιασμένα χέρια σου..
τα δάχτυλα που έπλεκαν
χτένιζαν τα μαλλιά μου..
τα δάχτυλα που σταύρωναν τη λειτουργιά
πρόσφορο της αγάπης σου 
σε ψυχές αποθαμένων..
μα από όλα που θυμούμαι σε..
τις δύσκολες τις ώρες
είναι το ολόφρεσκο ζεστό ψωμί
πα στο πλατύσκαλο
του φτωχικού τ' αρχοντικού σου
ετράταρες ψωμί με ''αγαπίνη'' μπόλικη
ζεστές παλάμες..άξιες..τα χέρια σου..
χέρια προκομμένα..ζωντανά
που έκαναν τη στέρηση
αφθονία για να μοιάζει..
Σε τούτο το ροδακινί μου το απόγευμα
τη μοναξιά μου προσπερνώ
 το σούρουπο γλυκά που μας ενώνει
κοινή η μοίρα και η πορεία της ζωής
γυναίκες στις επάλξεις..




Μας βρήκαν δύσκολοι καιροί
λες κι είν' Παθών η εβδομάδα
οι ώρες μας οι μακρινές..
στης εκκλησιάς τα πεύκα με βροχή
είν' κλώνοι..μου γεμίζουν τη ζωή
ζεστό ψωμί μανούλα μου οι ορμήνειες σου
μες στον καθρέφτη του μυαλού μου...
τώρα έγινα μάνα εγώ..............
σ' ένα βαγόνι υποταγής του αναπόφευκτου
φροντίζω να 'χουν μια απασχόληση τα χέρια μου
το νου και τις ψυχές αγαπημένων μου να θρέφουν..

'' ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς''

Δρόμοι αδειανοί..μέρες αλλόκοτες
μια πόλη που την έλουζε η θάλασσα
το πρωινό κελάρυσμα
τα άνθη της μπουγαρινιάς στο λιγοστό μπαλκόνι
πόρτες ανοίγουν διαφυγής
ανάβουν το καντήλι της υπομονής
για μια αγάπη που δε γύρισε
εχάθη στη βαθεία γραμμή των οριζόντων...
Στων ομματιών μου ξάφνιασμα
στ' αποκλεισμού την ώρα
οι άγριες βιολέτες κοίτα..το 'νιωσαν
ο θρήνος σου ο επιτάφιος πως σιμώνει
η ανθοβολιά τις πρόκανε
χωρίς το χάδι το ζεστό
στο ερημικό παρτέρι..

Αψέντι της ψυχής μου εσύ μεθυστικό
δεν είναι που σε ελησμόνησα 
ούτε πως σ' απαρνήθην
είν' που το κάρμα μου εφύλαξε
τύχη αθέλητου εγκλεισμού..
πως να κλαδέψω μενεξέδες  άγριους
μύρτους κι αμάραντους απ' τις πλαγιές
την άδολη αγάπη μου στον τάφο σου
να 'ρθω ν' αρωματίσω..
σαν πεταλούδα η ψυχή μου θα πετά
στο καντηλέρι σου θυμίαμα
ο πόνος της καρδιάς μου θα σταλάζει.

Μη μου χολώνεις..μη μου θλίβεσαι
η μόνη μου παρηγορία και το έλεος...
οι ζωντανοί με τους αζωντανούς
κι οι αποθαμένοι εκεί μονάχοι τους
με τους αποθαμένους..
το τραγουδούσε η νόνα μου η γλυκειά
που άφηκε μακριά στο χώμα καταγής
αδέλφια αγαπημένα..
είν' η ζωή γλυκύτερη απ' το θάνατο
στο λέγω να το ξέρεις..

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ''

Να την εχτίζεις τη ζωή..
να μην την εφοβάσαι
γητεύτρα ίδια η όψη της
σαν τη γιαγιά με το τσεμπέρι της
που εφύλαε τα γιατρικά
κρυφά μες στο κελάρι..
σαν της χαμογελάς πλατειά
έρχεται απρόσμενα μονάχη της
πολλαπλασιάζει το ελάχιστον 

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

την ίαση κομίζουσα
σβήνει το γιαγκίνι του ντουνιά..
νερολούλουδα στα οράματα φυτεύει.

Μέσα απ' την ποίηση ν' αντλείς
της ύπαρξής σου τον κρυμμένο θησαυρόν
την ζωή μην ευτελίζεις..

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

η ίαση της ανθρώπινης ψυχής

Read more at: https://www.literature.gr/

να αγοράζεις πέτρες λαξευτές
τους τοίχους στα σοκάκια να ομορφαίνεις..
δικά σου ξόρκια ..προσευχές να λες
κοιτάζοντας ψηλά
κι ο Ήλιος τότε ..ο Ουρανός
για σένα σπλαχνικά θε να δακρύζουν.





Τώρα που εσίμωσε του φόβου η φωνή
την πόρτα της ψυχής σου και βροντάει
μην της κρυφτείς..αντάριεψε
άνοιξ' την πόρτα να διαβεί
τρέξε άφοβα μέσα στην αγκαλιά της
έτσι η συνομωσία θα συντελεσθεί
το βάρβαρο του τρόμου σου θα διώξει..
οι αλληλέγγυες αγκαλιές βοτάνι μαγικό
που ετρομάξανε μαζί μ' εσέ
θα γίνουν σκήτη..καταφύγιο
κι όλο να λες θα σηκωθώ
αν θέλεις να βαστάξεις..
Τώρα που κάθετα ο κεραυνός
αστράφτει να σε κάψει..
στέλνε χοές στον ουρανό
ας έρθει Θεέ μου μια βροχή
τη Γης σου να δροσίσει.. 

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ''

Ο κόσμος γύρω χίλια χρώματα..
παλιάς κοπής το χασεδένιο το φουστάνι του
κεντίδια και πλουμίδια ο ποδόγυρος..
σε κύκλους της ζωής αραδιασμένα..
Κι εσύ............
περαστικός διαβάτης στη ροή
να περπατάς σκυφτός..να οσφραίνεσαι ..
να γεύεσαι..
να ντύνεσαι το ρούχο του το γιορτινό..
αγκάθια ρόδου άνοιχτά
την καρδιά σου να τρυπούνε..
δεν ημπορείς να απαρνηθείς
τα χρώματα τα χίλια..
Τι..
είναι η καρδιά σου ζωντανή..σε προσκαλεί..
και πως το πάθος της να κρύψεις ?
Σ' ένα χορό θες να πιαστείς..
να μην μπορείς ν' αντισταθείς
στην μαντινάδα της  καρδιάς..
συγκαθιστά να λικνιστείς αντίκρυ του
σ' αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια..
μα και στον αγαπημένο της ψυχής..
τις μαντινάδες τις καλές..
της γιατρειάς τις μαντινάδες.. 
εκείνες τις χρωματιστές..
να σιγοψιθυρίσεις..

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ''..

Achille Beltrame (Italian, 1871-1945)

Απρίλης ανελέητος θροϊζει τες
ψυχής τις φυλλωσιές μου...
της καταθλίψεως αρνούμαι τους αρμούς
το ένδο-έαρ μου ευσπλαχνικά με ελεεί
ποτάμι η ρίμα μου του νου
σταλάζω  τα τρεχούμενα νερά
στους κήπους της απέθαντης ψυχής σας.. 
Θα βγω στους μυροβόλους κήπους τ' Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σας να τα κλαδέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σας..
δροσοσταλιές..ροδόνερου να μοιάζουν..
Πάλι σας δόθηκαν..μας δόθηκαν σταυροί..
να περπατήσουμε σκυφτοί..
Βήματα αμήχανα..αργά
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του Γολγοθά ο δρόμος..

Εκεί.. 
σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί 
στη λύτρωση..
εκεί θε να τον στήσω το σταθμό μου..
Είν' οι σταυροί πολλές φορές 
αβάσταχτοι θαρρείς...
θολώνουνε την κορυφή...
ο λόφος μοιάζει με απάτητο βουνό..
μα είναι η πρόκληση τρανή
για μια Ανάσταση αφ' εαυτού..
απέθαντη στους κόρφους η ελπίδα..
Το νου σας να δροσίζουνε 
οι προσδοκίες μιας Άνοιξης
να μη μου λησμονάτε...........
τα λόγια στις περγαμηνές

της ακριβής μου νόνας:
''Εμείς παιδί μου αντέξαμε
όσα ο Θεός μας έστειλε
ήξερε Αυτός..........
τόσα μονάχα μας εταχυδρόμησε
όσα βαστούσανε οι ώμοι μας ν' αντέξουν''

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σ 'ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ''

Edward Hopper

Στην εκκωφαντική νυχτερινή μου σιωπή
ετούτης της ''μοιραίας κομβικής στιγμής''
ανάγκη μου επιτακτική
να βγαίνω απ' τους ομόκεντρους τους κύκλους μου
και τότες μέσα μου να αρχινά να με καλεί
γλυκά η σειρήνα απ' ένα τρένο
Να βγαίνω απ' την κάμαρα αργά
κι αν είν' το βήμα μου αργό..
να το προλάβω στο σταθμό
μη μ' αποκαρδιώνει..
σ' ένα κουπέ με κόκκινα βελούδινα καθίσματα
η αγάπη σου για με..ίσως με περιμένει..
Θα σεργιανίσουμε αντάμα απ' την αρχή
τις ρεματιές που λούσθηκαν οι έρωτες
θα ψάξουμε για κουμαριές
καθώς το τρένο θα σφυράει αναμεσίς
στις πυκνοφυτεμένες μας βουνοποπλαγιές..
όμοιες με τις ψυχές μας..
Δε μου ληστεύει τη ζωή η πόρτα η κλειδωμένη
είναι που ακόμα ονειρεύομαι..
είναι που την πεθύμησα πολύ
σ' ένα βαγόνι τη φυγή μου..
ένα μονάχα θέλω να 'χω προορισμό
το ακριβό σου σ' αγαπώ..
κι ο χρόνος πάντοτε χαρίζεται
σ΄εκειούς..
με τόσο πάθος τη ζωή που αγαπούνε...

''Σ' ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................................................
..........................................................................................................

''ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Κι όσο περνάει ο καιρός
τ' αποτυπώματα ιχνηλατώ
μέσα από την κορνίζα...
Ψάχνω να βρω τις ομοιότητες
μιας οπτασίας να μου μοιάζει..
Μας μεγαλώνει η ζωή............
χιλιάδες οι κουκίδες των εικόνων μου
σ' αυλακωτές ρυτίδες...
αλλάζει χρώμα στα μαλλιά μας η ζωή
μα όχι και στα μάτια..
χτίζει τα τείχη της ψυχής
λιθάρι το λιθάρι τα στεριώνει.
Eις την μικρήν μου ενατένισιν
βγαίνω απ' το κάδρο μου
πουλί πετάμενο θαρρείς...
τους άγραφους τους πάπυρους
με λογισμό..σοφίαν ενθυμούμαι..
βγάζουν φτερά οι λέξεις των
παίρνουνε σάρκα και οστά στα δύσκολα..
τους φόβους μου σκορπούνε..

Στέκομαι λες κι ανυποψίαστη..
μονολογώ..........
καδράρω τις φιγούρες σας
λαξεύω τις ψυχές σας...
μπαίνω στο κάδρο και μαζί σας περπατώ..
κι αίφνης ριγώ..ποθώ..απαιτώ...
ν' αφήσω έξω απ' την κορνίζα σας
την άδολη μορφή μου
εκείνον τον αμόλυντο..
στου χρόνου τη ρωγμή σαν αστραπή
τον κοριτσίστικο..ολόφρεσκο εαυτό μου..
που φευγαλέα με επισκέπτεται 
στην ώρα των ιριδισμών
που η μέρα μας μικραίνει..
κρατώ σφιχτά την πένα μου
τραβώ γραμμές στο τζάμι
μοιάζουν πολύ των αστεριών..
κλείνω τα μάτια εις της τύχης την καταφορά..
το νου μου άναρχα τον κυβερνά
ουράνια σαγήνη.. 

''ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς''

Να αφουγκράζεσαι τους ήχους των καιρών
το νου να μην αλυσοδένεις 
ανένταχτα να περπατείς
στους σκονισμένους δρόμους τους
τους θαλερούς...της ύλης της φθαρτής των..
Τον τρόπο βρες..........
κώφευε επιγνωσμένα..οικειοθελώς
σε κύμβαλα αλαλάζοντα
σειρήνες είν' βραχνές του παγωμένου του Βορρά
τα τύμπανα ακολούθα τα άηχα
της κλαίουσας ψυχής σου..
Ζητούν να τους παραδοθείς
οι συλλέκτες καπικίων... 

Ο δρόμος σου μονόδρομος
δεν έχει πλέον για τα σένα γυρισμό
μύχιος πόθος σου..ακριβός
μονάχη σου την έρημο να περπατείς
στου πλήθους την αχλύ αιμορραγούσα
κι όταν τους λύκους της ψυχής ξεφορτωθείς
στο φως..χωρίς φοβίες ξεχυθείς..
μην κλάψεις πια 
για τους αποθαμένους που αναπαύονται..
τους ζωντανούς να κλαις
και τους ανήμπορους..  
κυοφορούσα μιας ανένταχτης 
στα ψεύτικα καπίκια τους ζωής..
Οι Βόρειοι και οι Νότιοι
δυο πόλοι  αντίθετοι της Γης
σε αδιέξοδες παράλληλες διαδρομές..
κι ο μήνας Μάρτης μας ο τωρινός
ο πιο σκληρός στου χρόνου τις αιώρες μας..
σοφά μας το μαθαίνει..

Καθώς....................
οι ανθρώποι του Βορρά..οι εξουσιάζοντες
εκούσιοι αρνητές σαγήνης της ζωής..
άθλιοι καπικίων λαθροκυνηγοί
με ομοβροντίες παρρησία περισσή
κηρύττουν πόλεμο ακήρυχτο
κοπάδια ικέτες σαλαγούν
φυτεύουν ξύλινους βολβούς
αρίζωτη η Πλάση ν' απομείνει..
Επιμελώς...........
άψυχα ευρωκαπίκια κυβερνούν
άνοες ψυχές διαβρωμένων
σε τήξη τα αργυρά αντικείμενα
σε τήξη τα χαμένα τα χρυσάφια
της ψυχής των..
Συντεταγμένα..
Ανένταχτη ποθείς.........
να ενταχθείς στον κήπο της Ευρώπης 
της ''Εδέμ''
γίνε αν μπορείς ένα αγριόχορτο
καθώς τα αγριόχορτα..
πάντα επιβιώνουν................

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ''

by Alex Alemany

Μελάνι έψαχνα ξεχωριστό..
του ονείρου τα μηνύματα τα βράδια μου
στην πόρτα σου..να σου ταχυδρομήσω
κι ετούτο το μαντάτο μας τ' ανήκουστο..
της μέρας μας το ξάφνιασμα
με ρέγουλο να σου το πω
μη μου λιγοψυχήσεις..
μα ήταν οι πύλες του Παράδεισου κλειστές
κι εγέμισα τις χούφτες μου με γιασεμιά
το άρωμα στ' αστέρι σου να στείλω...
να μυριστείς του κόσμου την ανημποριά..
τους διαδρόμους της ψυχής μας να φωτίσεις.. 
Σιώπησε η ανθρωπότητα αγαπημένε μου..
ερήμωσαν οι δρόμοι
γλυκείς..εγκλωβισμένοι..απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς σαλεύουν οι περαστικοί
σε ξεχασμένα κοιμητήρια..
Κι εγώ..
αισθάνομαι ότι κλαίω ακόμα σιωπηλά
αισθάνομαι πως περπατάς
κοιτώ απ' το τζάμι μου τις στάλες της βροχής
λούζομαι μες στη λίμνη μας 
θαρρώ..είσαι μαζί μου..
μοιάζει με κάθαρση..με λυτρωμό
της απουσίας η παρουσία..
όπως όταν μυρίζεις ένα γιασεμί
χωρίς καν να το κόψεις.
Είσαι στις σκέψεις μου σαν νόμος 
που δεν έχει παραβιαστεί
δεν είσαι παρελθόν..είσαι παρόν μου..
γητείες της αγάπης μας ζητώ..
την άφτρα των καιρών μας να ξορκίσει... 
Κανένας άλλος δε θα παίξει το τραγούδι μας
στην  άρπα της καρδιάς μου..
μέσα στη θύελλα της ερημιάς
γίνομαι διάφανη..γυμνή
την πλάνη μου αγκαλιάζω..
Όμως εσύ σωπαίνεις...

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς''

Είναι δύσκολο την πλάτη να γυρίζεις στ' όνειρο
κι ας το συνθλίβουνε οι συμπληγάδες του καιρού..
και ας διψούν τα ζωντανά στους άγριους καιρούς...
Όσο υπάρχουνε αιθέριες ψυχές
όσο βουλιάζουν στη σιωπή τους
γητεύουνε το σκότος μας της νύχτας το βαθύ
μικροί ταξιδευτές..δεμένοι στο κατάρτι τους
της μοίρας τους το θάμα προκαλώντας..
Θέλει κουράγιο περισσό
στα χρώματα ταλέντο να δηλώνεις
του σκοταδιού τις οριογραμμές
ξυπόλητος με φως να διασχίζεις.
Στις αρωματισμένες μας..αιθέριες ψυχές
όσο τα πουλιά πετούνε λεύτερα
και τα λουλούδια ανθίζουνε 
στου παραδείσου της ψυχής των τα παρτέρια..
δεν ημπορούν χέρια ανίερα
να σταματήσουνε τις Άνοιξες..
να αφανίσουνε αυτούς που πίστεψαν
πιστεύουνε στο ονείρεμα ..
είναι το ''ταξίδεμα'' τρανότερο
απ' την σκληρή πραγματικότης..
Να το θυμάσαι...

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1

Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1 (αφιέρωμα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821)

 

> > Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο κάνοντας κλικ εδώ <<

Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δημήτριο Γκόγκα
για την σπουδαία ιδέα να συγκεντρώσει τις σκέψεις μας
σε τούτο το ηλεκτρονικό βιβλίο και να το διαθέσει 
στην Κεντρική Κυπριακή Βιβλιοθήκη της Λευκωσίας. 

Ποτέ μου δεν αγάπησα τη λέξη διαγωνισμός..
γιατί θαρρώ πως οι σκέψεις και οι ιδέες μας 
δεν είναι πρέπον να ανταγωνίζονται..
απλά να κατατίθενται με ευγένεια ψυχής..

Η λέξη που με μάγευε από τα μικράτα μου 
κι ακόμα ως τώρα είναι η λέξη ''συμμετοχή''..
γι αυτό κι ανταποκρίθηκα...με την ελπίδα
πως κάποιος αναγνώστης ίσως θα κοινωνήσει 
τη σκέψη του με τη δική μου..

''ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''
είναι η ταπεινή μου συμμετοχή..
για τα 199 χρόνια από την επανάσταση του 1821.
η μοιρασιά είναι το ζητούμενο και το μέγα κέρδος..

 Σας ευχαριστώ από καρδιάς..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Θυμήθηκα και συλλογιέμαι και παραληρώ.
Τι κι αν το «άλμα» μέσα μας ακόμα εκκρεμεί.
Τι κι αν εις την αντίπερα την όχθη  κολυμπώντας
βαθέος ποταμού δεν ελιαστήκαμε.
Ελευθερίας στέγνωμα άγευστοι.
Ανίκανοι θηριοδαμαστές, δυνάστες πολεμούντες των καιρών.
Μια επανάσταση εδιδάχθηκα εγώ εις το σχολειό.
Στους χρόνους με οδήγησε εις τους αλλοτινούς, στα 1821.

Όταν ο ήλιος εβασίλεψε, εβράδιασε.
Απά στις σκέπες και στο νου,  
την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εξεδίωξε,   
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες.
Σήμερα αιώνες πάλι και μετά, σε μια πατρίδα επιμένω.

Θα σταθώ..εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά,
βαθιά μέσα στα σπλάχνα.
Γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές.
Γι αυτήν και η περηφάνια.
Για εκείνη που μου δίδαξε,
σαν βράχος να αντιστέκομαι.
Σαν κύμα να διεκδικώ,

σαν βράχος να υπομένω.
Δε θα σταθώ στο ιστορικό.
Καλώς.

Κακέκτυπα άλλοτε, είν' χιλιοειπωμένο..
Μονάχα να.
Θα σε παρακινήσω νοερά να δυνηθείς,
την ύπαρξή σου όλη αν το μπορείς,
εκεί

εις την όχθη την αντίπερα.
Αβούλιαχτα αν μπορείς να την περάσεις,
εκεί

για λίγο να βρεθείς.
Στην Ύψιστη του αγώνα τη στιγμή… στην Έξοδο.

Στο Ύψος του ανθρώπου.
Εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν.
Δεν επουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα,
δεν γίναν παρανάλωμα πυρός,
στην πυριτιδαποθήκη αντάμα με τον τολμηρό,
ηρωικά στην Έξοδο…  τον ήρωα Καψάλη.
Σ' αυτήν την όχθη να σταθείς,
μαζί τους να μπορέσεις να βραχείς..
να το λουστείς το αιώνιο.

Της δόξας τους το φως.
Όχι να μην τους φοβηθείς.
Δεν είν' φαντάσματα οι ήρωες,
τις νύχτες που στοιχειώνουνε τους ζωντανούς.
Είναι οδηγοί και δάσκαλοι.

Σου τείνουνε το χέρι.
Για να σε βοηθήσουν καρτερούν, οι μύστες σου να γίνουν.
Να ομορφύνουν τη δική σου τη συνείδηση.
Να δώσουν νόημα ακριβό, στην ίδια τη ζωή σου.
Δε σου ζητούν να ζεις σαν ήρωας,
μα να αντιστέκεσαι σαν ήρωας.
Με άνθρωπο να μοιάζεις.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

ISBN : 978-99257392-8-8

https://dimitriosgogas.blogspot.com/2020/03/199-1-1821.html
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ''

Στην ακριβήν την ρέμβην μας 
τα έγκλειστα τα βράδια μας στην κάμαρα
πνοή στο όραμα οι κραυγές αναζητούν
ο απόηχος τους τοίχους ταλανίζει....
οι φράχτες στο ονείρεμα αδιαπέραστοι
οι συνειδήσεις μας σε σύγχυση
τα ξόρκια στο κενό σακατεμένα.. 
Μαχόμαστε ακίνητοι
τις τύχες μας στα άθελα ενώσαμε
απειθάρχητες οι σκέψεις μας
φυγαδεύουν στα σοκάκια τις ελπίδες..
Από την κλειστή την κάμαρα
τι κι αν ο θάνατος θρασύς
χτυπά την πόρτα μας ζητώντας μερτικό
κυοφορούσα η ζωή
πνοή ζωής γυρεύει..

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ''

by tomasz alen

Έτσι θα ζεις....
σε πρόλαβαν οι ανέμοι
τα ξεριζώνουνε τα γέρικα δεντριά
οι δυνατοί Μουσώνες...
θα στροβιλίζεται η ψυχή
τις φοβικές επιστροφές σου στην ομαδικότητα
δεν θα  χαϊδεύεις ασυλλόγιστα..
στον ίσκιο των μεγάλων δέντρων της ζωής
αργά τα βήματα στο ζύγι σου
σελίδα τη σελίδα της το διάβασμα
το χρόνο θα εμπλουταίνεις..
το αλαζονικό σου το συναίσθημα
θέλεις δε θες θα τ' αρνηθείς
στο λιγοστό το φως ενός κεριού
τη λάμπα της ψυχής σου θα φωτίζεις..
μη νίπτεις πια τας χείρας σου
σαν Πόντιος Πιλάτος
κάτι καινούριο πάει να γεννηθεί
απ' τα συντρίμια της καταστροφής
ποιος ξέρει τάχα ο παλιωμένος σου εαυτός
ο τρόμος που σε κυβερνά για τον αόρατο εχθρό
αν δεν μετατραπεί σε ευλογία..
Εμείς οι Νεοέλληνες
απόγονοι γενιάς ιστορικής
κρατήσαμε μονάχα το τομάρι μας
ήταν οι λέξεις του σοφού μου δάσκαλου 
ίσως να είναι το σημείο της καμπής
να κάμουμε απότομα στροφή..
μαζί μ' εμάς..ηθελημένα άθελα
κι εσύ..........
καινούρια να διατρέξεις λεωφόρο..
την αρχαία φράση μην τη λησμονάς
''ουδέν κακόν αμιγές καλού''
η εσωτερική σου αναζήτηση
στο Θείον θα σε βγάλει..

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..
οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής
σε γραφικά σοκάκια..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..
Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο στα εντός
σπίτια μικρά και χαμηλά..
αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..
Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και οι αγροί
γεμίσανε κατάλευκες ..
ασήμαντες κι ας μοιάζουν μαργαρίτες..
δέσμια λάτρης και αγνωστικίστρια
ενός Θεού που λάτρεψα
ενός Θεού που στέλνω προσευχές
την Πλάση του να σώσει.. 
Αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς
ημέρα ποίησης κι εγώ
στο καταφύγιό της τρέχω να κρυφτώ..
στους λατρεμένους στίχους του Καβάφη θα σταθώ
«Μάρτιαι Ειδοί» με αγωνιούν
 << τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή
και τας φιλοδοξίας σου να υπερνικήσεις..>>

κι αν ήχοι αλλόκοτοι και μακρινοί
μου τραγουδούν
 « μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
την πρόσμενα την Άνοιξη στα μέσα μου
την έχτιζα καιρό
να την γκρεμίσω αδυνατώ..
γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
ποτάμι είναι η ζωή
και ρίζα της εγώ..

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ''

Όταν στο μύθο της γλυκά αφεθείς
η αγάπη αν πλημμυρίσει την καρδιά σου
τα μάτια σαν ψιχαλιστούν
το πάθος της ζωής σαν το φορέσεις..
στείλε λαμπρίτσα να την πάει την ευχή
να την κομίσει ελεύθερα
σε αγαπημένα πρόσωπα
στ' ανέλπιδο το τάσι της ψυχής
την τύχη να κεράσει.... 
Σημάδι μου 'φερε στη χαραυγή
ετύλιξε μ' αγάπη τον καρπό μου
στο μίσχο εσκαρφάλωσε 
στο άνθος της ψυχής..
είν' οιωνός λένε τρανός
να σε κοντεύουνε οι λαμπρίτσες 
να ζυγώνουν.......
Τις έννοιες ασπάζομαι 
και τους συμβολισμούς λατρεύω..
αρνούμαι να το διώξω εκείνο το παιδί
που με αφήνει να ονειρεύομαι
με ορθάνοιχτα τα μάτια...
Μύθοι πολλοί..ατέλειωτοι
ευφραίνουν την καρδία του ανθρώπου
μα όπου γύρω κι αν σταθείς
λόγο κακό δε θε να βρεις
για τούτο το μικρό..ασήμαντο
της ''Παναγίας το σκαθάρι''
έτσι το βάφτισαν οι εύελπεις
εκείνοι που αγάπησαν την Άνοιξη
εκείνοι που εκράτησαν στα μυστικά
το φωλιασμένο όνειρο..
εκειοί που την κακία πολεμάνε..
τι κι αν αδιαφορούνε τα αρπαχτικά
μπουκιά για να την κάμουν
είναι που εφρόντισε μονάχη της
αυτοσυντήρησης το δηλητήριο να σκορπά
είναι που εφρόντισε μονάχη της 
τα πράσινα τα ενοχλητικά
τα έντομα να βόσκει
να καθαρίζει το τοπίο μονομιάς
στα άνθια της ροδακινιάς
ελεύθερη να στέκει...

 ''ΜΕ ΦΩΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ''

by Alla Tsank

Στης μάνας έτρεχα ξωπίσω την ποδιά
βοτάνια γιατρικά να μου μαζεύει
να με ποτίζει αποβραδίς
σαν μεγαλώσω κι αντρειωθώ
αθάνατα περάσματα..να σκίζω μοναχή μου
να 'χω κρυμμένο το αντίδοτο
να ξεχωρίζω τις φαρμακερές τις δρακοντιές
να θεραπεύω τις πομφόλυγες
να αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής.. 
άτρωτη να λογιέμαι...
Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες μου
οι Άνοιξες τους Χειμώνες 
όλα έρχονταν στην ώρα τους
αόρατο ένα χέρι τα κινούσε
δεν ξέρω αν υπάρχει αφετηρία για τα μας
στο άτρωτο δεν ξέρω αν θα καυχιέμαι..
το θρόνο απαρνιέμαι πια των νιάτων μου
στο  Κύκνειο το άσμα μου
ο χρόνος λιγοστεύει..
τα χελιδόνια δε γνωρίζω αν χτίσουνε φωλιές
σε παραθύρια μου που ενδίδουν..
Στα ροζιασμένα χέρια της
έπλεκε το υφάδι  της ψυχής
βελόνι το βελόνι...
της μάνας μου απόμακρη η φωνή
τ' αυτιά μου τα χαϊδεύει:
Μην αρνηθείς ψυχή μου της δια βίου Άνοιξες
ως χτες ακόμα ονειρεύοσουν
περπάτησες στα αισθήματα πολύ
ελουλούδιασες..εκάρπισες
μην αφεθείς..πρόβαλλε αντίσταση
να μη σε παρασύρει το ποτάμι..
Κλείσε τα μάτια..χόρεψε
στου φόβου το ανώφελο μη μου σταθείς..
πρόσφυγας είσαι της ζωής
περαστικός στ' απέραντο
και σαν το εννοήσεις..
μην ηττηθείς κι ας κλάψεις..
δεν το 'μαθες τόσον καιρό
της μοίρας το γρανάζι σου
ως την τελευταία μας πνοή
ασταμάτητα γυρίζει
κοίτα εμέ..καύσιμο έγινα
το εφόδιο είμαι..η διδαχή..
σου έπλεξα ζακέτα να φορείς
να την ζεσταίνεις την ψυχή
τ' αγιάζι του καιρού να το αντέχεις..
σκέψου εμέ..
έγινα ο σπόρος που στο χώμα του επιστρέφει..

''ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς''

Χρόνια μου τα 'στελνες στις λεύκες μας
να μου γλυκαίνουν τον καημό
του πρώιμου φευγιού σου..
γλυκόλαλα..αγγελικά πουλιά
το πένθος αψηφούσαν..
δε γύρισαν οι κότσυφες στα δέντρα μας
δεν γλυκοκελαηδούνε τα πρωϊνά
μείναν αλάλητα..ξερά κλαδιά
αφώλιαγα και τα πουλιά
λες και γροικούν το πένθος της 
της ανθρωπότης σιωπηλά π' αργοπεθαίνει..
μα σήμερα έσπασε η σιωπή
ένα μικρό κοτσύφι απ' το πρωί
τον δρόμο μου γλυκαίνει..
λες και το έστειλε ο Θεός
να σπάσει τη σιωπή μας..
άνοιξε ελπίδας ποταμούς
τ' αγγελικού πουλιού η λαλιά του..
εβγήκα στο μπαλκόνι μου
τόσο μου επιτρεπόταν..
άπλωσα και τις χούφτες μου
στο μπαλκόνι της ψυχής να το φωλιάσω
σάμπως θαρρείς και ένας κότσυφας
το τέλεμα του πένθους μας μηνάει
εδάκρυσαν τα μάτια μου
αναθάρρησε η καρδιά μου
πλημμύρισαν ύμνους χερουβικούς
τα φοβισμένα σωθικά μου..
στις έρημες τις λεύκες μας
στις λιγοστές πρασιές μας
την ελπίδα εσυλλάβισα 
στην άγνωρη για μένανε
στη γλώσσα των πουλιών...

''ΔΕ ΓΥΡΙΣΑΝ ΟΙ ΚΟΤΣΥΦΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,