''Το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό''

Τα μάτια κράταες ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευες..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς εξέχασες..πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..που προβολή
και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
που υπόσχονται να σε περιτυλίξουν...

Είν' δελεαστικό το περιτύλιγμα και 
να αντισταθείς πολλές φορές δεν το μπορείς...
Σαν όμως μέσα του κλειστείς...θα ασφυχτιάς
 με την κορδέλα που το περιέβαλε...
γιατί δεμένος μέσα σε κουτιά εσύ δεν έμαθες 
να ζεις και τις χρωματιστές κορδέλες τους
 ελεύθερες στο χέρι σου..λυμένες τις βαστούσες...

Το Καλοκαίρι θυμωμένος ο καιρός
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στην παγωνιά της Γης...
Φωνές..κραυγές..αλλαλαγμοί...
για σιγανές βροχές..για καταιγίδες κι αστραπές...
κι εσύ εκεί από το παραθύρι σου 
πότε νοσταλγικά και λυπημένα άλλοτε..
 από το παραθύρι σεργιανάς..καταστροφές πλημμύρες
 μα και σιγανές βροχές ποτιστικές..

 Μες στην ομίχλη των καιρών
εγεννήθη Ελπίς μικρή..
αντίκρυσες απ' εξαρχής..καινούριους σπόρους..
''φουσκωμένους'' της ζωής..έτοιμους να φυτρώσουν...
πάλι κι απόψε μέσα από την κάμαρα..αγναντεύοντας..
το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό..
να ποτιστεί..μη λάχει και φυτρώσει και ριζώσει..

''το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,