στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
λένε ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές.. τα χνάρια παίρνω αγκαλιά..ζω το εμείς στο μόνος..δε νέκρωσες στα μέσα μου..ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......
'' Μνήμης μου Θυμιάματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου