Όσοι αρμύρα εγευθήκανε..
σ' ακρογιαλιές του Αιγαίου..
Όσοι βουτήξαν στα βαθιά..εσυγκατοίκησαν
εμίλησαν στ' αυτιά των κοχυλιών..
τραγούδησαν αιώνια μυστικά..
Όσοι..
κρυμμένες στα κοχύλια του βυθού περγαμηνές..
εκράτησαν στα χέρια τους τις λέξεις..
την ιστορία ευλογήθηκαν..
κι ας νότισαν..στου χρόνου τα πιθάρια..
όσοι στιγμές μιας βύθισης..
κι άλλες στιγμές μιας αποκάλυψης..ξεβράσματος..
τσουνάμι λες..σωριάσθηκαν επάνω στις ακτές..
κοχύλια χρόνων ακριβά..
ξεγλίστρησαν απρόσμενα απ' τα δάχτυλα..
κρυμμένα τους χρυσά μαργαριτάρια.
Όσοι..Τούτοι..
Ψαράδες των ονείρων τριγυρνούν..
δίχτυα απλώνουνε γερά απ' εξαρχής..
λιοπύρια δεν τα λογαριάζουνε...καίγονται
συλλέκτες ιστορίας πα στις άνυδρες ακτές...
Δεν τις αντέχουνε τις ξέρες ..τις στεριές
οι ζωντανές ψυχές..
συλλέγουν ..ακουμπούν..
τα κολυμπούν στ' απέραντα της θάλασσας..
για να τα ταξιδέψουν..
Πείρα αιώνων..και σοφίας απαυγάσματα..
το νου μου πλημμυρίζουν...
δεν ζουν κοχύλια στις στεριές..μονολογώ
μαραίνονται..ξεραίνεται το κέλυφος..
νεκρώνεται η ψυχή τους..
''Eίν' ο βυθός της χώρας μου βαθύς''
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου