''φιλύρινος τερπνότης''

Ανυποψίαστη..επιδερμική..
στου ύπνου την ενέδρα αφημένη
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
φιλύρινος τερπνότης την επεριέλουζε
αυτοεβαυκαλίζονταν..

ανήλιαγες οι βλέψεις της

γινόταν πιόνι επιφανειακό
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
θα ομόρφαινε η ζωή  μας..
αν καίγαμε ένα κερί..
ένα μονάχα αρωματικό κερί..
Μα τ' αδειανό στομάχι του 
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτονταν..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
έχω μια λύπη στην ψυχή
οι κούφιες σκέψεις με πονούνε
κανείς δεν της ψιθύρισε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά..ψυχές και πεταλούδες
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια..
σέπεται η ρίζα της φθοράς 
στους εθελοτυφλούντες..

''φιλύρινος τερπνότης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,