'' ΦΟΡΕΜΑ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς''

Το είδωλο της νιότης στον καθρέφτη σου
άρρητα ερωτεύοσουν τα πρωινά...
στο φως..σου αποκαλύπτονταν η ομορφιά
η αγωνία εσπαρτάραε στο γυαλί
ανάμεσα σε δύο κόσμους περπατούσες
λελογισμένα άλλοτες
αλόγιστα επέρναες εις το υπέρυθρον 
της νεότης σου το φάσμα...
το κλάμα της ψυχής σου εραγίζονταν..
τα θρύψαλα εσκόρπαες με μιας
κι ας..τα ταξίδια σου τα εσωτερικά..
σε φέρνανε σε πόρτες χαλασμάτων..
Έριχνες νέο βλέμμα..αυτάρεσκη ματιά ..
στη λυγερή την κοπελιά.. 
σου έκλειε το μάτι συνομωτικά
ήταν μικρή..ατέρμονη..ατίθαση
σ' έφερνε στις κρυψώνες της
ζωή την ονομάζαν..
Η εσωτερική σου μετανάστευση 
σ'  ωθούσε ανεπιστρεπτί 
τις αυταπάτες σου νικούσες
την απελπισμένη νοσταλγία σου
έδιωχνες για το παρελθόν ..
καινούριο εφαλτήριο αναζήτησης..
το άλμα να σε σώζει αποζητούσες...

Πορεία εχάραζες στο γκρίζο των καιρών..
αμετανόητη στο άκουσμα των τραγουδιών..
το ''σ' αγαπώ γιατί είσ' ωραία'' σε εμάγευε.. 
Δήλωνες αθεράπευτα ρομαντική
δήλωνες αθεράπευτα Γυναίκα...
Τολμούσες.....
χρωματιστό μελάνι εζωγράφιζε
φόραες το φουστάνι της ψυχής
ανθάκια..μαργαρίτες κεντημένο
ένα παιχνίδισμα στο φυλλομέτρημα
''το μ' αγαπά δε μ' αγαπά''
σε πείσμα των καιρών σου και των χρόνων..
γνώστης βαθύς του Φθινοπώρου που εμέσιασε
της εποχής και της ζωής σου
δεν χάνοσουν στο ψυχανέσμισμα των στίχων σου
τους κράταες αγκαλιά..
Μέθη η ζωή..Γυναίκα εσύ
και πως να της αρνιόσουν............. 

  '' ΦΟΡΕΜΑ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,