''Εάλω η αιδώς '' - ( αφιέρωμα Αγια- Σοφιά )

Κι εγώ που θέλησα στις ανοιχτές τις θάλασσες

να ταξιδέψω τα όνειρά μου..

που θέλησα στεριές να πιάσω στέρεες..

στεριές που να  βλασταίνουν μια πατρίδα αλλιώτικη..

να με αγκαλιάζει..να με θάλπει

φόρεσα το φουστάνι μου το θαλασσί ..ξυπόλητη...

να περπατήσω...να κατέβω ως την ακτή

σαν να 'μουνα αερικό..σαν ξωτικό..από αλλού φερμένο...

Και επερπάτησα πολύ...και εταξίδεψα

και τα 'βρεξα τα πόδια μου

και το μακρύ μου το φουστάνι μου το θαλασσί...

Και πίστεψα...και ήλπισα..πως το σκαρί που με ταξίδευε...
δε θα 'μπαζε ποτές νερά 
στα βράχια να με ρίξει..

κι ύστερα ένα πρωινό μου κούρσεψαν το όνειρο

έμοιαζαν να 'ναι πειρατές

όχι από ξένες θάλασσες..αλλοτινά φερμένοι

απ' τις γνωστές..δικές μου θάλασσες

και προσπαθούσα να μη χάσω τα ιδανικά

πάλευα με τα κύματα που εγένναε η ψυχή μου
με φώτιζαν οι φάροι μου..στα έρημα λιμάνια

κι όταν κουράζομουν πολύ

τον ουρανό εκοίταγα και έλεγα πως όλα θα αλλάξουν

μια πίστη με κατέτρωγε..γλυκά με κυβερνούσε

κι ένα μάτι δακρυσμένο με εκάρφωνε

της Παναγιάς το δάκρυ τ' αλμυρό
μου εστάλαζε ελπίδα.

εδρόσιζε το σκοτεινό το βράχο μου

που χρόνια εκουβάλαα μαζί μου.
αγνάντια του εβρέχομουν ώσπου

Εάλω η αιδώς γιαγιά..
ένωσε με το δάκρυ τ' αλμυρό της Παναγιάς
το δάκρυ το δικό σου
κάντο βροχή να πέσει εις τη γης
εάλω η συνείδηση..ο πολιτισμός εάλω
την ξανααλώσαν την Αγια - Σοφιά
τα λόγια σου τραγούδι στην ψυχή μου
''πατρίδα μας είναι η ψυχή μας μοναχά
σαν ξέρει να ριζώνει..
η εκκλησιά μας μέσα κατοικεί
το μέσα να αλώσουν δε μπορούνε''.
Εχάϊδευα το βράχο μου

ζωγράφιζα απάνω του τους κάβους μου

σημάδια για το χρόνο να αφήνω

να λένε σαν περνάνε οι καραβοκύρηδες

πατρίδα εγώ πως έχτιζα..στα ανεμοδαρμένα κύματα

στη μέση του πελάου..

''Εάλω η αιδώς '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,