<< Μοιάζεις της θάλασσας>>

φωτο : από το διαδίκτυο

Στις παρυφές της Δύσης μου

μοιάζεις της θάλασσας μου μήνυσες
κι έσκυψες και με φίλησες...

με την ψευδαίσθηση της λύτρωσης

αφέθηκα..ολάκερη βυθίστηκα

μεθώντας με το ρόδινο βελούδο των χειλιών σου
ώσπου απόκαμα..καινούρια πάθη

λάθη που μεθούν..
το μέσα μου άνεμο ξυπνούν
στου Ποσειδώνα την αγκάλη με κοιμίζουν ..
''Πόσο στ' αλήθεια θάλασσα
γυναίκα εσύ της μοιάζεις''...
μου το εψιθύρισες και πάλι απ' την αρχή..
θαρρούσες πως τον ψίθυρο αγνόησα
σε κοίταξα με βλέμμα δακρυσμένο..εκστατικό
σπαράγματα οι συλλαβές..οι λέξεις των ματιών μου..
''η θάλασσα κάθε φορά παίρνει το χρώμα της αυτό
από τον ουρανό που τη σκεπάζει''..
''μην κλαις κυρά μου εσύ κι οι θάλασσες δεν κλαίνε..
μόνο σταλάζουνε δροσιά..σ' ερωτευμένων τα κορμιά
λικνίζουνε τον έρωτα στο κύμα τους τα βράδια''..

<< Μοιάζεις της θάλασσας>> - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,