''τα στερνά και τα ύστερα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα μας

κι αν άλλαξες περπατησιά

συχώρα με που ξύνω τις πληγές

είν' οι πληγές ραγισματιές

ματώνουν και το χέρι που τις ξύνει..

μπροστά σου επιθυμούσα να σταθώ
κριτής σου να μη γίνω..
κριτής ας γίνει μόνον ο Θεός
αν τον κουβάλησες ποτές

στην αδειανή  ψυχή σου.

Το ψέμμα σου εκκωφαντικό..

οι λέξεις σου ανερμήνευτες

ανήλιαγες οι βλέψεις σου
δεν φύτεψες..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα σου
στο καλντερίμι σου του ψεύδους αλητεύουν..

λαθραίας προελεύσεως οι νότες σου..

έρχεται το φεγγάρι μου ανάλγητον

το φάλτσο τους φωτίζει..

 

Στο σκοτεινό της σμέρνας το θαλάμι σου

έρωτας δεν εφώλιασε

η δίψα του βολέματος

σαν μάνα σε θηλάζει..

τα Καλοκαίρια σου αργούν

ίσως και να μην έρθουν..

μη μου θυμώνεις που στα μολογώ

ελάχιστος περπάτησες εις τη ζωή

θα απογραφείς ολίγος στα στερνά σου..

''τα στερνά και τα ύστερα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,